Suchergebnisse

This paper examines the Mayor of Budapest, Gergely Karácsony and Mayor of Warsaw Rafał Trzaskowski social media communication related to their international activity in the context of government-linked media bias. The paper's research verifies the use of communication frames that prompt a given, desired interpretation and justification of mayors' transborder engagement.By exploring its communication aspect, the paper adds to a better understanding of local governments' international activity. It also adds to the debate on the role of cities in drawing international public attention towards problems with the rule of law and the quality of democracy in Poland and Hungary.

Artykuł stawia hipotezę, iż rozpoczęcie przeciwko Polsce procedury z artykułu 7 Traktatu, w grudniu 2017 r., nie doprowadziło do wytworzenia nowej linii polaryzacji politycznej w polskim społeczeństwie, a jedynie wzmocniły te podziały polityczne, które już uprzednio istniały. Opierając się na jakościowej i ilościowej analizie mediów, autor stwierdza, że ton i język publikacji, które ukazały się w tytułach nie kryjących swoich politycznych sympatii, był celowo konfliktowy. Autor odnotowuje też, że tocząca się w Polsce debata wokół artykułu 7 okazała się też być niezwykle żyznym polem dla nacjonalistycznych i eurosceptycznych głosów w mediach społecznościowych.

Negocjacje tzw. Brexitu, czyli wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej były nie tylko jednym z największych wyzwań stojących przed Unią Europejską w 2017 roku. Dla unijnych instytucji – Rady, Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego – okazały się też być kolejną odsłoną gry o pozycję w porządku instytucjonalnym Unii Europejskiej. Wszystkie trzy instytucje aktywnie w tej grze uczestniczyły, jednak to zaangażowanie Parlamentu Europejskiego było najbardziej zauważalne. Niniejszy artykuł analizuje starania PE by wykorzystać uruchomienie procedury z art. 50 Traktatu Unii Europejskiej do wzmocnienia swojej pozycji politycznej, poprzez celowo sformułowaną komunikację. Autor chce wykazać, że działania Parlamentu wpisały się tym samym w model konstruktywistyczny. Aktywność Parlamentu Europejskiego jest poddana analizie także w świetle teorii instytucjonalizmu historycznego, pozwalającej wyjaśnić motywy specyficznego zachowania PE: regularnie powtarzanych prób zwiększenia władzy. Jako że w chwili pisania niniejszego artykułu proces negocjacji "Brexitu" nie był jeszcze zakończony, autor sugeruje konieczność przeprowadzenia dalszych badań dynamiki międzyinstytucjonalnej. Zebrane do tej pory dowody zdecydowanie sugerują, że proces wychodzenia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej może trwale wpłynąć na relację sił między głównymi instytucjami UE.

This paper discusses the importance of social media as a new channel to communicate European Union activities and policies to the general public. The author examines the fast-growing position of social platforms, such as Facebook, Twitter and YouTube, in the media ecosystem. Their opinion making and agenda setting roles are discussed in the context of deep mediatisation theory – a relatively new, interdisciplinary concept, combining the perspectives of sociology and media sciences. Based on analysis of the social media activity of the European Commission Representation in Poland, the author examines the Commission's presence in the new channels, within the framework of a new corporate communication campaign, launched in September 2016. The results of the research indicate that that efforts undertaken so far, contrary to intuition, have not yielded a substantial increase in social media activity. However, some promising elements were detected: the quality of users' engagement with the content published by the European Commission has improved.

The Brexit negotiations, by far one of the most challenging issues the European Union faced in 2017, proved to be yet another opportunity for EU institutions – the European Parliament, the European Commission and the Council – to engage in sort of a power game. Although all three institutions actively took part in it, the European Parliament's involvement was the most visible and vocal. As it going to be demonstrated, the EP tried to use the Treaty's Article 50 proceedings to reassert its position within the EU's institutional framework. It attempted to achieve this goal through purposeful communication, hence fitting the constructivist model of political and institutional agents' interaction. The European Parliament's activity may also be analysed in the context of historical institutionalism, explaining Parliament's specific behaviour: its continuous quest for more power. As the Brexit negotiations have not yet concluded by the time of writing, the author calls for further research on the topic of intra-institutional dynamics. Evidence gathered so far strongly suggest that the United Kingdom's exit from the European Union might permanently influence the relations of power between the major EU institutions. ; Negocjacje tzw. Brexitu, czyli wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej były nie tylko jednym z największych wyzwań stojących przed Unią Europejską w 2017 roku. Dla unijnych instytucji – Rady, Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego – okazały się też być kolejną odsłoną gry o pozycję w porządku instytucjonalnym Unii Europejskiej. Wszystkie trzy instytucje aktywnie w tej grze uczestniczyły, jednak to zaangażowanie Parlamentu Europejskiego było najbardziej zauważalne. Niniejszy artykuł analizuje starania PE by wykorzystać uruchomienie procedury z art. 50 Traktatu Unii Europejskiej do wzmocnienia swojej pozycji politycznej, poprzez celowo sformułowaną komunikację. Autor chce wykazać, że działania Parlamentu wpisały się tym samym w model konstruktywistyczny. Aktywność Parlamentu Europejskiego jest poddana analizie także w świetle teorii instytucjonalizmu historycznego, pozwalającej wyjaśnić motywy specyficznego zachowania PE: regularnie powtarzanych prób zwiększenia władzy. Jako że w chwili pisania niniejszego artykułu proces negocjacji "Brexitu" nie był jeszcze zakończony, autor sugeruje konieczność przeprowadzenia dalszych badań dynamiki międzyinstytucjonalnej. Zebrane do tej pory dowody zdecydowanie sugerują, że proces wychodzenia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej może trwale wpłynąć na relację sił między głównymi instytucjami UE.

The rule-of-law procedure against Poland, opened in January 2016, has painfully tested the safeguards supposed to protect the EU's fundamental values. It is now obvious that the protective mechanisms need to be strengthened. For in their current form, tested in real life for the first time, they have not dissuaded the present Polish government, led by the nationalist Law and Justice party (Prawo i Sprawiedliwość, PiS), from seriously and continuously breaching the rules. All interested EU parties—that is, willing member states and institutions—should acknowledge this and start preparing modifications both to Article 7 of the Treaty on European Union, which includes a sanction mechanism, and to the European Commission's Rule of Law Framework, so that the EU's internal defences are strengthened for future needs.

The Brexit negotiations, by far one of the most challenging issues the European Union faced in 2017, proved to be yet another opportunity for EU institutions the European Parliament, the European Commission and the Council to engage in sort of a power game. Although all three institutions actively took part in it, the European Parliament's involvement was the most visible and vocal. As it going to be demonstrated, the EP tried to use the Treaty's Article 50 proceedings to reassert its position within the EU's institutional framework. It attempted to achieve this goal through purposeful communication, hence fitting the constructivist model of political and institutional agents' interaction. The European Parliament's activity may also be analysed in the context of historical institutionalism, explaining Parliament's specific behaviour: its continuous quest for more power. As the Brexit negotiations have not yet concluded by the time of writing, the author calls for further research on the topic of intra-institutional dynamics. Evidence gathered so far strongly suggest that the United Kingdom's exit from the European Union might permanently influence the relations of power between the major EU institutions. ; Negocjacje tzw. Brexitu, czyli wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej były nie tylko jednym z największych wyzwań stojących przed Unią Europejską w 2017 roku. Dla unijnych instytucji Rady, Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego okazały się też być kolejną odsłoną gry o pozycję w porządku instytucjonalnym Unii Europejskiej. Wszystkie trzy instytucje aktywnie w tej grze uczestniczyły, jednak to zaangażowanie Parlamentu Europejskiego było najbardziej zauważalne. Niniejszy artykuł analizuje starania PE by wykorzystać uruchomienie procedury z art. 50 Traktatu Unii Europejskiej do wzmocnienia swojej pozycji politycznej, poprzez celowo sformułowaną komunikację. Autor chce wykazać, że działania Parlamentu wpisały się tym samym w model konstruktywistyczny. Aktywność Parlamentu Europejskiego jest poddana analizie także w świetle teorii instytucjonalizmu historycznego, pozwalającej wyjaśnić motywy specyficznego zachowania PE: regularnie powtarzanych prób zwiększenia władzy. Jako że w chwili pisania niniejszego artykułu proces negocjacji "Brexitu" nie był jeszcze zakończony, autor sugeruje konieczność przeprowadzenia dalszych badań dynamiki międzyinstytucjonalnej. Zebrane do tej pory dowody zdecydowanie sugerują, że proces wychodzenia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej może trwale wpłynąć na relację sił między głównymi instytucjami UE.

W celu wsparcia odbudowy poparcia i zaufania społecznego do Unii Europejskiej, instytucje UE powinny dokonać zasadniczej modyfikacji strategii komunikacji. Niedawne wydarzenia polityczne, w tym zwłaszcza przeprowadzone w 2016 r. w Wielkiej Brytanii referendum na temat członkostwa w Unii Europejskiej, pokazały, że dotychczasowe sposoby nawiązania kontaktu z obywatelami nie dają już oczekiwanych rezultatów. Na podstawie dostępnych danych i ewaluacji ext-post kampanii promocyjnych, niniejszy artykuł rozważa możliwe sposoby ulepszenia sposobów, w jakie Unia Europejska kontaktuje się ze swoimi obywatelami. Autor konkluduje, że nacisk powinien zostać przeniesiony z komunikacji zapośredniczonej (przez tzw. tradycyjne media – prasę, radio, TV) na komunikację bezpośrednią, naśladującą korporacyjne kampanie reklamowe i wykorzystującą rosnące na znaczeniu platformy mediów społecznościowych. Własne doświadczenia instytucji Unii Europejskiej potwierdzają, że kampanie promocyjne wzorowane na korporacyjnych są skuteczne. ; In order to help rebuilding popular support and trust towards the European Union, EU's institutions need to substantially change their communication strategy. Recent political developments, especially 2016 Britain's referendum on the EU Membership, have shown that the old model of reaching to citizens no longer meets expectations. Drawing on available data and ex-post evaluations of promotional campaigns, this article examines possible ways of enhancing the way EU connects to citizens. The paper concludes that the focus should be shifted from mediated communication to a more direct one, including massive use of online social platforms and corporate-style promotional campaigns. The EU's own experiences confirm the efficiency of the latter.

In order to help rebuilding popular support and trust towards the European Union, EU's institutions need to substantially change their communication strategy. Recent political developments, especially 2016 Britain's referendum on the EU Membership, have shown that the old model of reaching to citizens no longer meets expectations. Drawing on available data and ex-post evaluations of promotional campaigns, this article examines possible ways of enhancing the way EU connects to citizens. The paper concludes that the focus should be shifted from mediated communication to a more direct one, including massive use of online social platforms and corporate-style promotional campaigns. The EU's own experiences confirm the efficiency of the latter. ; W celu wsparcia odbudowy poparcia i zaufania społecznego do Unii Europejskiej, instytucje UE powinny dokonać zasadniczej modyfikacji strategii komunikacji. Niedawne wydarzenia polityczne, w tym zwłaszcza przeprowadzone w 2016 r. w Wielkiej Brytanii referendum na temat członkostwa w Unii Europejskiej, pokazały, że dotychczasowe sposoby nawiązania kontaktu z obywatelami nie dają już oczekiwanych rezultatów. Na podstawie dostępnych danych i ewaluacji ext-post kampanii promocyjnych, niniejszy artykuł rozważa możliwe sposoby ulepszenia sposobów, w jakie Unia Europejska kontaktuje się ze swoimi obywatelami. Autor konkluduje, że nacisk powinien zostać przeniesiony z komunikacji zapośredniczonej (przez tzw. tradycyjne media – prasę, radio, TV) na komunikację bezpośrednią, naśladującą korporacyjne kampanie reklamowe i wykorzystującą rosnące na znaczeniu platformy mediów społecznościowych. Własne doświadczenia instytucji Unii Europejskiej potwierdzają, że kampanie promocyjne wzorowane na korporacyjnych są skuteczne.