In the case of dollarization, the supply of money is not entirely exogenous, because the central bank only partially controls and determines it, that is to say, part of it is in national currency and another part in foreign currency. Dollarization is thus a hindrance to the achievement of monetary policy objectives. Dollarization is a partial or total decrease in a country's use of the currency of another country. An economy is dedollarized when it partially or wholly ends up in dollarization. In this case, the national currency gradually resumes its traditional functions which it lost in dollarization. It is noted by the gradual decline in the dollarization rate. It is a very crucial and complex issue, which recommends that a lot of resources and reforms be undertaken beforehand. It should be noted that dedollarization cannot be decreed, otherwise it is accompanied by instability in the economy, it is acquired at the end of efforts to regain the sovereignty of the national currency. The monetary policy in the Democratic Republic of Congo does not enjoy its full independence, a large part of the money supply comes from foreign central banks and its effectiveness results from the effect of chance. The instruments are becoming less operational. ; W przypadku dolaryzacji podaż pieniądza nie jest całkowicie egzogeniczna, ponieważ bank centralny kontroluje i częściowo ją określa, to jest część w walucie krajowej, a druga jest w walucie obcej. Dolaryzacja jest więc utrudnieniem dla osiągnięcia celów polityki pieniężnej. Dedolaryzacja jest częściowym lub całkowitym spadkiem wykorzystania waluty innego państwa. Gospodarka jest subsydiowana, gdy w części lub w całości kończy się dolarowaniem. W tym przypadku waluta krajowa stopniowo powraca do tradycyjnych funkcji, które straciła w dolaryzacji. Zauważa się stopniowy spadek kursu dolarowego. Jest to bardzo istotna i złożona kwestia, która zaleca przedsięwzięcie wielu zasobów i reform. Należy zauważyć, że nie można ustalić subsydiowania, w przeciwnym razie towarzyszyć mu będzie niestabilność w gospodarce, nabyta pod koniec działań zmierzających do odzyskania suwerenności w walucie krajowej. Polityka pieniężna w Demokratycznej Republice Konga nie cieszy się pełną niezależnością. Duża część podaży pieniądza pochodzi z zagranicznych banków centralnych, a jej skuteczność wynika z efektu losowego. Instrumenty stają się coraz mniej operacyjne.
Po dziesięcioleciach gospodarczego spadku, związanego zwłaszcza z irracjonalnością niektórych decyzji polityczno-gospodarczych i podkreślanych wojnami, a także niepewnością lat 90., Demokratyczna Republika Konga (DRK) rozpoczęła demokratyczne przejście (reformy) od 2002 roku, co umożliwiło przywrócenie instytucji republiki i pobudzanie dynamizmu odbudowy i modernizacji kraju. Od tamtej pory kraj zapoczątkował szereg nieprzerwanych reform, w tymstopniową liberalizację gospodarki i większą otwartość na konkurencję międzynarodową. Wraz z tymi różnymi reformami, DRK zamierza odzyskać swoje miejsce w wielostronnym systemie handlu, koncentrując się na niezliczonych zasobach kraju pod względem zasobów naturalnych, potencjału rynkowego opartego na populacji liczącej ponad 78 milionów mieszkańców i uprzywilejowanej pozycji geograficznej w sercu kontynentu afrykańskiego w połowie drogi między środkową, wschodnią i południową Afryką.
Obecnie przy pomocy Banku Światowego DRC doświadcza szybkiej i zdeformowanej urbanizacji: szacuje się, że w 12 największych miastach wzrost ten wyniósł 4,7 procent w skaliroku. Wskaźnik urbanizacji w kraju wzrósł z 9,9 procent w 1956 r. do 42 procent w 2015 r. Kraj ten rozwija się bardzo szybko. Wzrost ten tłumaczy się zwłaszcza w ostatnich latach niepewnością i brakiem możliwości gospodarczych na obszarach wiejskich. Miasta rozwinęły się w sposóbniekontrolowany ze względu na brak planowania przestrzennego, odpowiednie standardy i praktyki zarządzania gruntami. Sam wzrost nie doprowadzi do zakończenia skrajnego ubóstwa do 2030 r., ponieważ w miarę rozwoju gospodarki wewnętrzne skutki wzrostu mają tendencjędo słabnięcia. Na tym etapie większość ludzi wciąż żyje w najbardziej ekstremalnej nędzy i znajduje się w bardzo trudnej sytuacji. Dodatkowe finansowanie z pewnością poprawi dostęp do infrastruktury i usług (dróg i sieci kanalizacyjnych, rynków, szkół, ośrodków opieki zdrowotnej), co umożliwi częściowe zlikwidowanie tzw. luk w inwestycjach, które są szczególnie dotkliwe w stolicach prowincji. Takie rozwiązania będą możliwe dzięki udziałowi w projekcie skierowanymw celu uzyskania dostępu do funduszy inwestycyjnych poprzez proponowanie odpowiednich narzędzi zarządzania miastami opracowanymi na podstawie projektów innych miast. Na prośbę władz kongijskich działania opierają się na zaleceniach przedstawionych w przeglądzie miejskim i przeglądzie sektora lądowego w DRK.
Obecnie przy pomocy Banku Światowego DRC doświadcza szybkiej i zdeformowanej urbanizacji: szacuje się, że w 12 największych miastach wzrost ten wyniósł 4,7 procent w skaliroku. Wskaźnik urbanizacji w kraju wzrósł z 9,9 procent w 1956 r. do 42 procent w 2015 r. Kraj ten rozwija się bardzo szybko. Wzrost ten tłumaczy się zwłaszcza w ostatnich latach niepewnością i brakiem możliwości gospodarczych na obszarach wiejskich. Miasta rozwinęły się w sposóbniekontrolowany ze względu na brak planowania przestrzennego, odpowiednie standardy i praktyki zarządzania gruntami. Sam wzrost nie doprowadzi do zakończenia skrajnego ubóstwa do 2030 r., ponieważ w miarę rozwoju gospodarki wewnętrzne skutki wzrostu mają tendencjędo słabnięcia. Na tym etapie większość ludzi wciąż żyje w najbardziej ekstremalnej nędzy i znajduje się w bardzo trudnej sytuacji. Dodatkowe finansowanie z pewnością poprawi dostęp do infrastruktury i usług (dróg i sieci kanalizacyjnych, rynków, szkół, ośrodków opieki zdrowotnej), co umożliwi częściowe zlikwidowanie tzw. luk w inwestycjach, które są szczególnie dotkliwe w stolicach prowincji. Takie rozwiązania będą możliwe dzięki udziałowi w projekcie skierowanymw celu uzyskania dostępu do funduszy inwestycyjnych poprzez proponowanie odpowiednich narzędzi zarządzania miastami opracowanymi na podstawie projektów innych miast. Na prośbę władz kongijskich działania opierają się na zaleceniach przedstawionych w przeglądzie miejskim i przeglądzie sektora lądowego w DRK.
Po dziesięcioleciach gospodarczego spadku, związanego zwłaszcza z irracjonalnością niektórych decyzji polityczno-gospodarczych i podkreślanych wojnami, a także niepewnością lat 90., Demokratyczna Republika Konga (DRK) rozpoczęła demokratyczne przejście (reformy) od 2002 roku, co umożliwiło przywrócenie instytucji republiki i pobudzanie dynamizmu odbudowy i modernizacji kraju. Od tamtej pory kraj zapoczątkował szereg nieprzerwanych reform, w tymstopniową liberalizację gospodarki i większą otwartość na konkurencję międzynarodową. Wraz z tymi różnymi reformami, DRK zamierza odzyskać swoje miejsce w wielostronnym systemie handlu, koncentrując się na niezliczonych zasobach kraju pod względem zasobów naturalnych, potencjału rynkowego opartego na populacji liczącej ponad 78 milionów mieszkańców i uprzywilejowanej pozycji geograficznej w sercu kontynentu afrykańskiego w połowie drogi między środkową, wschodnią i południową Afryką.
Opodatkowanie odnosi się do wszystkich zasad, przepisów i środków regulujących opodatkowanie kraju i odgrywa kluczową rolę w jego gospodarce. W Demokratycznej Republice Konga szara strefa to ponad jedna trzecia gospodarki, ale dzięki niej ostatni kryzys światowy został łatwiej zniesiony w tym kraju. Może dlatego informacja jakoby państwo wypowiedziało wojnę szarej strefie nie pokrywa się z rzeczywistością. Albowiem większość członków rządu tego kraju korzysta z gospodarki nieoficjalnej. Z drugiej strony Narodowy Instytut Statystyczny (NIS) ogłosił, że za kilka lat zacznie oficjalnie uwzględniać całą gospodarkę nieoficjalną, w produkcie krajowym brutto (PKB). Taki ruch ma poprawić makroekonomiczne wskaźniki Demokratycznej Republice Konga, m.in. relację długu publicznego do PKB. Oznacza to jednak, że szara strefa pozytywnie wpływa na rozwój gospodarki kraju i samopoczucie konsumentów. Dlatego warto nauczyć się z nim żyć. Szara strefa (gospodarka nieoficjalna) trzeba zwalczać systemowo (proste i mocno utrudniające nielegalny obrót), ograniczać ich działalność, ale nie zabijać. W Demokratycznej Republice Konga wojuje się jednak przy użyciu siły, co przynosi mizerne efekty. Jako zjawisko społeczne jest związane z pracą "na czarno", która umożliwia swobodę od świadczeń socjalnych. Często dla pracodawcy jest to sposób na obniżenie kosztów zatrudnienia, natomiast dla pracownika jest to głównie lepiej płatna lub jedyna możliwa do znalezienia praca. Szara strefa dostarcza setek tysięcy miejsc pracy ze względu na niepłacenie podatków oraz unikanie innych kosztów.
Opodatkowanie odnosi się do wszystkich zasad, przepisów i środków regulujących opodatkowanie kraju i odgrywa kluczową rolę w jego gospodarce. W Demokratycznej Republice Konga szara strefa to ponad jedna trzecia gospodarki, ale dzięki niej ostatni kryzys światowy został łatwiej zniesiony w tym kraju. Może dlatego informacja jakoby państwo wypowiedziało wojnę szarej strefie nie pokrywa się z rzeczywistością. Albowiem większość członków rządu tego kraju korzysta z gospodarki nieoficjalnej. Z drugiej strony Narodowy Instytut Statystyczny (NIS) ogłosił, że za kilka lat zacznie oficjalnie uwzględniać całą gospodarkę nieoficjalną, w produkcie krajowym brutto (PKB). Taki ruch ma poprawić makroekonomiczne wskaźniki Demokratycznej Republice Konga, m.in. relację długu publicznego do PKB. Oznacza to jednak, że szara strefa pozytywnie wpływa na rozwój gospodarki kraju i samopoczucie konsumentów. Dlatego warto nauczyć się z nim żyć. Szara strefa (gospodarka nieoficjalna) trzeba zwalczać systemowo (proste i mocno utrudniające nielegalny obrót), ograniczać ich działalność, ale nie zabijać. W Demokratycznej Republice Konga wojuje się jednak przy użyciu siły, co przynosi mizerne efekty. Jako zjawisko społeczne jest związane z pracą "na czarno", która umożliwia swobodę od świadczeń socjalnych. Często dla pracodawcy jest to sposób na obniżenie kosztów zatrudnienia, natomiast dla pracownika jest to głównie lepiej płatna lub jedyna możliwa do znalezienia praca. Szara strefa dostarcza setek tysięcy miejsc pracy ze względu na niepłacenie podatków oraz unikanie innych kosztów.
Demokratyczna Republika Konga jest krajem, który zajmuje powierzchnię 2.345.410 kilometrów kwadratowych i obecnie zamieszkuje ją ponad 72 mln mieszkańców. Od czasu zmiany reżimu politycznego w 1997 r. kongijski system walutowy bez powodzenia był poddawany wielu zmianom i reformom w związku z niestabilnością waluty, dolaryzacja gospodarki, brakiem płynności pieniądza w gospodarce. Rząd Demokratycznej Republiki Konga postanowił od maja 1997 r. powierzyć bankowi centralnemu misję reformy monetarnej, w tym zmiany jednostki walutowej. Analiza empiryczna potwierdza, że Bank Centralny Kongo pomimo szybkiej reakcji na inflacyjne szoki w słabym stopniu ograniczył inflację. Wzmocnienie obecnych ram polityki pieniężnej nadal pozostaje najlepszym rozwiązaniem, bowiem kraj jest narażony na częste wstrząsy podyktowane warunkami handlowymi. Wprowadzenie do obrotu w czerwcu 1998 r. franka kongijskiego stało się symbolem nie tylko obalenia rządów Mobutu, ale przede wszystkim porażki systemu. ; Democratic Republic of the Congo is a country which it has an area of 2,345,410 square kilometres and currently resides it more than 72 million inhabitants. Since the change the political regime in 1997 the Congolese monetary system without success it has undergone many changes and reforms in connection with the volatility of the currency, economy dollarization, the lack of liquidity of money in the economy. The Government of the Democratic Republic of the Congo from May 1997 decided to entrust to the Central Bank of Congo monetary reform mission, including changes monetary unit. Empirical analysis confirms that Central Bank Congo despite rapid response to inflationary shocks in low degree limited inflation. Strengthening the current framework of monetary policy remains the best solution, because the country is exposed to frequent shocks dictated by trading conditions. The placing on the market in June 1998 frank Congolese became a symbol not only disprove government Mobutu, but first of all system failures.
La politique monétaire est l'action par laquelle l'autorité monétaire, en générale la banque centrale agit sur l'offre de monnaie dans le but de remplir son objectif de stabilité des prix. Elle tâche également d'atteindre les autres objectifs de la politique monétaire, qualifié de triangle Keynésien : la croissance, le plein emploi, l'équilibre extérieur. La politique monétaire se distingue de la politique budgétaire. La politique monétaire peut avoir pour objectif de maintenir le taux de change de la monnaie nationale avec une monnaie. La fixité des taux de change peut-être obtenue par la banque centrale en vendant et en achetant des devises au jour pour atteindre le taux objectif. L'objectif déclare de la politique monétaire que mène la Banque Centrale au Congo est d'obtenir et de maintenir la stabilité des prix à travers l'ajustement de l'offre de monnaie à la demande de monnaie. Pour mettre en oeuvre celle-ci, la Banque Centrale du Congo détermine le cadre de pilotage à travers lequel la politique monétaire sera mise en oeuvre au cours de l'année. A partir de ce cadre, elle décide la mesure dans laquelle il convient de réserver ou d'assouplir les conditions monétaires. En effet, il ressort des analyses effectuées sur l'évolution de la conjoncture en République Démocratique du Congo au cours de ces trois dernières décennies (entre 1970 et 2000), que les épisodes de dépréciations de la monnaie nationale (Zaïre, Nouveau Zaïre et/ou Franc congolais) correspondent très souvent à une accélération du rythme de formation des prix intérieurs, de même que les périodes de fortes tensions inflationnistes se caractérisent également par des pertes de vitesse de la monnaie nationale par rapport aux devises étrangères. Fort de ces considérations, nous posons les questions suivantes : - Est-ce que le Franc congolais est stable ? - Quelles sont les politiques de la BCC pour soutenir la stabilité du Franc congolais ? Les réponses à ces questions constituent l'objet même de nos investigations tout au long de la présente étude. A travers l'article on a analysé les difficultés de la politique monétaire dans le contexte de la dollarisation complète de système bancaire et les faiblesses institutionnelles. L'analyse empirique confirme que la Banque centrale en République Démocratique du Congo est en mesure de contrôler la quasi-inflation, malgré qu'on pourrait avoir une réaction rapide des chocs inflationnistes. Après avoir analysé les avantages et les inconvénients des différents régimes de taux de change, on peut affirmer que le renforcement du cadre actuel de la politique monétaire reste la meilleure solution, étant donné que le pays est exposé aux nombreuses échanges de monnaies étrangères (change de devises). L'augmentation de l'exigence de réserve semble contredire d'autres mesures prises par la banque centrale. Le taux d'intérêt est conçu pour réguler la liquidité dans le système financier et influe sur le développement de l'activité économique. Il est l'un des principaux outils des autorités monétaires pour influencer l'octroi de prêts et de l'inflation de modulation dans le pays. ; Polityka pieniężna jest procesem, w ramach którego władze monetarne, na ogół bank centralny, wpływają na podaż pieniądza dążąc do realizacji celu, jakim jest stabilność cen. Dążą one również do osiągnięcia innych celów zwanych keynesowskim trójkątem: wzrostu gospodarczego, pełnego zatrudnienia i równowagi zewnętrznej. Polityka pieniężna różni się od polityki fiskalnej. Polityka pieniężna dąży do utrzymania kursu wymiany waluty krajowej. Celem państwa w ramach polityki pieniężnej jest osiągnięcie i utrzymanie stabilności cen poprzez dostosowanie podaży pieniądza do popytu na pieniądz. Aby móc to zrealizować Bank Centralny Konga określa ramy kontroli, w jakich polityka pieniężna będzie realizowana w ciągu roku. Jak wynika z analizy sytuacji w Demokratycznej Republice Konga w latach 1970–2000 można zaobserwować, iż deprecjacji waluty krajowej odpowiadają przyspieszone tempo wzrostu cen w kraju, a także okresy silnych presji inflacyjnych. W związku z podjętymi rozważaniami nasuwają się następujące pytania: - Czy frank kongijski jest stabilny? - Czy polityka pieniężna Kongijskiego Banku Centralnego wspiera stabilność franka kongijskiego? Odpowiedzi na te pytania stanowią przedmiot badań. W artykule dokonano analizy trudności w zakresie polityki pieniężnej w kontekście szerokiej dolaryzacji systemu bankowego i słabości instytucjonalnej. Empiryczna analiza potwierdza, że Bank Centralny w Kongu jest w stanie niemalże kontrolować inflację, pomimo szybkiej reakcji na szoki inflacyjne. Po przeanalizowaniu zalet i wad różnych reżimów kursowych, można stwierdzić, że wzmocnienie obecnych ram polityki pieniężnej pozostaje najlepszym rozwiązaniem, biorąc pod uwagę, że kraj jest podatny na częste wstrząsy walutowe. Zwiększanie rezerwy obowiązkowej wydaje się sprzeczne z innymi środkami stosowanymi przez bank centralny. Stopa procentowa pozwala na regulowanie płynności w systemie finansowym oraz wpływa na rozwój działalności gospodarczej. Jest ona jednym z głównych instrumentów, którymi władza monetarna wpływa na przyznawanie kredytów i modulowanie inflacji w kraju. ; The monetary policy is the action by which the monetary authority, as a central bank influences the supply of money in order to fulfill its objective of price stability. She also task of achieving the other objectives of monetary policy, called Keynesian triangle: growth, full employment, external balance. Monetary policy differs from fiscal policy. Monetary policy can aim to maintain the exchange rate of the national currency with a currency. Fixed exchange rates may be achieved by the central bank selling and buying currency at the day to reach the target rate. The objective of monetary policy states that leads the Central Bank in the Congo is to achieve and maintain price stability through adjustment of the money supply to money demand. To implement this, the Central Bank of Congo determines the control framework through which monetary policy will be implemented during the year. From this framework, it decides the extent to which it is appropriate to reserve or ease monetary conditions. Indeed, it is apparent from analysis of the evolution of the situation in the Democratic Republic of Congo over the past three decades (1970 to 2000), the episodes of depreciation of the national currency (Zaire and New Zaire / or Congolese franc) are often at a faster pace of domestic price formation, as well as periods of heavy inflationary pressures are also characterized by speed loss of the national currency against foreign currencies. With these considerations, we ask the following questions: - Is the Congolese franc stable? - What are BCC's policies to support the stability of the Congolese Franc? The answers to these questions are the object of our investigations throughout this study. Throughout the article we analyzed the difficulties of monetary policy in the context of complete dollarization of the banking system and institutional weaknesses. The empirical analysis confirms that the Central Bank in the Democratic Republic of Congo is able to control almost inflation, despite that we could have a rapid response to inflationary shocks. After analyzing the advantages and disadvantages of different exchange rate regimes, it can be said that strengthening the current framework of monetary policy remains the best solution, given that the country is exposed to numerous exchanges of foreign currency (exchange currencies). The increase in the reserve requirement seems to contradict other measures taken by the central bank. The interest rate is designed to regulate liquidity in the financial system and affects the development of economic activity. It is one of the main tools of monetary authorities to influence lending and inflation modulation in the country.
La République Démocratique du Congo (RDC) est incroyablement riche en ressources naturelles. C'est pourquoi nous affirmons, que par son importance géostratégique, la République démocratique du Congo (RDC) est un pays qui décide ou conditionne la stabilité et le développement de l'Afrique centrale et de la région des Grands Lacs. Katanga l'une de ses riches provinces, étant reconnu comme pays minier, elle est le siège de nombreuses exploitations de métaux les plus variés répartis dans une multitude de mines et de carrières. Le secteur minier congolais est placé au centre de la politique du développement qui se base sur la relance macroéconomique, par un recours massif aux investissements étrangers, et cela pour permettre au pays de «lutter contre la pauvreté». Initiée par plusieurs institutions financières internationales, une réforme du secteur minier a été intégrée aux programmes de développements appliqués en République Démocratique du Congo et s'est traduite comme une libéralisation du secteur minier. À ce titre, notre travail c'est-à-dire le présent article propose une réflexion sur le processus d'élaboration de la réforme du secteur minier et les financements de sa mise en oeuvre dans une perspective plus globale de reconstruction du pays. Longtemps critiquée et déshonorée pour ses effets sociaux et environnementaux dévastateurs, la mine artisanale se répand rapidement dans une grande partie du monde, notamment en Afrique. Pour un certain nombre de pays et de communautés internationales, elle représente une voie vers le développement et la croissance économique. L'exploitation artisanale dans les mines de la République Démocratique du Congo et en particulier de la province du Katanga est un marché self -service et anarchique, à la limite de l'informel et duquel le pays ne tire en réalité aucun profit substantiel. Le secteur minier de ce pays et surtout du Katanga a traditionnellement été occupé par la société de l'État «la Gécamines», et celle-ci a le monopole pour toutes les exploitations industrielles des minerais. Reconnu pour détenir une diversité incroyable de minerais en importantes quantités, «ce pays recèlerait 70 % des réserves mondiales de cobalt, 20 % du cuivre, 45 % du diamant, ainsi qu'un potentiel important en or, uranium et manganèse». La République Démocratique du Congo est ainsi le producteur le plus important de cobalt au monde à part l'Australie. ; The Democratic Republic of Congo (DRC) is extremely rich in natural resources. Therefore, due to its geostrategic importance, it is a country that decides whether it affects the stability and development of Central Africa and the Great Lakes region. Katanga is one of the richest provinces of the DRC, where the economy is based primarily on the mining industry, it is a place (seated) for many companies in the mining of metals in mines and quarries. The vision of development of the economy of the country depends on the Congolese mining sector and applied development policy, which is focused on macroeconomic stimulus, such as foreign investment, which in effect allow the fight against poverty. Initiated by several international financial institutions reform mining remains in the integration of the development programs carried out in the Democratic Republic of Congo and is reflected in the liberalization of the mining sector. Therefore, this article is important from the point of view of the development process of the reform of mining and finance its implementation from the point of view of global prospects for reconstruction. Extraction of minerals in the Democratic Republic of Congo, especially in the Katanga province is recognized by the local community as a functioning market in an anarchic because of informal restrictions as a result of which the country draws a small profit. The mining sector in the country, and especially in the province of Katanga has traditionally been occupied by the state company "Gecamines" which has a monopoly in the mining industry. Known as having an amazing variety of minerals in large quantities, "the country had in 2007, about 70% of world reserves of cobalt and 20% copper, 45% of the diamond, as well as significant potential for gold, uranium and manganese." Democratic Republic of Congo is the world's largest producer of cobalt in addition to Australia. ; Demokratyczna Republika Konga (DRK) jest niezwykle bogata w zasoby naturalne. Dlatego też, ze względu na jej znaczenie geostrategiczne jest ona krajem, który decyduje, czy też ma wpływ na stabilność i rozwój Afryki Środkowej i region Wielkich Jezior. Katanga jest jedną z najbogatszych prowincji DRK, gdzie gospodarka oparta jest przede wszystkim na górnictwie, jest ona miejscem (siedzibą) dla wielu firm zajmujących się wydobywaniem metali w kopalniach i kamieniołomach. Wizja rozwoju gospodarki tego państwa uzależniona jest od kongijskiego sektora górniczego oraz stosowanej polityki rozwoju, która ukierunkowana jest na bodźce makro-ekonomiczne, takie jak inwestycje zagraniczne, które w efekcie umożliwią zwalczanie ubóstwa. Zainicjowana przez kilka międzynarodowych instytucji finansowych reforma górnictwa pozostaje w integracji z programami rozwojowymi realizowanymi w Demokratycznej Republice Konga i znajduje odzwierciedlenie w liberalizacji sektora górniczego. W związku z tym niniejszy artykuł jest istotny z punktu widzenia procesu rozwoju reformy górnictwa i finansowania jej realizacji z punktu widzenia globalnej perspektywy odbudowy. Wydobycie minerałów w Demokratycznej Republice Konga, a zwłaszcza w prowincji Katanga uznawane jest przez społeczeństwo lokalne jako funkcjonowanie rynku w sposób anarchiczny z uwagi na nieformalne ograniczenia, w wyniku których kraj czerpie niewielkie zyski. Sektor górniczy w tym kraju, a szczególnie w prowincji Katanga był tradycyjnie zajmowany przez przedsiębiorstwo państwowe "Gecamines", które posiada monopol w przemyśle wydobywczym. Znany jako posiadający niesamowitą różnorodność minerałów w dużych ilościach, "kraj ten posiadał w 2007 roku około 70% światowych rezerw kobaltu, 20% miedzi, 45% diamentu, a także znaczny potencjał złota, uranu i manganu". Demokratyczna Republika Konga jest największym na świecie – oprócz Australii – producentem kobaltu.
Democratic Republic of the Congo is a country which it has an area of 2,345,410 square kilometres and currently resides it more than 72 million inhabitants. Since the change the political regime in 1997 the Congolese monetary system without success it has undergone many changes and reforms in connection with the volatility of the currency, economy dollarization, the lack of liquidity of money in the economy. The Government of the Democratic Republic of the Congo from May 1997 decided to entrust to the Central Bank of Congo monetary reform mission, including changes monetary unit. Empirical analysis confirms that Central Bank Congo despite rapid response to inflationary shocks in low degree limited inflation. Strengthening the current framework of monetary policy remains the best solution, because the country is exposed to frequent shocks dictated by trading conditions. The placing on the market in June 1998 frank Congolese became a symbol not only disprove government Mobutu, but first of all system failures. ; Demokratyczna Republika Konga jest krajem, który zajmuje powierzchnię 2.345.410 kilometrów kwadratowych i obecnie zamieszkuje ją ponad 72 mln mieszkańców. Od czasu zmiany reżimu politycznego w 1997 r. kongijski system walutowy bez powodzenia był poddawany wielu zmianom i reformom w związku z niestabilnością waluty, dolaryzacja gospodarki, brakiem płynności pieniądza w gospodarce. Rząd Demokratycznej Republiki Konga postanowił od maja 1997 r. powierzyć bankowi centralnemu misję reformy monetarnej, w tym zmiany jednostki walutowej. Analiza empiryczna potwierdza, że Bank Centralny Kongo pomimo szybkiej reakcji na inflacyjne szoki w słabym stopniu ograniczył inflację. Wzmocnienie obecnych ram polityki pieniężnej nadal pozostaje najlepszym rozwiązaniem, bowiem kraj jest narażony na częste wstrząsy podyktowane warunkami handlowymi. Wprowadzenie do obrotu w czerwcu 1998 r. franka kongijskiego stało się symbolem nie tylko obalenia rządów Mobutu, ale przede wszystkim porażki systemu.
Depuis de décenies, la République démocratique du Congo (RDC), dans son processus de développement très souvent favorisait l'entreprise publique c'est-à-dire de l'Etat au détriment de l'entreprise privée. C'est seulement plus tard et cela vers la fin des années 90 du Vingtième siècle qu'au regard des contre performances enregistrées par les entreprises de l'Etat, le pouvoir public a accordé un intérêt à la promotion de l'initiative privée particulièrement des petites et moyennes entreprises (PME), en les accordant des diminutions douanières et fiscales pour leur apparition. Le développement économique des pays en voie de développement comme la République démocratique du Congo nécessite la présence de plusieurs PME et PMI à cause des avantages économiques et sociaux qu'elles présentent notamment: la création d'emplois, la réduction de la pauvreté, la mise en valeur des matières premières locales, l'assurance de l'autosuffisance alimentaire, etc. Alors depuis quelques années des nombreux pays prennent de plus en plus conscience de l'importance décisive des PME sur le développement et la diversification de la production industrielle ainsi que la réalisation des objectifs fondamentaux de développement. A l'avènement vers la fin des années quatre-vingt-dix (XXème siècle) du processus de démocratisation de la République démocratique du Congo, nous avons assisté malheureusement aux pillages qui ont causé la destruction de l'outil économique du pays, en accentuant ainsi le chômage qui était déjà à un niveau inquiétant et réduisant davantage le pouvoir d'achat de la population. Ce dernier temps, nous assistons à un phénomène nettement contradictoire qui est celui de l'apparition des petites et moyennes entreprises (PME)/ petites et moyennes industries (PMI) à travers toute l'entendue du territoire du pays et cela pourrait s'expliquer par le souci de la population qui voit s'amenuiser son pouvoir d'achat avec la disparation des emplois, de créer un moyen de substitution pour sa survie. ; For decades, the Democratic Republic of Congo in the process of developing its economy largely favored public companies at the expense of private companies. Only later, especially in the late 90s of the twentieth century, the public authorities in the promotion of private initiative, in particular small and medium-sized enterprises (SMEs), decided to pay part of the taxes and apply tax relief for the majority of owners of private companies. The economic development of developing countries, such as the Democratic Republic of Congo is dependent on the presence of SMEs due to the economic and social benefits they bring, including: creation of new jobs, poverty reduction, promotion of local raw materials, food self-sufficiency, etc. In recent years, many countries noted the growing importance and awareness, notably authorities on the impact of small and medium-sized enterprises in the development and diversification of industrial production. In the late 90s of the twentieth century. With the beginning in such a huge country's process of democratization, we have seen many destructive actions such as looting of the national wealth, which caused the destruction of the economic base of the country, thus increasing unemployment, which already at that time was as at an alarming level, as well as reducing the purchasing power of the population. In recent years, one can observe the phenomenon of the increasing poverty of society, despite the emergence of an almost throughout the country for small and medium-sized enterprises (SMEs) and increase their numbers. The reasons for this state of affairs should be sought in the growing corruption, instability of the political situation of the country, the nature of ethnic conflicts and fears of society for the reduction in purchasing power and the loss of jobs, create a replacement factor of survival. ; Od dziesięcioleci Demokratyczna Republika Konga w procesie rozwoju swojej gospodarki w przeważającym stopniu faworyzowała przedsiębiorstwa publiczne kosztem przedsiębiorstw prywatnych. Dopiero w późniejszym okresie, zwłaszcza pod koniec lat 90. XX wieku, władze publiczne w ramach promowania prywatnej inicjatywy, a w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), zwracały część zapłaconych podatków i stosowały ulgi podatkowe dla większości właścicieli przedsiębiorstw prywatnych. Rozwój gospodarczy krajów rozwijających się, takich jak Demokratyczna Republika Konga uzależniony jest od obecności MŚP ze względu na korzyści gospodarcze i społeczne, jakie ze sobą niosą, w tym m.in.: tworzenie nowych miejsc pracy, zmniejszenie ubóstwa, promowanie lokalnych surowców, samowystarczalności żywnościowej, itd. W ostatnich latach w wielu krajach zauważa się wzrost znaczenia i świadomości, zwłaszcza władz w zakresie wpływu małych i średnich przedsiębiorstw na rozwój i dywersyfikację produkcji przemysłowej. Pod koniec lat 90. XX w. wraz z rozpoczynającym się w tak olbrzymim kraju procesem demokratyzacji, można było zaobserwować wiele destruktywnych działań takich jak grabieże majątku narodowego, które spowodowały zniszczenie bazy ekonomicznej kraju, a tym samym zwiększenie bezrobocia, które już wówczas kształtowało się na zastraszającym poziomie, jak również zmniejszenie siły nabywczej ludności. W ostatnich latach można zaobserwować zjawisko coraz większego ubóstwa społeczeństwa, pomimo pojawienia się niemalże na terytorium całego kraju małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) i wzrostu ich liczby. Przyczyn takiego stanu rzeczy należy upatrywać w rosnącej korupcji, braku stabilizacji sytuacji politycznej kraju, konfliktach natury etnicznej i obawach społeczeństwa dotyczących zmniejszenia siły nabywczej wraz z uratą pracy.
Un pays qui ne contrôle pas sa monnaie et son système financier, ne contrôle pas son économie et en conséquence sa sécurité économique. La monnaie est un outil important pour la gestion macroéconomique d'un pays. Une politique monétaire crédible ne sera menée au Congo que quand d'une part il ne sera pas rétabli la confiance au gouvernement sur toute l'étendue du pays c'est-àdire sa gouvernance ne sera pas reconnue, d'autre part le franc congolais n'aura pas été reconnue dans l'économie nationale comme une monnaie crédible et légitime dans tout le pays en conformité avec la Constitution actuelle du pays. Pour le réaliser qu'il faudra penser à faire des réformes dans tous les secteurs économiques du pays. La monnaie est le signe le plus visible de la performance économique d'un pays. Malheureusement, la République Démocratique du Congo depuis ces dernières décennies, a connu une expérience inflationniste sans précédent. Dans les 15 dernières années, le taux d'inflation en RDC est élevé à 104% par an, ce qui a entraîné la perte de crédibilité monétaire dans le pays. Le taux de change mis en place ou introduit en 1998 montre que 1 franc congolais par rapport au dollar américain était de 1 franc congolais, ie. 100 CDF = 0,3333 USD, ce qui signifiait que quant quelqu'un voulait acheter 1 dollar américain, il devrait payer 3 francs congolais, mais maintenant la monnaie congolaise est devenu sans valeur parce que maintenant pour 1 dollar américain vous devez payer 940 francs congolais. L'évaluation que l'on a fait pendant ces quinze dernières années est un constat d'échec car le franc d'aujourd'hui ne vaut plus rien par rapport à celui que le pays avait introduit en juin 1998. Dans ce cas la réforme monétaire était indispensable pour marquer le grand changement dans la gestion du secteur public et inspirer ainsi la confiance dans l'avenir du pays. ; A country that does not control its currency and its financial system, does not control its economy. Money is an important tool for macroeconomic management. A credible monetary policy cannot be conducted in the Congo as it has not restored confidence in the country and in its governance on the one hand, the other in the national economy and the Congolese franc to do the only legal tender short on the extent of the Republic in accordance with the constitution. To achieve all that he will think about making reforms in all economic sectors of the country. The currency is the most visible sign of the economic performance of a country. The DR Congo has experienced decades inflationary experience unprecedented. Over the last fifteen years, the average inflation rate is 104 percent a year. This has cost the currency much of its value and credibility. Introduced in 1998 to parity 1.3 Congolese francs to the US dollar, the Congolese currency depreciated to 940 Congolese francs against the greenback in June 2014. The evaluation that we made the last fifteen years is a failure because the franc today is worth nothing compared to the country had introduced in June 1998. The currency reform was supposed to mark the biggest change in the management of public affairs and inspire confidence in the future of the country. ; Kraj, w którym nie ma kontroli waluty i systemu finansowego, a przede wszystkim nie ma kontroli inflacji, nie kontroluje swojej gospodarki. Waluta jest albo powinna być w każdym państwie ważnym katalizatorem zarządzania makroekonomicznego. Wiarygodna polityka pieniężna nie zostanie wprowadzona w Demokratycznej Republice Konga tak długo, dopóki z jednej strony nie zostanie przywrócone zaufanie do rządu w kraju, a z drugiej strony frank kongijski nie zostanie uznany w gospodarce narodowej za wiarygodną i legalną walutę na terytorium całego kraju zgodnie z obowiązującą konstytucją kraju. Aby to osiągnąć, należy przeprowadzić reformę całej gospodarki we wszystkich jej sektorach. Uważam, że osiągnięcie stabilizacji w innych krajach jest możliwe, biorąc choćby pod uwagę Niemcy, gdzie po II wojnie światowej odnotowano boom gospodarczy. Demokratyczna Republika Konga od kilku dziesięcioleci posiada, niestety, bezprecedensowe doświadczenia związane z nadmiernie wysoką inflacją. W ciągu ostatnich 15 lat stopa inflacji w DRK wynosiła 104% rocznie. To spowodowało utratę wiarygodności walutowej. Kurs wprowadzonego w 1998 r. franka kongijskiego w relacji do dolara amerykańskiego wyniósł 1 frank kongijski, tzn. 100 CDF = 0,3333 USD, co oznaczało, iż chcąc kupić 1 dolara amerykańskiego należało zapłacić 3 franki kongijskie, natomiast obecnie waluta kongijska stała się bezwartościowa, bowiem obecnie za jednego dolara amerykańskiego płaci się 940 franków kongijskich. W takiej sytuacji konieczna była reforma walutowa w związku z wieloma zmianami w zakresie zarządzania sektorem publicznym i odbudowa zaufania społecznego.
The Democratic Republic of Congo, as mentioned here, covers an area of 345 2,410 square miles, has a population of 72 million men and women, sharing borders with nine other countries, and has huge natural resources which place it among the countries most potentially rich of the planet. At the time of the change of regime policy of 1997, the Congolese monetary system was tested by many failures, among them the multiplicity of monetary areas and exchange rates, the loss of confidence in the national currency due to the persistent values internal and external instability, excessive economy dollarization and the shortage of money in the banking system symbols. To deal with these shortcomings, the new Government of the Democratic Republic of Congo had decided from May 1997 onwards, to entrust the Central Bank mission to conduct a monetary reform including the change of the currency unit. This work examines the difficulties of monetary policy of the Democratic Republic of the Congo in the context of dollarization of the banking system and institutional weakness. An empirical analysis confirms that the Central Bank of the Congo is hardly able to curb inflation, despite a rapid responsiveness to inflationary shocks. In this context, monetary policy role is to provide the real sector the amount of currency required for the expansion of economic activities without causing inflationary or deflationary skid. However, in the context Congolese, the search for well-being through monetary policy poses problem having regard on the one hand, to the objectives assigned formally to the monetary policy to ensure the financing of the country's economic development and promote the stability of domestic prices as well as the maintenance of the balance of external payments, and on the other hand to the deterioration of the socio-economic situation of the Democratic Republic of Congo in recent years. Indeed, the results of monetary policy in terms of rate of inflation attest the inefficiency of the mechanisms of transmission of monetary policy on the real variables of the Congolese economy, notably the stability of prices. ; Demokratyczna Republika Konga, o której mowa jest w artykule, zajmuje powierzchnię 2 345 410 kilometrów kwadratowych i obecnie zamieszkuje ją ponad 72 mln mieszkańców. Graniczy ona z dziewięcioma innymi krajami i posiada ogromne zasoby naturalne, które pozwalają na sklasyfikowanie jej wśród krajów potencjalnie najbardziej bogatych. W związku z powyższym nowy rząd Demokratycznej Republiki Konga postanowił od maja 1997 r. powierzyć misję reformy monetarnej, w tym zmiany jednostki walutowej bankowi centralnemu. Niniejsze opracowanie ma na celu przeprowadzenie analizy problematycznych aspektów polityki pieniężnej Demokratycznej Republiki Konga w kontekście dolaryzacji systemu bankowego i słabości instytucjonalnych. Analiza empiryczna potwierdza, że Bank Centralny Kongo pomimo szybkiej reakcji na inflacyjne szoki w słabym stopniu ogranicza inflację. W tym kontekście rolą polityki pieniężnej jest zapewnienie realnej ilości waluty w sektorze wymaganej do rozwoju działalności gospodarczej bez powodowania miniinflacji czy też deflacji. Jednak w warunkach kongijskich, mając na względzie cele przypisane formalnie do polityki pieniężnej w celu zapewnienia finansowania rozwoju gospodarczego kraju i promowania stabilności cen krajowych, jak również utrzymanie równowagi płatniczej, podjęte działania w żaden sposób nie doprowadziły do poprawy sytuacji gospodarczej w kraju, wręcz przeciwnie nastąpiło pogłębienie kryzysu. Rzeczywiście wyniki polityki pieniężnej pod względem stopy inflacji potwierdzają nieefektywność mechanizmu transmisji polityki pieniężnej i brak stabilności cen.
Sans doute, chaque unité du gouvernement local, comme question de fait sur sa vocation et d'indiquer à la nomination, était équipée les attributs nécessaires pour permettre le fonctionnement. L'un d'eux-en plus de l'actif de l'unité-est un système de taxes sur l'immobilier, qui est la source des recettes budgétaires. Tant dans la législation que dans la littérature classés diversement l'impôt foncier et recettes des administrations locales (UGL). Ces divisions se pose souvent le concept de « impôt foncier », mais est différent de son champ d'application, ce qui influe sur l'évaluation du degré d'autonomie financière des collectivités locales à différents niveaux. En Pologne, le système actuel des taxes foncières est un sujet constant de la critique d'experts traitant de cette question. Souvent, se plaint à lui qui n'est pas adaptée aux systèmes en vigueur dans d'autres pays de l'Union européenne, où les systèmes sont basés sur la terre. Parmi les nombreuses allégations apportées au système actuel de taxation de l'immobilier, il apparaît, entre autres, que le système actuel n'apporte pas son produit au niveau local un budget. Comme une raison est donnée principalement le manque d'enregistrements a uniforme et fiable de terrains et de bâtiments, ainsi que des différences hautes et injustifiées d'un montant de bénéfice imposable diverses taxes visées à l'immobilier. Pour la mise en oeuvre du gouvernement administratif cadastre des biens immobiliers de la République de Pologne a la possibilité d'avant l'intégration à l'Union européenne dans le document de l'Union européenne « partenariat d'adhésion avec la Pologne ». Toutefois, jusqu'à présent, a réussi spécifier uniquement les règles régissant la conduite des dossiers fiscaux par les municipalités. ; Nie ulega wątpliwości, w Polsce każda jednostka samorządu terytorialnego, w istocie o jej powołaniu i obok wskazania celu powołania, została wyposażona w niezbędne atrybuty mające umożliwić funkcjonowaniu. Jednym z nich – obok majątku jednostki – jest system podatków od nieruchomości, który jest źródłem dochodów budżetowych. Zarówno w aktach prawnych, jak i w literaturze różnie klasyfikuje się podatki od nieruchomości i dochody jednostek samorządu terytorialnego (JST). W podziałach tych często pojawia się pojęcie "podatki od nieruchomości", jednakże różny jest jego zakres, co wpływa na ocenę stopnia samodzielności finansowej jednostek samorządu terytorialnego na poszczególnych szczeblach. W Polsce obowiązujący system podatków od nieruchomości jest stałym obiektem krytyki ze strony ekspertów zajmujących się tym zagadnieniem. Często zarzuca mu się, że nie jest dostosowany do systemów obowiązujących w innych krajach Unii Europejskiej, gdzie dominują systemy oparte o kataster. Wśród wielu zarzutów formułowanych wobec istniejącego systemu opodatkowania nieruchomości, pojawia się między innymi taki, że obowiązujący system nie przynosi zakładanych wpływów do budżetów lokalnych. Jako powód podaje się głównie brak jednolitej i wiarygodnej ewidencji zarówno gruntów, jak i budynków, a także wysokie i niczym nieuzasadnione różnice w wysokości opodatkowania poszczególnymi podatkami określonych nieruchomości? Do wprowadzenia w Polsce katastru nieruchomości Rząd RP zobowiązał się jeszcze przed przystąpieniem Polski do UE w tzw. dokumencie Unii Europejskiej "Partnerstwo dla Członkostwa z Polską". Jednak, jak do tej pory, udało się jedynie sprecyzować zasady prowadzenia przez gminy ewidencji podatkowej nieruchomości. ; No doubt, each unit of local government, as a matter of fact about her vocation and to indicate to the appointment, was equipped with the necessary attributes to enable operation. One of them – in addition to the assets of the unit – is a system of taxes on real estate, which is the source of budget revenue. Both legislation and the literature variously classifies property taxes and revenue of local government units (LGU). The concept of "property taxes" often appears in those classifications, but different in its scope, which affects the assessment of the degree of financial independence of local government units at various levels. In Poland, the existing system of property taxes is a constant subject of criticism from experts dealing with this issue. It is often accused of not being adapted to the systems in force in other European Union countries, where systems are based on land cadastre. Among the many objections made to the existing system of taxation of real estate, it appears, inter alia, that the current system does not bring expected revenue to local budgets. The lack of uniform and reliable records of both land and buildings, as well as high and unjustified differences in the tax rates of various properties are said to be the main reason for that. The government of Poland has commited to implement the cadastre tax before accession to the EU in the document of the European Union entitled Accession Partnership. So far, only the rules of creating the record of taxable properties have been specified.
