Suchergebnisse

Abstract
The subject of the study is the issue defined in international documents by the term "threat to the life of the nation" as a preliminary condition for departing from obligations in the field of human rights. This premise was adopted both in the International Covenant on Civil and Political Rights, as well as in similar regulations for individual continents, including the European Convention on Human Rights.
However, on a practical basis, this issue has raised and continues to raise multiple interpretation doubts. In the presented considerations, various aspects of this problem are presented in the light of the jurisprudence of the European Court of Human Rights.
On the basis of these, it can be assumed that one cannot identify the category of the nation with the categories of the state and//or the population, since each of these categories has its due autonomy; while on the other hand, they accompany, coexist and remain in mutual relations and interaction. Hence, in international norms, both the treaty provisions and the treaty bodies in their rulings consistently confirm "the life of the nation" as the fundamental protected value, which does not prevent them from associating this value with values important for the state as such and for the population/society.
The classic model of this approach has already been established by the ECtHR in the Lawless case, where the Court described a derogation situation as "an exceptional crisis or emergency situation that affects the entire population and poses a threat to the organized life of the community that comprises the state

Opracowanie obejmuje trzy kręgi zagadnień: po pierwsze, wolności sumienia w art.9 EKPC; po drugie, sprzeciwu sumienia – nie tylko w kontekście wyjątku od pracy przymusowej z art.4 EKPC, ale tez w innych kontekstach; po trzecie – mojego osobistego "sprzeciwu sumienia" wobec orzecznictwa strasburskiego dotyczącego zagadnień początku i kresu życia ludzkiego. Niestety, aż dotąd ETPC nie pokusił się o sprecyzowanie kategorii wolności sumienia, jak jest ona chroniona w art.9 Konwencji. W kontekście wyjątku z art.4 EKPC orzecznictwo strasburskie okazało się niespójne i niekonsekwentne, idąc do przodu i ponownie się cofając, nie wywodząc logicznych wniosków ze znaczenia wolności religii, jakie samo wykreowało. Najtrudniejsze dla mnie są "postępy" orzecznictwa strasburskiego dotyczące prawa do życia, tchnące wewnętrznymi sprzecznościami i poprawnością/ uległością polityczną wobec main-streamowych zapędów post-nowoczesności, niweczące de facto i de iure zasadę świętości życia, li tylko przelotem i gołosłownie potwierdzaną. Wpisuje się, niestety, Trybunał w zgubne dla Europy nurty "cywilizacji śmierci", wobec czego zgłaszam mój "naukowy sprzeciw sumienia".