Suchergebnisse

During the evolution of mankind and society, interpersonal relationships constantly become more complicated, multiple relationships are being created and social hierarchy develops. These functions "found their place" in the brain and are known as social cognition. Social cognition involves processing of social information in the appropriate brain structures and their application in real situations and in hypothetical considerations. Representation of social objects in the brain is called the scheme and represents some of the aspects of the world. Schemes of social structures are organized in associative networks. Prefrontal, orbitofrontal, mesolimbic and anterior and posterior lateral temporal areas are involved in this complex area of cognition. Social cognition involves a complex range of skills, among others Theory of mind, the ability to see the situation from the other person's perspective. Dorsolateral frontal cortex is involved in executive functions, including abstract thinking, problem solving and reasoning, the orbitofrontal cortex mediates emotional perception and emotional interpersonal processes, and mesial cortex mediates Theory of mind, emotional regulation, processing of emotions, and motivation. Knowledge of these processes de norma and in pathology may help in better understanding of social problems and individual problems in social relations and the is the subject. ; U toku evolucije ljudskog roda i društva permanentno se usložavaju interpersonalne relacije, stvaraju višestruki odnosi i razvija društvena hijerarhija. Ove funkcije su "našle svoje mesto" u mozgu i nazivaju se socijalna kognicija. Socijalna kognicija podrazumeva obradu socijalnih informacija u odgovarajućim moždanim strukturama i njihovu primenu u konkretnim situacijama ali i u hipotetičkim razmatranjima. Reprezentacija socijalnih objekata u mozgu se naziva shema i predstavlja neki od aspekata sveta. Sheme socijalnih objekata su organizovane u asocijativne mreže. U ovoj složenoj oblasti kognicije učestvuju prefrontalni, orbitofrontalni, mezolimbički i prednji i zadnji lateralni temporalni areali. Socijalna kognicija obuhvata složen spektar sposobnosti, a izmeću ostalih i Teoriju uma, sposobnost sagledavanja situacije iz ugla druge osobe. Dorzolateralna frontalna kora učestvuje u egzekutivnim funkcijama uključujući apstraktno mišljenje, rešavanje problema i rasuđivanje, orbitofrontalna kora je uključena u emocionalnu percepciju i emocionalne međuljudske procese, a mezijalna kora posreduje Teoriju uma, regulaciju emocija i njihovu obradu i motivaciju. Poznavanje ovih procesa u normali i u patologiji može da pomogne boljem sagledavanju i socijalnih problema kao i individualnih teškoća odnosa u društvu te je predmet izučavanja pre svega psihijatrije, neurologije, neuropsihologije, ali će svakako naći svoje mesto i u domenima antropologije, sociologije, politikologije i drugih grana.

Psychological resilience is a positive adaptation, or the ability to maintain or restore mental health despite experiencing hardship. Relevant to the resilience are personality factors, biological factors, systemic factors, and there interaction. Indicators of resilience in children are school performance, symptoms of depression and anxiety, social skills, substance abuse and delinquency and indicators in adults are: employment, homelessness, substance abuse and crime. Factors of increased resilience can be divided into: public health measures, the government measures, child development, mental health in the workplace and improving cognitive reserve in the elderly. Developmental cascades try to explain how to maintain positive changes, enhancing, expanding and moving between system levels or generations. Interventions to increase the resilience are foster care, adoption, and parent training. Understanding the factors of resilience is of great importance for preventive work with children and implementation of interventions to enhance the mental resilience in children. It is particularly important to strengthen the resilience before children and adults experience a crisis. ; Psihološka rezilijentnost je pozitivna adaptacija ili sposobnost da se održi ili povrati mentalno zdravlje uprkos doživljavanja nevolja. Od značaja za rezilijentnost su faktori ličnosti, biološki faktori, sistemski faktori, kao i interakcija ovih faktora. Indikatori rezilijentnosti kod dece su: uspeh u školi, simptomi depresije i anksioznosti, socijalne veštine, zloupotreba supstanci i delikvencija, a indikatori kod odraslih su: zaposlenost, beskućništvo, zloupotreba supstanci i kriminal. Faktori povećanja rezilijentnosti mogu da se podele na: mere javnog zdravlja, vladine mere, razvoj dece, mentalno zdravlje na radnom mestu i unapređenje kognitivnih rezervi kod starijih. Razvojne kaskade pokušavaju da objasne kako se pozitivne promene održavaju, pojačavaju, šire i pomeraju između sistemskih nivoa ili generacija. Intervencije za povećanje rezilijence su hraniteljstvo, usvojenje i obuka roditelja. Poznavanje faktora rezilijentnosti je od velikog značaja za preventivni rad sa decom i primenu intervencija za jačanje mentalne otpornosti kod dece. Posebno je važno jačanje rezilijentnosti pre nego što deca ali i odrasli dožive krizne situacije.