Suchergebnisse

Zagadnienie przywództwa nurtuje wielu współczesnych badaczy różnych dyscyplin naukowych, w tym również tych, którzy są zainteresowani problemem bezpieczeństwa. Obecnie wyróżnia się trzy podstawowe modele przewodzenia w grupie: autokratyczny, demokratyczny i przyzwalający. Sposoby kierowania innymi zostały opisane w literaturze i są wyraźnie zdefiniowane. Mimo że nadawano im różne określenia, wszystkie łączy wspólna cecha: oscylują między dwoma biegunami, czyli autokratyzmem i demokratyzmem.

Tożsamość jest formą samoświadomości, wewnętrznym doświadczeniem bycia jedyną (niepowtarzalną)
oraz tą samą, stałą w przestrzeni i czasie, jednością. Warunkiem ukształtowania się prawidłowego statusu tożsamości
jest rozpoznanie ważnych i charakterystycznych, a zarazem stabilnych rysów
własnej osoby, które pozwalają jednostce
na identyfi kowanie siebie jako "ja" w różnorodnych i zmieniających się sytuacjach
życiowych. Problem tożsamości jednostki
we współczesnej kulturze można sprowadzić do problemu, jak etos dzisiejszego indywidualizmu wpływa na sposób
odpowiedzi przez jednostkę na trzy sformułowane wyżej aspekty tożsamościowe.
Wpływ ten przybiera postać, którą można
określić mianem paradoksu wolności lub
paradoksu wolnego indywidualisty. Mimo
zniesienia barier komunikacyjnych i obyczajowych więzi międzyludzkie wydają się
dziś słabe. Podobny paradoks stwierdzić
można w odniesieniu do drugiego wymiaru tożsamości jednostki, tj. poczucia
spójności wewnętrznej, które decyduje
o autentyczności osoby. Poczucie spójności może być doświadczane na dwu płaszczyznach. Pierwsza to płaszczyzna witalna lub psychofi zyczna. Spójność osiągana
jest na niej dzięki doświadczaniu zgodności zachowania z cechami własnego
organizmu oraz psychofi zyczną kondycją
i ma ona afektywny charakter. Drugą
płaszczyzną doświadczania spójności "ja"
jest płaszczyzna fenomenologiczno-egzystencjalna. Poczucie spójności osiągane
jest na niej dzięki zgodności postępowania osoby z akceptowanym przez nią systemem wartości, przekonaniami, ideałami,
co pozwala na samookreślenie się. Kryterium tego rodzaju spójności ma charakter
fenomenologiczny, jest nim poczucie sensu, którego źródło usytuowane jest poza
"ja". Należy to rozumieć w ten sposób,
że doświadczenie sensu wymaga odniesienia — siebie, swoich wyborów, intencji i działań — do czegoś, co jest większe,
ogólniejsze, ważniejsze, do jakiegoś tła
sensowności czy horyzontu wartości.

Globalizacja może stanowić podstawową kategorię socjologicznej analizy, główną ideę pozwalającą rozumieć wchodzenie społeczeństwa w nowe tysiąclecie jako proces społeczny, którego cechą jest osłabienie ograniczeń geografi cznych uprzednio determinujących formy organizacji społecznej i kulturowej oraz wzrost świadomości erozji tych ograniczeń. Aspekt społeczny globalizacji dotyczy globalności w sensie strukturalnym, czyli wyraża załamanie się sztywnych granic społeczeństw narodowych i erupcję wielości form organizacji społecznej zarówno na poziomie ponadnarodowym, jak i lokalnym czy regionalnym. Formy organizacyjne przenikają granice dotychczasowych podziałów politycznych czy administracyjnych. Według niektórych socjologów perspektywa globalizacji powoduje, że podstawowe dla socjologii przeciwstawienia odzwierciedlające kierunek przeobrażeń ludzkiego społeczeństwa w rodzaju dychotomii podlegają relatywizacji.