Suchergebnisse

Niniejszy artykuł analizuje wpływ bezpieczeństwa żywnościowego na stabilność polityczną w regionie MENA na szczeblu państwowym, regionalnym i indywidualnym. Omówiono także ocenę skuteczności rządów w regionie pod względem strategii zarządzania ryzykiem bezpieczeństwa żywności i współpracy międzyregionalnej. Autor wysuwa tezę, że niedobór żywności jest jednym z głównych czynników niestabilności politycznej w regionie MENA, a zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego jest ważnym zadaniem dla obecnych rządów w całym regionie. Biorąc pod uwagę problemy rozwojowe regionu oraz historię napiętych stosunków dwustronnych i wielostronnych, a także ciągłą nieufność polityczną między krajami regionu MENA, brak zasobów żywności i wody może zaostrzyć napięcia i wywołać dalsze konflikty w regionie. ; This paper looks at the impact of food security on political stability in the MENA region, at the state, regional and individual levels. It also discusses the assessment of the effectiveness of governments in the region in terms of food security risk management strategies and interregional cooperation. The author puts forward the thesis that food shortage is one of the main driving factors of political instability in the MENA region, and ensuring food security is a major task for current governments in the entire region. Given the development problems of the region and the history of strained bilateral and multilateral relations, as well as the constant political distrust between the MENA countries, the shortage of food and water resources may exacerbate tensions and stir further conflict in the region. ; Der vorliegende Artikel analysiert den Einfluss der Ernährungssicherheit auf die politische Stabilität in der MENA-Region auf staatlicher, regionaler und individueller Ebene. Er diskutiert auch, wie die Wirksamkeit der Regierungen in der Region in Hinsicht der Strategie des Risikomanagements, der Ernährungssicherheit und der interregionalen Zusammenarbeit beurteilt wird. Die Autorin stellt die These auf, dass die Nahrungsmittelknappheit einer der Hauptfaktoren der politischen Instabilität in der MENA-Region ist und die Gewährleistung der Ernährungssicherheit eine wichtige Aufgabe für die derzeitigen Regierungen in der ganzen Region darstellt. Angesichts der Entwicklungsprobleme der Region und der Geschichte der bilateralen und multilateralen gespannten Beziehungen, als auch des ständigen politischen Misstrauens unter den MENA-Ländern, kann Knappheit bei der Lebensmittel- und Wasserversorgung die Spannungen verschärfen und weitere Konflikt in der Region schaffen. ; В статье дан анализ влияния продовольственной безопасности на политическую стабильность в регионе MENA на государственном, региональном и индивиду- альном уровнях. Также дана оценка эффективности действий правительств госу- дарств региона с точки зрения стратегии управления рисками продовольственной безопасности и межрегионального сотрудничества. Автор выдвигает тезис о том, что дефицит продовольствия является одним из основных факторов политической нестабильности в регионе MENA, а обеспечение продовольственной безопасности остается важной задачей для нынешних правительств государств региона. Учи- тывая проблемы развития региона и историю напряженных двусторонних и мно- госторонних отношений, а также существующее политическое недоверие между государствами региона MENA, нехватка продовольствия и водных ресурсов может усугубить напряженность отношений и вызвать новые конфликты в регионе.

The aim of the article is to analyze the European Union's cooperation with Iran in the context of a nuclear agreement, including opportunities and threats at the political, economic and security level resulting from its achievement. The article also addresses the assessment of the eff ectiveness and participation of EU diplomacy in the negotiation process and the Union's negotiating position against the background of the most important international actors, as well as the implications of the suspension of the nuclear agreement by the US administration for the future of relations with Iran and the role of Europe in maintaining dialogue with that country. The article is divided into 4 parts. The first concerns the importance of Iran in Middle East and for the European Union. The second genesis of the nuclear program and the role of the European Union in reaching 2015 compromise. The third is devoted to the new opening of cooperation with Iran after 2015. The last part evaluates Union's strategy and actions towards Iran in the context of suspension of the nuclear agreement by the American administration. ; Celem artykułu jest analiza współpracy Unii Europejskiej z Iranem w kontekście porozumienia nuklearnego, w tym szans i zagrożeń na poziomie politycznym, ekonomicznym i bezpieczeństwa wynikających z jego osiągnięcia. W artykule podjęto także temat oceny efektywności i udziału dyplomacji unijnej w procesie negocjacji oraz pozycji negocjacyjnej Unii na tle najważniejszych międzynarodowych aktorów, a także implikacji zawieszenia porozumienia nuklearnego przez administrację amerykańską dla przyszłości stosunków z Iranem oraz roli Europy w utrzymaniu dialogu z tym państwem. Artykuł podzielony jest na 4 części. Pierwsza, dotyczy znaczenia Iranu w polityce bliskowschodniej i dla Unii Europejskiej. Druga, genezy programu nuklearnego oraz roli Unii Europejskiej w osiągnięciu kompromisu z 2015 r. Trzecia, nowego otwarcia współpracy z Iranem po roku 2015. Ostatnia, oceny strategii i działań Unii wobec Iranu w kontekście zawieszenia porozumienia nuklearnego przez administrację amerykańską.

Celem artykułu jest analiza ewolucji Europejskiej Polityki Sąsiedztwa – w szczególności jej wymiaru południowego – po Arabskiej Wiośnie. Od czasu tych wydarzeń Unia kilkukrotnie zmieniała dokumenty strategiczne EPS, próbując dostosować swą politykę do zmian zachodzących w regionie. Zainicjowana w 2004 r. polityka sąsiedztwa stała się jednym z najambitniejszych przedsięwzięć Unii Europejskiej wobec najbliższych sąsiadów Europy – oparta na doświadczeniach procesu akcesyjnego, zaoferowała partnerom pomoc finansową oraz integrację niemal we wszystkich obszarach współpracy. Równocześnie Unia położyła nacisk na reformy demokratyczne i przestrzeganie praw człowieka. Powstania arabskie postawiły jednak logikę i skuteczność polityki sąsiedztwa pod znakiem zapytania – w 2011 r. rozpoczął się proces zmian jej założeń, będący wyrazem konsensusu w instytucjach UE i państwach członkowskich co do konieczności dostosowania strategii współpracy z sąsiadami Unii, do rzeczywistych możliwości, wyzwań i problemów,. Słowa kluczowe: Europejska Polityka Sąsiedztwa, polityka śródziemnomorska, polityka sąsiedztwa Unii Europejskiej ; The evolution of the Southern dimension of the European Neighborhood Policy after the Arab Spring. The aim of the article is to analyze the evolution of the European Neighborhood Policy, in particular its Southern dimension, after the Arab Spring. Since then, the EU has changed the strategic documents of the ENP several times trying to adapt its policy to the change taking place in the region. The European Neighborhood Policy initiated in 2004 has become one of the most ambitious European Union policies towards its neighbors. Based on the experience of the accession process, it has off ered an integration in almost all areas of cooperation and fi nancial assistance. At the same time, the European Union emphasized democratic reforms and respect for human rights. The Arab uprisings put the logic and eff ectiveness of the neighborhood policy in question. In 2011, the process of changing policy assumptions towards partners began. This process is based on a broad consensus in the EU institutions and member states regarding the need to adjust cooperation strategies with the European Union's neighbors, to real challenges and problems, as well as partner countries' capabilities. Key words: European Neighborhood Policy, Mediterranean policy, European Union neighborhood policy

Celem poniższego opracowania jest syntetyczne przedstawienie zaangażowania Unii Europejskiej w rozwiązanie konfl iktu izraelsko-palestyńskiego. Rok 2018 jest dobrym momentem na podsumowanie roli Unii Europejskiej oraz innych aktorów regionalnych i międzynarodowych w rozwiązaniu kwestii palestyńskiej. Obecnie mija 25 lat od podpisania porozumienia z Oslo i 30 lat od deklaracji niepodległości ogłoszonej przez Organizację Wyzwolenia Palestyny. Z kolei w 2017 r. minęło 50 lat od zajęcia przez Izrael Strefy Gazy oraz Zachodniego Brzegu Jordanu. W artykule autorka zdecydowała się przyjąć tezę, iż konfl ikt izraelsko-palestyński stanowi jedno z głównych wyzwań dla polityki zagranicznej UE oraz jest nieodłączną cechą regionalnego układu sił i bez jego uregulowania nie można myśleć o trwałym pokoju na Bliskim Wschodzie86. Implikacje konfl iktu dla Unii Europejskiej są wielowymiarowe oraz dotyczą bezpieczeństwa, dialogu politycznego, kwestii gospodarczych i społecznych. Mają również wpływ na całościową politykę prowadzoną przez Unię wobec regionu śródziemnomorskiego. Powyższe zagadnienie stanowi ponadto ważny przyczynek do pogłębienia badań nad ewolucją Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii. Artykuł podzielony jest na pięć części. Pierwsza przedstawia źródło, ewolucję oraz poszczególne etapy konfl iktu od końca drugiej wojny światowej. W drugiej części wskazane zostały implikacje zapisów porozumienia z Oslo dla procesu negocjacji pokojowych. W trzeciej zawarto zidentyfi kowane najważniejsze problemy, które uniemożliwiają osiągnięcie trwałego pokoju między Izraelem a Palestyną. W czwartej części przedstawiono stanowisko Unii Europejskiej wobec konfl iktu i rozwiązania dwupaństwowego oraz współpracy dwustronnej z Izraelem i Palestyną. Ostatnia, piąta część stanowi omówienie problemów związanych z zaangażowaniem Unii Europejskiej na rzecz zakończenia konfl iktu. Analiza przeprowadzona w niniejszym artykule oparta została na zróżnicowanych źródłach i literaturze przedmiotu, w szczególności z lat 2015–2018 oraz badaniach własnych autorki. W opracowaniu zastosowano ujęcie krytyczne i problemowe, uwzględniające zachowanie podstawowych aktorów, ważnych z punktu widzenia omawianego tematu oraz wykorzystano następujące metody badawcze: czynnikową, instytucjonalno-prawną, analizy zawartości oraz elementy metody decyzyjnej. ; The aim of the article is to present the European Union's commitment to resolve the Israeli-Palestinian confl ict. 2018 is a good time to take stock of the role of the European Union and other regional and international actors in resolving the Palestinian issue. Currently, it is 25 years since the signing of the Oslo Agreement, 30 years after the declaration of independence announced by the PLO. A year earlier, 50 years have passed since Israel seized the Gaza Strip and the West Bank. The article assumes the thesis that the Israeli-Palestinian confl ict is one of the main challenges for the EU's foreign policy, is an inherent feature of the regional balance of power and without its regulation it is impossible to think about a lasting peace in the Middle East. Its implications are multidimensional and concern security, political dialogue, economic and social issues. The confl ict also has an impact on the overall policy pursued by the Union towards the Mediterranean. The article is divided into fi ve parts. The fi rst presents the source, evolution and individual stages of the confl ict from the end of the Second World War. In the second part, the implications of the provisions of the Oslo Agreement for the negotiation process were indicated. The third identifi es the most important problems that prevent a lasting peace between Israel and Palestine. In the fourth part author shows the position of the European Union towards the confl ict and a two-state solution, and bilateral cooperation with Israel and Palestine. The fi fth part discusses the problems related to the involvement of the European Union in ending the conflict. The analysis carried out in this article is based on diversified sources, literature on the subject, in particular from 2015–2018, and the author's own research. The study uses a critical, problematic approach, taking into account the behavior of the basic actors, important from the point of view of the discussed topic, and the following research methods were used: factor analysis, institutional and legal, content analysis and elements of the decision method.