Search results

The subject of this article is China and the analysis of its chances of gaining the status of the number one superpower in the world by the middle of the 21st century. I try to answer two fundamental questions here: Will China take over the world in the middle of the 21st century and will the United States and its allies allow this to happen? I try to answer these in both theoretical and utilitarian terms. I refer to several research theories, including the theory of equilibrium support and George Modelski's long cycle theory. Above all, I refer to the theory of the state's foreign policy, the theory of classical realism and the theory of hegemonic change. I use a comparative method and a critical discourse analysis, among others.The main hypothesis of the article is the conclusion that the United States is slowly losing its position as a global hegemon in the international arena, which strengthens China's chances of achieving its strategic goal in international politics, which is to take over the world by the mid-21st century.However, this will not be an easy task. It will depend on many factors, including the internal situation in China and the policy of the United States and its allies towards Chinese aspirations, as well as Russia's position on this issue, which is already competing with China's growing influence in the world. China may also join forces with Russia and collectively deprive the United States of its hegemonic status. On the other hand, there is a tendency in political science to assume that Russia-China relations are a balancing alliance for the United States. However, this practice may verify the overall Russia-China relations in favour of the United States, thanks to which it will manage to maintain control over the world and defend its status as a hegemon in the international arena.

The study is devoted to Poland's accession to NATO and the European Union (EU) and describes Germany's stance on Poland's Euro-Atlantic aspirations after 1989, which, despite various assessments, was not explicit and enthusiastic. However, it evolved gradually and was determined by a difficult internal situation after the reunification of Germany and its new geopolitics and geoeconomics. For Germany that reunified on 3 October 1990, an issue of greater importance than Polish accession to NATO and the EU was the presence of Soviet troops on the territory of the former GDR and normalization of relations with neighbors, particularly with France, Poland, the Soviet Union, and the United States. Both France and the United Kingdom, as well as the Soviet Union, and to a lesser extent, the United States initially were afraid of a reunified Germany and opposed Polish membership in Euro-Atlantic structures. At the time, hopes and fears were rife about the future of Europe. A common question was being asked in Paris, London, Moscow, Washington, and Warsaw – would reunified Germany remain a European state, or would Europe become German? Should Germany stay in NATO or leave after the reunification? There were questions also about Moscow's policy towards reunified Germany and its position on Poland's accession to Euro-Atlantic structures. Unfortunately, for a long time, it was negative. Today, thirty years after the fall of the Berlin Wall and the reunification of Germany, we can see that the black scenarios that were outlined in 1989-1990 did not actually come true. Despite the fears, those events opened the way for Poland to "return to Europe" and to gain membership in Euro-Atlantic structures, i.e., NATO and the European Union (EU). The path was not at all simple and it was not easy for Poland to make it through. In the study the author analyses subjective and objective difficulties related to Poland's accession to NATO and the EU and describes the evolution and role of Germany in this process.

Nie ulega wątpliwości, że Unia Europejska, będąca efektem europejskiej integracji jest w historii stosunków międzynarodowych bezprecedensowym podmiotem. Jest symbolem nowej, jednoczącej się Europy, która po negatywnych doświadczeniach postanowiła stać się kontynentem bezpiecznym, a więc wyeliminować raz na zawsze wojnę z życia jej państw i narodów. Niestety, idei "wiecznego pokoju", o czym marzyło wielu polityków i filozofów do dnia dzisiejszego nie udało się do końca zmaterializować. Co więcej, niedawne wojny na Bałkanach i obecna wojna rosyjsko-ukraińska wciąż uniemożliwiają wprowadzenie tej idei do stosunków międzynarodowych w Europie.Celem niniejszego artykułu jest pokazanie Unii Europejskiej dziś, po dziesięciu latach od poszerzenia w 2004 roku jej składu o kolejne dziesięć państw, w tym aż osiem z byłego bloku wschodniego. Artykuł ten ukazuje atuty i słabości UE, która choć uległa dzięki temu poszerzeniu na Wschód daleko idącemu wzmocnieniu, to jednak dziś nie radzi sobie z wieloma problememi ekonomicznymi, politycznymi, społecznymi i międzynarodowymi. W artykule próbuję dać odpowiedź na wiele pytań dotyczących współczesnej UE, m.in. dlaczego tak się dzieje i jakie są tego przyczyny oraz jakie dla niej są perspektywy w XXI wieku. Tezą główną jest tutaj stwierdzenie, że UE wymaga kapitalnego remontu tak, aby mogła dalej rozwijać się i być motorem integracji Europy. Jeśli zaś to nie nastąpi, to UE zacznie się rozpadać i w końcu rozpadnie się lub stanie się co najwyżej strefą wolnego handlu. ; There is no doubt that the European Union, which is the result of European integration is unprecedented subject in the history of international relations. It is a symbol of a new, united Europe, which after negative experiences decided to become a safe continent, and therefore eliminate once and for all war of life of its states and nations. Unfortunately, the idea of "eternal peace", which many politicians and philosophers dreamed about failed to fully materialize to this day. Moreover, the recent war in the Balkans and the current Russian-Ukrainian war still make this idea impossible to impose into the international relations in Europe.The purpose of this article is to present the European Union today, ten years after its enlargement of further ten countries, including eight from the former Eastern bloc in 2004. This article shows the strengths and weaknesses of the EU, which, although through far enlarge to the East strengthened itself, still cannot cope with many economic, political, social and international problems. I try to answer in this text on many questions relating today's EU: why is this happening, what are the reasons for it and what are the prospects for the EU in the XXI century. The thesis main assertion here is that the EU needs overhauling, so it can continue to grow and be an engine of European integration. But if this does not happen, the EU will begin to crumble and eventually disintegrate or become no more than a free trade zone.

Nie ulega wątpliwości, że Unia Europejska, będąca efektem europejskiej integracji jest w historii stosunków międzynarodowych bezprecedensowym podmiotem. Jest symbolem nowej, jednoczącej się Europy, która po negatywnych doświadczeniach postanowiła stać się kontynentem bezpiecznym, a więc wyeliminować raz na zawsze wojnę z życia jej państw i narodów. Niestety, idei "wiecznego pokoju", o czym marzyło wielu polityków i filozofów do dnia dzisiejszego nie udało się do końca zmaterializować. Co więcej, niedawne wojny na Bałkanach i obecna wojna rosyjsko-ukraińska wciąż uniemożliwiają wprowadzenie tej idei do stosunków międzynarodowych w Europie. Celem niniejszego artykułu jest pokazanie Unii Europejskiej dziś, po dziesięciu latach od poszerzenia w 2004 roku jej składu o kolejne dziesięć państw, w tym aż osiem z byłego bloku wschodniego. Artykuł ten ukazuje atuty i słabości UE, która choć uległa dzięki temu poszerzeniu na Wschód daleko idącemu wzmocnieniu, to jednak dziś nie radzi sobie z wieloma problemami ekonomicznymi, politycznymi, społecznymi i międzynarodowymi. W artykule próbuję dać odpowiedź na wiele pytań dotyczących współczesnej UE, m.in. dlaczego tak się dzieje i jakie są tego przyczyny oraz jakie dla niej są perspektywy w XXI wieku. Tezą główną jest tutaj stwierdzenie, że UE wymaga kapitalnego remontu tak, aby mogła dalej rozwijać się i być motorem integracji Europy. Jeśli zaś to nie nastąpi, to UE zacznie się rozpadać i w końcu rozpadnie się lub stanie się co najwyżej strefą wolnego handlu. ; There is no doubt that the European Union, which is the result of European integration is unprecedented subject in the history of international relations. It is a symbol of a new, united Europe, which after negative experiences decided to become a safe continent, and therefore eliminate once and for all war of life of its states and nations. Unfortunately, the idea of "eternal peace", which many politicians and philosophers dreamed about failed to fully materialize to this day. Moreover, the recent war in the Balkans and the current Russian-Ukrainian war still make this idea impossible to impose into the international relations in Europe. The purpose of this article is to present the European Union today, ten years after its enlargement of further ten countries, including eight from the former Eastern bloc in 2004. This article shows the strengths and weaknesses of the EU, which, although through far enlarge to the East strengthened itself, still cannot cope with many economic, political, social and international problems. I try to answer in this text on many questions relating today's EU: why is this happening, what are the reasons for it and what are the prospects for the EU in the XXI century. The thesis main assertion here is that the EU needs overhauling, so it can continue to grow and be an engine of European integration. But if this does not happen, the EU will begin to crumble and eventually disintegrate or become no more than a free trade zone.

Jak pokazuje tytuł, celem artykułu jest agresja Rosji na Ukrainę w dniu 24 lutego 2022 roku oraz analiza jej przyczyn oraz ukazanie perspektyw dla członkostwa Ukrainy w strukturach euroatlantyckich, czyli w Unii Europejskiej i NATO. Niewypowiedziana wojna Rosji z Ukrainą trwa de facto od 2014 roku, czyli od bezprawnego przyłączenia (aneksji) Półwyspu Krymskiego do Federacji Rosyjskiej. Od tego momentu, a faktycznie już od 2008 roku, tzn. od agresji Rosji na Gruzję, Zachód na czele z USA obiecuje Ukrainie członkostwo w NATO i Unii Europejskiej, ale do dnia dzisiejszego nie rozpoczęto formalnych negocjacji w tym celu. Autor w artykule tym próbuje odpowiedzieć na pytania, dlaczego tak się dzieje i czy agresja Rosji na Ukrainę stanie się akceleratorem jej członkostwa w strukturach euroatlantyckich? Tezą główną jest tutaj konstatacja, że agresja Rosji na Ukrainę tylko w ograniczonym stopniu wpłynie na proces jej akcesji do NATO i Unii Europejskiej. Natomiast proces ten z pewnością przyspieszy dopiero zakończenie wojny, zwłaszcza zwycięstwo Ukrainy i klęska Rosji.

The Treaty of Maastricht was signed thirty years ago, that is, on 7 February 1992, and after its ratification entered into force on 1 November 1993. It was a quantum leap into the European integration initiated after the Second World War. It constituted a basis for the creation of the European Union (EU), becoming an accelerator of the European integration and an important element of the transatlantic system of international security. Its origin and decisions rest in such contemporary events and processes as the "Autumn of Nations," which resulted in the fall of communism in the states of Central and Eastern Europe, German reunification on 3 October 1990, the collapse of the Soviet Union in December 1991 and the global end of the Cold War. The article is aimed at analyzing the prerequisites of the genesis of the Treaty of Maastricht and showing its significance for the integration and security of Europe after the collapse of the Yalta-Potsdam order and the end of the Cold War. The main thesis statement is that the Treaty of Maastricht would not have been signed and the European Union would not have been established without the fall of communism in the states of Central and Eastern Europe, the collapse of the Soviet Union and German reunification. Moreover, I believe that international situation after the Cold War would have been less stable without the Treaty of Maastricht and the EU, because the competition for leadership between reunited Germany and France would have intensified.

The Maastricht Treaty was signed thirty years ago, on 7 February 1992 and, after ratification, it came into force on 1 November 1993. It was a milestone on the path to European integration, which began after World War II, and an important element of the transatlantic international security system. On its basis, the European Union (EU) was created.Its genesis and decisions were influenced by such events and processes as: the Autumn of Nations 1989, which led to the fall of communism in the countries of Central and Eastern Europe, the unification of Germany on 3 October 1990, the collapse of the Soviet Union in December 1991 and the end of the Cold War.This article aims to analyse the origins of the Maastricht Treaty and show its importance in the integration and security of Europe after the collapse of the Yalta–Potsdam order and the end of the Cold War. The main thesis is that without the fall of communism in the countries of Central and Eastern Europe and the collapse of the USSR, the unification of Germany and the end of the Cold War, the Maastricht Treaty would not have been signed and the EU would not have been created. Moreover, without the Maastricht Treaty and the EU, the international situation after the end of the Cold War would have been less stable as the competition between a united Germany and France for leadership in Europe would have intensified. Russia could have used this to strengthen its position in the post-communist world.

Artykuł przedstawia genezę Trójkąta Weimarskiego i jego rolę w integracji Europy po zakończeniu zimnej wojny. Na temat Trójkąta Weimarskiego, choć minęło już trzydzieści lat od jego utworzenia w literaturze przedmiotu w Polsce, Niemczech i Francji nadal krążą sprzeczne oceny i opinie. Z jednej strony podkreśla się jego duże znaczenie w procesie akcesji Polski do struktur euroatlantyckich, tj. do NATO i Unii Europejskiej (UE), a z drugiej strony deprecjonuje się jego rolę w reorientacji polityki zagranicznej Polski po 1989 roku podkreślając, że racja stanu Polski została podporządkowana interesom Niemiec i Francji.
Zarówno w Polsce, jak i w Niemczech czy Francji Trójkąt Weimarski często był i jest nadal traktowany instrumentalnie, zwłaszcza przez polityków, którzy wykorzystują go do bieżącej polityki międzynarodowej i w relacjach dwustronnych. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że odegrał on dużą rolę nie tylko w procesie utworzenia UE, ale również determinował jej poszerzanie i pogłębianie, choć jego potencjał i możliwości nie były w pełni wykorzystane. Można stwierdzić, że odegrał on dużą rolę w integrowaniu Europy po zakończeniu zimnej wojny.
Analiza działalności Trójkąta Weimarskiego oraz jego sukcesów i porażek pokazuje, że jest on wciąż niezbędnym podmiotem w stosunkach międzynarodowych i powinien odgrywać istotną rolę w procesach integracji Europy. Nadal też powinien odgrywać zasadniczą rolę w umacnianiu trójstronnej polsko-niemiecko-francuskiej współpracy i umacnianiu pozycji Unii Europejskiej w stosunkach międzynarodowych, której aktywność w ostatnich latach mocno zmalała. Renesans Trójkąta Weimarskiego jest nie tylko możliwy, ale wręcz niezbędny w obecnej sytuacji międzynarodowej w Europie i na świecie, którą determinuje agresja Rosji na Ukrainę oraz groźba wybuchu trzeciej wojny światowej.

The paper describes the Polish road to NATO which, contrary to the West's expectations and promises, was long and bumpy. The author presents and analyses various obstacles that hindered Polish accession to NATO. The author divides such challenges into objective and subjective barriers, but using other criteria, the author points to specific geopolitical, international, political, social, and military conditions. Furthermore, the author presents the stances of different countries on the enlargement of the North Atlantic Alliance after the Cold War, particularly the attitudes of the USA, Germany, France, the USSR, and Russia as these states were either more or less supportive of Polish efforts to join NATO or not supportive at all. In 1989-1999 the Alliance's position was slowly evolving from being initially unwilling to support Poland's accession to NATO to being sympathetic towards it. In the paper, the author poses a few research questions on the above-mentioned obstacles on the Polish road to NATO and a few theses and hypotheses. The author states that primarily the USSR, later the Russian Federation, was against Poland's accession to NATO. Initially, the West also opposed it. After 1989, its priority was to reunite Germany and stabilize military relations with Moscow through the Treaty on Conventional Armed Forces in Europe (CFE) and the elimination of Soviet military bases in post-communist countries of Central and Eastern Europe.

Po wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 r. i rozpoczęciu transformacji ustrojowej Polska podjęła starania o członkostwo w strukturach euroatlantyckich, które uwieńczone zostały akcesją do NATO i Unii Europejskiej. Polska musiała jednak pokonać wiele barier, w tym przezwyciężyć sprzeciw Rosji i uzyskać wsparcie Stanów Zjednoczonych i Niemiec, które wbrew deklaracjom i obietnicom polityków w praktyce nie były tak entuzjastycznie i jednoznacznie nastawione. Artykuł ukazuje negatywne stanowisko Rosji i postawę Niemiec wobec starań Polski w latach 1989–1999 o członkostwo w NATO.

The article surveys the domestic and international determinants of the collapse of the Soviet Union and its implications for Poland's external relations and the role it has been playing in Central and Eastern Europe. It demonstrates geopolitical shifts underway at that moment in history and their impact on the reorientation of Polish foreign policy at the turn of century. It addresses a number of research questions and tests hypotheses pertaining to the collapse of the Soviet Union, with the key assumption that the collapse of the USSR was induced not only by domestic factors, but also developments in Europe and globally, including the "Autumn of Nations". The analysis shows that after the fall of the USSR, Polish foreign policy was conducted in accordance with the country's raison d'Etat and weighed heavily on the region. It was premised on the Euro-Atlantic system and close relations with Germany, France, the United Kingdom, the United States, and the Central and Eastern European countries. The research draws on classical realism, theories of foreign policy as well as constructivism. The following research methods were employed: review and critical analysis of documents and state-of-the-art literature. Polish and foreign published documents, books, articles, and reports, as well as press and Internet sources.