Marinaleda es una localidad sevillana de unos 2.500 habitantes, con una abrumadora mayoría de población jornalera (obreros agrícolas) respecto a otros sectores sociales, ubicada entre los extensos términos de Ecija, Osuna y Estepa, tierras, como sabemos, con una estructura de la propiedad agraria fuertemente concentrada. Marinaleda, desde los años de la llamada «transición política a la Democracia», se ha caracterizado por una intensidad particular en sus protestas sociales, que han estado fundamentalmente motivadas por un cuestionamiento radical de la estructura de la propiedad; por la impugnación de la concentración de la tierra en unos pocos latifundistas.
W niniejszym artykule przywołujemy materiał etnograficzny z badań w Marinaledzie, "antykapitalistycznej" wiosce hiszpańskiej, której przypadek zainspirował nas do podjęcia refleksji nad genealogią nowoczesnego pojęcia "pracy" i krytyki jego podstaw filozoficzno-antropologicznych. Postaramy się wykazać, że projekt wioski, uznanej za praktyczną realizację hasła alterglobalistów "inny świat jest możliwy", opiera się na chęci wzmocnienia kondycji człowieka jako pracownika i aktora procesu "produkcji". Zarówno dominujący w Marinaledzie dyskurs, jak i praktyki społeczne krążą wokół "pracy", a tę – jak wynika z analizy "zgromadzonego" materiału – zwolennicy "alternatywnego" projektu rozumieją w sposób, który wykształcił się w zachodniej nowoczesności i który nie odbiega od rozumienia pracy w kapitalizmie. Pragniemy zadać pytanie o ograniczenia projektów emancypacyjnych, które nie kwestionują owego konceptu pracy i wykazać, że przyjęcie konstruktu, który zaczął formować się w czasach merkantylizmu, dojrzewał w myśli liberalnej, a następnie marksizmie, związane jest z kondycją podporządkowania. Dlatego w ostatniej części artykułu przedstawimy Powszechny Dochód Podstawowy jako jedno z narzędzi, które osłabiałoby związek podmiotu z tak rozumianą pracą, po to, aby umocnić jego związek z tym, co polityczne. ; The article presents the results of two periods of long-term fieldwork in Marinaleda, an 'anti-capitalist' Spanish village. It aims to reflect on the genealogy of the modern understanding of the term 'work' and to critically approach its philosophical and anthropological assumptions. We want to prove that the proposition of the village, declared by alter-globalists as the practical realisation of the slogan 'another world is possible', is based on their striving to reinforce the condition of people as workers and actors in the 'production' process. In Marinaleda, both the prevailing discourse and social practices in fact focus on 'work'; this term however — according to the gathered ethnographic interviews and observations — remains to be understood by the supporters of the 'alternative' project in a way that has been shaped in the modern West, and is thus not any different from the definition of 'work' in capitalism. We therefore want to address the question of limits of the emancipation projects that do not challenge the concepts of 'work' and 'production'. Furthermore, we believe that adopting the construct of work that started to be formulated in the time of mercantilism and matured in the liberal and subsequently Marxist thought is related to taking a position of subordination. This is why we suggest Universal Basic Income as one of the tools that can weaken the link between the subject and such understood 'work' and consequently reinforce its political ties.
Pretendemos analizar el ciclo de movilizaciones habidas en España y conocidas como movilizaciones del 15-M o de los indignados, en el marco de la tensión que subyace en ellas, según pretendemos mostrar, entre el sustrato obrerista y el sustrato republicanista. Las ideologías obreristas dominaron incontestadamente las expresiones de protesta y reclamos en el espacio público hasta los años sesenta del siglo pasado, condicionando incluso las protestas de temática no obrera. El ecopacifismo–feminismo viene abriéndose paso desde entonces y condiciona los significados y las expresiones públicas de protesta conforme a otros vectores. Obrerismo y ecopacifismo–feminismo son paradigmas de pensamiento diferentes en esencia, aunque la realidad de las organizaciones y los movimientos los muestren amalgamados con frecuencia. Ilustramos esto en el plano de las acciones simbólicas en el espacio público. Y hemos creído pertinente limitar la atención al período comprendido entre las huelgas generales del 29 de septiembre de 2010 y del 29 de marzo de 2012, convocadas ambas por los sindicatos contra sendas reformas laborales. ; In this article we aim to analyse the mobilisations which took place in Spain thar were known as the M-15 mobilisations or the indignados (indignants), in the frame of the tension between both the workerist and the republicanista (citizenist) backgrounds. Workerist ideologies were undoubtedly dominant in the protest expressions and reclaims about the public space until the 1960s, conditioning even the protests which were not stricktly related to the working class. Ecopacifism-feminism has been breaking through since then and is influencing the protest meanings and public manifestations with other vectors. Workerism and ecopacifism-feminism are essentially different thinking paradigms, although they use to appear mixed in organisations and movements. We illustrate this in the ambit of symbolic actions in the public space. We have limited our study to the period between the general strikes of September 29, 2010 and March 29, 2012, both convoked by trade unions against Labour Law Reforms.
Pretendemos analizar el ciclo de movilizaciones habidas en España y conocidas como movilizaciones del 15-M o de los indignados, en el marco de la tensión que subyace en ellas, según pretendemos mostrar, entre el sustrato obrerista y el sustrato republicanista. Las ideologías obreristas dominaron incontestadamente las expresiones de protesta y reclamos en el espacio público hasta los años sesenta del siglo pasado, condicionando incluso las protestas de temática no obrera. El ecopacifismo–feminismo viene abriéndose paso desde entonces y condiciona los significados y las expresiones públicas de protesta conforme a otros vectores. Obrerismo y ecopacifismo–feminismo son paradigmas de pensamiento diferentes en esencia, aunque la realidad de las organizaciones y los movimientos los muestren amalgamados con frecuencia. Ilustramos esto en el plano de las acciones simbólicas en el espacio público. Y hemos creído pertinente limitar la atención al período comprendido entre las huelgas generales del 29 de septiembre de 2010 y del 29 de marzo de 2012, convocadas ambas por los sindicatos contra sendas reformas laborales. ; In this article we aim to analyse the mobilisations which took place in Spain thar were known as the M-15 mobilisations or the indignados (indignants), in the frame of the tension between both the workerist and the republicanista (citizenist) backgrounds. Workerist ideologies were undoubtedly dominant in the protest expressions and reclaims about the public space until the 1960s, conditioning even the protests which were not stricktly related to the working class. Ecopacifism-feminism has been breaking through since then and is influencing the protest meanings and public manifestations with other vectors. Workerism and ecopacifism-feminism are essentially different thinking paradigms, although they use to appear mixed in organisations and movements. We illustrate this in the ambit of symbolic actions in the public space. We have limited our study to the period between the general strikes of September 29, 2010 and March 29, 2012, both convoked by trade unions against Labour Law Reforms.
El presente artículo profundiza en el papel que tuvieron los movimientos sociales en la configuración de la política conservacionista de las décadas de los 70, 80 y 90 en los territorios de Catalunya, Comunitat Valenciana y Andalucía. A través de una investigación cualitativa basada en entrevistas en profundidad y en el análisis documental, abordamos desde una perspectiva comparada cómo la movilización ciudadana y el asociacionismo científico y académico influyeron en la declaración de los primeros parques naturales a través del apoyo o el rechazo a las iniciativas de conservación.
Entre 1978 y 1989 se crea en Andalucía un modelo de conservación ambiental que se convertirá en referente a nivel estatal e internacional. Será el resultado de un complejo proceso político marcado por tendencias contradictorias (tránsito del franquismo al parlamentarismo, del centralismo al autonomismo), activismo social-ambientalista y pugnas entre corporativismos disciplinarios (biología, ingeniería, geografía). A partir de entrevistas cualitativas, fuentes hemerográficas y documentales, explicamos este modelo, su visión y dispositivos como un marco político-administrativo que surge de relaciones personales y de la confrontación entre corrientes dentro del partido de gobierno en Andalucía (PSOE) en el contexto de un ascenso de las demandas y el movimiento ecologistas.