Suchergebnisse

Along with Turkey's changing refugee policy from the Eurocentric, secular nation-state ideology to the Neo-Ottomanist one on the state level, there also exist main handicaps on both the macro and micro power level concerning the successful coordination of the refugee issue with full respect of the human rights. An apparent discrepancy is observed in Turkey's and many Western states literal migration procedures and practices that Turkey in practice did more than its primary obligations. Economic, cultural and political factors play a role in the relationship between Syrians and Turkish residents. Fragmentation within the Syrian community living in Turkey is also evident. On the other hand, different from the state policy, Turkish people implicitly show their reluctance towards this migration wave without creating a social turmoil. In this line, it is suggested here that Neo-Ottomanism, as a rising trend, helps a considerable majority of the society to take a moderate stance towards the immigration flux. Neo-Ottomanism wave influenced a significant portion of the community living in Turkey which reflected in their vernacular life. It has also been shown that Neo-Ottomanism plays a sedative role vis-a-vis potential conflicts with immigrants. ; Türkiye'nin devlet düzeyinde Avrupa merkezli ve laik ulus-devlet ideolojisinden Neo-Osmanlıcığa evrilen göçmen politikasının yanında, bu politikanın başarılı bir biçimde ve insan haklarına tam anlamıyla saygılı olarak koordine edilmesinin önünde hem makro hem mikro güç düzeyinde birtakım ana engeller bulunmaktadır. Türkiye'nin ve birçok Batılı ülkenin yazılı göç prosedürleri ile pratikleri arasında açık bir orantısızlık bulunmaktadır ki Türkiye pratikte kendi yükümlülüklerinin üzerinde iş yapmıştır. Ekonomik, kültürel ve siyasi faktörler Suriyeliler ile Türkiyeliler arasındaki ilişkide rol oynamaktadır. Türkiye'de yaşayan Suriye toplumu içindeki bölünmeler de açıkça görülmektedir. Öte yandan, devlet politikasından farklı olarak, Türkler zımni olarak bu göç dalgasına yönelik hoşnutsuzluklarını toplumsal bir kargaşa yaratmaksızın göstermektedir. Bu minvalde, yükselen bir trend olan Neo-Osmanlıcılığın göç konusunda toplumun ciddi bir bölümünün daha ılımlı bir tavır sergilemesine yardımcı olduğu öne sürülmektedir. Neo-Osmanlıcılık dalgasının, Türkiye'de yaşayan toplumun önemli bir bölümünü etkisi altına alarak, gündelik hayat pratiklerine yansıdığı görülmektedir. Bu durumun aynı zamanda göçmenlere karşı oluşabilecek potansiyel çatışmaların önünde yatıştırıcı bir unsur olarak rol oynadığı ortaya konmaktadır.

Bu çalışma, Türkiye'deki devlet yönetimi ve siyasete ilişkin temel kabul edilebilecek dört sorun alanını kısaca ortaya koyduktan sonra, siyasal inovasyon (siyasal yenilikçilik) kavramının ne olduğuna ilişkin kavramsal çerçeveyi açıklayacaktır. Çalışmada, Türkiye'nin 16 Nisan 2017 Referandumu ile gerçekleşen Anayasa değişikliğini takip eden süreçte öngörülen düzenlemelerin ne ölçüde ve hangi şartlar altında siyasal yenilikçilik sayılıp sayılamayacağı, ilişkilendirilecek olan sorun alanları çerçevesinde sorgulanacaktır. Siyasal yenilikçilik kavramı, literatürde üç ana başlık altında incelenmektedir ki bunlar sırası ile siyasal süreçlerde yenileşme, politika yapma biçiminin yenileşmesi ve politikaların yenileşmesidir. Her yeniliğin siyasal inovasyon sayılamayacağından hareketle, teorik olarak Anayasal değişiklik ile ortaya konan cumhurbaşkanlığı sisteminin, 24 Haziran 2018 seçimleri ile pratiğe dönüştürülme sürecinde ortaya çıkmaya başlayan olumlu ve olumsuz yönler, makale sınırlarının elverdiği ölçüde incelenecektir. Bunu yaparken, liberal ve konsolide olmuş bir demokrasi için yetersiz sayılabilecek olsa dahi, çoğunluğun temsiline imkân sağlayan demokratik bir yapının ihdas edilmesi, kurumsal sadeleşme, meşru olmayan statüko gruplarının bertarafı ve doğrudan yetkilendirme eksenindeki gelişmeler olumlu değerlendirilmektedir. Öte yandan, hukukun bağımsızlığının tesis edilmesine, kamuda liyakat esasına ilişkin görevlendirmelerin hayata geçirilmesine ve kırılgan grupların temsilini kolaylaştıracak mekanizmaların oluşturulmasına yönelik birtakım geliştirici önlemlerin alınması, cumhurbaşkanlığı sisteminin siyasal yenilikçilik açısından daha fazla değişkene cevap verebilmesi için elzem görülmektedir. ; This study, after a brief review of four issue areas that can be considered the basis for state administration and politics in Turkey, will explain the conceptual framework regarding the notion of "political innovation". In this study, the discussion will focus on the amendments to the Turkish Republic Constitution implemented as the result of referendum held in Turkey on April 16, 2017, examining the extent of the regulations stipulated in the following process and whether the regulations can be considered political innovations, questioning it in the framework of related issue areas. In the research literature, the notion of political innovation is examined under three main subjects, which are the innovation in the political processes, the innovation in process of policymaking and the innovation of the policies. Not every novelty can be considered a political innovation. The presidential system set forth by the constitutional amendment, has its positive and negative aspects emerging as the system's implementation goes forth since the elections of June 24, 2018. These aspects will be examined to the extent permitted by this article's boundaries. While evaluating these aspects, even though it may be considered inadequate for a liberal and consolidated democracy, the establishment of a democratic structure that allows for the representation of the majority, the developments in institutional simplification, elimination of unregulated status quo groups and direct authorizations are favorable developments. On the other hand, it is crucial that certain constructive measures towards establishment of the independence of law, the implementation of employment in the public sector based on competence, and the establishment of mechanisms to facilitate the representation of fragile groups are taken in order to enable the presidential system to respond to more variables with regard to political innovation.

Türk merkez sağının ekonomi algısı ile ilgili genel kanı, bu partilerin politika ve söylemlerinde büyük ölçüde liberal bir eğilim içinde olduklarını varsayar ki bu varsayım bir nebze eleştirel bakmayı hak etmektedir. Özellikle Anavatan Partisi dönemiyle birlikte liberalleşen trende rağmen, merkez sağın toy temsilcisi olan Demokrat Parti söylem ve politik ekonomiyi ele alış bakımından ikircikli bir yapı göstermektedir. Demokrat Parti'nin 1950-1960 yılları arasındaki ekonomi politikasını parti programı, hükümet programları ve uygulanan politikalar açısından analiz ederek; bu çalışma, DP'nin aslında mükellef bir liberal anlayışın oldukça gerisinde kaldığına işaret etmektedir. Bununla birlikte, parti, Kemalist dünya görüşünün yok saydığı çıkarların çeşitliliğine dair görüşü değiştirmiş, aynı zamanda ekonomiye kendiliğinden kıymetli bir mesele olarak öncelik vererek, çeşitli ortaklıklar kurmaya başlamıştır. ; A common idea related to Turkish center right parties' perception of economy presumes that these parties are to a large extent liberal in their policy making processes and discourses - an argument which deserves a little critical thinking on. Despite the considerably liberalized trend especially from the period of the Motherland Party onwards, the naïve agent of the center right, namely the Democrat Party, indicated a duality related to the discourse and employment of political economy. Analyzing the economic policy of DP through their party programme, government programmes and the implemented policies of the DP governments between 1950-1960, this paper argues that the DP in fact lagged behind a full-fledged liberal framework. Nevertheless, the party considerably changed the Kemalist worldview on the non-existence of a variety of interests in the society and began to build partnerships through prioritizing economics as significant ex mero motu.

Cover -- Half Title -- Series Information -- Title Page -- Copyright Page -- Table of contents -- Figures -- Tables -- Notes on contributors -- Acknowledgments -- 1 Introduction to Turkey's electoral geography: An overview since 1950 -- Seventy years of Turkish electoral geography, 1950-2020 -- 1950-1977: The era of political centrism -- 1983-2018: The era of centrifugal politics and regionalization -- Organization of the book -- Notes -- References -- 2 Measuring party nationalization in Turkey: 1950-2018 -- Introduction -- Measuring the nationalization of the party system -- Determinants of Party System Nationalization -- The Turkish case -- Analysis and findings -- Nationalization at the party level -- Discussion and implications -- Notes -- References -- 3 Gerrymandering in Turkish elections since 1950: (Re)setting the rules of the game? -- Introduction -- The concept and connotations -- The Turkish case -- Conclusion -- Notes -- References -- 4 The dynamics of change and differentiation in voter preferences in the western coastal provinces of Turkey since the 1980s -- Introduction -- The electoral map of Turkey -- An indication of new sociological divisions and political polarizations? -- Voter preferences in Turkey's western coastal provinces from 1983 to 2018 -- Dynamics of voter preferences in western coastal provinces -- Conclusion -- Notes -- References -- 5 The regional and national campaign discourse of the PDP and its predecessors in Turkey's general elections, 2002-2018 -- Introduction -- The Democratic People's Party's November 3, 2002 election discourse and message content -- The Democratic Society Party's July 22, 2007 election discourse and message content -- The Peace and Democracy Party's June 12, 2011 election discourse and message content -- The People's Democratic Party's June 7, 2015 election discourse and message content.