Suchergebnisse

Cilj ove doktorske disertacije jeste da pruži argumente u prilog epistemičkog opravdanja demokratije. Tvrdićemo da zbog toga što čisto proceduralno opravdanje definiše autoritet i legitimnost demokratije samo u odnosu na pravičnost same procedure, ono ne može biti adekvatno objašnjenje za sve ono do čega nam je u demokratiji istinski stalo. Ljudima je u demokratiji veoma važan i sam ishod demokratskog procesa. Legitimost demokratske procedure, dakle, zavisi i od kvaliteta odluka koje ta procedura proizvodi. Uspon epistemičkih teorija o demokratiji je u skladu sa porastom popularnosti ideje o "mudrosti gomile" koju pronalazimo u različitim oblastima istraživanja. Zbog toga ćemo se osvrnuti na razvoj i rezultate organizacione teorije i predstaviti psihološke nalaze o kapacitetima ljudskog rasuđivanja. Instrumentalne ili epistemičke teorije tvrde da je demokratija legitimna ako i samo ako ima tendenciju da nas dovede do "dobrih" ili "istinitih" političkih odluka. Tvrdićemo da ono što omogućava da demokratsko odlučivanje, pod određenim uslovima, ima veću epistemičku vrednost od alternativnih formi odlučivanja jeste postojanje kognitivne raznovrsnosti unutar grupe koja donosi političke odluke. Pružićemo teorijske i empirijske argumente u prilog epistemičke vrednosti kolektivnog, demokratkog donošenja odluka. Ukazaćemo na značaj političkih institucija koje mogu da omoguće prisustvo kognitivne raznovrsnosti i povećaju nivo pojedinačne kompetencije opšte javnosti. Takođe ćemo tvrditi da je neophodno kombinovati deliberativnu i agregativnu metodu, i to upravo tim redosledom, s obzirom da i jedna i druga imaju važne epistemičke karakteristike. ; The aim of this doctoral dissertation is to provide arguments in support of the epistemic justification of democracy. We will argue that because a purely procedural justification defines the authority and legitimacy of democracy only in relation to the fairness of the procedure itself, it can not be an adequate explanation for all the things we really care about in democracy. The outcome of the democratic process itself is very important to people in democracy. The legitimacy of a democratic procedure, therefore, depends on the quality of the decisions that this procedure produces. The rise of epistemic theories about democracy is in line with the increasing popularity of the idea of the "wisdom of the crowds" that we find in various fields of research. Therefore, we will look at the development and results of organizational theory and present psychological findings about human reasoning capacities. Instrumental or epistemic theories claim that democracy is legitimate if and only if it has a tendency to lead us to "good" or "true" political decisions. We will argue that what allows democratic decision-making, under certain conditions, to have a higher epistemic value than alternative forms of decision-making is the existence of the cognitive diversity of a group that makes political decisions. We will provide theoretical and empirical arguments in favor of the epistemic value of collective, democratic decision-making. We will point out the importance of political institutions that can enable the presence of cognitive diversity and increase the level of individual competence of the general public. We will also argue that it is necessary to combine a deliberative and aggregative method, precisely in this order, given that both of them have important epistemic characteristics.

Cilj ove doktorske disertacije jeste da pruži argumente u prilog epistemičkog opravdanja demokratije. Tvrdićemo da zbog toga što čisto proceduralno opravdanje definiše autoritet i legitimnost demokratije samo u odnosu na pravičnost same procedure, ono ne može biti adekvatno objašnjenje za sve ono do čega nam je u demokratiji istinski stalo. Ljudima je u demokratiji veoma važan i sam ishod demokratskog procesa. Legitimost demokratske procedure, dakle, zavisi i od kvaliteta odluka koje ta procedura proizvodi. Uspon epistemičkih teorija o demokratiji je u skladu sa porastom popularnosti ideje o "mudrosti gomile" koju pronalazimo u različitim oblastima istraživanja. Zbog toga ćemo se osvrnuti na razvoj i rezultate organizacione teorije i predstaviti psihološke nalaze o kapacitetima ljudskog rasuđivanja. Instrumentalne ili epistemičke teorije tvrde da je demokratija legitimna ako i samo ako ima tendenciju da nas dovede do "dobrih" ili "istinitih" političkih odluka. Tvrdićemo da ono što omogućava da demokratsko odlučivanje, pod određenim uslovima, ima veću epistemičku vrednost od alternativnih formi odlučivanja jeste postojanje kognitivne raznovrsnosti unutar grupe koja donosi političke odluke. Pružićemo teorijske i empirijske argumente u prilog epistemičke vrednosti kolektivnog, demokratkog donošenja odluka. Ukazaćemo na značaj političkih institucija koje mogu da omoguće prisustvo kognitivne raznovrsnosti i povećaju nivo pojedinačne kompetencije opšte javnosti. Takođe ćemo tvrditi da je neophodno kombinovati deliberativnu i agregativnu metodu, i to upravo tim redosledom, s obzirom da i jedna i druga imaju važne epistemičke karakteristike. ; The aim of this doctoral dissertation is to provide arguments in support of the epistemic justification of democracy. We will argue that because a purely procedural justification defines the authority and legitimacy of democracy only in relation to the fairness of the procedure itself, it can not be an adequate explanation for all the things we really care about in democracy. The outcome of the democratic process itself is very important to people in democracy. The legitimacy of a democratic procedure, therefore, depends on the quality of the decisions that this procedure produces. The rise of epistemic theories about democracy is in line with the increasing popularity of the idea of the "wisdom of the crowds" that we find in various fields of research. Therefore, we will look at the development and results of organizational theory and present psychological findings about human reasoning capacities. Instrumental or epistemic theories claim that democracy is legitimate if and only if it has a tendency to lead us to "good" or "true" political decisions. We will argue that what allows democratic decision-making, under certain conditions, to have a higher epistemic value than alternative forms of decision-making is the existence of the cognitive diversity of a group that makes political decisions. We will provide theoretical and empirical arguments in favor of the epistemic value of collective, democratic decision-making. We will point out the importance of political institutions that can enable the presence of cognitive diversity and increase the level of individual competence of the general public. We will also argue that it is necessary to combine a deliberative and aggregative method, precisely in this order, given that both of them have important epistemic characteristics.

Predmet doktorske disertacije je problem konstituisanja političkog tela u demokratskim teorijama. Ovaj se problem u savremenoj analitičkoj političkoj teoriji uobičajeno razmatra kao problem ograničenja demosa, odnosno pitanje kako je moguće demokratski ograničiti demos, dok se u kontinentalnoj političkoj teoriji pre razmatra kao pitanje konstituisanja demosa odnosno kao jedan od paradoksa politike i demokratije. Metodološki se rad priklanja drugom načinu razmatranja ovog pitanja. Zastupam stanovište da je demokratsko konstituisanje demosa logički nerešiv problem te da, umesto pokušaja da se on trajno reši, treba razotkriti paradokse utemeljivačkih priča i hronični nedostatak legitimnosti na ma koji način ograničenog političkog tela. Produktivnije je misliti o načinima da se početne nepravde prema isključenima isprave ili ublaže i da se sastav političkog tela (demosa) naknadno legitimiše demokratskim rekonstituisanjem. Tvrdi se da se političko telo može demokratski rekonstituisati putem ne samo izvanrednih već i svakodnevnih političkih momenata tokom kojih se pregovaraju i osporavaju veze između narodnog suvereniteta i ljudskih prava. Takve situacije osporavanja i pregovaranja su one kada se obnavlja članstvo starim članovima ili priznaje članstvo novim članovima, o čemu se obično misli kao o kompozicionoj dimenziji demosa koja odgovara na pitanje ko je pasivni član, odnosno gde su spoljašnje granice političkog tela. Postoje takođe i situacije redefinisanja političkog identiteta i pokretanja kolektivne akcije što je način da se razmotri performativna dimenzija demosa odnosno unutrašnje granice političkog tela - ko može biti aktivni član i koliki je jaz između demosa i političkog tela. Performativna dimenzija demosa fokusira se na načine na koje demos zahteva priznanje da je demos i istovremeno proizvodi, otelotvoruje sebe, kao političko telo u nastajanju. ; The topic of this doctoral dissertation is the problem of constitution of the body politic in democratic theories. In contemporary analytic political theory this problem has been most commonly dealt with as the boundary problem that asks how to delimit the demos democratically, but in continental political theory it is rather considered as an issue of constitution of the demos and as one of the political and democratic paradoxes. This study has embraced the second methodological approach in tackling this issue. I contend that the original constitution of the demos by democratic means is logically impossible so instead of a quest for a permanent solution of this problem, the paradoxes of the stories of founding as well as chronic legitimacy deficit of any bounded bodies politic should be exposed. It is more productive to rethink the ways to remedy or mitigate the initial injustices committed toward the excluded from the demos and to legitimize the recomposition of the body politic (demos) via subsequent democratic reconstitution. It is argued that political body can be democratically reconstituted not just during extraordinary but also during ordinary, everyday political moments, when relations between popular sovereignty and human rights are negotiated and contested. The opportunities for these contestations and negotiations are situations of restoration of membership for the old members and recognition of membership to the new members, usually understood as situations addressing the compositional dimension of demos that responds to the question who is the passive member, and where should the external boundaries of the demos be drawn. But there are also situations when political identity can be redefined, especially when collective action is initiated, opportunities when performative dimension of the demos is activated, and which informs us about struggles concerning the internal boundaries of the demos - who can be an active member and how deep is the gap between the demos and the body politic. Performative account of the demos focus on the ways in which the demos demands recognition as the demos and at the same time enacts itself as an emerging body politic.

The topic of this doctoral dissertation is the problem of constitution of the body politic in democratic theories. In contemporary analytic political theory this problem has been most commonly dealt with as the boundary problem that asks how to delimit the demos democratically, but in continental political theory it is rather considered as an issue of constitution of the demos and as one of the political and democratic paradoxes. This study has embraced the second methodological approach in tackling this issue. I contend that the original constitution of the demos by democratic means is logically impossible so instead of a quest for a permanent solution of this problem, the paradoxes of the stories of founding as well as chronic legitimacy deficit of any bounded bodies politic should be exposed. It is more productive to rethink the ways to remedy or mitigate the initial injustices committed toward the excluded from the demos and to legitimize the recomposition of the body politic (demos) via subsequent democratic reconstitution. It is argued that political body can be democratically reconstituted not just during extraordinary but also during ordinary, everyday political moments, when relations between popular sovereignty and human rights are negotiated and contested. The opportunities for these contestations and negotiations are situations of restoration of membership for the old members and recognition of membership to the new members, usually understood as situations addressing the compositional dimension of demos that responds to the question who is the passive member, and where should the external boundaries of the demos be drawn. But there are also situations when political identity can be redefined, especially when collective action is initiated, opportunities when performative dimension of the demos is activated, and which informs us about struggles concerning the internal boundaries of the demos - who can be an active member and how deep is the gap between the demos and the body politic. Performative account of the demos focus on the ways in which the demos demands recognition as the demos and at the same time enacts itself as an emerging body politic. ; Predmet doktorske disertacije je problem konstituisanja političkog tela u demokratskim teorijama. Ovaj se problem u savremenoj analitičkoj političkoj teoriji uobičajeno razmatra kao problem ograničenja demosa, odnosno pitanje kako je moguće demokratski ograničiti demos, dok se u kontinentalnoj političkoj teoriji pre razmatra kao pitanje konstituisanja demosa odnosno kao jedan od paradoksa politike i demokratije. Metodološki se rad priklanja drugom načinu razmatranja ovog pitanja. Zastupam stanovište da je demokratsko konstituisanje demosa logički nerešiv problem te da, umesto pokušaja da se on trajno reši, treba razotkriti paradokse utemeljivačkih priča i hronični nedostatak legitimnosti na ma koji način ograničenog političkog tela. Produktivnije je misliti o načinima da se početne nepravde prema isključenima isprave ili ublaže i da se sastav političkog tela (demosa) naknadno legitimiše demokratskim rekonstituisanjem. Tvrdi se da se političko telo može demokratski rekonstituisati putem ne samo izvanrednih već i svakodnevnih političkih momenata tokom kojih se pregovaraju i osporavaju veze između narodnog suvereniteta i ljudskih prava. Takve situacije osporavanja i pregovaranja su one kada se obnavlja članstvo starim članovima ili priznaje članstvo novim članovima, o čemu se obično misli kao o kompozicionoj dimenziji demosa koja odgovara na pitanje ko je pasivni član, odnosno gde su spoljašnje granice političkog tela. Postoje takođe i situacije redefinisanja političkog identiteta i pokretanja kolektivne akcije što je način da se razmotri performativna dimenzija demosa odnosno unutrašnje granice političkog tela - ko može biti aktivni član i koliki je jaz između demosa i političkog tela. Performativna dimenzija demosa fokusira se na načine na koje demos zahteva priznanje da je demos i istovremeno proizvodi, otelotvoruje sebe, kao političko telo u nastajanju.