Suchergebnisse

National interest is one of the concepts that states commonly use when expressing theirforeign policy objectives. The main reason why the concept can be used so commonlyand still stimulate the social response is that the concept is formed by two of the mostpopular concepts in the discipline of international relations: "Nation" and "interest". Percontra, the relevant concepts are among the most controversial concepts of internationalrelations and cause the concept to become very ambiguous. The study is based on theassumption that the concept of national interest as a means of justifying their behavior inforeign policy. From this point of view, the Prime Ministerial Proposals submitted to theTurkish Grand National Assembly in order to obtain the authorization to carry out crossbordermilitary operations in the post-Cold War period were preferred as a sample of thestudy. As a matter of fact, one of the arguments frequently used in the meetings held inthe Assembly is again the concept of national interest. How the concept of nationalinterest in Turkish foreign policy in the near term is interpreted by the method ofcomparing and analyzing the discourses used during the discussion of the PrimeMinisterial Proposals will be evaluated in the final part of the study. It is aimed tocontribute to international relations literature in order to make the concept of national interest more suitable for use in foreign policy analysis by embodying the concept in theframework of the foreign and regional policies of Turkey in the post-Cold War period. ; Ulusal çıkar devletlerin dış politika amaçlarını ifade ederken yaygın şekilde kullandıkları kavramlar arasında yer almaktadır. Kavramın bu kadar yaygın olarak kullanılmasının ve hala toplumlar nezdinde karşılık bulmasının başlıca nedeni, kavramın uluslararası ilişkiler disiplinindeki en popüler kavramlardan ikisinin bir araya getirilerek oluşturulmasıdır: "Ulus" ve "çıkar". Öte yandan, mevzubahis kavramlar uluslararası ilişkilerin en tartışmalı kavramları arasında da yer almakta ve kavramın muğlaklaşmasına neden olmaktadır. Okuyacağınız çalışma hem ulaşacakları, ulaştıkları noktada ise gözetecekleri, bir dış politika amacı hem de dış politikadaki davranışlarını meşru kılmada bir araç olarak ulusal çıkar kavramının devletlerin dış politika davranışlarında merkezi bir yere sahip olduğu varsayımına dayanmaktadır. Bu noktadan hareketle Soğuk Savaş sonrası dönemde Türkiye'de görev yapmış hükümetlerin sınır ötesi askeri operasyon gerçekleştirebilme yetkisi alabilmek için Türkiye Büyük Millet Meclisi'ne sunmuş oldukları başbakanlık tezkereleri çalışmanın örneklemi olarak tercih edilmiştir. Nitekim Başbakanlık tezkereleri hakkındaki görüşmeler sırasında Türkiye Büyük Millet Meclisi'nde gerçekleştirilen görüşmelerde sıklıkla başvurulan argümanlardan birinin yine ulusal çıkar kavramı olduğu görülmektedir. Başbakanlık tezkerelerinin görüşülmesi sırasında kullanılan söylemlerin karşılaştırılarak analiz edilmesi yöntemi ile yakın dönem Türk dış politikasında ulusal çıkar kavramının nasıl anlamlandırıldığı çalışmanın sonuç kısmında değerlendirilecektir. Ulusal çıkar kavramının Soğuk Savaş sonrası dönem Türkiye'nin dış ve bölgesel politikaları çerçevesinde somutlaştırılarak kavramın dış politika çözümlemelerinde kullanılmaya daha elverişli bir hale getirmek yönünde uluslararası ilişkiler literatürüne katkıda bulunulması amaçlanmaktadır.

Soğuk Savaş sonrası dönemde Türkiye Orta Asya bölgesine yönelik temel dış politikasını iki temel argümana dayandırılmıştır. Bu argümanlar Orta Asya'da yeni kurulan devletlerin bağımsızlığının desteklenmesi ile bölge devletlerinin siyasi ve iktisadi istikrarın sağlanması ekseninde şekillenmiştir. Türkiye bu dış politika bağlamında bölgenin, Soğuk Savaş sürecinde sekteye uğrayan, uluslararası toplumla bütünleşmesini de güçlendirecek şekilde, gerek bölge devletlerinin kendi aralarında gerekse bölgeye komşu diğer devletlerle pek çok alanda işbirliği ortamı oluşturacak girişimler planlamıştır. Bu çalışmada, Türkiye'nin Orta Asya'ya yönelik gerçekleştirmeye çalıştığı projeler içerisinden ulaştırma alanıyla ilişkilendirilen Orta Koridor Girişimini Türkiye Cumhuriyeti Dışişleri Bakanlığı tarafından Türkiye'nin temel dış politika konuları arasında yer verilen çok taraflı ulaştırma politikası bağlamında ele alınmıştır. Orta Koridor Girişimi ele alınırken kavramsal çerçeve uluslararası ilişkiler disiplininin dış yardım kavramı ile çizilecektir. Çalışmanın devamında Türkiye tarafından tamamlanan ya da devam etmekte olan projelerin güncel durumları sunulacaktır. Çalışmanın sonuç kısmında ise Türkiye'nin Orta Asya bölgesine yönelik dış politikasında Soğuk Savaş sonrasından günümüze bir değişim olup olmadığı anlaşılmaya çalışılacaktır. ; Turkey's essential foreign policy towards the Central Asian region was based on two main arguments in the Post-Cold War period. These arguments have been shaped on the basis of supporting the independence of the newly established states in Central Asia and ensuring the political and economic stability of the regional states. In this foreign policy context, Turkey has planned initiatives that will create cooperation in many areas, both among the regional and neighboring states to strengthen the integration of the region with the international community that was interrupted during the Cold War. The study aims to evaluate Turkey's Middle Corridor Initiative in which Turkey is trying to perform for Central Asia in the areas of transportation within the framework the multilateral transport policy that also has been considered one of the main foreign policy issues. The conceptual framework will be drawn with the foreign aid concept of the international relations. In continuation of the study, the current status of the projects completed or in progress by Turkey will be presented. In the conclusion, it will be understood that if Turkey's foreign policy towards the Central Asian region was in a shift from the Cold War to the present day.

Breaking down the natural gas export monopoly of Russia against to the European countries is one the very challenging issues of European authorities in the past thirty years. Despite the introduction of the Norwegian and Algerian gas to the European market in recent years, European countries are still in search of the alternative gas exporter countries to meet their increasing gas consumption. When the expectations of European countries were combined with the relative stabilization of political structure in both South Eastern European and Caucasian countries, the alternative Eurasian natural gas pipeline projects came to the European agenda gradually. In this study, it will be analyzed that both the economic and political situation of Azerbaijan, Georgia and Armenia in terms of their participation to the ongoing Eurasian natural gas projects that plans to deliver natural gas resources of the Caspian Basin to Europe. Within this context, after the brief introduction to explain what those Eurasian natural gas projects are, it will be given information, analyzed and discussed that the current positions of the Caucasian countries against these projects. It is important that the evaluation of the Eurasian Natural Gas Pipeline Projects in the case of the Caucasian countries makes the final step more reliable which will strengthen the economic integration and regional cooperation of Caucasian countries.

The right of self-determination that includes 'the secession' of the federated states which constitute the Socialist Federal Republic of Yugoslavia (SFRY) is placed on a legal basis in the prologue part of the SFRY Constitution. In this constitutional context, with the plebiscite held on March 1st 1992, the state of Bosnia-Herzegovina had declared its independence by secession. Upon the worldwide recognition of the independence declaration in April 1992, the conflicts in Bosnia-Herzegovina about establishing full sovereignty on its own territory had turned into a war within short time. Since the Bosnia-Herzegovina War had been perceived as a religious conflict by international public opinion, the meetings of the Organization of the Islamic Conference (OIC) were followed from a different point of view by the participating countries' public opinions. Turkey has been in this process since its early beginning due to both its historical and regional connection to the territory. It is important to investigate to what extent the statements of Turkish leaders in the OIC summits that presented by the Turkish printed media to the public opinion, had contributed to the peaceful settlement of the Bosnia and Herzegovina War in an urgent way within the framework of international law.

II. Dünya Savaşı sonrasında Türk-Amerikan ilişkilerinin gelişim sürecinde 12 Temmuz 1947 yılında imzalanan antlaşma önemli bir yere sahiptir. Dönemin ABD Devlet Başkanı Truman'ın ismi ile anılan "Truman Doktrini", Türkiye ve Yunanistan'ı kapsayan geniş bir güvenlik bloğunu, Truman Doktrini kapsamında hazırlanan "Marshall Planı" ise bu doktrinin ekonomik yönünü oluşturmuştur. 12 Temmuz 1947 tarihli antlaşma ise bu sürecin askeri zeminini inşa etmiştir. Antlaşma gerek ABD'nin SSCB'ye karşı geliştirdiği politikada Türkiye'nin yerini daha da pekiştirmiş gerekse Türkiye'nin savaş sonrası süreçte takip edeceği dış politikanın yönünü belirlemiştir. Yeni dış politika ise kısa vadede iç politikaya da yön verecek ve Türk siyasal hayatı yeni dış politika tercihlerine göre dizayn edilecektir. Bu durumun en somut örneği Cumhurbaşkanı İnönü'nün "12 Temmuz Bildirisi" ile CHP ile DP arasındaki gerilime son vermeye çalışmasıdır. Siyasin krizin geçici olarak sonlandırılması ile birlikte "çok partili" olarak tanımlanan fakat esas itibariyle "iki partili" olarak tanımlanabilecek olan siyasi hayatın konsolidasyon süreci başlamıştır. Konsolidasyon süreci CHP'yi dönemin siyasal gereklerine uygun politikalar izlemeye zorlamış ve temel ilkelerinin dönüşüme uğramasına neden olmuştur. Bu durum ise CHP ile DP arasında geçici bir benzeşmenin ortaya çıkmasını beraberinde getirecektir. ; The treaty signed on July 12, 1947 possesses a considerable place in the development process of TurkishAmerican relations after World War II. The 'Truman doctrine', named after the then US President Harry S. Truman, has created a large security block covering Greece and Turkey, while the "Marshall Plan" prepared under the Truman Doctrine was forming the economic aspect of this doctrine. The treaty dated July 12, 1947 has built the military grounds of this process. The treaty both cemented Turkey's place in US foreign policy against USSR and determined the foreign policy direction of Turkey to be followed in post-war era. The new foreign policy will also shape domestic policy in the short term and Turkish political life will be designed according to the new foreign policy preferences. The most concrete example of this situation is the attempt of President İnönü to the end the tension between Republican People's Party (CHP) and Democratic Party (DP) with July 12th Declaration. With the provisional termination of the political crisis, the consolidation process of political life, which is defined as "multi-party", but which can be defined as "two-party" in essence, has begun. The consolidation process forced CHP to follow policies in line with the political requirements of the period and caused its fundamental principles to be transformed. This will lead to the emergence of a temporary analogy between CHP and DP.