Suchergebnisse

Zróżnicowanie poziomu rozwoju poszczególnych krajów nie da uzasadnić się lepszymi warunkami przyrodniczymi. Tzw. rajskie wyspy nie są jego liderami, natomiast szereg krajów o trudnych warunkach przyrodniczych (Skandynawia, Japonia) należą do czołówki cywilizacyjnej świata. Jak się jednak okazuje, implementacja wybranych stamtąd rozwiązań przynosi ograniczone sukcesy. Historycznie jest to nowa sytuacja. Produkcja taśmowa z fabryk Forda dała się zastosować efektywnie na całym świecie, podobnie sieci fast-food czy kontenery w transporcie. Obecnie jednak trudno znaleźć tak spektakularne przykłady. Może to zaskakiwać, ponieważ istnieją dalej znaczące różnice w efektywności gospodarek poszczególnych krajów. W Europie nie zmniejsza się dystans Północ – Południe, Stany Zjednoczone od Meksyku dzieli pod tym względem przepaść. A przecież, poza nielicznymi wyjątkami, prawie wszystkie gospodarki są obecnie otwarte na dobra jakim są sprawdzone rozwiązania. Jeśli nawet całości nie można szybko przekształcić według najlepszych wzorów, to powinno uzyskać się postęp stopniowo, adaptując poszczególne elementy danej gospodarki na kształt najlepszych rozwiązań np. u sąsiadów. W ten sposób dystans rozwojowy powoli ulegałby zmniejszeniu, przynajmniej nie powiększał się. Ta metoda jednak nie przynosi znaczących rezultatów. Powodem wydaje się być coraz większa integracja i złożoność krajowych systemów wytwarzania. Daje się to dostrzec przede wszystkim przy próbach adaptacji zagranicznych systemów proinnowacyjnych. Czy wobec tego taka implementacja jest w ogóle niemożliwa? Otóż nie. Co prawda nieskuteczne jest odgórne adaptowanie otoczenia, ale może się udać uruchomienie procesu samoadaptacji, idącego w głąb całego systemu. Ale jest to operacja trudna, wymagająca nietradycyjnego (niestatycznego) podejścia systemowego.

The diversity of development levels of various countries cannot be justified by better natural conditions. The so-called paradise islands are not its leaders, while some countries having difficult natural conditions (Scandinavia, Japan) are among the civilisation leaders of the world. However, as it turns out, the implementation of solutions selected from there brings limited success. Historically, this is a new situation. The assembly line production from Ford's factories was used effectively around the world, so were fastfood chains or containers in transport. Today, however, it is difficult to find such spectacular examples. This may surprise, as, still, there are significant differences in the efficiency of the economies of individual countries. In Europe, the gap between North and South does not decrease, and the United States and Mexico are far apart in this respect. And yet, with few exceptions, almost all economies are now open to the goods that are proven solutions. Even if everything cannot be transformed quickly according to the best models, progress should be achieved gradually by adapting individual elements of the economy in question along the lines of the best solutions, for example, used by the neighbouring countries. In this way, the development gap would slowly narrow down, or at least it would not widen. Yet, this method does not yield significant results. The reason seems to be the increasing integration and complexity of national manufacturing systems. This can be seen above all in the attempts to adapt foreign pro-innovation systems. Does this mean that such an implementation is not possible at all? Well, no. While it is ineffective to adapt the environment from above, it can be successful in triggering a process of self-adaptation that goes deep into the whole system. But it is a difficult operation, requiring a non-traditional (non-static) system approach. ; Zróżnicowanie poziomu rozwoju poszczególnych krajów nie da uzasadnić się lepszymi warunkami przyrodniczymi. Tzw. rajskie wyspy nie są jego liderami, natomiast szereg krajów o trudnych warunkach przyrodniczych (Skandynawia, Japonia) należą do czołówki cywilizacyjnej świata. Jak się jednak okazuje, implementacja wybranych stamtąd rozwiązań przynosi ograniczone sukcesy. Historycznie jest to nowa sytuacja. Produkcja taśmowa z fabryk Forda dała się zastosować efektywnie na całym świecie, podobnie sieci fast-food czy kontenery w transporcie. Obecnie jednak trudno znaleźć tak spektakularne przykłady. Może to zaskakiwać, ponieważ istnieją dalej znaczące różnice w efektywności gospodarek poszczególnych krajów. W Europie nie zmniejsza się dystans Północ – Południe, Stany Zjednoczone od Meksyku dzieli pod tym względem przepaść. A przecież, poza nielicznymi wyjątkami, prawie wszystkie gospodarki są obecnie otwarte na dobra jakim są sprawdzone rozwiązania. Jeśli nawet całości nie można szybko przekształcić według najlepszych wzorów, to powinno uzyskać się postęp stopniowo, adaptując poszczególne elementy danej gospodarki na kształt najlepszych rozwiązań np. u sąsiadów. W ten sposób dystans rozwojowy powoli ulegałby zmniejszeniu, przynajmniej nie powiększał się. Ta metoda jednak nie przynosi znaczących rezultatów. Powodem wydaje się być coraz większa integracja i złożoność krajowych systemów wytwarzania. Daje się to dostrzec przede wszystkim przy próbach adaptacji zagranicznych systemów proinnowacyjnych. Czy wobec tego taka implementacja jest w ogóle niemożliwa? Otóż nie. Co prawda nieskuteczne jest odgórne adaptowanie otoczenia, ale może się udać uruchomienie procesu samoadaptacji, idącego w głąb całego systemu. Ale jest to operacja trudna, wymagająca nietradycyjnego (niestatycznego) podejścia systemowego.

Celem badania było: (1) ustalenie, które wskaźniki rynkowe i makroekonomiczne są wykorzystywane przez indywidualnych inwestorów do oceny trendów na rynku papierów wartościowych oraz (2) sprawdzenie efektywności technik pomiaru ważności informacji wykorzystywanych do podjęcia decyzji nt. trendu. W pierwszej części badania 176 inwestorów spośród 16 wskaźników wybierało 7, ich zdaniem najważniejszych. Następnie respondenci rangowali wybrane wskaźniki oraz dzielili między nie 100 punktów (bezpośrednie pomiary ważności). W oparciu o podane przez inwestorów rangi wyliczano wagi aproksymacyjne z zastosowaniem dwóch metod: sumy i porządku rang. W drugiej części badania zadaniem respondentów było określenie, jaki jest trend na rynku papierów wartościowych, w oparciu o samodzielnie wybrane informacje z puli 16 dostępnych wskaźników (pośredni pomiar – tablica informacyjna).