Search results

Celem artykułu jest dokonanie analizy strategii wyborczych dwóch kandydatów na urząd prezydenta Poznania, którzy rywalizowali w ponownym głosowaniu podczas wyborów samorządowych w 2014 roku. Autor próbuje odpowiedzieć na pytania: czy Ryszard Grobelny mógł pomiędzy I i II turą odwrócić bieg wydarzeń i zwyciężyć ostatecznie w wyborach i jakie błędy popełnił w ostatnim okresie kampanii, że tak wyraźnie przegrał z Jackiem Jaśkowiakiem? Udzielając odpowiedzi na te pytania, sformułowano dwie hipotezy. Zgodnie z pierwszą, nie da się jednoznacznie stwierdzić, czy Ryszard Grobelny miał szansę na zwycięstwo po tak niskim wyniku w pierwszym głosowaniu, choć wiele wskazuje na to, że klucz do zwycięstwa znajdował się nie tyle w rękach Ryszarda Grobelnego, co w decyzjach innych kandydatów, którzy nie weszli do II tury. Druga hipoteza prowadzi to stwierdzenia, że największym błędem na finiszu kampanii był zwrot urzędującego prezydenta w kierunku elektoratu PiS i Tadeusza Dziuby. Weryfikacja tych hipotez, w szczególności drugiej została przeprowadzona na podstawie analizy badań exit poll, zrealizowanych w wieczór wyborczy podczas ponownego głosowania na urząd prezydenta Poznania przez Gemini na zlecenie Wielkopolskiej Telewizji Kablowej.

Marketing polityczny zmienił nie tylko sposób prowadzenia kampanii wyborczych, lecz również normy i zasady, na których budowany był przez lata liberalno-demokratyczny system polityczny. Na znaczeniu stracił przede wszystkim ideał racjonalnego wyborcy, który z obywatela przekształcił się w konsumenta. Równocześnie przeniesienie mechanizmów marketingu ekonomicznego do sfery polityki jawi się jako jeden z wyznaczników postępującej destrukcji ideałów i zasad demokracji liberalnej. Nie jest jednak łatwo zmierzyć skalę tych zmian. Niniejszy tekst przedstawia próbę nakreślenia skali internalizacji aksjologii rynku w sferze polityki przez polskich parlamentarzystów, w oparciu o wyniki badań ankietowych przeprowadzonych podczas trwania trzech kolejnych kadencji polskiego parlamentu (w latach 2004, 2006, 2008).

Marketing polityczny zmienił nie tylko sposób prowadzenia kampanii wyborczych, lecz również normy i zasady, na których budowany był przez lata liberalno-demokratyczny system polityczny. Na znaczeniu stracił przede wszystkim ideał racjonalnego wyborcy, który z obywatela przekształcił się w konsumenta. Równocześnie przeniesienie mechanizmów marketingu ekonomicznego do sfery polityki jawi się jako jeden z wyznaczników postępującej destrukcji ideałów i zasad demokracji liberalnej. Nie jest jednak łatwo zmierzyć skalę tych zmian. Niniejszy tekst przedstawia próbę nakreślenia skali internalizacji aksjologii rynku w sferze polityki przez polskich parlamentarzystów, w oparciu o wyniki badań ankietowych przeprowadzonych podczas trwania trzech kolejnych kadencji polskiego parlamentu (w latach 2004, 2006, 2008). ; Political marketing has changed not only the way election campaigns are conducted, but also the standards and principles that have lain at the foundations of the liberal-democratic political system for years. First and foremost, the ideał of the rational voter has lost significance as the Citizen has been transformed into a consumer. At the same time, the mechanisms of economic marketing have been transferred to the realm of politics, which seems to be one of the indicators of the ongoing destruction of the ideals and principles of liberał democracy. It is not an easy task to measure the scalę of these changes, though. This paper is an attempt to outline the degree to which the deputies to the Polish Parliament have intemalized market axiology in the realm of politics assessed on the basis of the results of surveys conducted during three consecutive terms of the Polish parliament (in 2004, 2006 and 2008).

The paper discusses the Civic Budget of the City of Poznań (CBP). The analysis focuses on the nature of the CBP and the extent to which it is a participatory budget or rather a PR instrument. The hypothesis is proposed that participatory budgets in Poland are more of a PR instrument than participatory budgets in the strict sense. In order to verify this hypothesis the example of Poznań is analyzed, including the evaluation report of the CBP16. It is concluded that such civic budgets as the CBP can hardly be described as participatory budgets in the strict sense. They do not involve enough consultation, deliberation or actual co-deciding. Too few people are involved in the idea of civic budgets and a clear majority of those who do, only take part in the vote. There are only a few people involved on a long-term basis. All this makes the CBP more of a contest and plebiscite, rather than a participatory budget, which is confirmed by the comparison of the principles and practice of the CBP with the definitions of participatory budgets. ; W artykule omówiono instytucję Poznańskiego Budżetu Obywatelskiego. Przeprowadzona analiza dotyczy istoty PBO – ile w nim z budżetów partycypacyjnych a ile z public relations. Postawiona hipoteza uznaje polskie budżety partycypacyjne w większym stopniu za narzędzie PR niż budżet partycypacyjny sensu stricto. Weryfikując hipotezę posłużono się przykładem poznańskim, w tym raportem z ewaluacji PBO16. W efekcie należy stwierdzić, że budżety obywatelskie takie jak PBO trudno zaliczyć do budżetów partycypacyjnych sensu stricto. Za mało w nich konsultacji, deliberacji, faktycznego współdecydowania. Za mało ludzi angażuje się w tę ideę, a jeśli już to zdecydowana większość tylko podczas głosowania. Osób dłużej działających jest niewielu. Dlatego też PBO to w większym stopniu konkurs, rodzaj plebiscytu, niż budżet partycypacyjny, jeżeli zestawimy zasady i praktykę PBO z definicjami budżetów partycypacyjnych.

W artykule omówiono instytucję Poznańskiego Budżetu Obywatelskiego. Przeprowadzona analiza dotyczy istoty PBO – ile w nim z budżetów partycypacyjnych a ile z public relations. Postawiona hipoteza uznaje polskie budżety partycypacyjne w większym stopniu za narzędzie PR niż budżet partycypacyjny sensu stricto. Weryfikując hipotezę posłużono się przykładem poznańskim, w tym raportem z ewaluacji PBO16. W efekcie należy stwierdzić, że budżety obywatelskie takie jak PBO trudno zaliczyć do budżetów partycypacyjnych sensu stricto. Za mało w nich konsultacji, deliberacji, faktycznego współdecydowania. Za mało ludzi angażuje się w tę ideę, a jeśli już to zdecydowana większość tylko podczas głosowania. Osób dłużej działających jest niewielu. Dlatego też PBO to w większym stopniu konkurs, rodzaj plebiscytu, niż budżet partycypacyjny, jeżeli zestawimy zasady i praktykę PBO z definicjami budżetów partycypacyjnych. ; The paper discusses the Civic Budget of the City of Poznań (CBP). The analysis focuses on the nature of the CBP and the extent to which it is a participatory budget or rather a PR instrument. The hypothesis is proposed that participatory budgets in Poland are more of a PR instrument than participatory budgets in the strict sense. In order to verify this hypothesis the example of Poznań is analyzed, including the evaluation report of the CBP16. It is concluded that such civic budgets as the CBP can hardly be described as participatory budgets in the strict sense. They do not involve enough consultation, deliberation or actual co-deciding. Too few people are involved in the idea of civic budgets and a clear majority of those who do, only take part in the vote. There are only a few people involved on a long-term basis. All this makes the CBP more of a contest and plebiscite, rather than a participatory budget, which is confirmed by the comparison of the principles and practice of the CBP with the definitions of participatory budgets.

It is impossible to sum up the character of mutual relations between journalists and PR specialists, who frequently act as spokesmen, in a single statement. These relations are multidimensional and have both positive and negative aspects. Both parties voice their opinions on each other, some justified, other grossly exaggerated. Both parties commit sins, but they also have a very important role to play. Journalists should serve society, and on behalf of this society they should exercise control over public authorities. Journalists are mainly supposed to provide their recipients with reliable and true information. PR specialists are also supposed to provide information, yet that concern th business. Public opinion and its role in the liberal-democratic political system are of crucial significance this relation. Both parties want to mold public opinion, to win its interest, they both function thanks to it and depend on it. They are also indispensably related, as evidenced by both the theory and practice of ther relations, which also necessitates that care is taken their appropriate quality. ; It is impossible to sum up the character of mutual relations between journalists and PR specialists, who frequently act as spokesmen, in a single statement. These relations are multidimensional and have both positive and negative aspects. Both parties voice their opinions on each other, some justified, other grossly exaggerated. Both parties commit sins, but they also have a very important role to play. Journalists should serve society, and on behalf of this society they should exercise control over public authorities. Journalists are mainly supposed to provide their recipients with reliable and true information. PR specialists are also supposed to provide information, yet that concern th business. Public opinion and its role in the liberal-democratic political system are of crucial significance this relation. Both parties want to mold public opinion, to win its interest, they both function thanks to it and depend on it. They are also indispensably related, as evidenced by both the theory and practice of ther relations, which also necessitates that care is taken their appropriate quality.

The issue of the condition of Polish democracy and Polish (democratic) society has certainly been among the most significant subjects of analyses of political science and sociology over recent years. Such considerations have emerged both in academic studies and journalistic publications. It is unfortunate that a majority of the authors refer to the general and imprecise notion of 'democracy', and they intentionally or uninten- tionally ignore the need for its clarification. This clarification involves the addition of the adjective 'liberal', which may appear trivial, yet it carries a profound and highly important meaning. The contemporary model of democracy, frequently referred to as 'Western democracy', concerns liberal democracy in contrast to the Antique, socialist, controlled democracy (the term applied to the political system of Russia, among others), or the authentic democracy mentioned in numerous texts that discuss the standpoint of the Catholic Church. The greatest actual threat to the liberal-and-democratic political system in general, and particularly in Poland, does not appear to be posed by 'classical' authoritarianism, but rather by the non-liberal version of democracy. Jacek ̄akowski emphasizes that the latter is in principle different to 'the system Poland built after 1989 and what the democratic West used to term as democracy for the previous fifty years'.

The issue of the condition of Polish democracy and Polish (democratic) society has certainly been among the most significant subjects of analyses of political science and sociology over recent years. Such considerations have emerged both in academic studies and journalistic publications. It is unfortunate that a majority of the authors refer to the general and imprecise notion of 'democracy', and they intentionally or unintentionally ignore the need for its clarification. This clarification involves the addition of the adjective 'liberal', which may appear trivial, yet it carries a profound and highly important meaning. The contemporary model of democracy, frequently referred to as 'Western democracy', concerns liberal democracy in contrast to the Antique, socialist, controlled democracy (the term applied to the political system of Russia, among others), or the authentic democracy mentioned in numerous texts that discuss the standpoint of the Catholic Church. The greatest actual threat to the liberal-and-democratic political system in general, and particularly in Poland, does not appear to be posed by 'classical' authoritarianism, but rather by the non-liberal version of democracy. Jacek Żakowski emphasizes that the latter is in principle different to 'the system Poland built after 1989 and what the democratic West used to term as democracy for the previous fifty years'. ; The issue of the condition of Polish democracy and Polish (democratic) society has certainly been among the most significant subjects of analyses of political science and sociology over recent years. Such considerations have emerged both in academic studies and journalistic publications. It is unfortunate that a majority of the authors refer to the general and imprecise notion of 'democracy', and they intentionally or unintentionally ignore the need for its clarification. This clarification involves the addition of the adjective 'liberal', which may appear trivial, yet it carries a profound and highly important meaning. The contemporary model of democracy, frequently referred to as 'Western democracy', concerns liberal democracy in contrast to the Antique, socialist, controlled democracy (the term applied to the political system of Russia, among others), or the authentic democracy mentioned in numerous texts that discuss the standpoint of the Catholic Church. The greatest actual threat to the liberal-and-democratic political system in general, and particularly in Poland, does not appear to be posed by 'classical' authoritarianism, but rather by the non-liberal version of democracy. Jacek Żakowski emphasizes that the latter is in principle different to 'the system Poland built after 1989 and what the democratic West used to term as democracy for the previous fifty years'.