Suchergebnisse

Preface. This report contains the primary findings from a study that took place from mid 2008 until mid 2009. This study investigates whether political parties and/or actors associ-ated with political parties can and do exert influence on the appointment of public of-ficials, both within the national administration and in semi-public organizations. The study is part of an international, comparative study into 'party patronage' that was conducted in the same time period in fourteen European countries. In the Netherlands, 47 interviews were held with experts on nine policy sectors. I am indebted to the participation and frankness of the (anonymous) respondents, for with-out their willingness to talk this study would not have been possible. Next to this report, a number of other (scientific) publications are scheduled to ap-pear. If you are interested to learn more about the project and/or the publications, please contact the researcher.

Alhoewel semi-zelfstandige uitvoeringsorganisaties altijd deel hebben uitgemaakt van de Nederlandse publieke sector, is de aandacht voor hun functioneren en aansturing recent sterk toegenomen. Hiervoor zijn twee belangrijke oorzaken aan te geven. Ten eerste is het aantal en soort uitvoeringsorganisaties in de jaren tachtig en negentig van de afgelopen eeuw sterk gestegen. Hierdoor dreigen we niet alleen het overzicht kwijt te raken – zoals de verschillen tussen de inventarisaties door wetenschappers, ministeries en de Algemene Rekenkamer al laten zien – maar moet er ook steeds meer worden geïnvesteerd in het toezicht op en de aansturing van deze organisaties. De vraag die momenteel actueel is hoe deze investeringen zo efficiënt mogelijk kunnen worden gedaan en tegelijkertijd zo optimaal mogelijke vormen van toezicht en aansturing kunnen worden ontwikkeld. De tweede oorzaak van de toegenomen aandacht voor de governance van uitvoerings-organisaties is de politieke discussie die midden jaren negentig is ontstaan over verzelf-standigde organisaties. De toon van deze discussie is vaak negatief; er is veel aandacht voor incidenten en het 'falen' van de uitvoering van beleid [.]. Om de politieke discussie niet te laten escaleren, is het noodzakelijk dat er wederzijds meer begrip komt voor elkaars standpunt.

This chapter deals with the establishment of so-called quasi-autonomous non-governmental organizations (quangos, Barker, 1982). There is little agreement on the definition of quangos. In fact, it could be argued that there is a continuum of quasi-autonomous organizations, ranging from contract agencies (see several chapters in this volume), to public bodies, voluntary organizations and government owned enterprises (cf. Greve, Flinders & Van Thiel, 1999). The aim of this chapter is twofold. First, I will describe some characteristics of quangos in Dutch government, at national and local (i.e. municipal) level. These data show that their number has increased strongly since the 1980s. Secondly, this chapter offers a theoretical explanation for the proliferation of quangos in Dutch government. The first part of this theoretical explanation has been tested before (see Van Thiel, 2001a). Here I will summarize the main conclusions from that test and propose new theoretical predictions for further study.

Since the 1980s the number of quasi-autonomous non-governmental organizations has increased in most western countries. This article offers a theoretical explanation for politicians' apparent preference for quangos. The model is based on rational choice sociology, neo-institutional economics and public choice. Hypotheses are formulated on the conditions that are expected to influence politicians' choice. The statistical analysis, using a database of 124 decisions to establish 392 quangos in The Netherlands between 1950 and 1993, shows that quango proliferation is more a trend than a well-informed choice. This raises new questions for research.

Steeds meer overheidstaken zijn afgeschaft, maar veel vaker nog zijn ze geprivatiseerd, verzelfstandigd of uitbesteed. In deze bijdrage richten we ons op de relatie die ontstaat tussen kerndepartementen en ver-zelfstandigde organisaties, na verzelfstandiging. Met het uit handen geven van taken is de bemoeienis van de overheid namelijk allerminst afgelopen. In tegendeel zelfs, soms lijkt het of dat juist is toegenomen (Kickert, 1998:161). Veel verzelfstandigingen lijken ingegeven te zijn door een behoefte aan meer ? vooral beheersmatige ? controle en stu-ring vanuit het moederdepartement. Dit wordt de verzelfstandigingsparadox genoemd. Hoe kan dat? En lukt dat? Dat zijn de vragen die hier centraal staan. Ik richt me daarbij vooral op verzelfstandiging op rijksniveau in Nederland, maar veel van de hier behandelde onderwerpen spelen ook op andere overheidsniveaus (Van Thiel, 2002) en in andere landen.

After the large-scale creation of arm's length agencies by governments around the globe, these governments now face the dilemma of how to manage, steer or control these arm's length agencies. Different instruments have been developed, based on either of two theoretical models: principal-agent theory or stewardship theory. Both are based on economic models of man with a principal charging an agent or a steward with a task. Principal-agent theory is based on the principal distrusting the agent to perform as agreed, leading to a need for extra monitoring and control. Stewardship theory is based on trust, and requires very different instruments to manage at arm's length. Using the perspective of arm's length bodies at federal level in Australia, we will describe how they perceive the instruments that have been implemented by their portfolio departm

Bedrijfsmatig werken bij de overheid is steeds meer in opmars. Tal van werkwijzen en technieken uit het bedrijfsleven worden overgenomen en ingevoerd. Volgens Jane Jacobs is er echter sprake van twee fundamenteel onverenigbare ethische stelsels. Het commerciële ethos omvat alle normen en waarden uit het bedrijfsleven. Winst en de superioriteit van het marktmechanisme staan hierin centraal. Het martiale ethos omvat alle normen en waarden die betrekking hebben op de taken van de overheid. Zou de overheid bedrijfsmatig kunnen zijn of worden? Volgens Jacobs zijn beide stelsels moeilijk tot niet te verenigen. Een bedrijfsmatige overheid brengt altijd het risico van een waardeconflict met zich mee. Hoe zakelijk kan de overheid dan wel opereren? Wij onderzochten dat bij een aantal projecten waar overheden en bedrijven samen verantwoordelijk waren voor een bouwproject of infrastructurele voorziening (PPS). Aan de hand van onze omschrijving van de zakelijke overheid zijn aan een aantal experts vragen voorgelegd met betrekking tot enkele concrete samenwerkingsverbanden. Op basis van de bevindingen kunnen we concluderen dat de overheid zich binnen de grenzen van het martiale ethos redelijk zakelijk gedraagt. Er zou wel meer aandacht moeten worden besteed aan de efficiëntie van projecten alsmede aan de selectieprocedures van de marktpartijen.

The establishment of autonomous public bodies during the past two decades has created a highly fragmented public sector. Using a dataset with more than 200 Dutch public sector organisations, this article examines three related sets of questions: to what extent a relationship exists between formal and de facto autonomy; the level of influence that interested parties exert upon those

Verzelfstandiging is wijdverbreid. Ook Vlaanderen en Nederland hebben een lange traditie van externe verzelfstandiging van overheidstaken, respectievelijk in de vorm van instellingen van openbaar nut en zelfstandige bestuursorganen. Dit doet de vraag rijzen of er sprake is van een vergelijkbare beweging, met dezelfde vormen, ontwikkelingen en politieke overwegingen. Door de ontwikkelingen in beide landen te vergelijken proberen de auteurs deze vraag te beantwoorden. Externe verzelfstandiging bleef populair tot in de eerste helft van de jaren negentig. Echter, in beide landen vormde zich een tegenbeweging. Externe verzelfstandiging zou namelijk leiden tot problemen inzake het primaat van de politiek. De overheden van beide

Administrative reform has led to a strong increase in the use of performance assessment instruments in the public sector. However, this has also led to several unintended consequences, such as the performance paradox, tunnel vision and 'analysis paralysis'. These unintended consequences can reduce the quality of the knowledge about actual levels of performance, or even negatively affect performance. Examples can be found in all policy sectors. We argue that certain characteristics of the public sector – such as ambiguous policy objectives, discretionary authority of street level bureaucrats, simultaneous production and consumption of services, and the disjunction of costs and revenues – increase the risk of a performance paradox, either unintentionally or deliberately. Performance assessment should therefore take the special characteristics of the public sector into account and develop systems that can handle contested and multiple performance indicators, striking a balance in the degree of 'measu

In dit artikel bespreken wij zes ons bekende rapporten, aan de hand van een aantal bestaande discussiepunten uit het zbo-beleid.

In tegenstelling tot de definitieproblemen rond het begrip 'zelfstandig bestuursorgaan' (vgl. Van Thiel & Van Buuren, 2001) lijkt het begrip 'agentschap' redelijk duidelijk omlijnd (Smullen, Van Thiel & Pollitt, 2001). De criteria in de Comptabiliteitswet en de Instellingsprocedure Agentschappen omschrijven nauwkeurig onder welke omstandigheden een organisatie in aanmerking komt om agentschap te worden en wat een agentschap wel of niet mag doen. Wie inzoomt op de agentschappen die feitelijk zijn opgericht, ziet echter al snel dat we hier te maken hebben met zeer uiteenlopende organisaties, zowel qua historische achtergrond en politiek belang, als wat betreft hun omvang in geld en personeel, hun werkgebied, maar vooral in het takenpakket waar ze mee belast zijn. Alhoewel agentschappen in theorie allemaal belast zijn met de uitvoering van beleid, leidt dat in de praktijk tot behoorlijke verschillen.

Naast opdrachtgever van zelfstandige bestuursorganen zijn ministeries ook eigenaar van zbo's, in juridisch en/of economisch opzicht. Deze eigenaarrol is tot nu toe onderbelicht gebleven, zowel in de theorievorming over de relatie tussen ministeries en zbo's als in de praktijk waar politiekbestuurlijke aspecten en budgettaire taakstellingen de aandacht voor de continuïteit en kwaliteit van de bedrijfsvoering van zbo's verdringen. Dit kan bedrijfseconomische risico's tot gevolg hebben. Oplossing kan worden gezocht in het expliciet belleggen en vervullen van de eigenaarfunctie. Dit draagt bij aan de continuïteit en het bedrijfsmatig werken van zbo's, het inzicht in de prestaties van zbo's en een betere relatie tussen ministeries en zbo's. Daarnaast zouden bestaande theoretische modellen over de relatie tussen ministeries en zbo's uitgebreid moeten worden om de eigenaarrol beter te kunnen beschrijven.

Volgens de Algemene Rekenkamer waren er 545 zelfstandige bestuursorganen in Nederland in 1993. De kritiek van de Rekenkamer op met name de regeling van de ministeri?le verantwoordelijkheid voor deze organen, leidde tot een forse aanscherping van het zbo-beleid. Het ligt in de verwachting dat deze a

Without definitional clarity the 'quango debate' is inherently flawed and meaningful progress undermined. A possible solution to this problem is proposed in this article by way of a subsectional map which aims to clarify the quango topography. This accepts the diversity inherent in the quango debate whilst allowing for increased clarity and focused research. This, the authors believe, is the only way forward for practitioners, academics and policy makers working within the sphere of quasi-government. There is a need to address precise forms or subsections of the quango continuum as studies or reforms which focus on one type of quango would not necessarily work if applied to all quangos, or quangos in other countries.