Suchergebnisse

In the 21st century, subversion understood as a foreign disruptive activity, has become an element of security policy and power politics in an environment where the direct use of force may be too risky. Though this term is well-known in humanities in Poland, it hasn't yet been translated and literally applied by Polish political scholars. However, states' repertoire includes measures that are a continuation or even a substitute of "war", and their very objectives are consistent with the logic of subversive strategies known in arts. As opposed to direct violence, such operations aim at maintaining conditions between political weakness and failure by targeting fragile areas. In this vein, subversion appears to become the first strategic choice of many states, including world powers. The author introduces the term to the taxonomy of security studies as he starts from a semantic theoretical reasoning (subversion as a covert and indirect strategy) and later answers how subversive strategies are implemented in Eastern Europe. In a specific geopolitical context, i.e. in the intersection of transatlantic/European security complex and post-Soviet area, subversion is part and parcel of the Kremlin policy towards Georgia and Ukraine, and recently the Republic of Belarus towards Poland. Therefore, subversive, "short of war" measures are intended to force competitors to make political concessions, which defines the Russian (in)security policy in its "near (and a bit further) abroad". ; W XXI wieku "subwersja" (subversion), tłumaczona jako zagraniczna działalność wywrotowa, staje się ważnym elementem polityki bezpieczeństwa i budowania stref wpływów w środowisku, w którym otwarte użycie siły może okazać się zbyt kosztowne. Choć pojęcie to jest dobrze znane na gruncie nauk artystycznych, w polskiej literaturze politologicznej nie pojawiało się dotąd w sposób dosłowny. Tymczasem w repertuarze państw pojawiają się środki, które są przedłużeniem, a nawet substytutem, "wojny", a których cel wiąże się z logiką strategii subwersywnych stosowanych w sztuce. W przeciwieństwie do otwartej przemocy takie operacje polegają na utrzymywaniu stanów pomiędzy słabością a upadkiem w drodze wykorzystywania newralgicznych punktów. Subwersja staje się dziś pierwszym wyborem strategicznym wielu państw, w tym mocarstw. Autor wprowadza pojęcie subwersji do terminologii nauki o bezpieczeństwie, wychodząc od rozważań natury teoretycznej (subwersja jako strategia pośrednia i niejawna), aby nieco później przyjrzeć się sposobom operacjonalizacji tych działań w regionie Europy Wschodniej. W konkretnych warunkach geopolitycznych, tj. na styku transatlantyckiego/europejskiego systemu bezpieczeństwa oraz obszaru poradzieckiego, subwersja przejawia się w polityce Kremla wobec Gruzji czy Ukrainy, a ostatnio także Republiki Białoruś względem Polski. Subwersywne działania "poniżej progu wojny" mają prowadzić przeciwnika do politycznych ustępstw, definiując politykę (nie)bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej w jej "bliskiej (i nieco dalszej) zagranicy". ; В XXI веке «субверсия» (subversion), переводимая как иностранная подрывная деятельность, становится важным элементом политики безопасности и построения сфер влияния в среде, где открытое применение силы может оказаться слишком дорогостоящим. Хотя эта концепция хорошо известна в области искусства, до сих пор она не появлялась буквально в польской политологической литературе. Между тем в репертуар государств входят меры, являющиеся продолжением или даже заменой «войны», цель которой связана с логикой подрывных стратегий, используемых в искусстве. В отличие от открытого насилия, такие операции заключаются в удержании состояний между слабостью и неудачей, используя горячие точки. Сегодня подрывная деятельность становится первым стратегическим выбором многих стран, в том числе великих держав. Автор вводит понятие субверсии в терминологию науки о безопасности, начиная с теоретических соображений (подрывная деятельность как косвенная и неявная стратегия), чтобы немного позже взглянуть на методы реализации этой деятельности в регионе Восточной Европы. В определенных геополитических условиях, то есть на стыке трансатлантической / европейской системы безопасности и постсоветского пространства, подрывная деятельность проявляется в политике Кремля в отношении Грузии или Украины, а в последнее время также в Республике Беларусь в отношении Польши. Подрывные действия «ниже порога войны» призваны привести противника к политическим уступкам, определяя политику (не) безопасности Российской Федерации в ее «ближнем (и несколько дальнем) зарубежье».

Problematyka artykułu koncentruje się na zbrojnym budowaniu państwa w Afganistanie w trakcie dwóch kadencji prezydenta Baracka Obamy (2009–2017). Afganistan traktowany jest w kategoriach państwa postinterwencyjnego. Autor przedstawia podejścia USA do interwencji państwotwórczej po 2009 r., które oscylowały wokół dwóch przeciwstawnych opcji: antyterrorystycznej z ograniczoną obecnością militarną USA w Afganistanie (m.in. Joe Biden) oraz przeciwpartyzancką (gen. Stanley McChrystal). O ile w trakcie pierwszej kadencji dominowało podejście przeciwpartyzanckie (COIN) do interwencji, po 2013 r. operacja zaczęła przybierać mniej kinetyczny kształt z docelowym wygaszeniem operacji "Trwała Wolność" (OEF). Równolegle doszło do zmiany roli USA, które ze stojącego za zmianą reżimu interwenta przeobraziły się w zwolennika Afganistanu "w wersji minimum". Biorąc pod uwagę historyczną odporność Afganistanu na wpływy zewnętrzne, Autor suponuje jedynie fasadowy charakter koalicyjnego budowania państwa w Afganistanie. Ocena szeregu niespójności w polityce USA wobec Afganistanu powinna być także dokonana w kontekście odnowy sił Talibanu.

Wraz z wydarzeniami arabskiej wiosny niektóre reżimy z basenu Morza Śródziemnego zostały zmuszone do reform lub obalone i zastąpione przez opozycję demokratyczną. Spośród kilku przykładów takiej rewolucji Libia jawi się jako przypadek szczególny. Osobliwości systemu zbudowanego przez Muammara Kaddafiego, sponsorowane dochodami z eksploatacji złóż ropy, skutkowały destrukcją struktur państwa i nasileniem trybalizmu. Rewolucja z 2011 r. zmieniła wprawdzie konstrukcję polityczną Libii, lecz nie mogła przekreślić minionych dekad neopatrymonialnych i represyjnych rządów. Sam kres reżimu Kaddafiego nie jest zatem przesłanką pokoju po konflikcie, a Libia musi uprawomocnić swoją transformację i wypracować narodowy konsensus. W artykule analizowane są trzy scenariusze rozwoju sytuacji (stopniowa stabilizacja, "dżihadyzacja" oraz defragmentacja) w pokonfliktowej Libii. Celem autora jest rozważenie ich prawdopodobieństwa z uwzględnieniem splotu specyfiki wewnętrznej oraz sytuacji międzynarodowej.

The article is focused on armed state-building in Afghanistan during the presidency of Barack Obama (2009–2017). The Afghan war was strongly debated in the early Obama administration, divided into proponents of an Al-Qaeda-focused approach (the Biden approach) with its limited military presence and those supporting a stronger military footing (the McChrystal approach). While the first Obama term employed counterinsurgency (COINtainment), the second employed a "non-kinetic" model and a phased withdrawal. Thus, the US has shifted its role from a regime-changer (but not a game-changer) with an anti-Taliban attitude to "Afghanistan good enough". Finally, the author argues that there were only some enclaves of state-building "in" Afghanistan as the country is extremely resistant to international engineering. The US's inconsistent, back-and-forth approach to Afghanistan should also be assessed in the context of the Taliban's re-emergence. ; Problematyka artykułu koncentruje się na zbrojnym budowaniu państwa w Afganistanie w trakcie dwóch kadencji prezydenta Baracka Obamy (2009–2017). Afganistan traktowany jest w kategoriach państwa postinterwencyjnego. Autor przedstawia podejścia USA do interwencji państwotwórczej po 2009 r., które oscylowały wokół dwóch przeciwstawnych opcji: antyterrorystycznej z ograniczoną obecnością militarną USA w Afganistanie (m.in. Joe Biden) oraz przeciwpartyzancką (gen. Stanley McChrystal). O ile w trakcie pierwszej kadencji dominowało podejście przeciwpartyzanckie (COIN) do interwencji, po 2013 r. operacja zaczęła przybierać mniej kinetyczny kształt z docelowym wygaszeniem operacji "Trwała Wolność" (OEF). Równolegle doszło do zmiany roli USA, które ze stojącego za zmianą reżimu interwenta przeobraziły się w zwolennika Afganistanu "w wersji minimum". Biorąc pod uwagę historyczną odporność Afganistanu na wpływy zewnętrzne, Autor suponuje jedynie fasadowy charakter koalicyjnego budowania państwa w Afganistanie. Ocena szeregu niespójności w polityce USA wobec Afganistanu powinna być także dokonana w kontekście odnowy sił Talibanu.

During the Arab Spring some MENA regimes were either forced to reform themselves or ousted and replaced by democratic opposition. Amidst half a dozen of cases of this revolution Libya is a specific one. Its Qaddafi era idiosyncrasy fuelled by "oil" state-formation ended up with the destruction of state apparatus and reinvigorated tribal affiliations. The impact of the 2011 events has changed it as a polity but cannot erase the past five decades of neo-patrimonial and repressive rule. Subsequently, the end of the Muammar Qaddafi regime does not promise post-conflict stability as a new Libya has yet to validate its move towards stabilisation or work out a national consensus. This paper identifies three possibilities of the future development of this country (gradual stabilisation, Jihadisation and fragmentation) and considers the likelihood of each in characteristics and the international context. ; Wraz z wydarzeniami arabskiej wiosny niektóre reżimy z basenu Morza Śródziemnego zostały zmuszone do reform lub obalone i zastąpione przez opozycję demokratyczną. Spośród kilku przykładów takiej rewolucji Libia jawi się jako przypadek szczególny. Osobliwości systemu zbudowanego przez Muammara Kaddafiego, sponsorowane dochodami z eksploatacji złóż ropy, skutkowały destrukcją struktur państwa i nasileniem trybalizmu. Rewolucja z 2011 r. zmieniła wprawdzie konstrukcję polityczną Libii, lecz nie mogła przekreślić minionych dekad neopatrymonialnych i represyjnych rządów. Sam kres reżimu Kaddafiego nie jest zatem przesłanką pokoju po konflikcie, a Libia musi uprawomocnić swoją transformację i wypracować narodowy konsensus. W artykule analizowane są trzy scenariusze rozwoju sytuacji (stopniowa stabilizacja, "dżihadyzacja" oraz defragmentacja) w pokonfliktowej Libii. Celem autora jest rozważenie ich prawdopodobieństwa z uwzględnieniem splotu specyfiki wewnętrznej oraz sytuacji międzynarodowej.