Suchergebnisse

Poruszanie się po polskich drogach w odczuciu użytkowników pojazdów i pieszych do najbezpieczniejszych nie należy. Z jednej strony jest to efekt realnego poziomu bezpieczeństwa mierzonego policyjno-prokuratorskimi statystykami, z drugiej zaś wynika z obrazu zagadnienia kształtowanego przez media. Dyskusja, jaka od lat toczy się wśród ekspertów i polityków na temat bezpieczeństwa ruchu drogowego w Polsce, jest niezmiernie żywa, a potęguje ją każde spektakularne wydarzenie na drodze. Obrazy zniszczonych aut, informacje o liczbie ofiar śmiertelnych, o pijanych za kierownicą czy zarejestrowane przez kamery przykłady brawury każdorazowo są przedmiotem licznych pytań, komentarzy i propozycji. Wspólnym ich mianownikiem pozostaje jednak poszukiwanie gwarantującego sukces rozwiązania, które mogłoby skutecznie przyczynić się do zmniejszenia liczby wypadków, kolizji, ofiar śmiertelnych i rannych. Czy zatem postawić większy nacisk na działania edukacyjne, licząc na ukształtowanie właściwych postaw uczestników ruchu drogowego, czy też skoncentrować się na wzmożeniu działań o charakterze represyjnym ze strony służb policyjnych i wprowadzaniu rozwiązań prawnych, bazujących na systemie nakazów i zakazów, regulujących szczegółowo wszelkie zachowania na drodze? Strategie działań na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego w Europie przyjęte na początku XXI wieku oraz odzwierciedlone w przepisach unijnych i krajowych dążyły do osiągnięcia "wizji zero", czyli ograniczenia do minimum wypadków śmiertelnych. Ich analiza, obejmująca lata 2000–2020, wskazuje na potrzebę nieustannych, zazębiających się działań z zakresu edukacji wspieranej odpowiednią aktywnością służb reagujących na łamanie przepisów i odpowiednio stosujących
restrykcje z tym związane. Artykuł zawiera szczegółową analizę wydanych przez organy Unii Europejskiej aktów prawnych, regulujących kwestie działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W tym kontekście ukazuje także implementację rozwiązań unijnych na grunt polski. Całość została zaprezentowana w ujęciu historycznym i chronologicznym oraz miała na celu uzyskanie odpowiedzi na pytania: czy określone przez UE priorytety i kierunki walki o bezpieczeństwo w ruchu drogowym zawierają skuteczne rozwiązania, realne do osiągnięcia w wyznaczonym czasie? Czy teorie zwolenników i przeciwników koncentrowania się tylko na represji bądź tylko na edukacji mają sens i odzwierciedlenie w działaniach poszczególnych państw i co najważniejsze, czy przynoszą oczekiwane rezultaty?

Praca rzecznika prasowego instytucji publicznej stanowi niewątpliwie ważny element kreowania wizerunku instytucji i budowania jej wiarygodności. Zarówno Konstytucja RP, jak i wynikające z niej akty wykonawcze (przede
wszystkim ustawa — Prawo prasowe i ustawa o dostępie do informacji publicznej) gwarantują wolność prasy, swobodę w wykonywaniu działalności dziennikarskiej. Wszystko to z kolei służyć ma wykonaniu społecznej kontroli nad działalnością tych instytucji, które funkcjonują po to, by zapewnić obywatelom możliwość dostępu do niezbędnych świadczeń, takich jak ochrona i wspieranie obywateli oraz poprawa jakości ich życia, są finansowanie ze środków publicznych, umożliwiając tym samym skorzystanie z nich przez każdego obywatela, a także podejmują działania nastawione na zdobywanie bądź wzmacnianie zaufania i wiarygodności wśród obywateli. Przy tak zdefiniowanym pojęciu instytucji publicznej z pewnością zalicza się również do niej administrację publiczną, samorządową, a także służby odpowiedzialne za bezpieczeństwo państwa i jego obywateli. Wszystkie te podmioty, realizując nałożone przez prawo obowiązki w zakresie informowania opinii publicznej, transparentności, realizują przyjętą politykę prasowo-informacyjną. W przypadku większości odpowiedzialność za jej realizację spoczywa na rzecznikach rasowych,
ci zaś muszą sprostać stawianym im wyzwaniom, z jednej strony zdając sobie sprawę, że działają na podstawie prawa, z drugiej maksymalnie dostosowując się do potrzeb i oczekiwań dziennikarzy. To na podstawie relacji z nimi kreują wizerunek reprezentowanych instytucji. Przy czym zarówno wolność mediów, jak i wspomniane obowiązki w dostarczaniu informacji dziennikarzom nie mają charakteru absolutnego. Niejednokrotnie podlegają obwarowaniom wynikającym z praw ograniczających możliwość udzielenia informacji. W związku z tym tajemnica prowadzonego postępowania przygotowawczego, ochrona danych osobowych, tajemnica służbowa, tajemnica przedsiębiorstwa itp. uniemożliwiają realizację w pełni otwartej polityki medialnej. Budowanie tak ważnej dla każdej instytucji publicznej wiarygodności jest podstawą działań z zakresu PR, a rzecznicy prasowi są przecież ich częścią. Nie da się tego osiągnąć, posługując się kłamstwem, półprawdą czy tak popularnym w obecnych czasach fake newsem. W kontaktach z mediami obowiązuje zatem zasada wystrzegania się kłamstwa i dokładnego sprawdzenia przekazywanych danych. Skutki jej niestosowania potrafi ą być tragiczne dla samego rzecznika, instytucji, którą reprezentuje, a także dla autorytetu państwa, którego ta instytucja jest częścią. Instytucje publiczne w swoich działaniach powinny kierować się dobrem publicznym, służąc z równym zaangażowaniem każdej z sił politycznych sprawujących władzę, ograniczając swoją aktywność do wykonywania decyzji podejmowanych przez polityków. W pracy apolitycznych rzeczników prasowych instytucji publicznych takie działania muszą przekładać się na — rozumiane bardzo szeroko — apolityczne komunikowanie.

Światem początku XXI w. wstrząsnęły dramatyczne i jakże tragiczne w skutkach zamachy terrorystyczne. 11 września 2001 r. runęły wieże WTC w Nowym Jorku. Trzy lata później bomby wybuchły w Madrycie, a następnie w Londynie. Lata 2015–2016 to cała seria zamachów w Europie. Każdy kolejny incydent niósł za sobą zmianę w poczuciu zagrożenia terroryzmem we wszystkich państwach europejskich. Zauważalna stała się radykalizacja poglądów i postaw ludzkich co do sposobów walki z terroryzmem. Przełożyło się to także na postrzeganie innych, obcych nacji w poszczególnych państwach. Podejmując walkę z terroryzmem poszczególne państwa po kolei wprowadzały zmiany prawa, z jednej strony dające nowe, duże możliwości działania służbom odpowiedzialnym za bezpieczeństwo, z drugiej zaś w dużym stopniu ograniczające prawa i wolności obywatelskie.

The world of the beginning of the 21st century was shocked by dramatic and very tragic terrorist attacks. On September 11, 2001, the WTC towers in New York collapsed. Three years later, bombs exploded in Madrid and then in London. Years 2015-2016 were marked by a series of attacks in Europe. Each subsequent incident brought a change in the sense of threat to terrorism in the communities of all European countries. The radicalization of human views and attitudes regarding ways to combat terrorism has become noticeable. This also translated into the perception of others – foreign nations in each country. Taking the fight against terrorism, individual countries introduced law changes. On the one hand it's giving new and powerful opportunities for security services, on the other hand, significantly limiting civil rights and freedoms. ; Światem początku XXI w. wstrząsnęły dramatyczne i jakże tragiczne w skutkach zamachy terrorystyczne. 11 września 2001 r. runęły wieże WTC w Nowym Jorku. Trzy lata później bomby wybuchły w Madrycie, a następnie w Londynie. Lata 2015–2016 to cała seria zamachów w Europie. Każdy kolejny incydent niósł za sobą zmianę w poczuciu zagrożenia terroryzmem we wszystkich państwach europejskich. Zauważalna stała się radykalizacja poglądów i postaw ludzkich co do sposobów walki z terroryzmem. Przełożyło się to także na postrzeganie innych, obcych nacji w poszczególnych państwach. Podejmując walkę z terroryzmem poszczególne państwa po kolei wprowadzały zmiany prawa, z jednej strony dające nowe, duże możliwości działania służbom odpowiedzialnym za bezpieczeństwo, z drugiej zaś w dużym stopniu ograniczające prawa i wolności obywatelskie.

Security is a concept defined in various ways. It is often emphasized that it is one of the constitutive attributes of human beings that define their activity. Presently, there is a tendency to eschew the state-centric concept of security in favour of the anthropocentric one. The fact that the main focus of this anthropocentric concept of security is on personal security situates the above issue within the area of security culture. The contemporary analysis of the threats that affect human safety requires the identification of diverse cause-and-effect relationhips in the complex postmodern reality, both material and non-material one. The emergence of the category of risk, on the other hand, implies the necessity of shifting the key security-related foci from the subjective sphere to the sphere of personal safety. The article is an attempt to systematize the concept of personal security and define its essence in the perspective of security sciences. For the sake of such a research objective, the problem has been formulated in the following way: What is the essence of personal security and how is it defined in the field of security sciences? The issue has been little studied so far, and the adopted qualitative approach forces the author to abandon the research hypothesis, as a non-assumptive approach has been taken in the task of investigating the researched concept. The work uses the method of the critical analysis of subject literature. The resulting systematisation of knowledge in the researched area is an attempt to review the concepts used in security sciences in such a way that allows to organize the concepts regarding personal security.

Przedstawione w artykule wyniki badań dotyczą aspektów tożsamości zawodowej policjantów. Tożsamość zawodowa obejmuje wyróżniające atrybuty zawodu, m.in.: misję, podstawowe cele i wartości danej organizacji oraz kulturę organizacyjną. Głównym celem pracy było poznanie kluczowych elementów tożsamości polskiego policjanta, które wpływają na skuteczność w osiąganiu celów organizacji. Z przedstawionego celu badawczego wynikał następujący problem badawczy: Jakie czynniki w miejscu pracy mają wpływ na kształtowanie się tożsamości zawodowej policjanta? Autorzy przyjęli, że sama refleksja nad tożsamością zawodową policjanta wystarczy, aby wydobyć te elementy czy cechy, które świadczą o specyfice i odrębności w stosunku do innych zawodów. Badania rozpoczęto w styczniu 2021 roku, a zakończono w lipcu 2021 roku. Badaniem (anonimowym) objęto 1054 policjantów. Badania potwierdziły, że posiadane kompetencje zawodowe policjantów nabyte w trakcie służby kształtują tożsamość osobistą, relacyjną i kompetencyjną funkcjonariuszy Policji, a relacje interpersonalne ukierunkowane są przede wszystkim na zadaniowość, a nie na budowanie tożsamości zawodowej. Uwarunkowania, takie jak: specyficzne warunki pracy w Policji (stres, presja, zmiany), wpływają na budowanie tożsamości zawodowej policjantów, zarówno w zakresie indywidualnej tożsamości zawodowej, jak i organizacyjnej. Wyniki mają znaczenie ponadregionalne, wskazane aspekty dotyczą większości służb policyjnych w Europie i na świecie.