Suchergebnisse

Europol is the main platform of EU Member States crime intelligence cooperation, which use the information potential and experience of EU Member States national security agencies. The cooperation is vital for the public security of the EU area - understood as a form of multilateral international connections and channels of exchanging criminal information between national police forces, special services and other state and EU institutions responsible for public security. Europol has been present in policing for over 20 years, but its power to combat terrorism is still relatively unknown. In recent years there were many changes in the legal framework of Europol. To enhance Europol's mandate as the EU's central law enforcement agency and enable it to respond more rapidly to emerging international terrorist threats and serious and organised crime, the European Commission proposed a new regulation being line with the Lisbon Treaty. The proposal aimed to place the Agency under a new legislative framework and enhance its role as the central hub for information exchange. The new Regulation entered into force on 13 June 2016 and is being aplicated since 1 May 2017. The author presents the analyses of conditions influencing on Europol's force in combating terrorist threats. The issue is extremly complex due to Europol specific legal status, scope of operations and its location within the institutional system. ; Straipsnio tikslas yra susisteminti žinias apie Europolo slaptą veiklą siekiant kovoti su tarptautiniu terorizmu. Straipsnyje pateikiama keletas Europolo veiklos pavyzdžių, kuriomis Europolas remia ES valstybių narių atitinkamų tarnybų pastangas kovoje su terorizmu ir jo prevencijos srityje. Taip pat autorius įvertina šias veiklas, ką nėra lengva padaryti, atsižvelgiant į ypatingą Europolo slaptų veiklų prigimtį ir svarbą, ir jo vietą ES institucinėje sistemoje.

Artykuł jest próbą usystematyzowania działań operacyjnych
podejmowanych w ramach Interpolu
w celu przeciwdziałania przestępczości
transgranicznej. Artykuł zwraca uwagę na ewentualne korzyści płynące z
takich form międzynarodowej współpracy w zwalczaniu przestępczości. Nie
ma wątpliwości, że skuteczność działań
operacyjnych w ramach Interpolu warunkowana jest jego statusem prawnym. Interpol, zdaniem niektórych ekspertów w dziedzinie prawa międzynarodowego, nie ma optymalnych podstaw
prawnych do działania z odpowiednim
przełożeniem na prawo krajowe państw
członkowskich. Z tego powodu warunkiem koniecznym do dalszego rozwoju
Interpolu jest zapewnienie organizacji
określonej pozycji prawnej, która byłaby właściwa dla wyjątkowości prowadzonych w jej ramach działań operacyjnych (w tym uregulowanie przywilejów i immunitetu Interpolu oraz jego
przedstawicieli w sposób jednolity we
wszystkich państwach członkowskich).
Istnieje również potrzeba harmonizacji
wewnętrznych aktów normatywnych
organizacji — w tym Statutu Interpolu
i regulaminu ogólnego, których interpretacja powoduje wiele kontrowersji.
Ważne jest uzupełnienie Statutu Interpolu o przepisy prawne dotyczące stosunków z podmiotami zewnętrznymi. Interpol powinien mieć również wyraźne uprawnienia do zawierania umów z
państwami członkowskimi w sprawie
siedziby oraz lokalnych przywilejów i
immunitetów. Niewątpliwie Europol,
będący młodszą platformą wielostronnej współpracy policyjnej, z prawnego
punktu widzenia uzyskał istotną przewagę nad Interpolem, którą jest jasna
sytuacja prawna. Prezentowany problem jest niezwykle złożony ze względu
na specyfikę działań prowadzonych
przez Interpol i jego wyjątkową pozycję
w systemie instytucjonalnym społeczności międzynarodowej.

Artykuł jest próbą usystematyzowania działań operacyjnych
podejmowanych w ramach Interpolu
w celu przeciwdziałania przestępczości
transgranicznej. Artykuł zwraca uwagę na ewentualne korzyści płynące z
takich form międzynarodowej współpracy w zwalczaniu przestępczości. Nie
ma wątpliwości, że skuteczność działań
operacyjnych w ramach Interpolu warunkowana jest jego statusem prawnym. Interpol, zdaniem niektórych ekspertów w dziedzinie prawa międzynarodowego, nie ma optymalnych podstaw
prawnych do działania z odpowiednim
przełożeniem na prawo krajowe państw
członkowskich. Z tego powodu warunkiem koniecznym do dalszego rozwoju
Interpolu jest zapewnienie organizacji
określonej pozycji prawnej, która byłaby właściwa dla wyjątkowości prowadzonych w jej ramach działań operacyjnych (w tym uregulowanie przywilejów i immunitetu Interpolu oraz jego
przedstawicieli w sposób jednolity we
wszystkich państwach członkowskich).
Istnieje również potrzeba harmonizacji
wewnętrznych aktów normatywnych
organizacji — w tym Statutu Interpolu
i regulaminu ogólnego, których interpretacja powoduje wiele kontrowersji.
Ważne jest uzupełnienie Statutu Interpolu o przepisy prawne dotyczące stosunków z podmiotami zewnętrznymi. Interpol powinien mieć również wyraźne uprawnienia do zawierania umów z
państwami członkowskimi w sprawie
siedziby oraz lokalnych przywilejów i
immunitetów. Niewątpliwie Europol,
będący młodszą platformą wielostronnej współpracy policyjnej, z prawnego
punktu widzenia uzyskał istotną przewagę nad Interpolem, którą jest jasna
sytuacja prawna. Prezentowany problem jest niezwykle złożony ze względu
na specyfikę działań prowadzonych
przez Interpol i jego wyjątkową pozycję
w systemie instytucjonalnym społeczności międzynarodowej.

Artykuł dotyczy taktyczno-kryminalistycznych aspektów działania Europejskiego Centrum ds. Walki
z Cyberprzestępczością. W materiale
zaprezentowano teoretyczny model tych
działań ze wskazaniem przykładów wykorzystania w praktyce wsparcia EC3
przez służby policyjne państw członkowskich UE.

Abstract
Threats to modern nation states from organized crime and terrorism create environments in which intelligence becomes a vital component of policing and security plans but the increasing use of personal data for law enforcement purposes can alter the normative relationships between stakeholders and law enforcement agencies and between agencies and citizens. For that reason, police intelligence practice demands critical examination. This paper presents a narrative inquiry, based on the authors' experiential knowledge and empirical research, into Europol's Crime Analysis System (ECAS). The study explains Europol's efforts to develop data collection and analysis systems that meet the needs of EU Member States (MS). Through ECAS, it has created powerful tools intended to deliver intelligence products that help MS identify, localize, and neutralize transnational threats to a degree not witnessed before in Europe. Nevertheless, Europol's performance in this context seems sub-optimal. Shortcomings largely are attributed to a lack of trust between Europol and MS leading to failures to share information between themselves and with the institution. The result is that the latter's strategic intelligence products sometimes are deficient or incomplete. That should be of concern to stakeholders because Europol's strategic intelligence efforts may be rendered ineffective. Shortcomings in Europol's intelligence products also are significant for citizens because they may mean that the information-sharing process is less transparent and less accountable than citizens have a right to expect.