Suchergebnisse

Orta Çağ Avrupası, Roma İmparatorluğu'nun dağılması ardından siyasi, sosyal, ekonomik ve dini anlamda büyük bozulmalar yaşamıştır. Bu kaotik ortam, Karolenj hakimiyeti sonucunda kısmen "Pax Romana"nın yeniden tesis edilmesine kadar devam etmiş; fakat Şarlman sonrası, Karolenj hakimiyetinin zayıflaması ve nihayetinde yıkılması ile Avrupa yeniden karışıklık içerisine girmiştir. Papalık, Karolenj desteği ile kendisini var etmiş ve kurumsallaşma sürecine girmiş; ancak Avrupa'nın yaşamış olduğu güvensiz ortamın etkileri Papalık üzerinde de kendisini göstermiştir. Özellikle, Papalık için bu döneme, Saeculum Obscurum (Karanlık Çağ) tanımlaması yapılmıştır. Karolenj desteğinin çekilmesi sonrası, Papalık makamı, başta Roma olmak üzere İtalya'daki asilzadelerin kontrolüne girmiştir. Bu süreç sonucunda geçmişten gelen bazı gelenekler, kurallar ve uygulamalar bozulmaya başlamıştır. Lateran Roma Kilisesi belli ailelerin ve kişilerin mülkü gibi görülmüştür. Bu durum neticesinde, Papalık makamı adeta asilzadelerin kalıtsal kurumu olmuştur. Bu asilzadeler, Papalık makamı için geçmişten gelen kuralları görmezden gelmişler ve usulsüz tavırlar/uygulamalarda bulunmuşlardır. Bu makamda en özgün papa ise IX. Benedictus idi. Bu makale temel amacı, farklı yönlerini ile Papa IX. Benedictus'un hayatını ve Papalık devletinin yaşadığı Saeculum Obscurum (Karanlık Çağ)u dönem kaynakları ile değerlendirmektir.

"Karanlık Ortaçağ" metaforu post-modernizmin de etkisiyle bugün, birçok tarihçi tarafından bir yanılsama olarak görülmekte ve yoğun eleştiri altında. Dahası, alegorik bir "aydınlık Ortaçağ ütopyası" dahi sunulmakta. Ortaçağ'ın "karanlığına" yönelik eleştiriler, üç madde altında gruplandırılabilir. İlki, tarihteki sürekliliklere atıfta bulunarak Rönesans'ın aslında Ortaçağdan kopuşu değil, Ortaçağ'ın sonucunu teşkil etmekte olduğunu iddia eder. İkinci eleştirinin kaynağı olan Avrupa-merkezcilik karşıtı teorilere göre ise Ortaçağ karanlıksa bile bu Avrupa için geçerlidir, dünyanın geri kalanı için değil. Son olarak ve diğer iki argümanı da kapsayan bir diğer itiraz ise Ortaçağ'ın karanlığı ya da geriliği paradigmasının Aydınlanma felsefesinin ve hümanizmaya dönüşün getirdiği bir önyargı olduğudur.
Bu üç eleştiri başlığından hareketle, bu çalışma, modernitenin distopik bir geleceğe hizmet ettiğini savunan yukarıdaki "araçsallaştırıcı" iddiaları tartışacak. Batı - Ortaçağ öğretim-kültür sisteminin, dogmanın ve skolastik düşünce tarzının öznel Ortaçağ güzellemeleri (çoğunlukla mikro monografiler) üzerinden meşrulaştırılmasının, romantizm tepkiselliğinin ve ardından gelen Post-modernizmin bir sonucu olduğunu değerlendirmekteyiz. Bu bağlamda "karanlık" Ortaçağ imgelemini yıkan görüşün tarihsel arka planı tartışıldıktan sonra yukarıda sayılan eleştirilerin romantik ve neo-muhafazakâr söylemlerle ilişkisi tartışılacak ve Aydınlanma felsefesinin niteliksel yönüne vurgu yapılacak.
Makalede örneklem olarak alınan eleştirilerin analizi, kavramsal çerçevemiz olan Ortaçağ güzellemelerine araç olarak kullanılan maddesel bağlamından kopuk kültüralist söylemin eleştirisi ile birlikte iç içe olacaktır.