Suchergebnisse

Theological thinking has shifted radically in the past half century as we shift back from a primarily textual and verbal culture to one which is heavily reliant on the immediacy of the visual. This, though rooted in ancient practice, has begun to change the patterns of theological thinking and the nature of the appropriation of doctrine and thence our practice of worship and liturgy. The shift actually has its origins in the changes that took place in the understanding of the visual arts after the Reformation, and therefore this essay will begin with a brief reflection on the work of Rembrandt and link this to contemporary art and theology at the present time. Teologinis mąstymas radikaliai pakito XX a. antrojoje pusėje, perėjus nuo tekstualiosios ir žodinės kultūros link tos, kuri iš esmės priklausoma nuo vaizdo betarpiškumo. Nors vizualumas yra giliai įsišaknijęs senovės praktikose, tačiau jis ėmė keisti teologinio mąstymo modelius ir doktrinos įsisavinimo pobūdį, o kartu ir garbinimo bei liturgijos praktikas. Iš tikrųjų šį perėjimą sukėlė po Reformacijos vaizduojamųjų menų sampratoje įvykę pokyčiai. Todėl šią apžvalgą pradėsime glaustai aptardami Rembrandto paveikslą ir jo sąsają su šiuolaikiniu menu ir nūdiene teologija.

This essay explores the developments in Christian theology which are taking place in the encounter with the ancient Chinese classic texts. These are being revisited in Chinese universities where scholars from the West and the East are seeking a common religious language through what has been termed a form of "scriptural reasoning". Links are especially made through the work of radical European thinkers of the present time such as Slavoj Žižek and Gianni Vattimo. Santrauka Šiame straipsnyje tyrinėjama krikščioniškosios teologijos raida sandūroje su senovės kinų klasikų tekstais. Šie tekstai buvo peržiūrėti Kinijos universitetuose, kur mokslininkai iš Vakarų ir Rytų ieškojo bendrosios religijos kalbos, apibūdinančios "biblinį mąstymą". Sąsajos yra sudarytos ypač per dabartinės Europos radikaliųjų mąstytojų, tokių kaip Slavojus Žižekas ir Gianni Vattimo, darbus.

N.F.S. Grundtvig, S.T. ColeridgeSalmedigteren og den poetiske forfatter.Af David JasperI sin sammenligning mellem de to digtere viser David Jasper, at der er oplagte sammenligningspunkter, bl.a. i henseende til det omfattende forfatterskab og bredden af emner og stilformer. Men der er dog også åbenbare forskelle. Således omtaler Jasper, at Grundtvig fra sine tidlige år gennemgik en udvikling med brydnings- og afklaringsperioder, der førte frem mod en stadig tydeligere distance til hans romantiske udgangspunkt; mens Coleridge på sin side forblev inden for en romantisk bestemt horisont.Ligeledes finder David Jasper det afgørende, at Coleridge ikke kunne have skrevet de kirkesalmer, der udgår en s. markant del af Grundtvigs digtning. Det falder endvidere i øjnene, at Coleridge, modsat Grundtvig, ikke gik ind i aktivt politisk arbejde, ligesom han ikke blev ordineret som præst. Derimod var Coleridge gennem mange år aktiv som journalistisk skribent.Det afgørende slægtskab mellem dem beror på deres reaktion mod det 18. århundredes oplysningstradition, hvilket illustreres gennem en detaljeret sammenlignendeanalyse af Coleridges digt 'Kubla Khan'(1798) set i forhold til Grundtvigs udsagn om digterkaldet fra samlingen Saga (1811). Coleridge forener i sit digt en poetisk fantasi- og symbolverden, der har tydelige romantiske isl.t, med en rodfæstethed inden for en jødisk-kristen forståelseshorisont. Digtet handler dybest set om det tabte og genåbnede Paradis.Coleridges digt sammenlignes med Grundtvigs salme 'Kirken den er et gammelt hus'. Mens Coleridge var og blev en digterisk enegænger, ser Jasper i Grundtvigs salme et bevis for, at Grundtvig tænkte og digtede inden for en helhedsforståelse, der var afgørende bestemt af fællesskabet i menighed og kirke.