Suchergebnisse

The aim of this article is to show the home as an emotional place. The sphere of social conditions, which has been neglected until recently, can help explain emotion as a social construct. Many researchers have pointed to the emotional dimension of the experience of the home and living practices. A home is a complex place, a conglomerate of three aspects: material, symbolic, and relational. The experience of domesticity can be considered to have multiple aspects and to be variable. Taking emotions into account enables a fuller understanding of the duality of household practices, in connection with both their "function" and their role in creating, recreating, and changing the rules of the social order. In this sense, a home is located between the private and public sphere, emotional authenticity and emotional work, freedom and control, socialization and de-socialization, everyday life and celebration.

Przestrzenny podział mieszkania nie jest jedynym, który jednostki tworzą i wykorzystują podczas realizacji codziennych, rutynowych praktyk. Poniższy artykuł jest próbą ukazania typologii domowych miejsc powstających na podstawie uwarunkowań afektywnych, a konkretnie sposobów zapamiętywania wyjątkowych wydarzeń o dużej doniosłości emocjonalnej. Mieszkanie może być w tym samym czasie miejscem odosobnienia i uspołecznienia, miejscem uwielbianym i znienawidzonym. Emocjonalne podziały charakteryzuje przechodniość i tymczasowość. Jednocześnie jednak pewne uczucia związane z praktykami zamieszkiwania na dłużej niż inne definiują charakter, zakresy i sposoby użytkowania przestrzeni.

Poniższy artykuł stanowi próbę rekonstrukcji znaczeń przypisywanych pojęciu nudy oraz kategorii człowieka nudnego. Pierwsza część tekstu koncentruje się na krótkim omówieniu najważniejszych ustaleń pojawiających się w literaturze przedmiotu z naciskiem na elitaryzację i demokratyzację nudy. Druga część stanowi omówienie głównych wniosków z badań własnych: cech i zachowań współczesnego nudziarza oraz przypisywanych im wartości. Trzecia część tekstu przedstawia sytuacyjność, relacyjność oraz ambiwalentność zjawiska nudy przez pryzmat przeprowadzonych analiz.

Celem tekstu jest podjęcie tematu pracy wokół granic (boundary work) czy zarządzania granicami (boundary management) z uwzględnieniem trybu zatrudnienia oraz statusu rodzinnego badanych osób. Proponowana perspektywa krytycznie podchodzi do dominujących koncepcji work-life-balance, podkreślając dynamiczny i niekończący się proces wzajemnych oddziaływań, w ramach którego granice między pracą a życiem codziennym i rodziną są na co dzień przez jednostki wytwarzane, podtrzymywane, negocjowane oraz przekraczane. Odwołując się metodologii badań jakościowych, chcemy zobaczyć, jak respondenci rozumieją i definiują obszary graniczne oraz jak wygląda proces codziennego zarządzania granicami w zależności od trybu pracy. W tekście dyskutujemy realizowane strategie zarządzania granicami: strategię racjonalnego regulowania granicy i różne strategie kontestowania i zacierania granicy przez badane osoby.

Celem artykułu jest rekonstrukcja doświadczeń emocjonalnych pracujących zawodowo rodziców w kontekście zmian wywołanych przez pandemię COVID-19, związanych z rozmyciem czasowych i przestrzennych granic między pracą zawodową a życiem prywatnym. Autorki stawiają tezę, że konfiguracja praca zawodowa–rodzina stanowi kluczowy czynnik pośredniczący pomiędzy kryzysem makrospołecznym (globalnym) a kondycją emocjonalną jednostek. Ramy teoretyczne podjętych analiz wyznaczają teorie obszarów granicznych (ang. boundary theory i work-family border theory) wzbogacone o wybrane założenia teorii z zakresu socjologii emocji sytuujących się na pograniczu podejść interakcjonistycznego i kulturowego. Podstawę empiryczną artykułu stanowią badania własne obejmujące wywiady pogłębione z pracującymi zawodowo rodzicami co najmniej jednego dziecka poniżej 12. roku życia, którzy na skutek pandemii pracowali w domu. Wnioski z badań pozwalają opisać warunki, w których na skutek działania procesów globalnych dochodzi do przekształceń w obszarach pracy zawodowej i życia rodzinnego, prowadzących do destabilizacji emocjonalnej jednostek. Wyniki badań pozwalają również sformułować głos w dyskusji dotyczącej teorii obszarów granicznych – opisujących relacje pomiędzy pracą zawodową a życiem prywatnym wobec narastającej złożoności, płynności i niepewności współczesnych powiązań między nimi.

This paper discusses a research project that attempted to examine selected public institutions' response strategies to a pandemic. The most important research question of the project was the relationship between the pandemic and innovativeness of the sector of public institutions (understood as the desire to introduce new ways of operating, new inter-institutional links, new patterns of relations with stakeholders, etc., resulting from the knowledge provided to individual institutions by functioning under the conditions of the pandemic). During qualitative research we found that the researched institutions' predominant reaction to the challenges of the pandemic was not an orientation towards innovation but a striving to maintain a mode of functioning that is as similar as possible to that from before the pandemic. The innovations made (transition to remote working, simplification of some administrative procedures) resulted from external pressure to a greater extent and internal reflexivity to a lesser extent. The narratives captured in the study about the everyday life of public institutions during the pandemic have three common elements. First, they all focus less on large and spectacular innovations and more on micro-innovations (not treated as innovation, but understood as dozens of micro-improvements, minimal adjustments to existing routines). Second, they all miniaturize the experience of the pandemic, regarding it as events so extreme as to be useless for designing a better institutional order. Thirdly, all the reconstructed narratives are situated in an institutional zone of in-between, which means that they perceive themselves as a transparent medium fluctuating between the state and society and as a subject without influence on the shape of its own functioning. On the one hand, this would depend on the level of civic culture and, on the other hand, on the policy created at the highest levels of the state.

This paper discusses a research project that attempted to examine selected public institutions' response strategies to a pandemic. The most important research question of the project was the relationship between the pandemic and innovativeness of the sector of public institutions (understood as the desire to introduce new ways of operating, new inter-institutional links, new patterns of relations with stakeholders, etc., resulting from the knowledge provided to individual institutions by functioning under the conditions of the pandemic). During qualitative research we found that the researched institutions' predominant reaction to the challenges of the pandemic was not an orientation towards innovation but a striving to maintain a mode of functioning that is as similar as possible to that from before the pandemic. The innovations made (transition to remote working, simplification of some administrative procedures) resulted from external pressure to a greater extent and internal reflexivity to a lesser extent. The narratives captured in the study about the everyday life of public institutions during the pandemic have three common elements. First, they all focus less on large and spectacular innovations and more on micro-innovations (not treated as innovation, but understood as dozens of micro-improvements, minimal adjustments to existing routines). Second, they all miniaturize the experience of the pandemic, regarding it as events so extreme as to be useless for designing a better institutional order. Thirdly, all the reconstructed narratives are situated in an institutional zone of in-between, which means that they perceive themselves as a transparent medium fluctuating between the state and society and as a subject without influence on the shape of its own functioning. On the one hand, this would depend on the level of civic culture and, on the other hand, on the policy created at the highest levels of the state. ; This paper discusses a research project that attempted to examine selected public institutions' ...