Suchergebnisse

Żądania "Solidarności" wobec władz komunistycznych dotyczące wolności słowa w radiu i telewizji. Formujący się na początku lat 80. Niezależny Samorządny Związek Zawodowy "Solidarność" od pierwszych momentów swojej działalności walczył o wolność mediów, likwidację monopolu władz komunistycznych w radiofonii i telewizji, dopuszczenie do głosu niezależnych środowisk. Rozpoczynał tuż przed wybuchem stanu wojennego od żądań dostępu do radia i telewizji dla siebie oraz dla wszystkich środowisk odgrywających istotną rolę w życiu publicznym kraju. W czasie obrad Okrągłego Stołu opozycjoniści domagali się likwidacji Komitetu do spraw Radia i Telewizji oraz stworzenia systemu mediów poddanego kontroli społecznej. Celem artykułu jest prezentacja wyników badań polegających na analizie głównie materiałów źródłowych (oficjalnych dokumentów, doniesień prasowych) wytworzonych w 80. latach, a odnoszących się do poglądów i żądań przedstawicieli "Solidarności" dotyczących pluralizmu w mediach elektronicznych.

Strategia zaciemniania jako odpowiedź na cyfrową inwigilację. Użytkownicy korzystający z mediów cyfrowych stopniowo tracą swoją prywatność. Przedsiębiorstwa internetowe i rządy państw wykorzystują nowe technologie do śledzenia ludzi. Nie jest możliwe uchronienie się przed inwigilacją. Zwykli użytkownicy nie poradzą sobie w konfrontacji z gigantami internetowymi i państwami. Helen Nissenbaum i Finn Brunton proponują obronę przed dominacją silnych. Przedstawiają strategię zaciemniania, czyli taką aktywność podczas korzystania z mediów cyfrowych, która nie pozwoli na zebranie prawdziwych informacji o użytkowniku, ponieważ wokół niego zostanie stworzony szum informacyjny. Celem artykułu jest pokazanie przykładów cyfrowej inwigilacji i przedstawienie odpowiedzi na tę inwigilację, czyli strategii zaciemniania.

Unijna dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych wprowadziła konieczność uwzględnienia w przepisach krajowych regulacji dotyczących wideo na żądanie jako usługi nielinearnej. Polska dokonała tego w 2012 roku. Uchwalenie unormowań poprzedziły spory wokół definicji nowego medium. Artykuł ma na celu zaprezentowanie nowych regulacji, kontrowersji, które wzbudziły te regulacje, a także pokazanie stanu ich realizacji. Odpowiada m.in. na pytanie dotyczące sposobu ochrony najmłodszych widzów w serwisach wideo na żądanie przed dostępem do nieodpowiednich dla nich treści.

Celem artykułu jest pokazanie skutków działalności najpopularniejszej wyszukiwarki internetowej na świecie, stosowania przez nią spersonalizowanego wyszukiwania oraz opracowywania profili każdego ze swoich użytkowników. Wyszukiwanie spersonalizowane jest wyrazem dążenia do dostosowania się do potrzeb każdego użytkownika: szukający otrzymuje taki zestaw informacji, jaki odpowiada jego zainteresowaniom, marzeniom, statusowi społecznemu. Oznacza ono z jednej strony wysoką trafność prezentowanych wyników, z drugiej jednak niesie ze sobą poważne konsekwencje ograniczania dostępu do szerokich zasobów wiedzy. Eli Pariser nazwał to zjawisko bańką filtrową: internauci zamykani są w świecie własnych poglądów, uprzedzeń, bez możliwości natrafienia na coś nieznanego. Dostosowanie do potrzeb wyników wyszukiwania wymaga też zgromadzenia pełnej wiedzy na temat każdego z użytkowników, czyli opracowania profilu. Użytkownicy nie zdają sobie jednak sprawy, że są profilowani, że Google może o nich wiedzieć więcej, niż oni sami. Tej sytuacji chce przeciwdziałać Unia Europejska. Artykuł pokazuje także rozwiązania prawne, które mogą uregulować kwestię używania danych osobowych do celów profilowania.

Koncepcja mediów publicznych zakładała ich separację od władz państwowych i wpływów partyjnych. Założenia nie udało się osiągnąć. Artykuł pokazuje mechanizm upolityczniania zarządów i rad nadzorczych stojących na czele spółek medialnych Telewizji Polskiej i Polskiego Radia. Jego celem było prześledzenie składu personalnego tych instytucji oraz określenie orientacji politycznych poszczególnych osób. Rozprawa zwraca też uwagę na Krajową Radę Radiofonii i Telewizji jako jeden z elementów upartyjniania mediów publicznych.

Koncepcja powołania publicznej radiofonii i telewizji w Polsce zakładała, że nadawcy ci muszą realizować zadania misyjne. W tym celu wprowadzono obowiązek płacenia publicznej daniny na rzecz tego sektora mediów. Tylko dzięki temu publiczne media mogły zachować niezależność. Prezentowany artykuł skupia się na przedstawieniu przepisów prawnych dotyczących abonamentu radiowo-telewizyjnego oraz na opisie trudności w zakresie jego ściągalności. Z analizy wynika, że polski system poboru abonamentu nie może być skuteczny.

Artykuł 18 ustawy o radiofonii i telewizji zawiera m.in. zapisy mówiące o tym, że nadawcy radiowi i telewizyjni nie mogą emitować audycji, które propagują działania sprzeczne z prawem, poglądy sprzeczne z moralnością i dobrem społecznym; które zawierają treści dyskryminujące ze względu na rasę, płeć lub narodowość, które nie szanowałyby uczuć religijnych odbiorców, a zwłaszcza godziłyby w chrześcijański system wartości. Unormowania wskazują także na zakaz emisji audycji mogących zagrażać fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich. W referacie zostały przedstawione przykłady nadawania audycji, których treści sprzeciwiają się regulacjom artykułu 18. Są to przypadki, które zostały poddane kontroli Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, ponieważ to organ regulacyjny w świetle ustawy o radiofonii i telewizji jest uprawniony do egzekwowania ustawowych unormowań i pociągania nadawców do odpowiedzialności. Pokazana też została aktywność Rady dotycząca tworzenia szczegółowych przepisów w zakresie ochrony najmłodszych odbiorców przed szkodliwymi treściami. W artykule znajduje się także ocena poczynań samej Krajowej Rady właśnie w obszarze nadzoru programowego nad nadawcami.