Search results

The Kosovo conflict posed one o f the most serious international security problems in Europe at the end o f the twentieth century and in the first decade of the twenty-first century. The failure of diplomatic attempts to solve the problem led to air raids on Yugoslavia in 1999 and then resulted in Belgrade gradually losing control over the region. The interests o f the United States, Russia and the EU overlapped in Kosovo. The paper refers to diplomatic efforts to resolve the conflict in 1999, especially to Germany's activity in involving Russia in the international peace process. Subsequently, the article outlines the international efforts, especially those o f the EU, in order to attain the stabilization of Kosovo and its path to independence, initially under the supervision of the EU. The role of the EU role did not end with the abolition o f its supervision of Kosovo. The EU continued to act as a mediator in the relationship between Pristina and Belgrade, contributing to a relative normalization of relations between the two parties. ; Konflikt o Kosowo okazał się jednym z najpoważniejszych problemów bezpieczeństwa międzynarodowego w Europie pod koniec XX wieku i w pierwszej dekadzie XXI stulecia. Niepowodzenie dyplomatycznych prób jego rozwiązania doprowadziło do nalotów na Jugosławię w 1999 r., a następnie do stopniowego wymykania się tego regionu spod kontroli Belgradu. Wokół Kosowa splatały się interesy Stanów Zjednoczonych, Rosji i państw UE. Celem artykułu jest przybliżenie dyplomatycznych działań na rzecz rozwiązania konfliktu w 1999 r., zwłaszcza aktywności Niemiec w celu zaangażowania Rosji w międzynarodowy proces pokojowy. W dalszej kolejności zarysowane zostały wysiłki społeczności międzynarodowej, zwłaszcza UE, na rzecz stabilizacji Kosowa i jego drogę ku niepodległości, początkowo pod nadzorem UE. Rola UE nie zakończyła się po zniesieniu nadzoru nad Kosowem, Unia nadal pełniła rolę mediatora w relacjach pomiędzy Prisztinąa Belgradem, przyczyniając się do względnej normalizacji stosunków pomiędzy obiema stronami.

The goal of the article is the presentation of the chosen aspects of the evolution of the European Parliament. The author presents the beginnings of this body in the structure of the European Coal and Steel Community, the European Economic Community and the European Atomic Energy Community. The leitmotiv of the article is to show the increase of the importance of the European Parliament during almost 60 years of its existence, from the advisory body to the co-deciding institution in the area of legislation of the European Community. The important manifestation of the European Parliament's aspiration to strengthen its prerogatives was also the struggle to introduce the general election to this body. In the final part of the article the author tries to analyze the current position of the European Parliament in the institutional structure of the European Union.

In the second decade of the 21st century, many processes destabilized regional security in the Middle East. These include, first of all, the Arab Spring and the civil war in Syria, in which Russia, the United States, a number of regional powers and many non-state actors were involved. Iran's nuclear ambitions turned out to be another major challenge, especially after the US withdrew from the JCPOA agreement in 2018. The pro-Israel stance of President Donald Trump's administration has also strongly influenced the Middle East mosaic of interests. Under these circumstances, in 2020, Israel's agreements with several Arab states, known as the Abraham Accords, were concluded. The aim of the article is to describe these agreements, analyze their causes and outline their consequences. The author adopted the hypothesis that the Abraham Accords constitute a significant step towards strengthening the acceptance of Arab states for Israel and its strategic interests. In the preparation of the text, the method of document and literature analysis was used primarily.

Arabska wiosna, która nastąpiła w 2011 r., szczególnie boleśnie doświadczyła Libię, która popadła w otchłań wojny domowej po śmierci wieloletniego dyktatora Muammara Kaddafiego. Chaos, jaki zapanował w Libii spowodował, że upodobniła się ona do państw upadłych i stała się poważnym problemem dla bezpieczeństwa międzynarodowego. Ostatecznie ukształtowały się tam dwa główne ośrodki władzy, popierane przez różnych aktorów stosunków międzynarodowych. Obawa przed terroryzmem oraz niekontrolowanymi migracjami z tego państwa spowodowały, że normalizacja sytuacji w Libii stała się jednym z żywotnych interesów Unii Europejskiej. Celem artykułu jest omówienie kryzysu w Libii w latach 2011–2021 oraz działań Unii Europejskiej na rzecz łagodzenia jego skutków, w tym uruchomienia misji EUBAM Libya, Sophia, czy Irini. Do przygotowania tekstu posłużono się przede wszystkim analizą dokumentów ONZ, UE jak również opracowań na ten temat.

Arabska wiosna, która nastąpiła w 2011 r., szczególnie boleśnie doświadczyła Libię, która popadła w otchłań wojny domowej po śmierci wieloletniego dyktatora Muammara Kaddafiego. Chaos, jaki zapanował w Libii spowodował, że upodobniła się ona do państw upadłych i stała się poważnym problemem dla bezpieczeństwa międzynarodowego. Ostatecznie ukształtowały się tam dwa główne ośrodki władzy, popierane przez różnych aktorów stosunków międzynarodowych. Obawa przed terroryzmem oraz niekontrolowanymi migracjami z tego państwa spowodowały, że normalizacja sytuacji w Libii stała się jednym z żywotnych interesów Unii Europejskiej. Celem artykułu jest omówienie kryzysu w Libii w latach 2011–2021 oraz działań Unii Europejskiej na rzecz łagodzenia jego skutków, w tym uruchomienia misji EUBAM Libya, Sophia, czy Irini. Do przygotowania tekstu posłużono się przede wszystkim analizą dokumentów ONZ, UE jak również opracowań na ten temat. ; The Arab Spring of 2011 hit Libya particularly hard. The state fell into tehe abyss of the civil war following the death of a long-time dictator Muammar Gaddafi. The chaos in Libya made it resemble failed states and turned i tinto a serious problem for international security. Ultimately, two main centres of power were formed there, supported by various actors in international relations. The fear of terrorism and uncontrolled migrations from this country made the normalization of the situation in Libya one of the vital interests of the European Union. The aim of the article is to discuss the 2011–2021 crisis in Libya and the activity of the EU to mitigate its effects, including of the launch of the EUBAM Libya, Sophia and Irini missions. For the preparation of the paper, first of all, the analysis of UN and EU documents and studies on this subject was used.

Arabska wiosna, która nastąpiła w 2011 r., szczególnie boleśnie doświadczyła Libię, która popadła w otchłań wojny domowej po śmierci wieloletniego dyktatora Muammara Kaddafiego. Chaos, jaki zapanował w Libii spowodował, że upodobniła się ona do państw upadłych i stała się poważnym problemem dla bezpieczeństwa międzynarodowego. Ostatecznie ukształtowały się tam dwa główne ośrodki władzy, popierane przez różnych aktorów stosunków międzynarodowych. Obawa przed terroryzmem oraz niekontrolowanymi migracjami z tego państwa spowodowały, że normalizacja sytuacji w Libii stała się jednym z żywotnych interesów Unii Europejskiej. Celem artykułu jest omówienie kryzysu w Libii w latach 2011–2021 oraz działań Unii Europejskiej na rzecz łagodzenia jego skutków, w tym uruchomienia misji EUBAM Libya, Sophia, czy Irini. Do przygotowania tekstu posłużono się przede wszystkim analizą dokumentów ONZ, UE jak również opracowań na ten temat. ; The Arab Spring of 2011 hit Libya particularly hard. The state fell into tehe abyss of the civil war following the death of a long-time dictator Muammar Gaddafi. The chaos in Libya made it resemble failed states and turned i tinto a serious problem for international security. Ultimately, two main centres of power were formed there, supported by various actors in international relations. The fear of terrorism and uncontrolled migrations from this country made the normalization of the situation in Libya one of the vital interests of the European Union. The aim of the article is to discuss the 2011–2021 crisis in Libya and the activity of the EU to mitigate its effects, including of the launch of the EUBAM Libya, Sophia and Irini missions. For the preparation of the paper, first of all, the analysis of UN and EU documents and studies on this subject was used.

Polish-German relations after the reunification of Germany constitute an interesting field of research, which results from difficult and painful relations in a distant history, a whole range of mutual stereotypes but also positive experiences. The author believes that against this background their balance in the last three decades is positive. To confirm this thesis, the article makes – and this is its main goal – the selection of more important areas of mutual relations, starting from their treaty regulation in the years 1990–1991. Great emphasis was placed on the multilateral context of Polish- German relations, including the role of Germany as Poland's advocate in efforts to join the EU and NATO, an outline of the eastern policy of both countries (attitude towards Russia and Ukraine) but also disputable issues, such as controversy around the decision-making system in the EU and major bilateral problems. The article uses monographs in the field of German studies, publications of German research centers, scientific journals, press and websites of the German government and the Ministry of Foreign Affairs (Auswärtiges Amt). ; Stosunki polsko-niemieckie po zjednoczeniu Niemiec stanowią interesującą płaszczyznę badań, co wynika z trudnych i bolesnych relacji w historii, całego szeregu wzajemnych stereotypów, ale i pozytywnych doświadczeń. Autor uważa, że na tym tle ich bilans w ostatnich trzech dekadach wypada pozytywnie. Na potwierdzenie tej tezy w artykule dokonano – i to jest jego zasadniczym celem – selekcji istotniejszych płaszczyzn wzajemnych relacji, poczynając od ich traktatowego uregulowania w latach 1990–1991. Duży nacisk został położony na multilateralny kontekst stosunków polsko-niemieckich, m.in. na rolę Niemiec jako adwokata Polski w staraniach o przyjęcie do UE i NATO, zarys polityki wschodniej obu państw (stosunek do Rosji i Ukrainy), ale i kwestie sporne, jak np. kontrowersje wokół systemu decyzyjnego w UE i ważniejsze problemy bilateralne. W artykule wykorzystano monografi e z zakresu problematyki niemcoznawczej, publikacje niemieckich ośrodków badawczych, czasopisma naukowe, prasę oraz strony internetowe niemieckiego rządu i resortu spraw zagranicznych (Auswärtiges Amt).

Inspiracją do przygotowania powyższego artykułu stał się kryzys imigracyjny, który dotknął Unię Europejską z początkiem drugiej dekady XXI wieku, gdy do Europy zaczęły przybywać z niespotykaną wcześniej intensywnością rzesze imigrantów uciekających przed przemocą bądź ubóstwem. Dokonano w nim przeglądu najistotniejszych podstaw prawnomiędzynarodowych dotyczących uchodźców, poczynając od konwencji genewskiej z 1951 r. Szczególna uwaga została położona na główne akty z zakresu Wspólnego Europejskiego Systemu Azylowego oraz analizę istotniejszych treści kluczowych decyzji Rady UE dotyczących relokacji imigrantów z lat 2015–2016, jak również porozumienia pomiędzy UE a Turcją na temat odsyłania nielegalnych imigrantów. W dalszej części dokonano przybliżenia danych statystycznych dotyczących przyznawania ochrony międzynarodowej w UE oraz analizy treści skarg Słowacji i Węgier przeciwko decyzjom o relokacji. Artykuł podsumowują wnioski i rekomendacje odnośnie zarządzania kryzysem migracyjnym.

Parlament Europejski przeszedł w ciągu ponad sześciu dekad swego istnienia znaczącą ewolucję, zarówno w wymiarze ilościowym, jak i jakościowym. Od 1979 r. wyłaniany jest w oparciu o powszechne wybory. Ostatnie wybory odbyły się w maju 2014 r. W Niemczech wybierano 96 posłów. Nieco wcześniej Federalny Trybunał Konstytucyjny zlikwidował klauzulę wyborczą, dzięki czemu aż 14 partii niemieckich dostało się do Parlamentu Europejskiego. Najwięcej głosów zdobyły tradycyjne partie - chadecy i socjaldemokraci. Aż siedem partii uzyskało po jednym mandacie. Głównym celem artykułu jest analiza programów wyborczych partii niemieckich biorących udział w rywalizacji wyborczej, zwłaszcza kwestie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz problemów instytucjonalnych UE. Autor dokonuje ponadto analizy wyników wyborów i prezentuje wnioski dotyczące ewolucji niemieckiej sceny politycznej. ; In the period of over six decades of its operations, the European Parliament has evolved considerably, both in quantitative and qualitative terms. Since 1979, the EP has been elected in general elections. The latest were held in May 2014. Ninety-six members of the EP were elected in Germany. Before the elections, the Federal Constitutional Court in Germany abandoned the threshold clause, allowing as many as fourteen German political parties to enter the EP. The traditional parties, the Christian Democrats and Social Democrats, won the majority of votes. As many as seven parties won a single mandate. The main purpose of this paper is to analyse the election platforms of German parties competing in the elections, in particular as concerns the matters of the Common Foreign and Security Policy and institutional problems faced by the EU. The analysis of the election results is also made, followed by conclusions on the evolution of German political arena.