Suchergebnisse

Queer immanence in Who is? Woyzeck: The technocentric utopia of the master and the slaveMontažstroj's Who is? Woyzeck is a performative history about individuals' open wounds that will probably never heal, especially in the context of technodemocracy and liberal deprivation processes. Woyzeck is a Georg Büchner hero whose voice is not able to be heard. He is deprived, deprivileged, and his behavior/labor is socially unacceptable. He is devoid of humanity, turned into an animal, pure zoe, and thus treated like one by the system. Montažstroj's project was, therefore, eager to explore the politics of power where the individual is subdued to numerous forms of violence and the way these violent acts resonate on the surface of human intimacy. The rhythmic changing of scenes depicted social coercion and private agony; the play questioned the world of isolated and lonely individuals. Woyzeck was presented as a pure phenomenon, as an individual trapped in a Hegelian master-slave relation, thus as a non-person whose body is being occupied and used in a specific situation of violence, love, betrayal, jealousy and murder, with no way out. The performance of two men and a woman on a stage, which is supposed to function as a specific community of life, bombarded with techno and rave music, together with pure channels of associations derived from various sources, primarily from Büchner's text, which was written in 1836, is thus analyzed as a deconstructive and multi-layered re-inscription of political and discursive regimes subdued by frenetic music samples. Immanencja queer w Who is? Woyzeck. Technocentryczna utopia "pana i niewolnika"Who is? Woyzeck autorstwa grupy Montažstroj to performatywna opowieść o otwartych ranach jednostek, które prawdopodobnie nigdy się nie zagoją, szczególnie ze względu na procesy technodemokracji i liberalnej deprywacji. Woyzeck, którego głos jest niesłyszalny, to bohater dramatu Georga Büchnera – jest ograbiony, odarty z praw, a jego zachowanie/praca są społecznie nieakceptowane. Woyzeck jest pozbawiony cech ludzkich, zamieniony w zwierzę, czyste zoe, a co za tym idzie jest traktowany przez system jak zwierzę. Celem omawianego projektu grupy Montažstroj było zbadanie polityki władzy, w której jednostka jest poddana licznym formom przemocy, a także sposobów, w jakie te akty przemocy rezonują na powierzchni ludzkiej intymności. Rytmiczna zmiana scen ilustruje społeczny przymus i prywatną agonię, sztuka bada świat zamieszkany przez wyizolowane i samotne jednostki. Woyzeck został zaprezentowany jako czyste zjawisko, jednostka uwięziona w Heglowskiej relacji "pana i niewolnika", a więc jako nie-osoba, której ciało jest zawłaszczane i używane w konkretnej sytuacji przemocy, miłości, zdrady, zazdrości i morderstwa, bez możliwości ucieczki. Performans dwóch mężczyzn i kobiety na scenie, który ma prezentować specyficzną wspólnotę życia, bombardowany muzyką techno i rave, wzbogacony czystymi strumieniami skojarzeń wywodzącymi się z różnych źródeł (przede wszystkim z napisanego w 1936 roku tekstu Georga Büchnera), jest analizowany jako dekonstrukcyjna i wielowarstwowa re-inskrypcja politycznych i dyskursywnych reżimów podporządkowanych frenetycznym próbkom muzycznym.

Meyerhold bBound: Montažstroj's Vatrotehna (2.0) and the Barbaric Discipline of the MachineThe paper deals with Montažstroj's two versions of Vatrotehna performance, inspired by Aeschylus' Prometheus Bound and Meyerhold's tragic execution. Context of both performances is analyzed, especially in the light of re-performability in post-sociorealist and neo-capitalist conditions. Montažstroj's performances are, hence, seen as radical in situ performance praxis, community oriented, and deeply rooted in traditions of avant-garde theatre. Therefore, questions like iterability, social proxemics and political engagement of the performance arise as most important. Aeschylus' plot intertekst and Meyerhold's performative intertext thus function as a platform for re-examining and re-performing in a rigid, utmost barbaric biomechanical mode, furthermore – in totally mediatized and mechanicocentric society. Skok Meyerholda: Vatrotehna (2.0) grupy Montažstroj i barbarzyńska dyscyplina maszynyArtykuł analizuje dwie wersje widowiska Vatrotehna, inspirowanego Prometeuszem skowanym Ajschylosa i tragicznością interpretacji Meyerholda w wykonaniu grupy Montažstroj. Przedstawiony został kontekst obu wykonań, a zwłaszcza perspektywa re-performatywności w warunkach postsocrealistycznych i neokapitalistycznych. Wykonania Montažstroju uznane są za radykalną in situ performatywną praxis, zorientowaną na wspólnotę i głęboko zakorzenioną w tradycjach teatralnej awangardy. W związku z tym kluczowe okazały się takie kwestie jak iteratywność, proksemika społeczna i polityczne zaangażowanie widowiska. Fabularny intertekst Ajschylosa i performatywny intertekst Meyerholda stają się platformą ponownego zbadania i ponownego wykonania w surowym, niemal barbarzyńskim trybie biomechaniki, co więcej – w totalnie zmediatyzowanym i maszynocentrycznym społeczeństwie.

Meyerhold bBound: Montažstroj's Vatrotehna (2.0) and the Barbaric Discipline of the MachineThe paper deals with Montažstroj's two versions of Vatrotehna performance, inspired by Aeschylus' Prometheus Bound and Meyerhold's tragic execution. Context of both performances is analyzed, especially in the light of re-performability in post-sociorealist and neo-capitalist conditions. Montažstroj's performances are, hence, seen as radical in situ performance praxis, community oriented, and deeply rooted in traditions of avant-garde theatre. Therefore, questions like iterability, social proxemics and political engagement of the performance arise as most important. Aeschylus' plot intertekst and Meyerhold's performative intertext thus function as a platform for re-examining and re-performing in a rigid, utmost barbaric biomechanical mode, furthermore – in totally mediatized and mechanicocentric society. Skok Meyerholda: Vatrotehna (2.0) grupy Montažstroj i barbarzyńska dyscyplina maszynyArtykuł analizuje dwie wersje widowiska Vatrotehna, inspirowanego Prometeuszem skowanym Ajschylosa i tragicznością interpretacji Meyerholda w wykonaniu grupy Montažstroj. Przedstawiony został kontekst obu wykonań, a zwłaszcza perspektywa re-performatywności w warunkach postsocrealistycznych i neokapitalistycznych. Wykonania Montažstroju uznane są za radykalną in situ performatywną praxis, zorientowaną na wspólnotę i głęboko zakorzenioną w tradycjach teatralnej awangardy. W związku z tym kluczowe okazały się takie kwestie jak iteratywność, proksemika społeczna i polityczne zaangażowanie widowiska. Fabularny intertekst Ajschylosa i performatywny intertekst Meyerholda stają się platformą ponownego zbadania i ponownego wykonania w surowym, niemal barbarzyńskim trybie biomechaniki, co więcej – w totalnie zmediatyzowanym i maszynocentrycznym społeczeństwie.

Transcultural and Transcorporal Neighbors: Japanese Performance Utopias in Jerzy Grotowski, Eugenio Barba and Phillip B. ZarrilliThis paper is mainly focused on the concept of transcultural bodily knowledge elaborated by Eugenio Barba and Nicola Savarese in their concept of theatre anthropology. Their research on pre-existent and pre-expressive values of the human movement, especially considering Asian theatre and performative practices, will be reexamined in the context of over-imposed interculturalism in Humanities and Social Studies. The focus will be thus put on the modifications of the bodily knowledge in this sense (Yuasa), as well as on the (re)appropriations of the Asian philosophical/theoretical embodiment schemes in the Western thought, not only from the standpoint of performative research made by Eugenio Barba and Phillip B. Zarrilli, but also from the standpoint of Shusterman's pragmatic reinterpretations of Merleau-Ponty's legacy, Schechner/Turner's anthropology of human performativity, etc. In this context, the key idea of unique transcultural background of the human kinesis, employed mainly by Barba, will be put in an overall context of contemporary (trans)cultural utopism. The key element for interpretation will thus be an overall context of Asian martial arts practice, especially the significance of 'iemoto principle' (hereditary bodily technique) for the establishment of Grotowski's, Barba's and Zarrilli's psychology and physiology of performance tactics. Transkulturowi i transcieleśni sąsiedzi: japońskie utopie performatywne u Jerzego Grotowskiego, Eugenia Barby i Philipa B. ZarrilliegoArtykuł skupia się głównie na pojęciu transkulturowej wiedzy cielesności, wypracowanym przez Eugenia Barbę i Nicolę Savaresego w ich ujęciu antropologii widowiska. Ich badania nad uprzednimi i przedekspresywnymi wartościami ruchu ludzkiego, zwłaszcza w kontekście teatru azjatyckiego i praktyk performatywnych, zostają wpisane w kontekst nadreprezentowanego w humanistyce i naukach społecznych interkulturalizmu. Uwaga autora skupia się na zmianach w wiedzy cielesnej w tym kierunku (Yuasa), jak też recepcji azjatyckich filozoficznych/teoretycznych schematów wcielania w myśli Zachodu, nie tylko z punktu widzenia badań performatywnych Barby i Zarrilliego, lecz również w Shustermanowych pragmatycznych reinterpretacjach myśli antropologii performatywności Merleau-Pontiego, Schechnera i Turnera itd. W tym kontekście kluczowa idea jednego transkulturowego podłoża ludzkiej kinesis, wykorzystywana głównie przez Barbę, jest wpisana w nowy kontekst współczesnego (trans)kulturowego utopizmu. Zasadniczym elementem interpretacji stają się azjatyckie sztuki walki, zwłaszcza znaczenie zadasy iemoto (dziedzicznej techniki cielesności) w ustanowieniu psychologii i fizjologii taktyk performatywnych u Grotowskiego, Barby i Zarrilliego.