Suchergebnisse

Prikaz:

Виктор Иванович Ермолович, 2021. Основныи институты гражданского права средњовековой Сербии и стран континентальной Европы (X-XVвв.), Минск: БГЭУ, стр. 301.

From je imao reputaciju "nerevolucionara", jer nije bio pristalica nasilne revolucije. Međutim, radikalni sadržaji Fromovog pogleda na svet su prikriveni ispod reformističke odeće, budući da je bio Frojdista (nazivaju ga različito: "neofrojdista", "levi frojdista", "frojdomarksista"), a treba naglasiti da je smatrao da je Marks bio mnogo veći od Frojda, jer je Frojd bio reformator, a Marks radikalni revolucionar. From i njegovo delo je malo, skoro nikako, izloženo kritici (mada ima pokušaja). Uglavnom se o njemu krajnje pozitivno govorilo, jer je pridobio "oreol borca za ljudsku slobodu". Kritika Herberta Markuzea Fromovih ideja u "Erosu i civilizaciji" je najpoznatija. Međutim, s obzirom da je i Markuze pripadnik "Frankfurtske škole" čiji su pripadnici kreirali satanističke društvene promene kojima smo sada svedoci, ta "kritika" ne može da bude pouzdan oslonac. From se, dakle, ne može razumeti bez uzimanja u obzir da je bio pripadnik "Frankfurtske škole", ali i da je znanje sticao i kod ekstremne "jevrejske" religiozne organizacije "Habad", koja je uticala na njegove stavove, a koji se mogu definisati kao trockizam u političkoj psihologiji. From je zapravo primenio sledeći metod: ideologiju "Habada" je uopštio i preneo na čitavo čovečanstvo, tako da kada se "Bekstvo od slobode" (i druga njegova dela) izlože kritici sa aspekta pravoslavne antropologije, tek tada se vide razmere Fromovih stranputica.

"Istočni papizam" je jedan od glavnih bogoslovskih i kanonskih izazova sa kojima se suočava savremena pravoslavna Crkva. Zapravo, radi se o iskušenju vlasti, jer vaseljenski patrijarh želi svu vlast nad pravoslavnima, kao što je ima papa nad rimokatolicima. U tom smislu pristalice "istočnog papizma" pojavile su se i u Srpskoj pravoslavnoj crkvi kroz lik tri episkopa iz SAD: Maksima, Irineja i Longina. Oni su pokušali da svoje eparhije (prema obrascu ukrajinskih) prepotčine Fanaru. Da bi opravdali svoje delo idu tako daleko da negiraju autokefalnost Srpske pravoslavne crkve, unose raskole i svedoče nepravoslavno bogoslovlje. Za ovakvu politiku imaju podršku SAD, Evropske unije, ali i NATO-a, pri čemu ova gigantska vojna organizacija ne krije da joj je cilj uništenje Srpske pravoslavne crkve (general pukovnik Frenklin Ben Hodžis).

Prema podacima Konrada fon Hesnera u XVI veku bilo je 60 naroda slovenskog jezika. Preostalo je 14, dok su ostali asimilovani i izbrisani sa etničke mape. Takođe, teritorije koje su Sloveni izgubili iznose blizu 700.000 kvadratnih kilometara. Uz sve to Zapad i dalje nastoji da preostale pravoslavne Slovene uništi stvarajući nove narode sa ideologijom mržnje prema narodu iz kog su potekli.
Takođe, na udaru su se našle i pojedine institucije pravoslavnih Slovena, pre svega Crkva, gde se vodi politika poništavanja ili odricanja od autokefalnosti i njihovo potčinjavanje Fanaru, tačnije konstantinopoljskom patrijarhu kao novom istočnom papi.

Evroazijstvo je počelo da pretenduje na ulogu glavne integracione ideologije na postsovjetskom prostoru. Klasično evroazijstvo pojavilo se među ruskim emigrantima 20-ih godina prošlog veka, kao reakcija na raspad slovenofilskih iluzija i očekivanja nakon završetka Prvog svetskog rata, kao i propasti starih carstava na čijim ruševinama su nastali nacionalizam i separatizam. Evroazijci su odustali od ideje stvaranja zajedničke slovenske civilizacije, u čijem je centru trebala da bude Rusija, iznoseći ideju Evroazije kao posebnog civilizacijskog prostora, koji se delimično podudarao sa granicama nekadašnjeg Ruskog carstva i SSSR-a. Ključnu ulogu u popularizaciji ideje evroazijstva tokom perioda perestrojke i postperestrojke, igrala su novinarska dela Leva Gumiljova i Aleksandra Dugina, koja su stvorila uslove za pozitivnu percepciju evroazijstva i prihvatanje tih ideja od strane intelektualnih i političkih elita u postsovjetskoj eri. Bivši predsednik Kazahstana, NursultanNazarbajev, prvi je put 1994. godine izrazio ideju o potrebi stvaranja Evroazijske unije, do čije će realizacije proteći skoro 20 godina, prolazeći kroz različite faze, od Evroazijske ekonomske zajednice, preko Carinske unije, do zajedničkog ekonomskog prostora do čijeg je otelotvorenja došlo stvaranjem Evroazijskog saveza, 2014. godine. Evroazijstvo je, između ostalog, sastavni element modernog ruskog identiteta i geopolitičke prakse. To je najvažniji rezultat prvog veka od pojave evroazijske ideje, koji je doveo do kasnijeg stvaranja sveevroazijske ideje (kao ujedinjenja Slovena-Rusa sa turskim narodima) koja je potom preoblikovana u ideju "Velike Evroazije". Pojam "Velika Evroazija" se relativno nedavno pojavio u geopolitičkom rečniku. Pomenuti pojam uključuje kompletnu Evroaziju i deo Afrike. Prema klasifikaciji UN-a, u Veliku Evroaziju se ubraja 48 država Evrope, 50 država Azije i 7 država Severne Afrike, koje pokrivaju prostor osam od dvanaest lokalnih civilizacija i devet civilizacijskih asocijacija.

In 1835, Auguste Comte pointed out to the fact of ?usurpation? of his term ?social physics? by the Belgian mathematician and statistician A. Quetelet. Quetelet used the term ?social physics? in the title of his book: On Man and the Development of his Abilities or An Experiment in the Research of Social Physics. Therefore, Comte coined a new term ?sociology?. In the 4th volume of his famous work Course, in the chapter ?Dogmatic Part of Social Physics? more precisely in the 47th lesson, under the title: ?A Short Evaluation of the Basic Philosophical Attempts in the Creation of Social Science? written in March 1839, Comte used the word sociologie for the first time.

The paper presents the results of the empirical researches of public opinion in Russia, Byelorussia, Ukraine and Kazakhstan about the creation of the new state community ("Slavic Alliance"), that is the creation of the "common economic area". The analysis of the acquired results reveals a certain feeling of self-sufficiency among the inhabitants of Russia who were not ready for new integrations, but also the existence of the dilemma with whom to integrate. Among the inhabitants of Byelorussia, Ukraine and Kazakhstan three variants were obtained: the first - with Russia, the second - with the European Union, and the third option advocates non-integrated behaviour, that is maintenance of state independence.