Suchergebnisse

Biblijna pedagogika dziecka ma swoje cele i zadania edukacyjne. Stawia dziecko w centrum odziaływań edukacyjnych, podkreślając jego godność i podmiotowość. Rodzice i wychowawcy cieszą się szczególnym autorytetem, stąd ze strony dzieci wymaga się szacunku (czci) i posłuszeństwa, podporządkowania i karności. Podobnie od rodziców wymaga się służebnej miłości i odpowiedzialności, kompetencji, uważnej troski i czułości. Pierwszym i podstawowym środowiskiem wychowawczym jest dom rodzinny, a inne ośrodki i instytucje edukacyjne – w oparciu o zasadę pomocniczości – mogą go wspierać w wypełnianiu tego fundamentalnego prawa i obowiązku. Pismo Święte nie jest podręcznikiem wychowania, gdyż przede wszystkim jest księgą natchnioną – księgą wiary. Biblia ma jednak swoją wartość edukacyjną, nie tylko ze względu na swoje walory literackie i historyczne, ale nade wszystko dlatego, że jest księgą Ducha Świętego, który "wszystkiego [nas] nauczy" (J 14,26). On też prowadzi do dojrzałości tych, którzy pragną żyć nowym życiem dzieci Bożych w Chrystusie, którego przyjmują z wiarą. Uważna lektura Pisma Świętego stanowi więc cenne źródło nauczania oraz duchową inspirację dla teologii wychowania (KO 24).

Artykuł jest próbą organicznego ujęcia pedagogiki i duchowości gerontologicznej – wychowania w perspektywie starości. Pedagogika ostatniego okresu życia ludzkiego jest jedną z najmłodszych dyscyplin pedagogiki ogólnej. Współcześnie obserwuje się jej dynamiczny rozwój, związany z globalnymi zmianami demograficznymi, postępem medycyny oraz stale wydłużającym się wiekiem życia, stąd też wzrasta pozytywne postrzeganie problemu starości i pilna potrzeba nie tylko fachowej opieki lekarskiej, ale również właściwej organicznej edukacji gerontologicznej. O wartości życia nie decyduje bowiem liczba lat, ale to, czy było ono dobrze przeżyte oraz mądre i pięknie rozwijane. Istotny jest końcowy efekt (cel/kres) złożonego procesu nauczania i wychowania człowieka. Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim widzi go nie tylko w perspektywie społeczno-kulturowej, lecz również w perspektywie transcendentnej (DWCH 1). Tekst wskazuje na antyczne i biblijne źródła pedagogiki i duchowości "w jesieni wieku", cele i zadania tego typu edukacji, zwłaszcza w perspektywie celu ostatecznego oraz współczesne propozycje gerontologiczne.