Suchergebnisse

Das II. Vatikanische Konzil, das das wichtigste Ereignis in der gegenwärtigen Geschichte des Christentums war, initiierte den Prozess der Öffnung und Reform der katholischen Kirche in einem bisher nie dagewesenen Umfang. Drei Jahre lang wurden wichtige Themen, sowohl der rein theologischer und ekklesiologischer, als auch praktischer und missiologischer Natur diskutiert. Eines dieser Themen war die Wiederbelebung der brüderlichen Relation zwischen Katholiken und Nicht-Katholiken. Im Artikel wurde die Analyse eines der wichtigsten theologischen Themen unternommen, das leider im Zuge der konziliaren und nachkonziliaren Diskussion ein Hindernis im wirklichen Dialog über die Wiederherstellung der Einheit zwischen Orthodoxen und Katholiken geblieben ist. Es ist der päpstliche Primat, der von Orthodoxen für das Resultat einer menschlichen Invention gehalten wird, beraubt der soliden biblischen und patristischen Grundlagen. Der Begriff erschien nach dem Jahr 1054 als ein grundlegendes Merkmal einer mit dem römischen Primat verbundenen Religionspolitik. Die orthodoxe Kirche glaubt an die Möglichkeit der Wiederherstellung der Einheit der Christen, stimmt jedoch einer Interkommunion nicht zu, ohne die vorherige Herstellung der Einheit im Glauben. Daher wird erwartet, dass sich die katholische Kirche entscheidet, auf den Anspruch des Primats und der päpstlichen Unfehlbarkeit zu verzichten, gemäß der Tradition der ersten Jahrhunderte. Ebenfalls erwartet sie eine erneuerte Definition der Relation zwischen dem Bischof von Rom und dem Kollegium der katholischen Bischöfe im Sinne einer wirklichen und effizienten Konziliarität. ; The Second Vatican Council, the biggest event in the modern history of Christianity, triggered a process of opening and reforming of the Catholic Church in an unprecedented scale. For three years the issues of major concern have been discussed in detail, both with purely theological and ecclesiastical nature, and also pastoral or missionary implications. One of the concerns of the Council was also the revitalization of the fraternal relations between Catholics and non-Catholics. This article examines one of the most important theological themes, which unfortunately, remained also after the conciliar or post conciliar discussions, an obstacle to a real dialogue between Catholics and Orthodox, to restore Christian unity: papal primacy, that the Orthodox sees it as a human invention, without biblical and patristic solid bases, the term appeared after 1054, as a general feature of the religious policy of the Roman leadership. The Orthodox Church believes in the possibility of restoring Christian unity, but can not admit the general intercommunion without prior achievement of the unity in faith. Therefore, it expects a decision from the Catholic Church to abandon the claim of primacy and papal infallibility, or a restatement in accordance with the tradition of the first Christian centuries, and also, a redefinition of the relationship between the bishop of Rome and the Catholic Bishops College, in the spirit of a real and effective synodality. ; Sobór Watukański II, który był największym wydarzeniem we współczesnej historii chrześcijaństwa, zainicjował proces otwarcia i reformy Kościoła katolickiego na niespotykaną dotąd skalę. Przez tryz lata były dyskutowane najważniejsze tematy, zarówno natury czysto teologicznej i eklezjalnej, jak i pastoralnej i misyjnej. Jednym z tych soborowych tematów było także ożywienie braterskich relacji między katolikami i nie-katolikami. W artykułe dokonano analizy jednego z najważniejszych teologicznych tematów, który niestety pozostał w wyniku soborowej i postsoborowej dyskusji przeszkodą w rzeczywistym dialogu o przywróceniu jedności między katolikami a prawosławnymi. Jest nim prymat papieski, który prawosławni postrzegają jako wynik ludzkiej inwencji, pozbawioną solidnych biblijnych i patrystycznych podstaw. Ternin ten pojawił się po 1054 roku jako podstawowa cecha polityki religijnej związanej z prymatem Rzymu. Kościół prawosławny wierzy w możliwość przywrócenia jedności chrześcijan, jednak nie zgadza się na interkomunię bez uprzedniego osiągnięcia jedności w wierze. Stąd też oczekuje się decyzji Kościoła katolickiego porzucenia roszczenia prymatu i papieskiej nieomylności bądź też ich przekształcenia zgodnie tradycją pierwszych wieków. Również oczekuje się redefinicji relacji mi edzy biskupem Rzymu a kolegium katolickich biskupów w sensie rzeczywistej i efektywnej synodlaności.