Suchergebnisse

W 10 rocznicę masowych protestów zwanych "wiosną arabską", jakie przeszły przez państwa południowej flanki basenu Morza Śródziemnego (BMŚ), rozumienie świata staje się bardziej złożone. Dla Unii Europejskiej (UE) rewolty dokonane w państwach z nią sąsiadujących były "strategicznym zaskoczeniem" i zburzyły jej dotychczasowe założenia wobec regionu, zmuszając ją do ich rewizji i szybkiego reagowania. Dla społeczeństw arabskich były wyrazem "przebudzenia", przełamując uczucie strachu oraz buntu wobec panujących reżimów autorytarnych, a także próbą odrzucenia neoliberalnego sposobu "urządzania świata". Algieria zajmuje strategiczne miejsce na mapie bilateralnych relacji, jakie UE utrzymuje z państwami dotkniętymi "wiosną arabską. Bliskość geograficzna, przeszłość historyczna oraz potencjał jaki posiada to państwo sprawiają, że UE jest "na nowo" obecna w Algierii, wspierając ją w trudnej drodze przekształceń polityczno-gospodarczych.
Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu "wiosny arabskiej" na kształt współczesnych stosunków UE–Algieria, zwracając uwagę na ramy wyznaczone przez "Wspólne Priorytety Partnerstwa", koncentrując się na trzech kluczowych sektorach współpracy ustalonych na lata 2018–2020.

W 10 rocznicę masowych protestów zwanych "wiosną arabską", jakie przeszły przez państwa południowej flanki basenu Morza Śródziemnego (BMŚ), rozumienie świata staje się bardziej złożone. Dla Unii Europejskiej (UE) rewolty dokonane w państwach z nią sąsiadujących były "strategicznym zaskoczeniem" i zburzyły jej dotychczasowe założenia wobec regionu, zmuszając ją do ich rewizji i szybkiego reagowania. Dla społeczeństw arabskich były wyrazem "przebudzenia", przełamując uczucie strachu oraz buntu wobec panujących reżimów autorytarnych, a także próbą odrzucenia neoliberalnego sposobu "urządzania świata". Algieria zajmuje strategiczne miejsce na mapie bilateralnych relacji, jakie UE utrzymuje z państwami dotkniętymi "wiosną arabską. Bliskość geograficzna, przeszłość historyczna oraz potencjał jaki posiada to państwo sprawiają, że UE jest "na nowo" obecna w Algierii, wspierając ją w trudnej drodze przekształceń polityczno-gospodarczych. Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu "wiosny arabskiej" na kształt współczesnych stosunków UE–Algieria, zwracając uwagę na ramy wyznaczone przez "Wspólne Priorytety Partnerstwa", koncentrując się na trzech kluczowych sektorach współpracy ustalonych na lata 2018–2020. ; On the 10th anniversary of the mass protests known as the "Arab Spring" that passed through the southern Mediterranean countries, understanding of the world becomes more complex. For the European Union (EU), the revolts in its neighbors came as a "strategic surprise" and destroyed its prevision assumptions about the region, forcing it to revise them and react quickly. For Arab Societies, they were an expression of "awakening", breaking the feeling of fear and rebellion against the ruling authoritarian regimes, as well as an attempt to reject the neoliberal way of "arranging the world". Algeria occupies a strategic place on the map of bilateral relations that the EU maintains with the countries affected by the "Arab Spring". The geographic proximity, historical past and the potential of this country make the EU present in Algeria "anew", supporting it in the difficult path of political and economic transformations. The aim of this article is to analyze the impact of the "Arab Spring" on the shape of contemporary EU-Algeria relations, paying attention to the framework set by the "Common Partnership Priorities", focusing on the three key sectors of cooperation established for 2018–2020.

W 10 rocznicę masowych protestów zwanych "wiosną arabską", jakie przeszły przez państwa południowej flanki basenu Morza Śródziemnego (BMŚ), rozumienie świata staje się bardziej złożone. Dla Unii Europejskiej (UE) rewolty dokonane w państwach z nią sąsiadujących były "strategicznym zaskoczeniem" i zburzyły jej dotychczasowe założenia wobec regionu, zmuszając ją do ich rewizji i szybkiego reagowania. Dla społeczeństw arabskich były wyrazem "przebudzenia", przełamując uczucie strachu oraz buntu wobec panujących reżimów autorytarnych, a także próbą odrzucenia neoliberalnego sposobu "urządzania świata". Algieria zajmuje strategiczne miejsce na mapie bilateralnych relacji, jakie UE utrzymuje z państwami dotkniętymi "wiosną arabską. Bliskość geograficzna, przeszłość historyczna oraz potencjał jaki posiada to państwo sprawiają, że UE jest "na nowo" obecna w Algierii, wspierając ją w trudnej drodze przekształceń polityczno-gospodarczych. Celem niniejszego artykułu jest analiza wpływu "wiosny arabskiej" na kształt współczesnych stosunków UE–Algieria, zwracając uwagę na ramy wyznaczone przez "Wspólne Priorytety Partnerstwa", koncentrując się na trzech kluczowych sektorach współpracy ustalonych na lata 2018–2020. ; On the 10th anniversary of the mass protests known as the "Arab Spring" that passed through the southern Mediterranean countries, understanding of the world becomes more complex. For the European Union (EU), the revolts in its neighbors came as a "strategic surprise" and destroyed its prevision assumptions about the region, forcing it to revise them and react quickly. For Arab Societies, they were an expression of "awakening", breaking the feeling of fear and rebellion against the ruling authoritarian regimes, as well as an attempt to reject the neoliberal way of "arranging the world". Algeria occupies a strategic place on the map of bilateral relations that the EU maintains with the countries affected by the "Arab Spring". The geographic proximity, historical past and the potential of this country make the EU present in Algeria "anew", supporting it in the difficult path of political and economic transformations. The aim of this article is to analyze the impact of the "Arab Spring" on the shape of contemporary EU-Algeria relations, paying attention to the framework set by the "Common Partnership Priorities", focusing on the three key sectors of cooperation established for 2018–2020.

Pod koniec ubiegłego stulecia problematyka migracji stała się jednym z kluczowych zagadnień w stosunkach międzynarodowych. Następstwa wiosny arabskiej z 2011 roku sprawiają, że będzie to jedno z największych wyzwań XXI wieku. Migracje w regionie Morza Śródziemnego wpisują się w trendy ogólnie pojętej międzynarodowej migracji, będącej elementem transnarodowej rewolucji, przeobrażającej społeczeństwa i życie polityczne na całym świecie. Maghreb (Algieria, Maroko, Tunezja) stanowi część tego problemu. Zmiany, które dotknęły bezpośrednio państwa Maghrebu, z jednej strony, są następstwem globalizacji, z drugiej zaś, specyfiki uwarunkowań geopolitycznych, tj. bliskości z UE. Aby móc w pełni przedstawić znaczenie migracji w przestrzeni euro-maghrebskiej, istotne jest dokonanie analizy ewolucji przepływów migracyjnych a także uwarunkowań historycznych, społeczno-demograficznych oraz politycznych, jako sił sprawczych. Artykuł, wykorzystując metodę porównawczą weryfikuje hipotezę, że bliskość geograficzna i kontekst historyczny mają duży wpływ na znaczenie migracji euro-maghrebskiej w stabilizowaniu południowych granic UE.

Region śródziemnomorski zajmuje szczególną pozycję na arenie międzynarodowej. Leży na styku trzech kontynentów, co sprawia, że jest przedmiotem stałego zainteresowania zarówno poszczególnych państw zachodnich, jak i całej Unii Europejskiej. Obszar ten stoi wobec wyzwań politycznych, gospodarczych, ekologicznych i społecznych. Sprostanie różnorodnym wyzwaniom wymaga od UE i partnerów śródziemnomorskich wspólnej pracy i wizji. Szczególnym wyzwaniem w kontekście regionu śródziemnomorskiego jest drastyczny spadek zasobów wodnych połączony z degradacją środowiska naturalnego. Woda jest nieodłącznym elementem życia ludzkiego i przyrodniczego. Tworzy relacje w oparciu o skomplikowany cykl hydrologiczny i współzależności wszystkich form życia na Ziemi. Obniżenie zasobów wodnych pod względem ilościowym i jakościowym może mieć negatywny wpływ na każdą formę życia. Wyzwaniem jest rozwiązanie problemu "konkurencji o wodę" między człowiekiem a przyrodą. Odpowiedzią na to jest idea rozwoju samopodtrzymującego się, zaś skutecznym sposobem jej realizacji oraz osiągnięcia harmonizacji we wszystkich obszarach działalności człowieka jest włączenie kwestii środowiskowych (w tym wody) do przepisów krajowych i międzynarodowych. Celem artykułu jest analiza zarządzania wodą stanowiąca kluczowe wyzwanie dla rozwoju samopodtrzymującego się, uwzględniająca podejście dedukcyjne do globalnych sposobów gospodarowania wodą oraz do regionalnej praktyki państw śródziemnomorskich.

Środowisko naturalne warunkowało rozwój społeczno-gospodarczy państw nadbrzeżnych Morza Śródziemnego (MŚ), które paradoksalnie ponoszą odpowiedzialność za obecny stan śródziemnomorskiej fauny i flory. Na początku XXI wieku wszystkie badania dotyczące środowiska morskiego Śródziemnomorza były zgodne w kwestii stale pogarszającej się kondycji zdrowotnej Mare Nostrum. Problemy te są coraz bardziej widoczne (w postaci unoszących się śmieci) na południowych wybrzeżach basenu Morza Śródziemnego (BMŚ). Fakt ten był przez wiele lat zaniedbywany przez rozwijające się państwa Południa, które koncentrowały się bardziej na utrzymaniu wzrostu gospodarczego niż zachowaniu i ochronie środowiska naturalnego. W ostatnim czasie, mimo niestabilnej sytuacji w regionie, wzrosła świadomość, że problemy związane ze środowiskiem naturalnym są często przekrojowe i wymagają rozwiązań opartych na współpracy międzynarodowej, tym bardziej jeśli chodzi o wspólną przestrzeń, jaką jest Morze Śródziemne. Kluczowym rozwiązaniem dla utrzymania dobrego stanu środowiska morskiego i rozwoju gospodarczo-społecznego Śródziemnomorza jest wdrażanie zasad koncepcji rozwoju samopodtrzymującego się. Celem artykułu jest analiza działań państw nadbrzeżnych oraz UE w kierunku ochrony Morza Śródziemnego, torujących drogę do ustanowienia rozwoju samopodtrzymującego się w BMŚ w przyszłości.

À la fin du XXe siècle, la question de la migration est devenue l'une des questions clés énumérées dans les relations internationales. Et tout indique que ce sera l'un des plus grands défis du XXIe siècle. La migration dans l'espace euro-maghrébin fait partie des tendances des migrations internationales, comme un élément de la revolution transnationale qui transforme la société et la vie politique à travers le monde. Le Maghreb (Algérie, Maroc, Tunisie) fait partie de cet espace, ce qui représente la sous-région la plus développée de l'Afrique. Les changements qui ont touché directement les pays du Maghreb, d'une part sont le résultat de la mondialisation, qui a contribué à la « rapprochement de l'humanité dans le monde », sur les autres de la spécificités géopolitiques, à savoir, la proximité avec l'UE. Pour montrer l'importance de la migration dans l'espace euro-maghrébin, il est important d'analyser l'évolution des flux migratoires et les facteurs historiques, socio-démographiques et politiques, comme les forces motrices qui maintiennent les tendances actuelles et les orientations de la migration dans la région. L'article, en utilisant la méthode comparative vérifie l'hypothèse que la proximité géographique et du contexte historique ont un impact important sur l'importance de la migration dans l'espace euro-maghrebskiej pour la stabilisation les frontières du sud de l'UE. ; Pod koniec ubiegłego stulecia problematyka migracji stała się jednym z kluczowych zagadnień w stosunkach międzynarodowych. Następstwa wiosny arabskiej z 2011 roku sprawiają, że będzie to jedno z największych wyzwań XXI wieku. Migracje w regionie Morza Śródziemnego wpisują się w trendy ogólnie pojętej międzynarodowej migracji, będącej elementem transnarodowej rewolucji, przeobrażającej społeczeństwa i życie polityczne na całym świecie. Maghreb (Algieria, Maroko, Tunezja) stanowi część tego problemu. Zmiany, które dotknęły bezpośrednio państwa Maghrebu, z jednej strony, są następstwem globalizacji, z drugiej zaś, specyfiki uwarunkowań geopolitycznych, tj. bliskości z UE. Aby móc w pełni przedstawić znaczenie migracji w przestrzeni euro-maghrebskiej, istotne jest dokonanie analizy ewolucji przepływów migracyjnych a także uwarunkowań historycznych, społeczno-demograficznych oraz politycznych, jako sił sprawczych. Artykuł, wykorzystując metodę porównawczą weryfikuje hipotezę, że bliskość geograficzna i kontekst historyczny mają duży wpływ na znaczenie migracji euro-maghrebskiej w stabilizowaniu południowych granic UE.

The Mediterranean region has a particular place in geopolitics at the edge of three continents, Europe, Asia, and Africa, and between the Straits of Gibraltar and the Bosporus. This makes it a constant subject of political competition between several European countries and the European Union (EU) as a whole. This area is faced with political, economic, environmental, and social challenges. To meet them the EU requires a common vision and to act in concert. A particular challenge in the context of the Mediterranean region is a drastic drop in water resources combined with environmental degradation. As water is an integral part of human life and habitats, it lays the foundations for complicated hydrologic cycle and interdependencies in all form of life on earth. The most challenging thing is to resolve the problem of "competition for water" between humans and habitats. The idea of self-sustaining development addresses this challenge. Its effective implementation and harmonization requires the inclusion of environmental issues (with water management) in state policies at national and international levels. The article aims at presenting water management as a key challenge to sustainable development with a deductive approach, from the global situation and patterns of conduct to regional practices in the Mediterranean countries. ; Region śródziemnomorski zajmuje szczególną pozycję na arenie międzynarodowej. Leży na styku trzech kontynentów, co sprawia, że jest przedmiotem stałego zainteresowania zarówno poszczególnych państw zachodnich, jak i całej Unii Europejskiej. Obszar ten stoi wobec wyzwań politycznych, gospodarczych, ekologicznych i społecznych. Sprostanie różnorodnym wyzwaniom wymaga od UE i partnerów śródziemnomorskich wspólnej pracy i wizji. Szczególnym wyzwaniem w kontekście regionu śródziemnomorskiego jest drastyczny spadek zasobów wodnych połączony z degradacją środowiska naturalnego. Woda jest nieodłącznym elementem życia ludzkiego i przyrodniczego. Tworzy relacje w oparciu o skomplikowany cykl hydrologiczny i współzależności wszystkich form życia na Ziemi. Obniżenie zasobów wodnych pod względem ilościowym i jakościowym może mieć negatywny wpływ na każdą formę życia. Wyzwaniem jest rozwiązanie problemu "konkurencji o wodę" między człowiekiem a przyrodą. Odpowiedzią na to jest idea rozwoju samopodtrzymującego się, zaś skutecznym sposobem jej realizacji oraz osiągnięcia harmonizacji we wszystkich obszarach działalności człowieka jest włączenie kwestii środowiskowych (w tym wody) do przepisów krajowych i międzynarodowych. Celem artykułu jest analiza zarządzania wodą stanowiąca kluczowe wyzwanie dla rozwoju samopodtrzymującego się, uwzględniająca podejście dedukcyjne do globalnych sposobów gospodarowania wodą oraz do regionalnej praktyki państw śródziemnomorskich.

Koncepcja sustainable development została wprowadzona na forum międzynarodowe za sprawą raportu Brundtland w 1987 r. (Our Common Future). Jej pojawienie się z pewnością można uznać za przełom w dotychczasowym myśleniu o społeczeństwie i przyrodzie. Aby rozwój był samopodtrzymujący się lub trwały, musi łączyć ze sobą trzy elementy: utrzymywanie równości społecznej przy jednoczesnym wzroście gospodarczym oraz ochrona środowiska naturalnego z uwzględnieniem tak obecnych, jak i przyszłych pokoleń. Rozwój taki nie jest stanem statycznym, lecz procesem transformacji, który uwzględnia warunki społeczne, gospodarcze i środowiskowe. W dyskusjach nad kształtem koncepcji sustainable developement prowadzonych w ostatnich latach przeważa nastawienie europocentryczne, co jest wynikiem obecności tego rozwoju w strategiach gospodarczych państw uznawanych za rozwinięte pod względem cywilizacyjnym i o wysokiej ogólnospołecznej odpowiedzialności. Tymczasem początki dyskusji nad koncepcją rozwoju samopodtrzymującego się odnoszą się do problematyki państw słabo rozwiniętych. Wywodzą się one z lat 60. i mają niewiele wspólnego z zaawansowaniem społeczno-gospodarczym. Dzięki swoim środkom oraz doświadczeniu państwa rozwinięte mogą stać się "przekaźnikami" założeń koncepcji, zabezpieczając i stabilizując sytuację w państwach sąsiadujących z UE. Przykładem takiej polityki bezpieczeństwa UE jest współpraca z państwami rozwijającymi się w basenie Morza Śródziemnego (BMŚ), które są odbiorcami zarówno środków, jak i wiedzy z tą koncepcją związanych. Wzajemna współpraca w ustanawianiu ram do jej stosowania sprzyja bezpieczeństwu wspólnego regionu, jakim jest BMŚ. Celem tak określonego obszaru badań jest analiza koncepcji rozwoju samopodtrzymującego się w kontekście formułowania założeń współczesnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i ochrony porządku publicznego, biorąc pod uwagę uwarunkowania tej polityki wynikające z bliskiego sąsiedztwa społeczeństw odmiennych kulturowo.

The concept of sustainable development at the level of international discussion was introduced in 1987 by the Brundtland report (Our Common Future). Its appearance can be regarded as a breakthrough in the current thinking about society and nature. In order to achieve sustainable development there is a need to combine three elements: social equality, economic growth and efficiency, and environmental issues, while preserving resources for future generations. In recent discussions on the concept of sustainable development, the Eurocentric attitude has prevailed, as the result of embodiment of this development in the economic strategies of developed and the most socially responsible countries. At the outset, discussion on the concept of self-sustaining development related to the problems of underdeveloped countries in the 1960s and had little in common with the economic and social advancement. Developed countries, thanks to their resources and instruments, can become transmitters of the concept, securing and stabilizing the situation in the countries neighboring the EU. Cooperation within the Mediterranean basin is an example of such a security policy of the EU towards developing countries that are recipients of both resources and knowledge associated with the concept. Mutual cooperation in establishing a framework for the concept is conducive to the common security of the Mediterranean region. The aim of this paper is to analyze the concept of sustainable development in the context of contemporary European security policy and law enforcement objectives given the close neighborhood of Europe and the MENA region as culturally diverse societies. ; Koncepcja sustainable development została wprowadzona na forum międzynarodowe za sprawą raportu Brundtland w 1987 r. (Our Common Future). Jej pojawienie się z pewnością można uznać za przełom w dotychczasowym myśleniu o społeczeństwie i przyrodzie. Aby rozwój był samopodtrzymujący się lub trwały, musi łączyć ze sobą trzy elementy: utrzymywanie równości społecznej przy jednoczesnym wzroście gospodarczym oraz ochrona środowiska naturalnego z uwzględnieniem tak obecnych, jak i przyszłych pokoleń. Rozwój taki nie jest stanem statycznym, lecz procesem transformacji, który uwzględnia warunki społeczne, gospodarcze i środowiskowe. W dyskusjach nad kształtem koncepcji sustainable developement prowadzonych w ostatnich latach przeważa nastawienie europocentryczne, co jest wynikiem obecności tego rozwoju w strategiach gospodarczych państw uznawanych za rozwinięte pod względem cywilizacyjnym i o wysokiej ogólnospołecznej odpowiedzialności. Tymczasem początki dyskusji nad koncepcją rozwoju samopodtrzymującego się odnoszą się do problematyki państw słabo rozwiniętych. Wywodzą się one z lat 60. i mają niewiele wspólnego z zaawansowaniem społeczno-gospodarczym. Dzięki swoim środkom oraz doświadczeniu państwa rozwinięte mogą stać się "przekaźnikami" założeń koncepcji, zabezpieczając i stabilizując sytuację w państwach sąsiadujących z UE. Przykładem takiej polityki bezpieczeństwa UE jest współpraca z państwami rozwijającymi się w basenie Morza Śródziemnego (BMŚ), które są odbiorcami zarówno środków, jak i wiedzy z tą koncepcją związanych. Wzajemna współpraca w ustanawianiu ram do jej stosowania sprzyja bezpieczeństwu wspólnego regionu, jakim jest BMŚ. Celem tak określonego obszaru badań jest analiza koncepcji rozwoju samopodtrzymującego się w kontekście formułowania założeń współczesnej europejskiej polityki bezpieczeństwa i ochrony porządku publicznego, biorąc pod uwagę uwarunkowania tej polityki wynikające z bliskiego sąsiedztwa społeczeństw odmiennych kulturowo.

Pokojowe obalenie w 2011 r. wieloletniego dyktatora Tunezji Zine el-Abidine Ben Alego (określane mianem rewolucji jaśminowej) stało się inspiracją dla Arabskiej Wiosny. Od tego czasu Tunezja wprowadziła daleko idące demokratyczne reformy, co na Zachodzie spotkało się z postrzeganiem jej jako jednego z nielicznych państw Bliskiego W schodu i Maghrebu, w którym A rabska W iosna odniosła sukces. C elem artykułu jest analiza ewolucji uwarunkowań politycznych, jakie dokonały się po rewolucji jaśminowej przez pryzmat ustanowienia nowej Konstytucji Republiki Tunezji z 2014 r. oraz wdrażania jej zasad u progu 2020 r. P unktem wyjścia tak określonego celu badań obok zagadnień systemowych jest uchwycenie zmian, jakie dokonały się w Republice Tunezji, przy uwzględnieniu uwarunkowań gospodarczych i społecznych oraz ich ocena. W tym kontekście metodologicznym nowa konstytucja będąca ucieleśnieniem oczekiwań społeczeństwa tunezyjskiego po 2011 r. wzmacnia i wyznacza nowe ramy dla procesu demokratycznego swojego państwa. Dla weryfikacji hipotezy badawczej wykorzystano następujące metody i techniki badawcze: analiza czynnikowa – w kontekście badania uwarunkowań politycznych, gospodarczych i społecznych; analiza zawartości dokumentów – w kontekście analizy treści nowej Konstytucji Republiki Tunezji; technika statystyczna – pomocna przy określeniu rzeczywistego procesu transformacji Tunezji w kierunku pełnej demokracji.