Suchergebnisse

Unia Europejska poszukuje sposobów na dynamizację procesów rozwoju poprzez terytorializację swoich polityk. Teza ta znajduje potwierdzenie szczególnie w ostatnim dziesięcioleciu w ewolucji polityki regionalnej, innowacyjnej i przemysłowej. Dowodzi tego między innymi consensus w zakresie wiodących kierunków rozwoju i wdrażanie takich koncepcji jak na przykład: Place based policy, Smart specialization, Regional Innowation System czy Clusters. Gospodarki krajów europejskich są bardzo silnie skorelowane ze swoją sferą społeczną. Potencjał rozwojowy zawsze był mocno uzależniony od takich kategorii jak: kapitał społeczny, zaufanie i normy, instytucje formalne i nieformalne, kultura i tradycja. Stąd po licznych próbach poszukiwania sposobu na wzrost konkurencyjności i innowacyjności Unii Europejskiej, obecnie mamy do czynienia z polityką poszukiwania czynników wzrostu na poziomie lokalnym, poprzez odkrywanie tym samym potencjału regionów w przestrzeni globalnej. Należy przez to rozumieć, iż w warunkach zglobalizowanej gospodarki opartej na wiedzy, z perspektywy makroekonomicznej i wskaźników zagregowanych, trudno jest dostrzec unikalność, wyjątkowość podkreślającą rzadkość a tym samym konkurencyjność czynników rozwoju. Dopiero zmiana poziomu obserwacji, niczym obniżenie wysokości lotu, pozwala dostrzegać różnice, a przede wszystkim doceniać atrakcyjność warunków otoczenia (atrakcyjność: inwestycyjną, lokalizacyjną, instytucjonalną). Nie oznacza to jednak, iż do tej pory regiony były "ukryte", raczej nie chciały, nie umiały, nie widziały potrzeby, w końcu nie miały warunków, aby ujawniać swój potencjał na zewnętrznych rynkach, pokazywać swoje zasoby. W tym kontekście celem pracy jest wykazanie dlaczego potencjał lokalnych środowisk (terytoriów) może mieć znaczenie globalne i konsekwencje dla polityki makroekonomicznej. W szczególności chodzi o wyjaśnienie istoty i znaczenia kapitału terytorialnego w procesie rozwoju oraz identyfikację warunków prowadzenia polityki opartej na jego wartości.

Inter-sectoral cooperation is one the most important elements of contemporary, place-based policy. Deriving from the conditions of the environment, also the global one, local actors should join their forces by investing in the resources determining today's' development – knowledge and human capital – in the most effective way. However, internal national or regional conditions, very often do not allow for efficient adaptation of development mechanisms, even when they have been already tested in other places. By narrowing the area of analysis to the relationships between territorial self-government and non-governmental organisations, this paper is an attempt to answer the question on what scale, in the Polish conditions, public-social partnerships are being built and what is their scope. Analysis concerns the institutions involved in the investment in knowledge and human capital, operating in the region of Lodz.

Polityka ukierunkowana terytorialnie jest nowym sposobem realizacji polityki regionalnej. Podstawowym założeniem tego podejścia jest wykorzystywanie w polityce rozwoju terytorialnie zdefiniowanych zasobów materialnych i niematerialnych, które zyskały określenie kapitału terytorialnego. Pojęcie to zostało rozpoznane od strony teoretycznej i jest także mocno lansowane wśród praktyków polityki regionalnej. Nadal jednak zasadnicza trudność efektywnego działania i implementacji założeń w tym zakresie wynika z niskiego poziomu operacyjności proponowanych definicji. Z drugiej strony bardzo trudno jest w sposób aplikacyjny zdefiniować pojęcie kapitału terytorialnego, bowiem jest to kategoria złożona. Niewątpliwie jednak interesujące jest, w jaki sposób samorządy lokalne w tych warunkach radzą sobie z wdrażaniem postulatów polityki ukierunkowanej terytorialnie. Jest to ważne zarówno z perspektywy poznawczej, jak i w celu promowania najlepszych praktyk. Ponadto autor, wykorzystując wnioski z badań własnych prowadzonych metodą obserwacji uczestniczącej, proponuje w pracy typologie podejść do wdrażania zintegrowanego planowania rozwoju w Polsce, w odwołaniu do koncepcji kapitału terytorialnego na poziomie jednostek samorządu terytorialnego.

Inter-sectoral cooperation is one the most important elements of contemporary, territorially-focused policy. Deriving from the conditions shaped by the environment, on a global-scale as well, local actors should join forces by investing in the resources determining today's' development – knowledge and human capital – in the most effective way. However, internal national or regional conditions very often do not allow for efficient adaptation of development mechanisms. By narrowing the area of analysis to the relationships between territorial self-government and non-governmental organizations, this paper is an attempt to answer the question as to the scale and scope, in Polish conditions, public-social partnerships are being built. The analysis concerns the institutions involved in the investment in knowledge and human capital operating in the region of Lodz.

Human capital and knowledge are most important factors of current development processes, contributing to the innovativeness and competitiveness of the economies. The important role of these factors was underlined also in Europe 2020 Strategy. However, due to immaterial character of investment in human capital and because of the high level of decentralization of human capital development policy, these actions are characterized by a relatively low efficiency. Thus, the aim of this paper is firstly to identify the importance of human capital development policy within EU policies. Secondly, it is to identify and conduct a comparative analysis of national differences in human capital development and to identify points of reference for key measures of the development in question. Thirdly, this paper is to specify models of human capital development policy from the perspective of how much involved local authorities are in its implementation and efficiency. ; Kapitał ludzki i wiedza są dziś najważniejszymi czynnikami rozwoju decydującymi o innowacyjności i konkurencyjności gospodarek. Rola tych czynników została również podkreślona w dokumencie Europa 2020. Jednak z uwagi na niematerialny charakter inwestycji we wzrost wartości kapitału ludzkiego w połączeniu z dużym stopniem centralizacji polityki rozwoju kapitału ludzkiego działania te odznaczają się stosunkowo niskim stopniem efektywności. Stąd celem pracy jest po pierwsze zidentyfikowanie rangi polityki rozwoju kapitału ludzkiego w strategiach UE. Po drugie identyfikacja i analiza porównawcza między krajowych zróżnicowań rozwoju kapitału ludzkiego, wraz ze wskazaniem punktów odniesienia w zakresie kluczowych miar tego rozwoju. Po trzecie natomiast celem pracy jest wskazanie modeli polityki rozwoju kapitału ludzkiego z perspektywy oceny zaangażowania władz samorządowych w jej realizację i efektywność.

In accordance with the definition by the European Commission regional competitiveness means the ability of companies, sectors and transnational groupings in the region exposed to international competition to generate sustainable and relatively high income and employment levels. Following this line of thinking, strengthening the potential of local economic operators and their environment should become the priority of economic policies of the governments. One among recognised mechanisms that back up enterprise potential is the organisation and fostering of the competitiveness of clusters. They are a specific case of economic networks based on cooperation and competitiveness which usually need targeted investment in order to be efficient in their operations. Cluster policy implemented by Western European countries is most often systemic, integrated between the central and the regional levels with the material scope of investment focusing on assisting innovation in clusters. From this perspective it is interesting to see the shape the policy takes in Central European countries after their economic transformation. We selected Visegrad Group countries as the subject of our analysis knowing that clusters have been known there since at least the end of 1990s. Although more than 10 years have passed the conclusions indicate that the policy is at its initial development stage and, differently from Western economies (Germany in our case), it hardly effects the innovation of national economies and regional systems of innovation. ; Zgodnie z definicją Komisji Europejskiej pod pojęciem konkurencyjności regionów należy rozumieć zdolność przedsiębiorstw, przemysłu, a także ponadnarodowych ugrupowań, zlokalizowanych w regionie, wystawionych na międzynarodową konkurencję, do osiągania trwałego i relatywnie wysokiego poziomu dochodu i zatrudnienia. Zgodnie z tym rozumieniem wzmacnianie potencjału rodzimych podmiotów gospodarczych i ich otoczenia, powinno być priorytetem polityk gospodarczych rządów. Jednym z ...

In accordance with the definition by the European Commission regional competitiveness means the ability of companies, sectors and transnational groupings in the region exposed to international competition to generate sustainable and relatively high income and employment levels. Following this line of thinking, strengthening the potential of local economic operators and their environment should become the priority of economic policies of the governments. One among recognised mechanisms that back up enterprise potential is the organisation and fostering of the competitiveness of clusters. They are a specific case of economic networks based on cooperation and competitiveness which usually need targeted investment in order to be efficient in their operations. Cluster policy implemented by Western European countries is most often systemic, integrated between the central and the regional levels with the material scope of investment focusing on assisting innovation in clusters. From this perspective it is interesting to see the shape the policy takes in Central European countries after their economic transformation. We selected Visegrad Group countries as the subject of our analysis knowing that clusters have been known there since at least the end of 1990s. Although more than 10 years have passed the conclusions indicate that the policy is at its initial development stage and, differently from Western economies (Germany in our case), it hardly effects the innovation of national economies and regional systems of innovation. ; Zgodnie z definicją Komisji Europejskiej pod pojęciem konkurencyjności regionów należy rozumieć zdolność przedsiębiorstw, przemysłu, a także ponadnarodowych ugrupowań, zlokalizowanych w regionie, wystawionych na międzynarodową konkurencję, do osiągania trwałego i relatywnie wysokiego poziomu dochodu i zatrudnienia. Zgodnie z tym rozumieniem wzmacnianie potencjału rodzimych podmiotów gospodarczych i ich otoczenia, powinno być priorytetem polityk gospodarczych rządów. Jednym z uznanych mechanizmów wspierających potencjał środowisk przedsiębiorczości jest organizacja i wzmacnianie konkurencyjności klastrów. Stanowią one specyficzny rodzaj sieci gospodarczych opartych na logice współpracy i konkurencji, których sprawne funkcjonowanie najczęściej wymaga ukierunkowanych inwestycji. Polityka klastrowa realizowana przez kraje Europy Zachodniej ma dziś najczęściej charakter systemowy, zintegrowany między poziomem centralnym i regionalnym, natomiast rzeczowy zakres interwencji dotyczy przede wszystkim wspierania innowacyjności klastrów. Z tej perspektywy interesujące jest jaki kształt polityka ta przybiera w krajach Europy Środkowej po zmianach związanych z transformacją gospodarek. Jako przedmiot analizy wybrano kraje Grupy Wyszehradzkiej, wiedząc, że zjawiska klastrowe były tutaj znane już przynajmniej od końca lat 90-tych. Mimo, iż upłynęło już ponad 10 lat wnioski z analizy wskazują, że polityka ta jest dopiero w początkowym stadium rozwoju i w przeciwieństwie do gospodarek zachodnich (w analizowanym przypadku Niemiec) w znikomym zakresie oddziałuje na innowacyjność gospodarek krajowych i regionalnych systemów innowacyjnych.

Human capital and knowledge are most important factors of current development processes, contributing to the innovativeness and competitiveness of the economies. The important role of these factors was underlined also in Europe 2020 Strategy. However, due to immaterial character of investment in human capital and because of the high level of decentralization of human capital development policy, these actions are characterized by a relatively low efficiency. Thus, the aim of this paper is firstly to identify the importance of human capital development policy within EU policies. Secondly, it is to identify and conduct a comparative analysis of national differences in human capital development and to identify points of reference for key measures of the development in question. Thirdly, this paper is to specify models of human capital development policy from the perspective of how much involved local authorities are in its implementation and efficiency. ; Kapitał ludzki i wiedza są dziś najważniejszymi czynnikami rozwoju decydującymi o innowacyjności i konkurencyjności gospodarek. Rola tych czynników została również podkreślona w dokumencie Europa 2020. Jednak z uwagi na niematerialny charakter inwestycji we wzrost wartości kapitału ludzkiego w połączeniu z dużym stopniem centralizacji polityki rozwoju kapitału ludzkiego działania te odznaczają się stosunkowo niskim stopniem efektywności. Stąd celem pracy jest po pierwsze zidentyfikowanie rangi polityki rozwoju kapitału ludzkiego w strategiach UE. Po drugie identyfikacja i analiza porównawcza między krajowych zróżnicowań rozwoju kapitału ludzkiego, wraz ze wskazaniem punktów odniesienia w zakresie kluczowych miar tego rozwoju. Po trzecie natomiast celem pracy jest wskazanie modeli polityki rozwoju kapitału ludzkiego z perspektywy oceny zaangażowania władz samorządowych w jej realizację i efektywność.

"Ekonomiczna wartość przestrzeni publicznych. Kapitał, wycena, zarządzanie to pozycja wpisująca się w szeroki nurt badań nad przestrzenią miejską. Autorzy wychodzą jednak poza prowadzone dotychczas badania na gruncie architektury i socjologii. W książce przedstawiona została bowiem perspektywa ekonomiczna w badaniach przestrzeni publicznych, które potraktowane zostały jako dobro ekonomiczne. W publikacji zidentyfikowano podstawowe kapitały zawarte w przestrzeniach publicznych, które determinują ich wartość ekonomiczną. Logiczną konsekwencją rozważań jest druga część książki, poświęcona metodom ekonomicznej wyceny wartości przestrzeni publicznych. Świadomość ekonomicznej wartości przestrzeni publicznych jest podstawowym warunkiem skutecznego zarządzania. Stąd w trzeciej części czytelnik znajdzie szczegółowo zaprezentowane i potwierdzone przykładami biznesowe modele efektywnego zarządzania przestrzeniami publicznymi. Monografia przeznaczona jest dla szerokiego grona odbiorców: akademików, studentów takich kierunków, jak: ekonomia, zarządzanie, socjologia, gospodarka przestrzenna, geografia, architektura, a przede wszystkim dla praktyków zajmujących się przestrzeniami miejskimi i decydentów w zakresie polityki miejskiej."--

Przedmiotem badań jest trudne dziedzictwo, będące spuścizną okresu wpływu sowieckiego w Polsce (1945–1989). Architektura z czasów PRL obecna jest w każdym polskim mieście – w zakresie funkcji mieszkaniowych, kulturowych, gospodarczych, użyteczności publicznej i innych. Przez dziesięciolecia budowle te dewaluowały się zarówno w rozumieniu fizycznym, jak i moralnym. Coraz częściej w dyskursie publicznym pojawiają się opinie o konieczności usunięcia tej części historii z krajobrazu polskich miast. Powstaje więc pytanie, czy usuwanie przez zniszczenie lub generalną przebudowę dziedzictwa kulturowego miast jest właściwym kierunkiem ich odnowy.
W opracowaniu zastosowano podejście indukcyjne, przyjmując, iż podstawą wnioskowania będzie celowo wybrany obiekt, mający wyraźne cechy stygmatyzujące oraz właściwości zabytkowe. Podstawowym celem artykułu jest oszacowanie wartości ekonomicznej wybranego obiektu socmodernistycznego, który przez wiele lat pełnił funkcję dominanty w przestrzeni centralnej. Wyzwaniem badawczym w tym zakresie jest zarówno właściwy dobór i adaptacja metody wyceny, jak i interpretacja wyników. Badanie zrealizowano za pomocą metody deklarowanych preferencji (SPM). Przedmiotem badań jest charakterystyczny dla miasta i mieszkańców, arbitralnie wybrany kompleks biurowo‑handlowy "Central" w Łodzi. Badanie zrealizowano wśród użytkowników obiektu.

Abstract

Objectives (1) assessing the effectiveness of resource allocation in the public utility sector groups during remote work, (2) examining the efficiency of remote work compared to stationary work from the entire public utility organization point of view.

Methodology To operationalize the research aim, ten research questions (RQ1-RQ9) and a research hypothesis (H1) were prepared for the identification of the effectiveness of resource allocation (Table 1).

H1. If remote work improves time management effectiveness for daily tasks, employees are willing to invest their resources to work remotely.

Research question RQ10 was prepared to achieve this goal, and the second hypothesis (H2) was formulated.

H2. Remote working reduces public utility sector institutions' resource consumption (utility expenses).

Findings (1) remote work requirements do not occupy a significant portion of annual budgets for public utility services, (2) remote work allows reducing the fixed costs of maintaining stationary working in the short term, (3) even if remote work is a cost-effective method for public utility services and decreases indirect employee costs, it has yet to be incorporated successfully.

Value added: Consequently, remote work saves resources and is cost-effective for employers. It lowers indirect employee costs (real tax deductible costs) in terms of utility expenses because employees work out of their institutions' premises in civil and administrative services. In addition, the employer does not finance the psychological and physiological needs of employees adapting to remote work in both services.

Recommendations Future research will be essential to assess whether remote work applications have improved in the public utility sector in this regard. Additionally, it would be best practice to conduct a study with a similar research concept in the private sector to compare findings and implementation strategies and offer solutions to the challenges caused by remote work.