Suchergebnisse

In an economy of concertation, organisations of employers and of employees are legally involved in the process of decision making on economic and especially on social policy. Government recognises officially the so called social partners as the autonomous represents of the industry. They leave them a number of tasks in the creation and administration of social regulations. Within a legal institutional framework of councils, on national, sectoral and local level, bargaining between social partners is aimed to consensus, which is formalized in social pacts or collective agreements on wage formation, working hours, social insurance etc.Social legislation is always advised and often written by the socialpartners (in the National Council of Labour). From 1960 up to now (with an interruption in the period of crisis 1981-86) social development has been shaped by national and sectoral pacts. In the evolution of social insurances for workers the influence of the social partners was also eminent. This model was also working in matters of national health policy, linked to health insurance. The overall evaluation of this system is positive. The role of government and parliament has beenrestrained. But, on a legal base, free cooperation between virtual antagonists has been realised, and the number of conflicts minimized. Trade-unions were integrated in the process of decision making.

Onder invloed van een aantal factoren van politiek-institutionele en van sociaal-culturele aard vloeien vele voordelen van het sociaal beleid, verhoudingsgewijze en tendentieel, meer naar de hogere sociale categorieën dan naar de lagere (Matteüseffect). Dit wordt empirisch aangetoond voor België (1976 en 1979) enerzijds voor de vervangingsuitkeringen van de sociale zekerheid, anderzijds voor de onderwijsuitgaven, kinderbijslagen, gezondheidszorgen, huisvesting en culturele infrastructuur. In het raam van de verzorgingsstaat is het volume sociale overheidsuitgaven enorm toegenomen, maar dit moet veeleer opgevat worden als een anders gestructureerde verdeling van de toegenomen welvaart dan als een herverdeling. De moderne armoede is het problematisch aspect van de ongelijke inkomensverdeling alsmede van de ongelijke deelname aan sociale goederen en diensten.

Sedert Bismarcks tijd is de sociale zekerheid gegroeid van een bescheiden reeks sociale verzekeringen tot het specifiek systeem van algehele bestaanszekerheidswaarborging van de industriële samenleving, integraal element tevens van de arbeidsverhoudingen. Naast de juridische en economische aspecten van deze evolutie verdienen de sociologisch en institutionele determinanten ervan te weinig aandacht. Uit onderzoek (1976) blijkt dat, ondanks het grote volume der ingezette middelen, een vrij groot deel van de bevolking financieel bestaansonzeker blijft, d.w.z. een inkomen heeft beneden inductief opgestelde minimum-inkomensnormen. Deze bestaansonzekerheid is bovendien bepaald door de bestaande sociale stratificatie (determinantenmodel). De relatieve ondoelmatigheid van de sociale zekerheid (anders gezegd : van het inkomensverherdelingssysteem) kan verklaard worden, sociaal, door de levenswijze van de onderscheiden categorieën die leidt tot ongelijke deelname aan het stelsel der sociale voorzieningen; politiek door de inhoud en de vorm van het proces van besluitvorming dat leidt tot een systeem van sociale voorzieningen veeleer gericht op de brede middenlagen van de bevolking dan op de onderste lagen. Dit is een illustratie van het zgn. Mattheuseffect. Deze interpretatie van het sociale zekerheidsgebeuren leidt tot een bepaalde visie op het beleid inzake de hervorming ervan.

The aims of this collective research project in seven countries and regions in the EC, as regards content, were to establish in a comparative way the number of poor households in each country, to identity social groups at high risk of poverty, to assess the adequacy of social security in guaranteeing a minimum income (thus focusing on results, instead of on the means involved), and to distinguish between temporary and longer- term poverty by means of the panel method. The number of poor households varies from 10-40 per cent (more generous standard) or from 6-20 per cent (strictest standard). The number of long-term poor is much lower. Very few households are in absolute poverty. Important factors determining poverty are: unemployment, social status, age, whether single or not, and whether having only one income in the household (in Ireland and Greece also labour incomes that are too low). The impact of social security transfers on poverty is the strongest in the Benelux countries, least and in fact rather low in Catalonia and in Greece. This inadequacy can be explained by two factors: in many cases the amounts of benefits going to the poor are too low; and the redistributive effect of social security is horizontal rather than vertical, i.e. a large part of the benefits is not going to the bottom groups. From a methodological point of view, several poverty lines were tested. The so- called subjective standard is more realistic (also with regards to the equivalence scales) because it is based on the evaluation of a minimum income made by the population itself; but fluctuations complicate comparative analysis of countries over time. The so-called relative or statistical EC-standard is more appropriate for comparative purposes, but the level of the standard is arbitrarily defined (which is also true for the equivalence scale) and this method measures income-inequality rather than poverty. It is advisable to use the statistical method for the future comparative studies. Poverty-lines will always be based on a reasonable convention. grounded in a generous or restrictive notion of poverty.