Suchergebnisse

Commander in Chief is een deelbiografie van president Franklin Delano Roosevelt waarin Roosevelts rol als opperbevelhebber van de gewapende strijdkrachten van de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog het hoofdthema is. Het boek concentreert zich op het jaar 1943: een jaar waaraan biografen van president Roosevelt tot nu toe weinig aandacht schonken, en waarin Roosevelt een militaire taak vervulde die door historici ernstig is onderschat. Het proefschrift begint in januari 1943 met de vliegreis van Roosevelt van Miami naar Noord-Afrika – daarmee was Roosevelt de eerste president van de Verenigde Staten die in functie vloog. Een nieuwe datering van Roosevelts voorbereiding voor de reis stelt ons in staat het doel van de president met deze reis opnieuw te onderzoeken, niet alleen in het als Amerikaans opperbevelhebber inspecteren van zijn troepen in het strijdperk, maar ook in het uitrollen van een nieuw militair doel voor alle westelijke geallieerden op de Conferentie van Casablanca: de 'onvoorwaardelijke overgave' van de asmogendheden, zonder mogelijkheid tot onderhandeling. Roosevelts beslissing om zijn eigen gezamenlijke Amerikaanse legerbevelhebbers (George Marshall, Ernest King, Henry Arnold) te overrulen en een Mediterrane veldtocht in 1943 uit te voeren, in plaats van een verplaatsing in gang te zetten van Amerikaanse strijdkrachten naar Groot-Brittannië voor een invasie door een oversteek van het Kanaal, zoals zij aanbevalen, wordt ook nader bekeken. In tegenstelling tot contemporaine en ook latere beweringen dat Roosevelt in Casablanca 'toegaf' aan Churchills strategie, maakt Commander in Chief duidelijk dat Roosevelt een duidelijk en onwrikbaar Amerikaans doel voor ogen had: dat de Amerikaanse strijdkrachten eerst in een 'veilige' omgeving de mogelijkheid zouden krijgen om te leren hoe ze de Wehrmacht in een oorlog konden verslaan, voordat zoiets ambitieus als een invasie door een oversteek van het Kanaal dat jaar ondernomen kon worden. De nederlaag van het Amerikaaanse leger in de Slag om de Kasserinepas, drie weken na de Conferentie, toonde de wijsheid van Roosevelts militaire stap-voor-stap-strategie aan – de Amerikaanse strijdkrachten konden daarop in mei terugslaan en de onvoorwaardelijke overgave afdwingen van meer dan een kwart miljoen manschappen van de asmogendheden in Noord-Afrika. "Husky", de Landing op Sicilië, vond twee maanden later op 10 juli 1943plaats, in overeenstemming met het tijdschema van de president: een reusachtige amfibische operatie door de geallieerde legers waardoor Hitler gedwongen werd Operatie Citadel, Duitslands twee miljoen man sterke offensief tegen de Sovjets aan het oostelijk front, af te breken om het zuidelijk front te kunnen verdedigen. Op dat moment hadden de geallieerden echter al de Middellandse Zee in hun macht, en de strijd leverde bevelhebbers (Patton, Bradley, Montgomery) en door strijd geharde legers (luchtmacht, marine, grondtroepen) op die noodzakelijk waren om in de lente van 1944 een succesvolle invasie (Overlord) op Noord-Frankrijk uit te voeren: met landingen die, zoals Hitler zelf verklaarde, de uitkomst van de oorlog zouden bepalen. Door in te stemmen met de militaire strategie van de president verwees de Britse premier Winston Churchill publiekelijk naar zichzelf als president Roosevelts 'vurige luitenant'. Commander in Chief werpt echter nieuw licht op hoe Churchill achter de schermen – gesteund door een klein leger van adviseurs – het hele jaar door probeerde Roosevelts militair-strategische beslissingen tegen te werken: hij reisde in 1943 tweemaal over zee naar Noord-Amerika – in mei en in augustus – om Roosevelt ervan te overtuigen Overlord af te blazen, of de landingen uit te stellen tot 1945 of 1946, om zo de operatie in het Middellandse Zee-gebied voort te kunnen zetten. Dit fundamentele verschil in militaire strategie tussen de twee belangrijkste westelijke oorlogsleiders, Churchill en Roosevelt, verklaart de ondertitel van het proefschrift: FDR's Battle With Churchill, 1943 (FDR's strijd met Churchill, 1943). Wanneer president Roosevelt niet zijn jongere Britse collega had teruggefloten, dan zouden de geallieerden de oorlog in Europa heel goed verloren kunnen hebben – zoals de ongelukkige geallieerde invasie van Zuid-Italië en de Ionische Eilanden in de herfst van 1943 ook lieten zien. Door het gebruik van nieuwe bronnen, vooral dagboeken, persoonlijke aantekeningen en andere egodocumenten, biedt Commander in Chief een radicaal nieuw perspectief op de militaire prestaties van zowel Roosevelt als Churchill tijdens strategische momenten in de Tweede Wereldoorlog. Deze militaire reconstructie is ingebed in het grotere politieke kader van de door het Westen beoogde einddoelen van de oorlog, die Roosevelt, samen met Churchill, rechtstreeks met Stalin aan het einde van het jaar in Teheran wilde gaan bespreken. Het begrip 'turning point' als argument voor een deelbiografie (de bestudering van een moment of gebeurtenis in het leven van een persoon waardoor de daaropvolgende daden en handelingen van die persoon verregaand worden beïnvloed) fungeert hier als een belangrijk biografisch-methodologisch hulpmiddel. De introductie en epiloog (Biography As Corrective (Biografie als correctie) en Commander in Chief: Genesis, Process, Outcome (Commander in Chief: ontstaan, proces, resultaat)) analyseren en illustreren hoe dit begrip, gemunt door Hans Renders, een theoretische rechtvaardiging levert voor het belang van de deelbiografie. ; Command in Chief is a partial biography of President Franklin Delano Roosevelt, examining his role as commander in chief of the armed forces of the United States in World War II. It focuses on the year 1943: a year that has hitherto largely been passed over by biographers of President Roosevelt, and a military role that has been seriously underestimated by historians. The thesis begins with Roosevelt's journey by air from Miami to North Africa in January 1943 – the first U.S. president ever to fly while in office. New dating of Roosevelt's preparation for the trip permits a re-examination of the President's purpose not only in inspecting his forces on the battlefield as American commander in chief, but in laying down the new military goal of all the western Allies at the Casablanca Conference: the "unconditional surrender" of the Axis powers, without possibility of negotiation. Roosevelt's decision to overrule his own joint U.S. chiefs of staff (George Marshall, Ernest King, Henry Arnold) and follow a Mediterranean campaign in 1943, instead of switching U.S. forces to Britain for a cross-Channel invasion as they recommended, is also reviewed. Counter to contemporary and later assertions that Roosevelt "gave way" to Churchill's strategy at Casablanca, Commander in Chief makes clear Roosevelt had a clear and unshakeable American aim: to ensure that U.S. forces could, in a "safe" area, learn how to defeat the Wehrmacht in battle before attempting anything such as ambitious as a cross-Channel landing that year. U.S. defeat in the Battle of Kasserine, three weeks after the conference, demonstrated the wisdom of Roosevelt's military step-by-step strategy – following which U.S. forces were able to spring back and take the unconditional surrender of more than a quarter million Axis troops in North Africa in May. "Husky," the invasion of Sicily, took place two months later, on July 10, 1943, in accordance with the President's timetable: a colossal amphibious operation by coalition forces that forced Hitler to abandon "Citadel," Germany's 2-million man offensive against the Soviets on the Eastern front, in order to defend his Southern front. By then the western Allies had won control of the Mediterranean seaway, however, and had gained in combat the commanders (Patton, Bradley, Montgomery) and battle-hardened forces (air, naval and ground) necessary to carry out a successful invasion ("Overlord") of northern France in the spring of 1944: landings that would, Hitler himself stated, decide the outcome of the war. In agreeing to the President's military strategy, the British prime minister, Winston Churchill, publicly referred to himself as President Roosevelt's "ardent lieutenant." Behind the scenes, however, Commander in Chief sheds new light on how Churchill - backed a small army of advisers - attempted all year to reverse Roosevelt's military decisions: traveling twice by sea to North America in 1943 - in May and yet again in August - to press Roosevelt to abandon Overlord, or delay the landings until 1945 or 1946, in order to pursue to a further Mediterranean strategy. This fundamental difference in military strategy between the two primary Western war leaders, Churchill and Roosevelt, explains the subtitle of the thesis: FDR's Battle With Churchill, 1943. Had President Roosevelt not overruled his junior British partner, the war in Europe might well have been lost by the Allies – as the unfortunate Allied invasion of southern Italy and the Ionian Islands was to show, in the fall of 1943. Through the use of new material, especially diaries, journals and other ego documents, Commander in Chief offers a radically new perspective on the military performances both of Roosevelt and Churchill, at the strategic crossroads of World War II. This military re-examination is framed within the larger political dimension of Western war aims, which Roosevelt, together with Churchill, intended to address directly with Stalin in Tehran at the year's end. The concept of a "turning point" as an argument for partial biography (the examination of a moment or event in a person's life that influences that person's subsequent deeds or actions) serves here as an important biographical-methodological aid. The introduction and epilogue (Biography As Corrective and Commander in Chief: Genesis, Process, Outcome) analyze and illustrate how this concept, coined by Hans Renders, is helping provide a theoretical justification for the importance of partial biography.