Suchergebnisse

Hegel'in uluslararası ilişkiler ve hukuka ilişkin felsefesinin çeşitli yorumları mevcuttur. Önemli sayıda yazar, Hegel'i realist kuramın öncüleri arasında sayarken, az sayıdaki bazı düşünürler Hegel'de bir liberal kuram temsilcisi görebilmektedir. Bu tartışmaların ışığında, bu çalışmanın konusu Hegel'in; devlet, sivil toplum, uluslararası hukuk ve tanıma konularındakini yaklaşımını incelemektir. Hegel'de devlet mutlaktır. Önemli görevler üstlenecek bürokratik kadrolara ihtiyaç duyar. Bununla beraber, sivil toplum ve orada geliştirilen ilişkiler de önemlidir. İkincisinin her hal ve şartta ilkine fedası gibi bir durum söz konusu değildir. Tıpkı sivil toplumdaki gibi, tanıma kurumu uluslararası siyasal ilişkilerde de önemli roller oynar. Tanımanın, devletin meşruiyetini tamamlayıcı bir etkisi vardır. Tanımanın sonucu olarak, devletler birbirlerini devlet olarak görürler ve bu, savaş zamanı dahi devam edecek bir minimum hukukilik alanı oluşturmaktadır. Çalışmanın sonunda, Hegel'in uluslararası hukuk felsefesinin, realist kuram ile benzeşen yahut bu kuramdan ayrılan yönleri ele alınacaktır. Burada temel ölçüt, Hegel düşüncesindeki devlet veya sivil toplum kavramlarından hangisine daha büyük önem verileceğidir. ; There is a great variety of comments on Hegel and as to where one should place him on an IR theory spectrum. Many see in Hegel a precursor of the Realist School of International Relations. Fewer scholars, though, attribute Hegel a liberalistic worldview, turning him into a liberal IR forerunner. Amid all these different takes on him, this paper aims to elaborate Hegel's philosophy on the state, civil society, international law and the importance of recognition therein. Hegelian concept of state is one of an absolute. The state is in need of bureaucratic cadres, entrusted with significant duties. However, civil society and relations developed within it are of utmost significance, as well. The latter is not destined, under all circumstances, to be dispensed with in the favour of the former one. On the contrary, just as it is the case in civil society, the institution of recognition plays an important role on international political fora. As a result of recognition, states see each other as equal others, i.e. states; which will contribute to the observation of a core of principles and rules. Toward the end of the paper, I shall endeavor to compare Hegelian thought with the basic premises of Realism. The crucial criterion here proves to be the level and the scope of significance attached to the Hegelian notions of the state and the civil society

Thomas More's Utopia, among others, touches upon the international relations of the ideal state called Utopia. The utopian foreign politics depend upon a hierarchical understanding of international relations, where Utopia occupies the uppermost position. This self-righteous and self-serving position enables Utopia to wage aggressive wars and to implement an imperialistic policy. Geographical expansion is an important component of this policy, which is justified by an unquestionable moral superiority of this state. Utopians feel free to declare wars, appoint rulers from their ranks for their allies and usurp other nations' resources at will. All this stems from the fact that Utopia has an unfalsifiable claim of always being the rightful party. This paper deals with this apparently imperialistic and inherently supremacist design of Utopian foreign affairs. Thomas More foresees an ordered state within domestic realm, whereas regarding foreign affairs he offers a cruel yet rational policymaking geared towards aggressive wars. ; Thomas More'un eseri Ütopya diğer konuların yanı sıra Ütopya Devleti'nin uluslararası siyasetine ilişkin konuları da ihtiva etmektedir. Ütopya'nın dış siyaseti devletlerarasında mevcut olan ve zirvesinde Ütopya'nın var olduğu bir hiyerarşiye dayanmaktadır. Bu, kerameti kendinden menkul ve öz menfaat sağlamaya yönelik anlayış Ütopya Devleti'nin saldırı savaşları yürütmesinin ve emperyalist bir dış politika gütmesinin önünü açmaktadır. Bu politikanın en önemli unsurlarından biri de coğrafi genişlemedir. Coğrafi genişleme politikasının dayanağını da bu Devlet'in sahip olduğu düşünülen ahlaki bir üstünlük pozisyonudur. Ütopyalılar kendi keyiflerine göre savaş ilan edebilmekte, müttefiklerine bile yönetici atayabilmekte ve başka milletlerin topraklarını kullanabilmektedir. Tüm bunlar sürekli olarak haklı olduğunu düşünen Ütopyalıların bu iddiası ile meşrulaştırılmaktadır. Bu çalışma aşikâr bir şekilde emperyalist olan ve içkin olarak üstünlük iddiasına sahip olan Ütopya dış politikasına ilişkindir. Devlet-içi bir düzen öngören More dış politikada saldırı savaşlarına neden olacak acımasız bir politika-yapım modalitesi tasarlamaktadır.

Spinoza foresees a state of nature among states, just like the one among human beings. Human beings, under this chaotic condition, are not bound by the contracts they have concluded, if these contracts have lost their utility. States, too, may cease to observe those international agreements, if obedience to these is not advantageous any more for the state concerned, or whenever there is a more advantageous alternative than those perks offered by the international agreement. These findings have led many scholars of International Relations and International Law to deem Spinoza as a thinker in the mold of Hobbes or the like, someone who allocates no place for morality in political affairs. Spinoza proves at times to be a stingier critic of morality than Hobbes, yet he still calls for cooperation on international fora. This he does by distancing himself from the rhetoric of natural law. International solidarity, according to him, will enable participating states to be more powerful and to enjoy more rights. Yet again, he does not set idealistic goals and just underlines the more advantageous state to be created owing to the establishment of such a peaceful cooperation. ; Spinoza, gerçek insanlar için öngördüğü doğal hali devletler için de öngörmektedir. Buna göre, faydalı olma süresi sona ermiş veya daha faydalı başka bir siyasi alternatifi ortaya çıkmış bir uluslararası andlaşma söz konusu devlet idarecileri tarafından uygulanmayabilir. Yani, Spinoza, en azından ilk bakışta ciddi bir keyfi davranma yetkisini karar alıcılara verir gibi görünmektedir. Bu yaklaşım Uluslararası ilişkiler ve hukuk uzmanlarını Spinoza'nın hukuki yükümlülükleri yok saydığı inancına götürmüştür. Bir anlamda bu çıkarımlar da doğrudur ancak Spinoza aslında doğal hal durumundaki devletler ile belli bir uluslararası örgütlenmeye katılmış devletler arasında önemli bir ayrım yapmaktadır. Tractatus Politicus'da Spinoza işbirliğine giden devletlerin aslında daha güçlü olduğuna işaret etmektedir. Spinoza uluslararası barışının kurulmasını salıklayan bir düşünür olarak ortaya çıkmaktadır. Bu salıklama herhangi bir yüksek idealizmden kaynaklanmamakta, bilakis devletlerin daha fazla güç kazanma yolu olarak görülmektedir.

International law has an innate and seemingly unquestionable claim on its allegedly apolitical character. However, international law is far from being an apolitical domain. On the contrary, due to systemic influences or by way of politically-informed or other personal interpretations of law, international law proves to be a very political construct. Under the light of this revelation, one feels compelled to probe deeper into the political features of international law by way of theory and to debunk its mythological self-portrait of an apolitical benefactor of humanity. Doing this will enable the opening up of new perspectives for the much needed improvement of international law. ; International law has an innate and seemingly unquestionable claim on its allegedly apolitical character. However, international law is far from being an apolitical domain. On the contrary, due to systemic influences or by way of politically-informed or other personal interpretations of law, international law proves to be a very political construct. Under the light of this revelation, one feels compelled to probe deeper into the political features of international law by way of theory and to debunk its mythological self-portrait of an apolitical benefactor of humanity. Doing this will enable the opening up of new perspectives for the much needed improvement of international law.

AbstractThis paper compares and contrasts the Islamic law of armed conflict with the modern international humanitarian law, with the view of identifying foundational similarities between these two separate canons, drawing extensively from al-Siyar al-Kabir. To this end, it raises the question as to whether the Islamic law of armed conflict is compatible with its modern counterpart, and, if it is, to what extent. To address these interlinked questions, the study departs from the premise that in order to identify resemblance, it is necessary to enquire into the foundations (both legal and philosophical) of the Islamic and contemporary approaches vis-à-vis armed conflicts.