Suchergebnisse

Forestry higher education has been offered since 1857. This study investigates the alterations made in the tertiary forestry institution names in Turkey under three periods: (1) between the years 1857 and 1934, (2) between the years 1945 and 1948, and (3) between the years 2006 and 2018. The Faculty of Forestry was under the Ministry of Mining during the first period, which later became a unit under the Ministry of Agriculture. In 1934, during the Republican period, it became a subdivision of Ankara Yuksek Ziraat Enstitusu (Ankara Institute of Advanced Agriculture, YZE). All those changes in this period improved the reputation of the institution and the occupation. In the second period, tertiary-level forestry education was separated from YZE and incorporated into Istanbul University. The faculty members and the councils of the Faculty of Forestry were directly involved in the decision-making processes required by this change. However, the third period is marked by regulations that were made without involving any forestry education institutions and professionals. Due to the lack of a clear higher education policy, the names of institutions have not been preserved and the formation of an academic tradition in the forestry institutions has been delayed.

Avrupa Senedi ile telaffuz edilmeye baslayan Avrupa Birligi içinde ortak bir dıs politika gelistirme iradesi, 1990'lı yıllarda hem uluslararası sistemde hem de Avrupa Birligi sisteminde ortaya çıkan yeni olgular temelinde hızlanarak, Maastricht Antlasması'nın imzalanmasının ardından Ortak Dıs Politika ve Güvenlik Politikasının olusturulmasının kabul edilmesiyle, somut bir görünüm kazanmıstır. Avrupa Birligi, Ortak Dıs Politika ve Güvenlik Politikası'nın dogal bir uzantısı olarak, Avrupa Güvenlik ve Savunma Politikasının gelistirilmesini de burada kabul etmislerdir. Bu dogrultuda, çalısmalar hızlandırılmıs, Amsterdam ve Nice Antlasmaları ile AGSP'na iliskin sistemin gerekli araç ve yeteneklere kavusturulması saglanmaya çalısılmıstır. Bu süreç devam ederken Avrupa Birligi içerisinde, Türkiye'nin 1987'de tam üyelik basvurusuyla yeni bir görünüme kavusan iliskiler, 1990'lı ve 2000'li yıllarda ortaya çıkan gelismeler ısıgında Avrupa Birligi'nin Genisleme Politikası, ODGP ve AGSP ile de baglantılı hale gelmistir. Son dönemde Türkiye ve Avrupa Birligi arasındaki iliskileri etkileyen en önemli konulardan birisi olan AGSP, kültür ve kimlik açılımları da içermektedir. Türkiye'nin gelistirilmeye çalısılan AGSP'na olan yaklasımı, kaygıları ve bu politikaya getirecegi açılımlar, hem uluslararası etkenler hem bölgesel dinamikler hem de tarafların dıs politik çıkarları ve güvenlik algılamaları dogrultusunda islenecektir. Ulusüstü bir deger dagıtım sistemi olarak, siyasal bütünlesme sürecini tamamlama yolundaki Avrupa Birligi'nin, ortak yarar temelinde, ortak degerler ve normlar dogrultusunda gelistirmeye çalıstıgı AGSP'nın, bölgesel ve küresel etkileri ile Türkiye'nin buradaki konumu, kamuoyu destegi, siyasi irade ve dıs politika gelismeleri ele alınarak incelenecektir. ; Development of a common foreign and security policy in the EU, was emphasized with the Single European Act in1986. Process of development a common foreign policy accelerated in 1990's. In this era, some radical changes occurred in international system, such as declining Soviet power and communist system, existing new independent states, transformation process of Central European countries. The EU, as a supranational system and as a global actor, was affected from all these developments and started rethinking its strategic interests and security aims. With signing Maastricht Treaty, Europeans accepted to designing a Common Foreign and Security Policy (CFSP) and also, to took responsibilities of creating a credible European Security and Defense Policy (ESDP). ESDP is being created as a dimension of the Union's Common Foreign and Security Policy. Relevant with these developments, the EU began strengthening its identity and own statue at global and regional level. Arrangements of Amsterdam and Nice Treaties, aimed to provide assets and capabilities which are necessary to development a credible Foreign and Security policy in the EU. The EU is eager to be part of the picture whenever security problems arise in Europe. Since the Turkish full membership application to the EC in 1987, relations between two parties gained a new phase. Turkey and the European Union relations were affected by European Union Enlargement Policy, CFSP and ESDP. These there policy areas of the EU have strong cultural roots and identity dimensions. So, the Turkish concerns and opinions according to integration, enlargement process of EU and its position according to ESDP were examined in the basis of international effects, regional dynamics, political interests and security perceptions.

Following Rouhani's victory in the 2013 presidential elections, Iran's foreign policy (IFP) underwent significant changes after over a decade under Ahmadinejad. To date, only a few academic studies have attempted to incorporate a specific individual-level theory into their respective analyses, even though a large body of literature contends that leadership change is the decisive factor in differences in Iran's policy towards the US and the EU. This study analyzes the leadership styles of Ahmadinejad and Rouhani to reveal the possible impact of decision-maker personalities on foreign policy, and to develop an account of the moderation in IFP. Accordingly, it asks, "How does leadership style influence IFP towards the 'Western world'?" Theoretically, the study benefits from Hermann's 'Leadership Trait Analysis' to find out the impact of leaders' personalities on foreign policy behaviors of states. Empirically, it analyzes both presidents' spontaneously selected political speeches, consisting of their answers in interviews and press conferences. Methodologically, the study utilizes the software Profiler Plus to assess individual traits of leaders. Interpreting leadership trait scores of two presidents, the study concludes that certain leadership features allow the construction of foreign policies that are more moderate.

Erdoğan, İbrahim (Balikesir Author) ; Soğuk Savaş sonrası uluslararası sistem yapısı içerisinde egemen güç olma vasfını sürdüren yegâne ülke olarak ABD'nin dış politikasında dönemler arası süreklilik ya da değişim yaşanıp yaşanmadığı tartışmaları literatürde geniş yer bulmuştur. Bu anlamda Obama'nın dört yıllık iktidarı sürecinde Bush dönemi politikalarıyla kesişme ya da çatışma noktaları mercek altına alınmış ve değişik görüşler öne sürülmüştür. Bu tartışmalara belki de en net kaynaklık edebilecek alan, küresel terörle savaş konsepti ile doğrudan irtibatlı olan ABD'nin Afganistan stratejisidir. Bush ve Obama dönemlerinde ABD'nin Afganistan stratejisinin belirlenmesinde tercihlerden çok, pragmatizmin ağırlıklı rol oynadığı sonucu ortaya çıkmaktadır. Obama dönemi Afganistan stratejisi savunma bağlamında büyük oranda Bush dönemi stratejisini devam ettirmiş, ancak bu stratejiyi başarılı kılacak daha etkin bir yaklaşım benimsenmiştir. Diğer taraftan ilgili stratejinin yalnızca güvenlik boyutunu öne çıkararak başarılı olunamayacağı düşüncesiyle, Afganistan'da sivil kapasiteyi artırarak yerel unsurları kendi yaşam alanlarını kontrol edebilen, daha sonra da ülkelerinin geleceğinde söz sahibi olabilen ortaklar konumuna getirme hedeflenmiştir. Yine, Taliban dâhil yerel unsurlarla uzlaşma arayışına gidildiği, diplomatik çabalara ağırlık verilerek bölge ülkelerinin de çözüme dâhil edilmeye çalışıldığı bir sürece girilmiştir. Obama dönemi Afganistan politikasının, Bush dönemi ile kıyaslandığında kısmen birbiriyle örtüşen kısmen de farklılaşan boyutlara sahip olduğu, ancak daha başarılı bir sonuç ürettiği görülmektedir. ; Following the demise of the Cold War, the question of continuity or change in US foreign policy, a country which kept the position of the only remaining hegemonic power in the international system, has found broad acceptance in the literature. In view of that during Obama's four-year long term in power points of overlap and contradictions between his and Bush's presidency have been the focus of attention and several heated debates. In order to test these debates the most suitable foreign policy area has appeared to be the US strategy in Afghanistan, a subject that has commonly and closely been related to the concept of global war against terrorism. A closer look at both Bush and Obama's presidency would reveal that pragmatism rather than choice has played a greater role in the determining US strategy in Afghanistan. In terms of the principle of defence, Obama's Afghanistan strategy resembled closely to that of Bush's, while the search for making the adopted strategy more successful and effective has been kept alive. Meanwhile, with the realization that the existing strategy would not work by merely putting security considerations at forefront of attempts to resolve the conflict, new targets have been set up such as paving the way for local elements to control their living environment by strengthening civil capacity in Afghanistan and then turning them into partners who could have a say in the future of their country. Yet again in the area of diplomacy, attempts to reconcile with local elements including the Taliban and efforts to bring the regional actors to take part in the ongoing peace process have become the new strands of the evolving strategy. In view of all these, it is possible to argue that in some respects Obama's Afghanistan strategy resembles Bush's while differing from it time to time and producing better results for the US.

DergiPark: 73065 ; ejovoc ; In recent years there has been a growing interest in new participatory forms of local governance.Participatory democracy is about the effective participation of civil society in the decision making, trying to involve civil society in public debate. This paper will explore literature related to the dynamics and methods of strengthening community-based participation in the context of participative budgeting. The Participative Budget has proved that the democratic and transparent administration of the resources is the only way to avoid corruption and mishandling of public funds. In the early 1990s the city of Porto Alegre in Brazil won international renown with its participatory budgeting. The participatory budgeting from Brazil to Europe has been a highly differentiated process. In this paper, we describe how the participatory budget works. This paper then goes on the discuss the possibilities and models for replicating this experience to Turkey ; Son yıllarda yerel yönetişimin yeni katılımcı türlerine yoğun artan ilgi görülmektedir. Katılımcı demokrasi, kamusal karar alma sürecine halkın etkin katılımı ile ilgilidir. Bu çalışma, katılımcı bütçeleme yaklaşımı altında vatandaş tabanlı katılımın güçlendirilmesinin dinamikleri ve yöntemleriyle ilgili literatürü araştıracaktır. Katılımcı bütçeleme, kamu kaynaklarının yanlış kullanımından ve yolsuzluktan sakınmanın tek yolunun demokratik ve saydam bir kaynak yönetimi olduğunu kanıtlamıştır. 1990'ların başında Porto Alegre (Brezilya) katılımcı bütçeleme uygulamasıyla uluslararası bir üne kavuşmuştur. Günümüze değin, Brezilya'dan Avrupa ülkelerine doğru katılımcı bütçeleme süreci oldukça farklılaşmıştır. Bu çalışmada, katılımcı bütçeleme uygulaması dikkate alınarak, katılımcı bütçeleme deneyiminden ortaya çıkan olasılıklar ve modeller Türkiye bakımından tartışılacaktır

Based on the existing literature, the study tests the relevance of electoral and intra-party alliance concerns on party organization change for the AKP in its 2017 District Congress. We believe that both the electoral and intra-party alliance concerns the party faced in 2017, make it a suitable case to test the basic hypothesis of the study. The dataset used in the analysis consists of secondary data on 971 districts present in Turkey. District presidency change is employed as the key independent variable to estimate organization change. The result of the logistic regression indicates that the effect of increasing percentage of swing voters and members of the former alliance, despite being valid, have moderate positive effects on the AKP's decision to change its organization. The insignificancy of the electoral safety of the party in the district reveals that in 2017 the AKP changed its organization regardless of the nature of the electoral competition it faces. Interestingly, results indicate that socioeconomic development and ethnic presence in districts are also significant factors that constrain organization change in the AKP. Based on these results we suggest that change in party organization becomes a more difficult issue in parties with strong clientelistic networks where political parties built electoral support through the conditional distribution of resources to voters. Similarly, ethnicity also acts as a constraint due to the peculiarity of the relations political parties develop with these groups. As such clientelism and ethnicity seem to have constraining effects on the abilities of parties to change their organizations. The results highlight the necessity of further research to generalize the validity of the effectiveness of clientelism and ethnic groups on political parties' organization change on different settings.

Yüksek Lisans Tezi ; AKP'nin 2002 yılında iktidara gelmesiyle birlikte Türk dış politikasında önemli değişimler yaşanmaya başlamıştır. Söz konusu değişimler, AKP dönemine kadar Batıcı ve statükocu bir eksende şekillenen Türk dış politikasının bu dönemde yeni bir yönelim edindiğine dair iddiaların gündeme gelmesine neden olmuştur. Ayrıca bu durumun ortaya çıkmasında Soğuk Savaş sonrası dönemin getirdiği fırsatların yanı sıra AKP yönetiminde elde edilen ekonomik büyüme ve görece siyasi istikrar ortamının da etkisi olmuştur. Türkiye bu dönemde aktif ve çok yönlü dış politikasıyla genişleyen imkânlarından maksimum düzeyde faydalanmak istemiş ve böylece bölgesinde söz sahibi olan önemli bir güce dönüşmeyi hedeflemiştir. Bu çalışma, Türk dış politikasında yaşanan bu değişimin mevcut yazında belirtildiği gibi eksen kayması boyutuna ulaşıp ulaşmadığını tartışmayı amaçlamaktadır. Bu noktada bir sonuca varabilmek için Charles F. Hermann'ın dış politika değişiminin boyutu ile ilgili ortaya koyduğu dört aşamalı değişim tipolojisinden yararlanılmıştır. Böylelikle söz konusu değişimin eksen ya da yönelim değişiminden ziyade aslında bir program değişikliğini yansıttığı sonucuna varılmıştır. ; Abstract ; Turkish foreign policy began to experience significant changes with the AKP's coming to power in 2002. These changes have led to claims that Turkish foreign policy, which has been shaped by Turkey's Western orientation and pro-status quo stance until the AKP era, developed a new foreign policy orientation. Additionally, as well as the opportunities brought by the end of the Cold War, the economic growth and relatively stable political atmosphere provided during the JDP administration was effective in bringing about this change. Turkey aimed to benefit at a maximum level from its extended opportunities by using its active and multidimensional foreign policy and hereby to turn into a major power having a say in its region. This study intends to discuss whether the aforementioned change has reached to the point of an "axis shift" as stated in the existing literature. Charles F. Hermann's typology identifying four graduated levels of foreign policy change was used in order to reach a conclusion at that point. Finally, the thesis concluded that the change in Turkish foreing policy reflected a "program change" rather than an a shift of axis or an international orientation change.