Podstawowym zadaniem powstałej w 1919 r. Policji Państwowej jako organu wykonawczego władz państwowych i samorządowych była ochrona bezpieczeństwa, spokoju i porządku publicznego. Sytuacja polityczna, jaka wytworzyła się na początku XX w., spowodowała, że funkcjonariusze tej formacji nie tylko zapewniali bezpieczeństwo wewnętrzne, lecz także brali czynny udział w obronie zagrożonej niepodległości. Dzięki ich postawom, m.in. w listopadzie 1918 r. oraz podczas wojny polsko-bolszewickiej, społeczeństwo postrzegało polskich policjantów jako patriotów.
Podstawowym obowiązkiem każdego państwa jest zapewnienie porządku, spokoju i bezpieczeństwa swoim obywatelom. Zadanie to jest niezwykle trudne wówczas, gdy odzyskuje ono utraconą na wiele lat niepodległość i znajduje się w stanie organizacji państwowości. To od przygotowania i wyszkolenia funkcjonariuszy policji zależy poziom bezpieczeństwa wewnętrznego w kraju. Początki związane z organizacją szkolenia w Policji Państwowej należały do szczególnie trudnych, zważywszy na sytuację polityczną w kraju, okres konsolidacji ziem polskich, wojnę polsko-bolszewicką oraz napiętą sytuację związaną z kryzysem gospodarczym. Pomimo tych ogólnie zarysowanych trudności podejmowano działania mające na celu organizację systemu szkolnictwa policyjnego w taki sposób, aby w możliwie najkrótszym czasie przeszkolić jak największą liczbę funkcjonariuszy. Tak skonstruowany zdecentralizowany system szkolnictwa miał jednak istotne mankamenty.
Samorząd terytorialny jest formą zdecentralizowanej władzy publicznej. Funkcjonuje we wszystkich państwach Unii Europejskiej. Jego istnienie jest gwarantem demokratycznego państwa prawnego, a tym samym trwałości społeczeństwa obywatelskiego. Dzięki samorządowi terytorialnemu następuje uspołecznianie władzy publicznej. Ponadto wyposaża on społeczności lokalne w prawo do kierowania zasadniczą częścią spraw publicznych w interesie mieszkańców. Opracowanie jest próbą ukazania istoty samorządu terytorialnego w ujęciu trwałości demokratycznego państwa prawnego, w tym bezpieczeństwa społeczeństwa obywatelskiego. Badanie genezy samorządu terytorialnego zostało przeprowadzone na przykładzie wybranych państw Unii Europejskiej, z wykorzystaniem dostępnej literatury przedmiotu, szczególnie regulacji prawnych przyjętych w państwach stanowiących obszar rozważań naukowych.
Artykuł porusza zagadnienie etosu funkcjonariusza Policji Państwowej w II Rzeczypospolitej. Nie da się ukryć, że współczesna Policja czerpie w tej kwestii z jej tradycji. Funkcjonariusze przez swoje działania stanowią w oczach obywateli obraz państwa, dlatego powinni być jednocześnie wzorem i przykładem do naśladowania, powinni też dbać o zachowanie odpowiednich standardów w swoim środowisku. Moralne oblicze funkcjonariuszy Policji Państwowej, jako instytucji odpowiedzialnej za bezpieczeństwo i porządek publiczny, prezentowało się różnorodnie i nie można go ocenić w sposób jednoznaczny. Obraz ten wynikał zarówno z indywidualnych postaw osób, które ten zawód wykonywały, jak i od kształtu modelowych rozwiązań przyjętych dla tej formacji. Omawiając wspomniane rozwiązania, wykorzystano najważniejsze materiały archiwalne, dokumenty publikowane. Jednym z pierwszych pism regulującym dosyć szczegółowo to zagadnienie była wydana 3 lipca 1920 r. Tymczasowa instrukcja dla Policji Państwowej, stanowiąca w pewnym stopniu etyczny kodeks postępowania. Po zamachu majowym dostrzeżono potrzebę rozwinięcia i uszczegółowienia przepisów dotyczących pragmatyki służbowej, wydając nowe przepisy, tj. rozporządzenie prezydenta Rzeczypospolitej z 6 marca 1928 r. o Policji Państwowej. W rozporządzeniu tym określono normy moralne i obyczajowe dotyczące postępowania policjanta tak w służbie, jak i poza nią. Następnie 21 kwietnia 1938 r. ukazało się rozporządzenie o odpowiedzialności dyscyplinarnej i postępowaniu dyscyplinarnym w Policji Państwowej, z mocą obowiązującą od 1 października 1938 r. Warto również wspomnieć o niezwykle istotnym z punktu widzenia omawianej problematyki zbiorze zasad moralnych, które ukazały się 30 stycznia 1938 r. w tygodniku poświęconym sprawom Policji Państwowej: "Na Posterunku" — było to 14 najważniejszych norm — drogowskazów w ciężkiej i odpowiedzialnej pracy policjanta.
Znajomość burzliwych dziejów państwa polskiego, w tym dziejów policji, jest konieczna dla rozumienia etosu służby. Policja Państwowa, mimo wielu niedoskonałości w swojej organizacji, w ogólnym zarysie daje wzorce nacechowane patriotyzmem, podkreślając rolę etosu w policyjnej służbie. Przybliżenie początków formowania się policji jest cenne nie tylko poznawczo. Przechowywanie pamięci o poświęceniu polskich policjantów oraz ich zaangażowaniu w walkę o niepodległość Polski jest fundamentem, na którym budujemy obecne pojmowanie etosu służby. Przekazywanie tej wiedzy kolejnym pokoleniom policjantów jest obowiązkiem policyjnych jednostek szkoleniowych, szczególnie Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie będącej uczelnią służb państwowych. Celem opracowania jest przybliżenie budowy formacji policyjnej w Polsce, jej organizacji i problemów, jakie napotykała zwłaszcza w początkach swojego istnienia.
e: Rozwiązania przyjęte w polskim systemie szkolnictwa policyjnego skłaniają do refleksji nad ich efektywnością. Powodem są doraźne modyfikacje, które wprowadzano przez lata, nie zawsze uwzględniając je w kompleksowym systemie szkolenia. To z kolei uzasadnia podjęcie próby diagnozy rzeczonego systemu. W opracowaniu zostały uwzględnione m.in. badania, którym poddano szkolenie i doskonalenie zawodowe w Policji. Szczegółową analizą objęto szkolenie zawodowe podstawowe, szkolenie dla absolwentów szkół wyższych, wraz z opisem zmiany programu, którą wprowadzono w 2017 r., oraz doskonalenie zawodowe w obowiązujących trzech rodzajach: centralnym, lokalnym i zewnętrznym. Artykuł wskazuje przyczyny powołania przez ministra spraw wewnętrznych i administracji zespołu do opracowania nowej koncepcji szkolnictwa policyjnego.
