Suchergebnisse

Ky punim synon të japë një pasqyrë të përmbledhur të problematikavenë sistemin politik dhe përfaqësues të tranzicionit, si dhe të trajtojëdisa prej këtyre aspekteve të debateve mbi tranzicionin në funksion tëtezës se në rastin shqiptar, për shkak të ndikimit të faktorëve tëndryshëm historikë, socialë dhe politikë, rezultatet e tij mund tëkonsiderohen maksimumi i mundshëm që na ofron kjo elitë politikedhe se për të njëjtat arsye, rikthimi i tranzicionit nga fillimi do tëmund të kishte sjellë rezultate të njëjta. Teza e hendekut të madhmidis perceptimeve e pritshmërive mbi bilancin e mundshëm tëtranzicionit dhe kapaciteteve e mundësive reale për ta arritur këtëprogres është plotësuese në këtë drejtim. Shqipëria e nisidemokracinë pa pasur "demokratë", sistemin shumëpartiak dukepasur të vetmin model referimi sistemin njëpartiak, nuk pati bazëekonomike mikse dhe kushtëzuese ndaj vendimmarrjeve politike, sidhe i dha mandat drejtimi një elite politike të formuar, të rritur dhe tëpromovuar në një sistem të kundërt politik me modelin e shoqërisë sëhapur, për të cilin u angazhuan. Në funksion të tezave kryesorestudimi trajton elementet kryesore të sistemit përfaqësues, përfshintiparet dalluese me modelet e tjera, ndikimet e faktorit ndërkombëtardhe problematikat e përfaqësimit.

Në Statutin e PPSH të vitit 1948, Byroja Politike e Komitetit Qendror rezultonte si organi më i lartë përgjegjës "për punën politike dhe për udhëheqjen e përgjithshme të punës organizative të KQ". Ky përcaktim i shkurtër ishte i mjaftueshëm për ta shndërruar Byronë Politike në strukturën më të lartë drejtuese të PPSH dhe të shtetit, si dhe në organin kryesor vendimmarrës dhe udhëheqës. Institucioni i Byrosë ekzistoi që në fillimet e PKSH/PPSH, por u rrit deri në njësim me shtetin gjatë dekadës së parë të periudhës së vendosjes së sistemit njëpartiak. Roli i Byrosë Politike u forcua ndjeshëm sidomos gjatë viteve `50, pas ndryshimeve kushtetuese, kur drejtuesi kryesor i PPSH-së, Enver Hoxha hoqi dorë nga posti i kryeministrit dhe funksionet e tjera ekzekutive duke mbajtur vetëm funksionin e Sekretarit të Përgjithshëm e më pas, të Sekretarit të Parë të KQ të PPSH.

Në dhjetor '90 kur mori jetë sistemi i ri politik, shoqëria shqiptaretrashëgonte memorie gjysmake dhe të deformuar ndaj Pavarësisë dheetërve themelues. Rreth gjysma e firmëtarëve dhe kontribuuesve tëPavarësisë ishin konsideruar përgjatë katër dekadave si armiq dhekundërshtarë të regjimit, emri dhe kontributi i tyre ishin retushuar dhecensuruar, miti i PPSH-së dhe komunizmit ishte shumë më i madh sesapiedestali i Pavarësisë. Gjatë një anketimi1 të bërë disa vite më parë rrethkësaj periudhe, përqindja e atyre që besonin se E.Hoxha ka rol nëPavarësinë e vitit 1912 ishte shumë më i madh sesa konfirmimi përthemeluesit e vërtetë, - një tregues i nivelit të lartë të dezinformimit,manipulimit dhe propagandës me të cilën më shumë se dy breza ishinformuar.

Gjatë gjysmës së dytë të vitit 1990 debati mbi zgjedhjet, ligjin zgjedhor dhe konceptin e "pluralizmit të masave"1 u bënë tema dominuese në ligjërimin zyrtar dhe publik. Arsyet ishin të ndryshme nga përvojat e mëparshme. Debati vinte për shkak të detyrimit ligjor. Kuvendi Popullor i dalë nga votimi fiktiv i 1 shkurtit 1987, kishte zhvilluar punimet në seancë inauguruese më 19 shkurt 1987. Sipas Kushtetutës së RPSSH2, Kuvendi përbëhej nga 250 deputetë që zgjidheshin në zona zgjedhjeje me numër të barabartë banorësh. Kuvendi Popullor zgjidhet për një kohë prej katër vjetësh dhe zgjedhjet pasuese duhej të bëheshin "jo më vonë se tre muaj nga dita e mbarimit të mandatit të tij". Zgjedhjet e radhës do të duhej të mbaheshin në shkurt 1991. Në respekt të këtij detyrimi ligjor, më 1 dhjetor 1990, Presidiumi i Kuvendit Popullor dekretoi shpalljen e zgjedhjeve për Kuvendin Popullor të Shqipërisë më 10 shkurt 1991.

Even though Albania is one of the smallest European countries, it has one of the highest rates of emigration. It is among the few countries that have not yet implemented the participation of emigrants abroad in political elections. The study analyzes the problems of the case of Albania, the features of emigration and the political behavior with the regard to it, the constitutional and legal rapports, as well as the contrast between the international commitments of Albania, the expectations of emigrants themselves, the electoral promises of the parties, and the fragile practical achievements. My paper argues that due to the significant importance that emigration has with regard to the total number of population, the regional and global trend of granting emigrants the voting right, and the need of the political system for expansion, competition, inflows of ideas and energy, Albania has to make an immediate, stable and effective choice for involving all emigrants in political decision making. DOI:10.5901/mjss.2014.v5n7p498

This study analyzes the performance of the electoral systems in South Eastern European countries during the last two decades. It will argue that no other European region has experimented more with electoral systems than the SEE region. This has happened for many reasons: the lack of democratic experience, the nature of the new authoritarian regimes, the political interests of major parties and ethnical composition. Periodic changes that are made to the electoral systems are reflected by changes in the political systems. Countries where electoral systems have had more stability are those that have also had the most stable democracy levels. The study discusses the progress of the electoral process in each of the South Eastern European Country. It analyzes the features, common indicators, external and internal influences, as well as the formulas for translating votes into seats. The current study shows the tendency of regional countries to shift from the majoritarian electoral systems, introduced at first, to proportional electoral systems, as well as the new trends of specific formulas used to represent the ethnic communities and groups of citizens living abroad. While in the early 90's the electoral system had the tendency towards new political inflows, current tendencies are opposite. The traditional parties have a tendency to control the political representation system, while the new political inflows demanding political representation face obvious difficulties. DOI:10.5901/mjss.2014.v5n7p569