Search results

Ovaj rad ispituje hipotezu prema kojoj je vanjsko djelovanje EU (koje prema Lisabonskom ugovoru kao važećem ugovornom okviru EU objedinjuje vanjske odnose EU kao zbirni naziv za eksternalizirane unutarnje politike EU i vanjsku politiku EU) neuspješno na Mediteranu zbog nekonzistentnosti u vanjskopolitičkom procesu, i zbog nekoherentnosti u sadržaju/ciljevima triju mediteranskih politika EU (Euro-mediteransko partnerstvo - EMP, Europska susjedska politika – ENP i Unija za Mediteran - UFM). U tom smislu prvi cilj disertacije je pokazati razloge neuspjeha vanjskog djelovanja EU spram mediteranske regije, a drugi je ukazati na šire implikacije tog neuspjeha za ambicije EU kao globalnog aktera. Korištene istraživačke metode analiza sadržaja primarnih i tercijarnih izvora podataka u kombinaciji sa diskurzivnom analizom primarnih i sekundarnih izvora, potvrdile su sljedeće. Vanjsko djelovanje EU spram mediteranske regije je neuspješno kroz sve tri faze vanjskopolitičkog procesa. (1) U fazi formuliranja mediteranskih politika zbog neusklađenosti/nekonzistentnosti između institucija EU (Europskog vijeća i Europske komisije) u definiranju mediteranske regije kao strukturnog konteksta mediteranskih politika EU, svrhe EMP-a i prioriteta EMP-a i ENP-a. (2) U fazi odlučivanja/usvajanja mediteranskih politika EU zbog nekompatibilnost/nekoherentnost ciljeva vanjske politike EU i većeg broja eksternaliziranih unutarnjih politika EU između EMP, ENP i UFM, pri čemu je najveća nekoherentnost postojala u razdoblju od 2004.-2008. između EMP i ENP po pitanju vanjske politike, JHA, trgovine i energetike, a od 2009. stanje se između trenutno aktivnih ENP i UFM nije bitno promijenilo jer su ostale nekoherentne vanjska politika, JHA i energetika, dok trgovinska politika nije sastavni dio UFM-a. (3) U fazi implementiranja mediteranskih politika EU zbog neusklađenosti/nekonzistentnosti u bilateralnoj implementaciji multilateralnih instrumenata mediteranskih politika EU na vanjskopolitičkom području i u JHA od strane južno-mediteranskih partnera unatoč činjenici da su ove instrumente zajednički usvojili sa državama članicama EU. Nekonzistentnost u vanjskopolitičkom procesu i nekoherentnost u sadržaju/ciljevima između triju mediteranskih politika EU slabe mogućnosti EU (shvaćene kao sposobnost formuliranja, usvajanja i implementiranja politika). Ove mogućnosti zajedno sa neiskorištenim prilikama (shvaćenima kao prilike za suradnju EU kako sa južno-mediteranskim partnerima kroz uzimanje u obzir i njihovih interesa, te sa drugim regionalizirajućim akterima koji jednako kao EU djeluju u mediteranskoj regiji) kao dva analizirana elementa akterstva EU, pokazuju da je EU tek (regionalni) akter u nastajanju i da još uvijek ne može bez problema koji proizlaze iz njezine kompleksne prirode pretendirati na ulogu vanjskopolitičkog aktera u globalnim razmjerima. ; This paper examines the hypothesis that EU external action (which, according to the Lisbon Treaty as the relevant EU framework agreement, encompasses EU external relations as a collective term for externalized EU internal policies and EU foreign policy) has been unsuccessful in the Mediterranean region due to the inconsistency of the foreign policy process and incoherence of the aims of three EU Mediterranean policies (Euro-Mediterranean Partnership–EMP, European Neighborhood Policy–ENP, and Union for the Mediterranean–UFM). In that context, the first objective of this dissertation is to provide the reasons as to why the EU external action has failed in the Mediterranean region. Secondly, it will point at the wider implications of this failure in terms of EU aspirations to be a global actor. Research methods used in empirical analysis that included content analysis of primary and tertiary sources, combined with discourse analysis of primary and secondary sources, has resulted in the following. EU external action in the Mediterranean region has been unsuccessful in all three stages of the foreign policy process. (1) In the stage of formulating Mediterranean policies due to inconsistency between EU institutions in defining the Mediterranean region as a structural context of EU Mediterranean policies, EMP's purpose and EMP's and ENP's priorities. (2) In the decision making stage of EU Mediterranean policies due to the incoherence of aims of EU's foreign policy and many EU's externalized internal policies between EMP, ENP and UFM, whereby this incoherence was most prominent between 2004-2008 regarding foreign policy issues, JHA, trade and energy between EMP and ENP. Since 2009, the situation concerning the currently effective ENP and UFM has not changed significantly, since foreign policy, JHA and energy policy have remained incoherent, while trade policy is not part of the UFM. (3) In the implementation stage of EU Mediterranean policies due to the inconsistency in bilateral implementation of multilateral instruments of EU Mediterranean policies in the foreign policy field, and in the JHA from the side of south-Mediterranean partners, despite the fact that they have adopted these instruments jointly with EU Member States. Inconsistency of the foreign policy process and incoherence of the aims between the three EU Mediterranean policies are weakening the EU capabilities (the ability to formulate, adopt and implement policies). These together with unutilized opportunities (for cooperation with south Mediterranean partners through taking into consideration their interests, and interests of other regionalization actors in the Mediterranean region) as the two analyzed elements of EU actorness, are demonstrating that the EU is still an emerging (regional) actor that is yet unable to assume the role of a foreign policy actor on a global level due to its complex nature.

This article examines whether the implementation of the EU's Mediterranean policies has been unsuccessful due to the incoherence of these policies. Termed as incompatibility of goals among the EMP, the ENP and the UFM, incoherence is analysed in various subfields of the EU's external action, namely in the functional external dimensions of internal policies (Justice and Home Affairs/JHA, Energy, Transport, Environment and Education) and external relations (Trade) on one side, and in Foreign Policy on the other. Functional subfields prove to retain more coherence and higher implementation success, with Education being exemplary. Conversely, political subfields (democratization and respect for human rights) expose incoherence and consequently about 50% failure of implementation. Nevertheless, in JHA (the fight against irregular immigration and terrorism), where the former functional cooperation became highly politically burdened, results show even higher non-implementation, which bears more general relevance for EU external action policy-making. ; Članak se bavi pitanjem jesu li dosadašnje tri mediteranske politike EU-a bile neuspješne zbog svoje nekoherentnosti. Definirana kao nekompatibilnost ciljeva između EMP-a, ESP-a i UZM-a, nekoherentnost je analizirana kroz razna područja vanjskoga djelovanja EU-a, naime kroz funkcionalna područja eksternaliziranih unutarnjih politika (unutarnja pitanja i pravosuđe, energetika, transport, okoliš i obrazovanje) i vanjskih odnosa (trgovina) te kroz vanjsku politiku EU-a. Funkcionalne politike pokazale su se koherentnijima i s većim uspjehom u primjeni, što je predstavljeno na primjeru obrazovanja. Nasuprot njima, politička područja (demokratizacija, poštivanje ljudskih prava) razotkrivaju nekoherentnost te 50 postotnu neuspješnost u primjeni. Međutim, unutarnja pitanja i pravosuđe (posebno suzbijanje migracija i terorizma), u kojima je sadašnja funkcionalna suradnja postala visoko politizirana, rezultiraju najvišim stupnjem neprimjene, što postaje sve relevantnije za proces odlučivanja na razini vanjskoga djelovanja EU-a.