Suchergebnisse

Aggression bzw. Gewalt gehören seit Beginn der Theaterkunst zu den dominierenden Motiven im dramatischen Diskurs. In den letzten Jahren nahm diese Tendenz, beeinflusst vom britischen 'In-Yer-Face-Theater', zu und fand ihren besonderen Ausdruck im 'neuen Dokumentardrama'. Am Beispiel der Theatertexte Der Kick (2005) von Andres Veiel und Gesine Schmidt sowie Amoklauf mein Kinderspiel (2006) von Thomas Freyer, die spektakuläre brutale Gewalttaten dokumentieren, analysiert der vorliegende Beitrag zwei Strategien der Dramatisierung von Aggression und hebt die politisch-pädagogische Dimension des 'neuen Dokumentardramas' hervor. ; Since the beginning of Theatre Art, aggression resp. violence is one of the dominating motives in dramatic discourse. Influenced by the British 'In-Yer-Face-Theatre', this trend has increased and found a special expression in the new 'Documentary Drama' in the last few years. By analysing Andres Veiel's and Gesine Schmidt's Der Kick (2005) as well as Thomas Freyer's Amoklauf mein Kinderspiel (2006), which document spectacular brutal acts of violence, this article shows two strategies how to dramatize the aggression and emphasize the political-pedagogical dimension of the new 'Documentary Drama'. ; Agresja wzgl. przemoc należą od zarania sztuki teatralnej do dominujących motywów w dyskursie dramatycznym. W ostatnich latach tendencja ta nasiliła się pod wpływem brytyjskiego teatru 'In-Yer-Face' i znalazła swoje szczególne odzwierciedlenie w 'nowym dramacie faktu'. Na przykładzie dwóch tekstów teatralnych, dokumentujących spektakularne akty brutalnej przemocy, Der Kick [Kop] (2005) autorstwa Andresa Veiela i Gesine Schmidt oraz Amoklauf mein Kinderspiel [Amok moja dziecinada] (2006) Thomasa Freyera, niniejszy artykuł analizuje dwie strategie dramatyzowania agresji, uwypuklając polityczno-pedagogiczny wymiar 'nowego dramatu faktu'.

Aggression bzw. Gewalt gehören seit Beginn der Theaterkunst zu den dominierenden Motiven im dramatischen Diskurs. In den letzten Jahren nahm diese Tendenz, beeinflusst vom britischen 'In-Yer-Face-Theater', zu und fand ihren besonderen Ausdruck im 'neuen Dokumentardrama'. Am Beispiel der Theatertexte Der Kick (2005) von Andres Veiel und Gesine Schmidt sowie Amoklauf mein Kinderspiel (2006) von Thomas Freyer, die spektakuläre brutale Gewalttaten dokumentieren, analysiert der vorliegende Beitrag zwei Strategien der Dramatisierung von Aggression und hebt die politisch-pädagogische Dimension des 'neuen Dokumentardramas' hervor. ; Since the beginning of Theatre Art, aggression resp. violence is one of the dominating motives in dramatic discourse. Influenced by the British 'In-Yer-Face-Theatre', this trend has increased and found a special expression in the new 'Documentary Drama' in the last few years. By analysing Andres Veiel's and Gesine Schmidt's Der Kick (2005) as well as Thomas Freyer's Amoklauf mein Kinderspiel (2006), which document spectacular brutal acts of violence, this article shows two strategies how to dramatize the aggression and emphasize the political-pedagogical dimension of the new 'Documentary Drama'. ; Agresja wzgl. przemoc należą od zarania sztuki teatralnej do dominujących motywów w dyskursie dramatycznym. W ostatnich latach tendencja ta nasiliła się pod wpływem brytyjskiego teatru 'In-Yer-Face' i znalazła swoje szczególne odzwierciedlenie w 'nowym dramacie faktu'. Na przykładzie dwóch tekstów teatralnych, dokumentujących spektakularne akty brutalnej przemocy, Der Kick [Kop] (2005) autorstwa Andresa Veiela i Gesine Schmidt oraz Amoklauf mein Kinderspiel [Amok moja dziecinada] (2006) Thomasa Freyera, niniejszy artykuł analizuje dwie strategie dramatyzowania agresji, uwypuklając polityczno-pedagogiczny wymiar 'nowego dramatu faktu'.