Suchergebnisse

Mondros Mütarekesi'nin imzalanmasından hemen sonra, İtilaf devletleri mütarekenin on beşinci maddesindeki "Bütün demiryolları halkın kullanımına açık olmak kaydıyla İtilaf devletlerince kontrol altına alınacaktır." hükmüne dayanarak Doğu Trakya bölgesinde işgallere başladılar. Bir Fransız alayı, 4 Kasım 1918 tarihinde Uzunköprü ile Sirkeci arasındaki demiryolu işletmesini işgal etti. Çok kısa bir süre sonra da, 1919 yılı Ocak ayının ortalarına doğru Fransızlar, Trakya demiryolunun muhafazasını bir Yunan taburuna devrettiler. Bu ülkemizdeki ilk Yunan işgaliydi. Trakyalılar bu işgallere karşı kurmuş oldukları Trakya Paşaeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti ile bir dizi kongre düzenleyerek Doğu Trakya'nın bir Türk yurdu olduğunu ilan ettiler ve Trakya'yı işgal eden Yunan askerî birliklerine karşı silahlı bir mücadeleye karar verdiler. Trakya'daki silahlı mücadele Trakya Paşaeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti'nin önderliğinde kurulan milli müfrezeler tarafından gerçekleştirildi. Kurulan bu müfrezeler, Yunan askerî birliklerini Trakya'da meşgul ederek onların Anadolu'ya askerî sevkiyat yapmasına engel olmak, bölgedeki Türk halkını Rum çetelerinin ve Yunan askerlerinin zulmünden korumak için mücadele ettiler. Bu müfrezelerden en etkili olanlarından biri Şakir Yorulmaz Bey'in önderliğindeki "Trakya Fedaileri" adı verilen müfrezeydi. Şakir Bey ve müfrezesi, Doğu Trakya'daki Yunan birliklerine, bu birliklerin iaşe kollarına baskınlar düzenledi. Bölgede Türklere eziyet eden Rumlar ve Rum çeteleri ile mücadele etti. Müfrezedeki istihkâm erleri sayesinde bölgede Yunan askerî hedeflerine sabotaj eylemlerinde bulundu.

Bulgaristan Komünist Parti yöneticileri 1984 yılının Aralık ayında ülkedeki toplam nüfusun yaklaşıkolarak 'unu oluşturan Türklerin yirmi gün içerisinde isimlerini zor kullanarak değiştirmek içinbüyük bir kampanya başlattı. Bulgaristan hükümeti bu kampanya ile Bulgaristan'daki Türk varlığınıinkar ederek, Bulgaristan'ı sadece Bulgarların yaşadığı homojen bir ulus devlete dönüştürmekistiyordu. Zorla isim değiştirme kampanyası ilk önce güney Bulgaristan'da Türklerin yoğun yaşadığıbölgelerde başlatıldı ve çok kısa bir süre sonra orta ve kuzey Bulgaristan'da yaşayan tüm Türklerinisim değişikliği tamamlandı. Kampanya sürecinde Türklere, zorla isim değiştirme uygulamasınıgönüllü olarak kabul ettiklerini beyan eden dilekçeler imzalatıldı. Dilekçeleri imzalamak istemeyenve Bulgar komünist parti yetkililerine direnen Türkler, cezaevlerine ya da toplama kamplarınasürülmekte; buralarda ağır hakaretlere ve işkencelere maruz kalmaktaydı. Türk kamuoyuBulgaristan'da yaşananlardan ancak 1985 yılının Ocak ayında haberdar olabildi. Türk basını butarihten sonra Bulgaristan Türklerinin yaşadıkları haksızlıkları ve zulümleri sayfalarına taşıyarakkamuoyunun dikkatini Bulgaristan'daki Türklerin yaşadığı zulme çekmeyi başardı. Bu süreçte öncekiyıllarda Türkiye'de kurulmuş olan göçmen dernekleri Bulgaristan'da yaşayan yakınlarının çektiğiacıları devlet yetkililerine ve siyasi partilerin idarecilerine duyurmak için çeşitli ziyaretler yaptılar veTürk kamuoyunun desteğinin kazanılmasında çok önemli bir rol oynadılar. Hükümet ilk günlerdeBulgaristan'da yaşananlar konusunda temkinli bir politika izledi ve konuyu kavga zemininetaşımadan, Bulgaristan hükümeti ile müzakereler yaparak çözmeyi amaçladı. Ancak Bulgaristan'ınuzlaşmaz tavrı ve ülkesindeki Türk varlığını inkara devam etmesi üzerine, Türkiye bu sorunuuluslararası platformlara taşıyarak çözmek için girişimlere başladı. ; In December 1984, Bulgarian Communist Party leaders launched a major campaign to change the names of Turks, who make up about 10% of the country's population, by force within twenty days. With this campaign, the Bulgarian government denied the Turkish presence in Bulgaria and wanted to turn Bulgaria into a homogeneous nation state inhabited only by Bulgarians. The mandatory name change campaign was first started in areas where Turks live in southern Bulgaria, and then the name change of all Turks living in central and northern Bulgaria was complete. During the campaign, the Turks were forced to sign a petition stating that they voluntarily accepted the practice of forced name change.d in a very short time. The Turks who refused to sign the petitions and resisted Bulgarian communist party officials were deported to prisons or concentration camps. They were subjected to severe insults and torture. The Turkish public became aware of the events in Bulgaria only in the first week of January. After that date, the Turkish press carried the injustices and atrocities suffered by the Turks in Bulgaria to their pages. In this way, they managed to draw public attention to the persecution of the Turks in Bulgaria. Immigrant associations in Turkey took advantage of every opportunity they had during this period to announce the sufferings of their relatives living in Bulgaria to the Turkish authorities and the leaders of political parties and gained public support. The Turkish government initially pursued a cautious policy on what was happening in Bulgaria and aimed to resolve the issue without any controversy by negotiating with the Bulgarian government. However, because of Bulgaria's intransigence and ongoing denial of the Turkish presence in Bulgaria, Turkey made attempts to solve this problem by moving into the international platforms.