Suchergebnisse

Zsfassung in engl. Sprache

Political Fantasy or Necessity? Polish Colonial Plans in Portuguese Africa, Nicaragua, Bolivia and EcuadorIn interwar Poland some institutions intended to solve part of the country's economic and ethnic problems by acquiring colonies abroad. Accordingly, the Polish Foreign Ministry as well as special institutions such as the Union of Colonial Pioneers and the Maritime and Colonial League undertook some projects. Poland, a member of the victorious Entente, was supposedly entitled to ca. 10% of the area of the former German colonies (e.g. in Cameroon or Togo), which could be administered independently or as a condominium with one of the colonial powers. These plans were made more specific in the mid-1930s.Argentina and Brazil, as well as Madagascar, were considered to be natural goals of Polish emigration policies. Then Poland became interested in settlements in the colonial dominions of Portugal in Africa, i.e. Angola and Mozambique, and some time later, also in some countries of Latin America and the Caribbean. As for Bolivia, the aim was to send as many Ukrainians as possible to the mountainous area of Todos dos Santos (Province of Cochabamba). Places in the vicinity of the town of Ibera in Ecuador were also considered by the Polish authorities as suitable for settlers, predominantly from Poland's eastern borderlands. In the region of Encarnacion in Paraguay, a colony called Fram was established in the 1930s. Nicaragua, too, was considered a convenient place for Polish colonisation, following an effort undertaken by the Polish businessman Stanisław Czarnocki, who was a personal acquaintance of the local dictator, the famous Anastasio Somoza senior. According to some unreliable rumours, Dominica was supposedly ready to accept some hundreds of thousands of Polish Jews.All in all, these Polish colonial ambitions were unsuccessful, mainly due to the lack of sufficient Polish state power to make them into reality.

Political Fantasy or Necessity? Polish Colonial Plans in Portuguese Africa, Nicaragua, Bolivia and EcuadorIn interwar Poland some institutions intended to solve part of the country's economic and ethnic problems by acquiring colonies abroad. Accordingly, the Polish Foreign Ministry as well as special institutions such as the Union of Colonial Pioneers and the Maritime and Colonial League undertook some projects. Poland, a member of the victorious Entente, was supposedly entitled to ca. 10% of the area of the former German colonies (e.g. in Cameroon or Togo), which could be administered independently or as a condominium with one of the colonial powers. These plans were made more specific in the mid-1930s.Argentina and Brazil, as well as Madagascar, were considered to be natural goals of Polish emigration policies. Then Poland became interested in settlements in the colonial dominions of Portugal in Africa, i.e. Angola and Mozambique, and some time later, also in some countries of Latin America and the Caribbean. As for Bolivia, the aim was to send as many Ukrainians as possible to the mountainous area of Todos dos Santos (Province of Cochabamba). Places in the vicinity of the town of Ibera in Ecuador were also considered by the Polish authorities as suitable for settlers, predominantly from Poland's eastern borderlands. In the region of Encarnacion in Paraguay, a colony called Fram was established in the 1930s. Nicaragua, too, was considered a convenient place for Polish colonisation, following an effort undertaken by the Polish businessman Stanisław Czarnocki, who was a personal acquaintance of the local dictator, the famous Anastasio Somoza senior. According to some unreliable rumours, Dominica was supposedly ready to accept some hundreds of thousands of Polish Jews.All in all, these Polish colonial ambitions were unsuccessful, mainly due to the lack of sufficient Polish state power to make them into reality.

The Peruvian failure and an attempt to repair it. On Polish interwar emigration and colonial conceptsIn the interwar Poland, emigration was considered a possible solution of numerous interior problems of the country. That is why the contemporary Polish authorities believed in the success of colonial plans. In the early 1930s, Peru became a place where these efforts were intensified, encouraged by the president of Peru. The Polish government sent an official commission to this country with the aim to investigate possible settlement in the middle valley of the-Ucayali River. The conditions there were found favorable by the Polish officials. In 1927 and 1928, two settlement licenses were negotiated by private entrepreneurs. The article presents the details of this settlement campaign and its final results. Due to a variety of reasons, the action ultimately was a failure, and the Polish government decided to stop it in 1933. Next, it helped its participants leave Peru for Poland or alternatively move to Brazil or Argentina. In the late 1930, Poland returned to an idea of an official license agreement with Peru, this time without the participation of private institutions. These negotiations were never completed, however, because in 1939 WW II broke out. Peruwiańska porażka i próba jej naprawy. Wokół polskich międzywojennych koncepcji emigracyjnych i kolonialnychMiędzywojenna Polska w emigracji postrzegała możliwość złagodzenia występujących napięć społeczno-gospodarczych. Owe wysiłki nazywano planami czy też ambicjami kolonialnymi. Peru na początku lat trzydziestych XX wieku stało się swoistym poligonem tych wysiłków przy zachęcie prezydenta tego kraju. Obszary osiedlenia w środkowym biegu Ucayali zostały zbadane, z pozytywnym wynikiem, przez przysłaną z Polski komisję rządową. Równocześnie (1927-1928) prowadzono rozmowy o dwóch koncesjach prywatnych: dla K. Warchałowskiego, urzędnika państwowego i wieloletniego emigranta z Brazylii, oraz Polsko–Amerykańskiego Syndykatu Kolonialnego – obie z powodzeniem. Warchałowski, nie mając wystarczającej sumy pieniędzy, część swojej koncesji na mocy umowy przekazał specjalnie powołanej spółdzielni Kolonia Polska. Jednak akcja Warchałowskiego przyniosła porażkę.Przypadkowy dobór kandydatów do wyjazdu, problemy z komunikacją poprzez oddalenie centrum osadnictwa w Cumarii, szczupłe środki finansowe, biurokratyczna rutyna, nadmierne obietnice, brak jasnego planu, jak również dwuznaczna rola inicjatora, a zarazem przedsiębiorcy – wszystko to zawiodło. Syndykat zaś, nie posiadając oficjalnej zgody na nabór osadników, stosował nieuczciwe praktyki zawierania z kandydatami umowy o pracę. Akcja ta kompromitowała Polskę, toteż władze zdecydowały się ją zamknąć w 1933 r., części emigrantów zapewniając repatriację czy wyjazd do Brazylii bądź Argentyny. U schyłku lat trzydziestych Polska powróciła do idei podpisania umowy koncesyjnej z Peru, tym razem na siebie biorąc ciężar negocjacji, rezygnując z prywatnych instytucji. Wybuch II wojny św. przerwał niemal sfinalizowane negocjacje.

Politics, church and civic society in Ukraine. Review of the book by Mykola Palinchak, "Transformation of state - church relations in post-socialist societies (the example of states in Central and East Europe)", Uzhorod 2013

The Peruvian failure and an attempt to repair it. On Polish interwar emigration and colonial conceptsIn the interwar Poland, emigration was considered a possible solution of numerous interior problems of the country. That is why the contemporary Polish authorities believed in the success of colonial plans. In the early 1930s, Peru became a place where these efforts were intensified, encouraged by the president of Peru. The Polish government sent an official commission to this country with the aim to investigate possible settlement in the middle valley of the-Ucayali River. The conditions there were found favorable by the Polish officials. In 1927 and 1928, two settlement licenses were negotiated by private entrepreneurs. The article presents the details of this settlement campaign and its final results. Due to a variety of reasons, the action ultimately was a failure, and the Polish government decided to stop it in 1933. Next, it helped its participants leave Peru for Poland or alternatively move to Brazil or Argentina. In the late 1930, Poland returned to an idea of an official license agreement with Peru, this time without the participation of private institutions. These negotiations were never completed, however, because in 1939 WW II broke out. Peruwiańska porażka i próba jej naprawy. Wokół polskich międzywojennych koncepcji emigracyjnych i kolonialnychMiędzywojenna Polska w emigracji postrzegała możliwość złagodzenia występujących napięć społeczno-gospodarczych. Owe wysiłki nazywano planami czy też ambicjami kolonialnymi. Peru na początku lat trzydziestych XX wieku stało się swoistym poligonem tych wysiłków przy zachęcie prezydenta tego kraju. Obszary osiedlenia w środkowym biegu Ucayali zostały zbadane, z pozytywnym wynikiem, przez przysłaną z Polski komisję rządową. Równocześnie (1927-1928) prowadzono rozmowy o dwóch koncesjach prywatnych: dla K. Warchałowskiego, urzędnika państwowego i wieloletniego emigranta z Brazylii, oraz Polsko–Amerykańskiego Syndykatu Kolonialnego – obie z powodzeniem. Warchałowski, nie mając wystarczającej sumy pieniędzy, część swojej koncesji na mocy umowy przekazał specjalnie powołanej spółdzielni Kolonia Polska. Jednak akcja Warchałowskiego przyniosła porażkę.Przypadkowy dobór kandydatów do wyjazdu, problemy z komunikacją poprzez oddalenie centrum osadnictwa w Cumarii, szczupłe środki finansowe, biurokratyczna rutyna, nadmierne obietnice, brak jasnego planu, jak również dwuznaczna rola inicjatora, a zarazem przedsiębiorcy – wszystko to zawiodło. Syndykat zaś, nie posiadając oficjalnej zgody na nabór osadników, stosował nieuczciwe praktyki zawierania z kandydatami umowy o pracę. Akcja ta kompromitowała Polskę, toteż władze zdecydowały się ją zamknąć w 1933 r., części emigrantów zapewniając repatriację czy wyjazd do Brazylii bądź Argentyny. U schyłku lat trzydziestych Polska powróciła do idei podpisania umowy koncesyjnej z Peru, tym razem na siebie biorąc ciężar negocjacji, rezygnując z prywatnych instytucji. Wybuch II wojny św. przerwał niemal sfinalizowane negocjacje.

Politics, church and civic society in Ukraine. Review of the book by Mykola Palinchak, "Transformation of state - church relations in post-socialist societies (the example of states in Central and East Europe)", Uzhorod 2013

The issues and religious disputes in Carpathian Ruthenia in Czechoslovak period and its echoes behind the AtlanticIn Subcarpathian Ruthenia in the interwar period – during her membership in Czechoslovakia, one of the sharper conflict was a dispute between two Christian churches. In fact, the rivalry of the two churches began even earlier, during the Hungarian reign – before 1918, but broke out with the new intensity in the interwar period. The Czech authorities, retained neutrality in the confessional disputes, unlike its predecessors, favoring the units. The dispute also had political significance – namely in the conflict between national orientations: Russophile and Ukrainian. Both churches were not monoliths and shook them as internal tensions, including politically motivated ones. Religious conflicts had also their roots and echoes on the other side of the Atlantic. Part of the Greek-Catholic immigrants Transcarpathian did not want to submit to the American Catholic hierarchy, who failed to see the specifics of this group of emigrants. During the period between the Uniate Church recorded outflow faithful to the Orthodox Church, by almost 5% (from nearly 55% to 50.2%) and Orthodox increase by approximately the same proportion – over 15% of the population. Kwestie i spory religijne na terenie Rusi Zakarpackiej w czechosłowackim epizodzie jej dziejówNa Rusi Zakarpackiej w okresie międzywojennym, podczas jej przynależności do Czechosłowacji, jednym z ostrzejszych konfliktów był spór pomiędzy dwoma chrześcijańskimi Kościołami. Faktycznie rywalizacja dwóch Kościołów zaczęła się wcześniej, za rządów węgierskich – przed 1918 rokiem, ale rozgorzała z nową intensywnością w okresie międzywojennym, kiedy władze czeskie, zachowywały neutralność w tych konfesyjnych sporach, w przeciwieństwie od poprzedników, faworyzujących unitów. Spór miał także aspekt polityczny – ocierając się o konflikt między orientacjami narodowymi: ukraińską i rosyjską. Oba Kościoły nie były monolitami i wstrząsały nimi także wewnętrzne napięcia, w tym na tle politycznym. Konflikty na tle religijnym miały też swoje zaoceaniczne korzenie i echa, gdzie część grekokatolickich emigrantów zakarpackich nie chciała się podporządkować amerykańskiej hierarchii katolickiej, nie dostrzegającej specyfiki tej grupy wychodźców. Podczas okresu międzywojennego Kościół unicki odnotował odpływ wiernych na rzecz prawosławia, o prawie 5% (z prawie 55 do 50,2%), a Cerkiew Prawosławna przyrost o mniej więcej o ten sam odsetek – do ponad 15% mieszkańców.

The issues and religious disputes in Carpathian Ruthenia in Czechoslovak period and its echoes behind the AtlanticIn Subcarpathian Ruthenia in the interwar period – during her membership in Czechoslovakia, one of the sharper conflict was a dispute between two Christian churches. In fact, the rivalry of the two churches began even earlier, during the Hungarian reign – before 1918, but broke out with the new intensity in the interwar period. The Czech authorities, retained neutrality in the confessional disputes, unlike its predecessors, favoring the units. The dispute also had political significance – namely in the conflict between national orientations: Russophile and Ukrainian. Both churches were not monoliths and shook them as internal tensions, including politically motivated ones. Religious conflicts had also their roots and echoes on the other side of the Atlantic. Part of the Greek-Catholic immigrants Transcarpathian did not want to submit to the American Catholic hierarchy, who failed to see the specifics of this group of emigrants. During the period between the Uniate Church recorded outflow faithful to the Orthodox Church, by almost 5% (from nearly 55% to 50.2%) and Orthodox increase by approximately the same proportion – over 15% of the population. Kwestie i spory religijne na terenie Rusi Zakarpackiej w czechosłowackim epizodzie jej dziejówNa Rusi Zakarpackiej w okresie międzywojennym, podczas jej przynależności do Czechosłowacji, jednym z ostrzejszych konfliktów był spór pomiędzy dwoma chrześcijańskimi Kościołami. Faktycznie rywalizacja dwóch Kościołów zaczęła się wcześniej, za rządów węgierskich – przed 1918 rokiem, ale rozgorzała z nową intensywnością w okresie międzywojennym, kiedy władze czeskie, zachowywały neutralność w tych konfesyjnych sporach, w przeciwieństwie od poprzedników, faworyzujących unitów. Spór miał także aspekt polityczny – ocierając się o konflikt między orientacjami narodowymi: ukraińską i rosyjską. Oba Kościoły nie były monolitami i wstrząsały nimi także wewnętrzne napięcia, w tym na tle politycznym. Konflikty na tle religijnym miały też swoje zaoceaniczne korzenie i echa, gdzie część grekokatolickich emigrantów zakarpackich nie chciała się podporządkować amerykańskiej hierarchii katolickiej, nie dostrzegającej specyfiki tej grupy wychodźców. Podczas okresu międzywojennego Kościół unicki odnotował odpływ wiernych na rzecz prawosławia, o prawie 5% (z prawie 55 do 50,2%), a Cerkiew Prawosławna przyrost o mniej więcej o ten sam odsetek – do ponad 15% mieszkańców.