Suchergebnisse

The Collins dictionary has elected lockdown as its word-of-the-yearn 2020. Defined as "the imposition of stringent restrictions on travel, social interaction and access to public spaces", decided by governments "to mitigate the spread of COVID-19", for Collins' lexicographers "lockdown" took the top spot because it is a unifying experience for billions of people across the world, who have had, collectively, to play their part in combating the spread of the virus. Faced with the unknown of a brand-new virus, governments all over the world reacted in a rather familiar way, by suspending the normal flow of social life through the implementation of measures that are usually categorised as a state of exception. This article is a commentary that aims at placing the practice of lockdown (as a governmental administrative measure) in the context of the theory of state and government. To the extent that emergencies are always revelatory, this paper will argue that the state of exception – of which the lockdown is a sub-category – in displaying state's sovereign power is exposing the radical impotence in which it is grounded, and from which it takes its ultimate meaning and function. ; Słownik Collinsa wybrał lockdown jako swoje słowo roku 2020. Zdefiniowane jako "nałożenie surowych ograniczeń na podróże, interakcje społeczne i dostęp do przestrzeni publicznej", o których zadecydowały rządy "w celu złagodzenia rozprzestrzeniania się COVID-19"; dla leksykografów Collinsa lockdown zajął pierwsze miejsce, ponieważ jest to jednoczące doświadczenie dla miliardów ludzi na całym świecie, którzy musieli wspólnie odegrać swoją rolę w walce z rozprzestrzenianiem się wirusa. W obliczu nieznanego, zupełnie nowego wirusa, rządy na całym świecie zareagowały w dość znany sposób, zawieszając normalny tok życia społecznego poprzez wdrożenie środków, które zwykle zalicza się do stanu wyjątkowego. Niniejszy artykuł jest komentarzem, który ma na celu umieszczenie praktyki lockdownu (jako rządowego środka administracyjnego) w kontekście teorii państwa i rządu. W zakresie, w jakim sytuacje nadzwyczajne są zawsze odkrywcze, artykuł ten będzie argumentował, że stan wyjątkowy – którego podkategorią jest zamknięcie – w eksponowaniu suwerennej władzy państwa obnaża radykalną niemoc, w której jest ugruntowany i z której bierze swoje ostateczne znaczenie i funkcję.

The Collins dictionary has elected lockdown as its word-of-the-yearn 2020. Defined as "the imposition of stringent restrictions on travel, social interaction and access to public spaces", decided by governments "to mitigate the spread of COVID-19", for Collins' lexicographers "lockdown" took the top spot because it is a unifying experience for billions of people across the world, who have had, collectively, to play their part in combating the spread of the virus. Faced with the unknown of a brand-new virus, governments all over the world reacted in a rather familiar way, by suspending the normal flow of social life through the implementation of measures that are usually categorised as a state of exception. This article is a commentary that aims at placing the practice of lockdown (as a governmental administrative measure) in the context of the theory of state and government. To the extent that emergencies are always revelatory, this paper will argue that the state of exception – of which the lockdown is a sub-category – in displaying state's sovereign power is exposing the radical impotence in which it is grounded, and from which it takes its ultimate meaning and function. ; Słownik Collinsa wybrał lockdown jako swoje słowo roku 2020. Zdefiniowane jako "nałożenie surowych ograniczeń na podróże, interakcje społeczne i dostęp do przestrzeni publicznej", o których zadecydowały rządy "w celu złagodzenia rozprzestrzeniania się COVID-19"; dla leksykografów Collinsa lockdown zajął pierwsze miejsce, ponieważ jest to jednoczące doświadczenie dla miliardów ludzi na całym świecie, którzy musieli wspólnie odegrać swoją rolę w walce z rozprzestrzenianiem się wirusa. W obliczu nieznanego, zupełnie nowego wirusa, rządy na całym świecie zareagowały w dość znany sposób, zawieszając normalny tok życia społecznego poprzez wdrożenie środków, które zwykle zalicza się do stanu wyjątkowego. Niniejszy artykuł jest komentarzem, który ma na celu umieszczenie praktyki lockdownu (jako rządowego środka administracyjnego) w kontekście teorii państwa i rządu. W zakresie, w jakim sytuacje nadzwyczajne są zawsze odkrywcze, artykuł ten będzie argumentował, że stan wyjątkowy – którego podkategorią jest zamknięcie – w eksponowaniu suwerennej władzy państwa obnaża radykalną niemoc, w której jest ugruntowany i z której bierze swoje ostateczne znaczenie i funkcję.

In the volume Stasis. Civil War as a Political Paradigm, the Italian philosopherGiorgio Agamben advances the thesis that ademia – the absence of a people (a-demos) – isa constitutive element of the modern state. When confronted with the fact that modern political andjuridical thought elevated the people to the role of the sole chief constituent agent and the ultimatesource of the legitimacy of constituted orders, this thesis turns out to be rather problematic. Inthis work, I will explore Agamben's notion of ademia, retracing the main lines of its theoreticaldevelopment and reconsidering it in relation to different interpretations of the idea of the people.Most notably, I will demonstrate how Jean-Jacques Rousseau and Carl Schmitt in challengingthe conundrums that the idea of the people inevitably entails ended up in revealing the ultimateabsence of the people in the political space of the constituted order of the state. In doing so, I willtry to show how Agamben's notion of ademia is helpful is grasping some of the main paradoxesand conundrums underpinning the meaning and the uses of the idea of the people in legal andpolitical thought.

In the volume Stasis. Civil War as a Political Paradigm, the Italian philosopher Giorgio Agamben advances the thesis that ademia – the absence of a people (a-demos) – is a constitutive element of the modern state. When confronted with the fact that modern political and juridical thought elevated the people to the role of the sole chief constituent agent and the ultimate source of the legitimacy of constituted orders, this thesis turns out to be rather problematic. In this work, I will explore Agamben's notion of ademia, retracing the main lines of its theoretical development and reconsidering it in relation to different interpretations of the idea of the people. Most notably, I will demonstrate how Jean-Jacques Rousseau and Carl Schmitt in challenging the conundrums that the idea of the people inevitably entails ended up in revealing the ultimate absence of the people in the political space of the constituted order of the state. In doing so, I will try to show how Agamben's notion of ademia is helpful is grasping some of the main paradoxes and conundrums underpinning the meaning and the uses of the idea of the people in legal and political thought.

In the volume Stasis. Civil War as a Political Paradigm, the Italian philosopherGiorgio Agamben advances the thesis that ademia – the absence of a people (a-demos) – isa constitutive element of the modern state. When confronted with the fact that modern political andjuridical thought elevated the people to the role of the sole chief constituent agent and the ultimatesource of the legitimacy of constituted orders, this thesis turns out to be rather problematic. Inthis work, I will explore Agamben's notion of ademia, retracing the main lines of its theoreticaldevelopment and reconsidering it in relation to different interpretations of the idea of the people.Most notably, I will demonstrate how Jean-Jacques Rousseau and Carl Schmitt in challengingthe conundrums that the idea of the people inevitably entails ended up in revealing the ultimateabsence of the people in the political space of the constituted order of the state. In doing so, I willtry to show how Agamben's notion of ademia is helpful is grasping some of the main paradoxesand conundrums underpinning the meaning and the uses of the idea of the people in legal andpolitical thought.

The history of the 20th century, and more recently the two-decades long war on terror, have taught us the lesson that the normalisation of the state of exception (intended here as the proliferation of legal instruments regulating emergency powers, and their constant use in varied situations of crisis) is never immune from the risk of leaving long-lasting impacts of legal and political systems. With the "Return of the Exception" we intend to bring to the fore the fact that in the pandemic the state of exception has re-appeared in its "grand" version, the one that pertains to round-the-clock curfews and strong limitations to the freedom of movement and assembly, all adorned by warfare rhetoric of the fight against an invisible enemy – which, given the biological status of viruses, it cannot but be ourselves. But "return" here must be intended also in its psychoanalytic meaning. Much like the repressed that lives in a state of latency in the unconscious before eventually returning to inform consciousness and reshape behaviour, the state of exception is an element that remains nested in law's text before reappearing in a specific moment with forms and intensity that are not fully predictable. Still, it remains cryptic whether the pandemic inaugurates a new epoch of liberal legality – the post-law – or just augurs its structural crisis. ; Historia XX wieku, a ostatnio trwająca dwie dekady wojna z terroryzmem, nauczyły nas, że normalizacja stanu wyjątkowego (rozumianego tu jako mnożenie instrumentów prawnych regulujących kompetencje nadzwyczajne i ich stałe stosowanie w różnych sytuacjach kryzysowych) nigdy nie jest wolna od ryzyka pozostawienia długotrwałych skutków dla systemów prawnych i politycznych. W niniejszym tomie poświęconym Powrotowi stanu wyjątkowego, pragniemy zwrócić uwagę na fakt, że w czasie pandemii stan wyjątkowy pojawił się ponownie w swojej "pełnowymiarowej" wersji w postaci całodobowej godziny policyjnej i znaczących ograniczeń swobody poruszania się i zgromadzeń, a wszystko to przyozdobione wojenną retoryką walki z niewidzialnym wrogiem, którym, biorąc pod uwagę biologiczny status wirusów, możemy być tylko my sami. Ale "powrót" należy tu rozumieć także w jego psychoanalitycznym znaczeniu. Podobnie jak wyparte, które pozostaje w stanie latencji w obrębie nieświadomości, by w końcu powrócić, by wpłynąć na świadomość i zachowanie podmiotu, podobnie i stan wyjątkowy jest elementem, który pozostaje w stanie latencji w tekście prawa, by powrócić w sposób jawny w konkretnym momencie, przejawiając się w nie dokońca dających się przewidzieć formach i intensywności. Wciąż jednak nie wiadomo, czy pandemia inauguruje nową epokę liberalnej legalności – epokę postprawa – czy tylko wróży jej strukturalny kryzys.