Suchergebnisse

The thesis is a qualitative social scientific study of the Dutch political discourse on multi-ethnic society between 1977 and 1995. The central questions are: 1. Have the Dutch political parties' views on minority policy generally changed between 1977 and 1995, and, if so, in what direction? 2. Was in the first half of the nineties more disagreement on this topic than in the eighties? 3. What exactly are the differences of opinion between the parties on the topic of integration of minorities? The research proceeds upon the theoretical assumption that three concepts - including their counterparts - play a central role in the political discourse on the multi-ethnic society: socio-cultural diversity (or homogeneity), socio-economic equality (or inequality), and political-juridical unity (or fragmentation). It is assumed that the perspectives on multi-ethnic society will be seen to differ in the political parties' interpretation and application of these concepts. The object of the research is approached in two ways. First the attitudes towards multi-ethnic society and minority policy are investigated for each political party separately. Next, the viewpoints of the parties are contextualized by examining the standpoints of the parliamentary groups of the parties in parliamentary debates on important government documents concerning minority policy. In addition the reactions of major minority organisations on these government documents are analyzed. A short answer to the first question is, that in general the viewpoints of the major political parties has shifted from a preference for a multicultural and group-oriented policy of emancipation in the eighties, to a preference for a more obligatory and individual-oriented policy of socio-economic integration in the nineties. An reply to the second question is, that in the political discourse under scrutiny, the consensus between the main political parties about the minority policy has increased rather than decreased. In order to answer the third question, in the conclusion a classification is made of the political parties' perspectives on integration that stresses the socio-economic, the socio-cultural and the political-juridical dimensions.

"What events, places and figures linger in the memory of eighteen prominent Belgians when they think of their country? French-speaking and Dutch-speaking academics sought an answer to this question for several years. They organized meetings with Belgian duos from various social domains: the journalists Nina Verhaeghe and Christian Laporte, politicians Herman Van Rompuy and Philippe Moureaux, poets Dirk Van Bastelaere and Laurence Vielle, directors Jan Verheyen and Adil El Arbi, writers Kristien Hemmerechts and Vincent Engel, athletes Laurence Rase and Jean-Michel Saive, the businessmen Yves Noël & Christ'l Joris, the syndicalists Caroline Copers and Felipe Van Keirsbilck, and the imam and Islam teacher Brahim Laytouss and theologian Myriam Tonus. - "Welke gebeurtenissen, plekken en figuren blijven er hangen in het geheugen van achttien prominente Belgen als ze aan hun land denken? Op deze vraag zochten Franstalige en Nederlandstalige academici gedurende enkele jaren een antwoord. Ze organiseerden ontmoetingen met Belgische duo's uit uiteenlopende maatschappelijke domeinen: de journalisten Nina Verhaeghe en Christian Laporte, de politici Herman Van Rompuy en Philippe Moureaux, de dichters Dirk Van Bastelaere en Laurence Vielle, de regisseurs Jan Verheyen en Adil El Arbi, de schrijvers Kristien Hemmerechts en Vincent Engel, de atleten Laurence Rase en Jean-Michel Saive, de zakenmensen Yves Noël & Christ'l Joris, de syndicalisten Caroline Copers en Felipe Van Keirsbilck, en de imam en islamleraar Brahim Laytouss en theologe Myriam Tonus.

Je ontdekt in deze unieke dialogen hoe er tijdens de ontmoetingen gedeelde herinneringen zijn – zoals de Rode Duivels op het WK in 1986 of de zaak Dutroux – maar ook waar de herinneringen tussen de gesprekspartners sterk uiteenlopen – over de Eerste Wereldoorlog bijvoorbeeld, of over Brussel. De verschillen lopen vaak langs de lijnen van de gemeenschappen van ons land, maar zeker niet altijd. Ook verschillen tussen de maatschappelijke domeinen van de gesprekspartners worden duidelijk. In een uitgebreide conclusie brengen de redacteurs de belangrijkste rode draden en lacunes in de gesprekken samen: wat zit er in het Belgische collectieve geheugen, wat niet en hoe komt dat geheugen naar boven in de gesprekken.

Dialogen over België biedt een unieke blik op België met herkenbare herinneringen en verrassende inzichten voor Belgen en niet-Belgen.


De Franstalige versie Dialogues sur la Belgique. Souvenirs, images, questions is beschikbaar bij Presses Universitaires de Louvain (UCLouvain)."

J. K. De Vree's "A Theory of Human Behaviour and of the Political Process" (see SA 26:2/78J2195) is criticized. The behavior model offered is faulted on the grounds that it is inconsistent & that it is difficult if not impossible to interpret. That the model is inconsistent is easy to see, thanks to its formal presentation. This criticism might not be very serious, due to the fact that it may be remedied through some small adjustments. The author's own interpretation of his model is not congruent with it. In particular, formulae containing variables that range over both cardinal & ordinal numbers seem impossible to interpret. It is concluded that the problems noted are due to too high a level of generality being sought. In Een reactie op De Vree's 'A Theory of Human Behaviour and of the Political Process' (A Reaction to De Vree's 'A Theory of Human Behavior and of the Political Process'), G. P. de Bruin argues that De Vree's theory is empty of empirical significance, & the theory's weakness can be traced to its mathematical axiomatic foundation. It is argued that the set theoretical concepts of ordinal & cardinal numbers have been misinterpreted, & that the whole problem of measurement in social sciences is merely 'axiomatized away'. In Een ordinale algebra en empirische theorie: een antwoord op Kritiek (An Ordinal Algebra and Empirical Theory: An Answer to Criticism), J. K. De Vree concedes that the theory is so far empty, & that the nature of its relationship to empirical data remains an unsolved problem. This is the case with all general theories & does not constitute a valid objection. It is further argued that the proposed axiomatization is nothing more than a systematization of the system of numbers & relations used in actual empirical research, & that far from axiomatizing away the measurement problem, a systematic account is given of the number system without which measurement would not be possible. A. Orianne.

This book is about the role and impact of future explorations
in the Dutch government landscape. It presents
a diverse range of future explorations and thus shows the broad
instruments that advisory councils and public knowledge institutions
have developed to deliver future-proof information.
The contributions in this publication are from eleven public knowledge institutes
and advisory boards that carry out future research themselves
and publishing: the Advisory Council for Science, Technology and
Innovation (awti), the Central Bureau for Statistics (cbs),
the Genetic Modification Committee (cogem), the Central
Planning Bureau (cpb), the Royal Dutch Meteorological
Institute (knmi), the Netherlands Environmental Assessment Agency (PBL),
the Rathenau Institute, the National Institute for Public Health
and Environment (rivm), the Social and Cultural Planning Office (scp), the
Foundation for the Future of Technology (stt) 1 and the Scientific
Council for Government Policy (wrr). On the basis of
recent explorations of the future, per chapter as a case
be elaborated will be different methods and techniques
are presented that they use to get a grip on the
future. Here insight is given into the way in which
future explorations find their way to the Dutch
political decision-making and the impact they have. - Dit boek gaat over de rol en de impact van toekomstverkenningen
in het Nederlandse overheidslandschap. Het presenteert
een divers palet aan toekomstverkenningen en toont zo het brede
instrumentarium dat adviesraden en publieke kennisinstellingen
hebben ontwikkeld om toekomstbestendige informatie te leveren.
De bijdragen in deze publicatie zijn van elf publieke kennisinstellingen
en adviesraden die zelf toekomstonderzoek uitvoeren
en publiceren: de Adviesraad voor Wetenschap, Technologie en
Innovatie (awti), het Centraal Bureau voor de Statistiek (cbs),
de Commissie Genetische Modificatie (cogem), het Centraal
Planbureau (cpb), het Koninklijk Nederlands Meteorologisch
Instituut (knmi), het Planbureau voor de Leefomgeving (pbl),
het Rathenau Instituut, het Rijksinstituut voor Volksgezondheid
en Milieu (rivm), het Sociaal en Cultureel Planbureau (scp), de
Stichting Toekomstbeeld der Techniek (stt)1 en de Wetenschappelijke
Raad voor het Regeringsbeleid (wrr). Aan de hand van
recente toekomstverkenningen, die per hoofdstuk als casus
worden uitgewerkt, zullen verschillende methoden en technieken
worden gepresenteerd die men inzet om grip te krijgen op de
toekomst. Er wordt hierbij inzicht gegeven in de wijze waarop
toekomstverkenningen hun weg vinden naar de Nederlandse
politieke besluitvorming en de impact die ze hebben.

In the 1970s and '80s residents and architects in Amsterdam worked together to shape the renewal of their neighbourhood. Working outside traditional planning constraints they initiated a process for designing 'neighbourhood plans' that gave priority to affordable housing and minimized disruption to the existing social and urban design structure. Although these neighbourhood plans stood in stark contrast to prevailing political and urban planning ideas, they formed the basis on which urban renewal was realized from the middle of the 1970s. While the focus in the historiography of urban renewal is usually on politics and policy, this article provides insight into the design process itself and the ideas behind urban renewal architecture based on numerous consultation documents generated by the collaboration between local residents and architects. The Dapperbuurt area serves as an exemplary case study. The example of the Dapperbuurt shows that locals and architects formed energetic and effective coalitions. After the residents of the Dapperbuurt had won far-reaching control over the design process, including a say in the choice of architect, they entered into a collaboration with the architects Hans Borkent, Rob Blom van Assendelft and Hein de Haan. During the extensive consultation process the architects acted as equal discussion partners rather than all-knowing experts, while local residents provided creativity and spontaneous initiatives and had the final say. Together they designed with 'direct democracy'. In this article those collaborative arrangements are referred to as 'creative housing coalitions'. This term expresses both their main aim and their greatest strength. It also shows who initiated the urban renewal housing projects and how grass-roots initiatives were ultimately translated into policy. In the course of the design process, local residents and their architects sought creative ways of reconciling the apparent antithesis between the historically evolved city and modern architecture and urban design. Instead of taking a blank slate as their starting point, they proceeded on the basis of the qualities of the existing environment and the interests and wishes of the residents. This resulted in the retention of the existing morphology and functional diversity. However, the housing projects were on a much larger scale than the individual buildings that had previously made up the neighbourhood, because while the local residents were unwilling to give up their familiar living environment, they did want modern home comforts. This study has revealed that the replacement construction was required to combine the best of both worlds. In order to suggest a smaller scale, the external walls were vertically articulated, and their height demarcated by means of balconies, bay windows, hoisting beams, eaves and staggered building lines. So both contrast to and compatibility with the context are relevant criteria for evaluating urban renewal architecture. In addition, it turns out that a key merit of this urban renewal was its function, namely to deliver affordable and comfortable housing on centrally located sites with high land values. The architecture gives expression to that function. ; In de jaren zeventig en tachtig gaven in Amsterdam bewoners en architecten samen vorm aan de vernieuwing van hun buurt. Buiten de reguliere kaders om initieerden zij een proces voor het ontwerpen van zogenaamde 'buurtplannen', waarin prioriteit werd gegeven aan betaalbaar wonen en zo min mogelijk verstoring van de bestaande sociale en stedenbouwkundige structuur. Hoewel deze buurtplannen in schril contrast stonden met de heersende politieke en stedenbouwkundige opvattingen, vormden ze de basis waarop de stadsvernieuwing vanaf midden jaren zeventig werd gerealiseerd. In de historiografie van de stadsvernieuwing ligt de focus op politiek en beleid. Dit artikel geeft daarentegen inzicht in het ontwerpproces en de ideeën achter de stadsvernieuwingsarchitectuur aan de hand van velerlei overlegdocumenten die voortkwamen uit de samenwerking tussen buurtbewoners en architecten. Hierbij dient de Dapperbuurt als exemplarische casestudy.Het voorbeeld van de Dapperbuurt laat zien dat buurtbewoners en architecten daadkrachtige coalities vormden. Nadat bewoners van de Dapperbuurt verregaande controle op het ontwerpproces hadden bevochten, inclusief zeggenschap over de architectenkeuze, gingen zij een samenwerking aan met de architecten Hans Borkent, Rob Blom van Assendelft en Hein de Haan. Deze stelden zich in uitgebreide inspraakprocedures op als gelijkwaardige gesprekspartners in plaats van alwetende experts, terwijl buurtbewoners zorgden voor creativiteit en spontane initiatieven en een doorslaggevende stem hadden. Gezamenlijk ontwierpen zij met 'direkte demokratie'. Deze samenwerkingsverbanden worden in dit artikel geduid als creatieve wooncoalities. Dit idee geeft zowel uitdrukking aan hun belangrijkste doelstelling als aan hun grootste kracht. Daarnaast laat het zien wie de woningbouwprojecten van de stadsvernieuwing initieerden en hoe burgerinitiatieven uiteindelijk werden omgezet in beleid. In het ontwerpproces zochten de Dapperbuurters en hun architecten naar creatieve oplossingen om de schijnbare tegenstelling tussen de historisch gegroeide stad en moderne architectuur en stedenbouw te overbruggen. In plaats van een blanco blad als uitgangspunt te nemen, gingen ze uit van de kwaliteiten van de bestaande omgeving en de belangen en wensen van de bewoners. Dit resulteerde in behoud van de bestaande morfologie en functiemenging. De woningbouwprojecten kregen echter een beduidend grotere schaal dan de individuele panden waaruit de buurt tot dan toe bestond, omdat de buurtbewoners hun vertrouwde leefomgeving niet wilden opgeven maar wel behoefte hadden aan modern wooncomfort. Uit dit onderzoek blijkt dat de nieuwbouw het beste van beide moest combineren. Om toch de suggestie van kleinschaligheid te wekken, werden de gevelwanden verticaal geleed en in hoogte afgebakend door middel van balkons, erkers, hijsbalken, dakoverstekken en verspringende rooilijnen. Zowel contrast met als aansluiting op de context zijn aldus relevante criteria voor de waardering van de stadsvernieuwingsarchitectuur. Bovendien blijkt dat een wezenlijke waarde van de stadsvernieuwing haar functie is, namelijk betaalbaar en comfortabel wonen op centrale locaties met hoge grondwaarden. De architectuur geeft uitdrukking aan die functie.

"De glorie kent vele schaduwzijden Alle oorlogen in de zestiende en zeventiende eeuw leidden tot economische neergang, behalve de Tachtigjarige Oorlog. Deze leidde juist tot een periode van enorme bloei - zonder Tachtigjarige Oorlog geen Gouden Eeuw. Die grote rijkdom bereikte echter niet iedereen. In de wingewesten overzee werden mensen op grote schaal uitgebuit, en ook binnen de Republiek zelf groeide de ongelijkheid. Katholieken, plattelanders, vissers, de lagere en de middenklasse in de steden: allemaal gingen ze er tijdens de Gouden Eeuw op achteruit. Met het leger en de vloot was de overheid de grootste werk- gever en de grootste consument. Door een efficiënte troepenmacht, een breed gedragen staatskrediet en een vergaande commercialisatie in de logistiek van oorlogvoering werd de Gouden Eeuw vooral een Hollandse Gouden Eeuw. Nog steeds profiteert de Nederlandse economie van de vermogens die toen zijn vergaard. Niet eerder is verklaard waarom vooral de Hollandse economie van de oorlog heeft geprofiteerd. Oorlog en ongelijkheid doet dat wel. Door systematisch te laten zien dat de glorie vele schaduwzijden kende, presenteert Marjolein 't Hart de eerste inclusieve geschiedenis van de Gouden Eeuw. Marjolein 't Hart is emeritus hoogleraar geschiedenis van staatsvorming in mondiaal perspectief aan de Vrije Universiteit Amsterdam en gastonderzoeker bij het Huygens Instituut (KNAW). Zij is de auteur van The Dutch Wars of Independence. War and Commerce in the Netherlands, 1570-1680 (Routledge 2014) en mede-auteur van De wereld en Nederland. Een sociale en economische geschiedenis van de laatste duizend jaar (Boom 2017)."--

In the Fourth National Spatial Policy Plan Extra (1990) the development areas were pointed out (the so-called "Vinex-areas"). This encouraged project developers to buy large and strategic situated properties. The key question is how to assure that also next generations of inhabitants, politicians and developers will still be prepared to invest in quality improvement. The concept of Sustainable Spatial Quality has been examined from the perspective chosen by the Brundtland Commission in its famous report 'Our Common Future' (1987). Quality Assurance is a concept made operational in Quality Management practices based on the ISO 9000 standards. The essential mechanism of Quality Assurance is the Deming-cycle In Vinex-area development in The Netherlands three types of PPP are fairly common: the so-called 'Development-Claim', the Joint Venture and the Concession. A basic assumption behind the effectiveness of Quality Assurance is the ability of controlling human behaviour and, in our case, spatial planning and development processes by means of institutional systems. Institutional governance is based on the idea that in a consistent institutional context different people will act more or less similar in a predictable way. Scott (2001) provides us with a theoretical framework based on an extensive and broad research of (neo)institutional literature. By combining the scientific work of economists, social and political scientists he creates a concept for the analysis of institutions. This concept consists of three types of institutional systems: Regulative, Normative and Cultural-cognitive. The Regulative system is typical for the Development-Claim model. The Joint Venture however is based on dialogue and negotiation on an equal level between public and private parties. The effectiveness of the Concession model for the public interest is determined by the way the government uses the willingness of private parties to go into competition. The empirical research was conducted in three different Vinex-areas: Leidsche Rijn near Utrecht, Vathorst near Amersfoort and Ypenburg near The HagueThe research included analysis of plans, contracts and documents followed by a series of interviews with stakeholders. Quality Assurance is failing on several critical points. Indifferent of the PPP-type the weakest elements in the process are the poorly developed interactive involvement of (potential) user groups in the planning process, the inability of both public and private parties to react adequately on changing circumstances and preferences of user groups and the lack of competition for area development. There is no 'best' PPP for assuring Sustainable Spatial Quality. Our recommendations to optimise the quality assurance function are partly generally applicable and partly specified for each type of PPP separately. Generally applicable is the recommendation for improving the interactivity of the planning process as well as enhancing a more proactive strategy of anticipation on changing user preferences. We need empowerment of the civil society, led by an independent process-manager and using a suitable framework for the debate. Anticipation on changing user-preferences can be improved by introducing periodic evaluations. The quality assurance function can also profit from introducing more competition, for example by awarding efforts of private parties to make their plans more sustainable.

Since some years there has been a significant trend in the democratization of health care in the Netherlands. Where in the old days patients used to be able to just rest and receive care, nowadays they have to get active. Not only do they have to keep working as much as possible, they are expected to actively participate in their own treatment, like finding out where you can get the best doctor or how to give yourself injections. Also they have to participate in client councils of the hospital. In this book, Margo Trappenburg discusses the positive but foremost the negative aspects of this hyper- democratization of health care. - Nog niet zo lang geleden betekende ziek zijn dat je was vrijgesteld van maatschappelijke verplichtingen. Zieken mochten verzuimen van hun werk en zieken hoefden niet mee te doen aan sociale evenementen die zij niet aankonden. Ziek zijn was misschien niet leuk, maar je rustte er wel lekker van uit. Tegenwoordig ligt dat heel anders. Van zieken wordt verwacht dat zij zoveel mogelijk blijven werken en hun normale taken blijven doen. Teveel rust heet therapeutisch onverantwoord. Naast de normale verplichtingen van gezonde burgers krijgen zieken er zelfs een groot aantal taken bij. Zij moeten actief participeren in hun eigen behandeling, ze moeten zichzelf leren prikken, stoma-zakjes verwisselen, oefeningen doen, uitzoeken waar de beste arts zit voor hun specifieke kwaal, en uitzoeken bij welke verzekeraar zij zich het best kunnen inschrijven als klant. Daarnaast moeten ze idealiter meepraten in de cliëntenraad van het ziekenhuis of de instelling waar zij worden behandeld, meedenken met de medici die richtlijnen opstellen over hun ziekte, meepraten met onderzoekers die van hen willen horen waarnaar zij onderzoek zouden willen doen, meedenken met de overheid over zorgvoorzieningen en het basisverzekeringspakket en meedoen aan talloze cursussen, symposia, en themamiddagen over vraagsturing, empowerment en 'het patiëntenperspectief'. Margo Trappenburg bespreekt in Genoeg is genoeg de positieve, maar vooral ook de negatieve gevolgen van deze hyperdemocratisering in de zorg.

Dutch literature; History, geography, and auxiliary disciplines - Nauw met elkaar verbonden, maakten theater en retorica vanaf de vijftiende eeuw in de Latijnse geleerdencultuur en de volkstalige wereld van het verstedelijkte Europa een renaissance door. Op basis van onderzoek naar ideeën, (literaire) praktijken en leden laat Lustige geesten zien dat de rederijkerskamers de Nederlandse variant waren van een vroegmoderne cultuur van publieke welsprekendheid, met het theater als quintessens. Rederijkers (rhetoriziens) drukten de intellectuele en maatschappelijke missies van hun kamers uit in het kernbegrip retorica (rhetorique) dat zowel verwees naar (utopische) idealen van burgerlijkheid als naar het toepassen van kennis (conste) in een geëngageerde cultuur. De noordelijke Nederlanden (vooral Holland en Zeeland) vormden met de zuidelijke (vooral Vlaanderen en Brabant) één rederijkerswereld van overlappende netwerken waarin via een actieve lees-, gespreks- en discussiecultuur internationale culturele trends lokaal en regionaal verwerkt werden. De middelen van publieke welsprekendheid (het schrijven en opvoeren van toneelspel, lied, gedicht) waren (intern) bedoeld om (in een ludieke en competitieve sfeer) de geest van jonge mannen uit gegoede families en middengroepen te vormen. Door de organisatie (extern) van opvoering in de lokale feestcultuur en op interlokale rederijkersfestivals functioneerden kamers als publicatiecentra voor hun beste schrijvers en performers. De rederijkers droegen zo bij aan de opkomst van een volkstalige geleerdencultuur en namen deel aan het publieke debat. Lustige geesten laat zo zien op welke manieren de sociale, institutionele en culturele elementen van de rederijkerscultuur de maatschappelijke invloed van de rederijkers bepaalden en hun bijdrage aan de opkomst van de (noordelijke) Nederlanden als Europees cultureel centrum. Lustige geesten wordt op unieke wijze aangevuld met de site "http://www.lustigegeesten.nl">www.lustigegeesten.nl. Deze site presenteert een proposografie van rederijkers - een database met biografietjes van alle bekende leden van de rederijkerskamers van Haarlem (1502-1650), Middelburg (1494-1650) en Den Haag (1494) - en een deel van de bestanden waarop de prosopografie en de analyses uit Lustige Geesten gebaseerd zijn. Eerder bij AUP verschenen: Om beters wille. Rederijkerskamers en de stedelijke cultuur in de Zuidelijke Nederlanden (1400-1650)| ISBN 978 90 5356561 2| maart 2008 Conformisten en rebellen. Rederijkerscultuur in de Nederlanden| ISBN 978 90 5356 618 3| januari 2004

The hereafter following is abstract of the discourse held by Prof. dr. ir. C. L. Temminck Groll in honour of the jubilee 1899-1989 of the KNOB on September 23th 1989. The KNOB (Royal Antiquarian Society of the Netherlands) exists 90 years. A respectable age after human standards. Although a society depends on human devotion it does not know age limitations. This is an excellent moment to reflect upon our centenary. Then, in 1999, we will have to present an extremely good manifest for the coming millennium! We have been spoiled very much during the past 90 years. Which of the founders would have expected so many people professionally involved at the protection of monuments? Which of them could have estimated the money available to realize restoration activities? Still, despite of all we obtained, we are rightly concerned about our country and especially that part of the world beyond our borders. These concerns are formulated by the National Geographic Society which hereby stated: 'Can we save this fragile earth?' This society aims at the earth herself as well as at human achievements. Co-operation between the protection of nature and the protection of monuments certainly is sensible and could be one of our future actions. How much nature, how much culture is not already 'dead'! Wren's St. Benet in London f.e. seems saved, but surrounded by flowing thoroughfares the church misses every relation with the original urban structure. Thus in fact the monument has not been saved. At Liège, Belgium, 20th century traffic and concrete buildings overran the medieval Place St. Lambert. And what about the European countryside? How much harmonious farmer's land has not been industrialized yet? Old structures disappear everywhere. Instead of the newly made our Society had to study more and more the continuous changes of the already extant. As to our foreign activities, we can distinguish three angles of incidence. First of all: what can we learn from other countries? Our founder mr. dr. J.C. Overvoorde already realized the importance of study of the way monuments are protected in different European countries. ICOMOS at present is the platform to discuss organizational and substantial aspects. Second: stock-taking of Dutch cultural influences to other regions in Europe, which subject used to attract more attention than it does now. At last: Dutch influences beyond European borders. Like our founder in 1910-11 studied Hindu-Buddhistic antiquaries and the monuments of the Dutch East-Indian Company our Foundation Social History of the Dutch Oversea studies these treasures now. One of her working-groups tries to solve Indonesian problems with respect to the protection of monuments and started stocktaking of especially younger architecture and town-planning. Still, a lot remains to be done on this field in the 'West'! Borders fade. But with the introduction of new fields of work we may not forget the old. Not the older monuments, since we are occupied with the young, not the Dutch, being directed at the whole world. After the question of what we study, the question rises how. Our purpose always was protection. Unlike nature culture cannot renew herself: we have to 'maintain'. And then mankind also is a piece of nature with continuous new desires to which the extant has been adapted. 'Maintain' as well as 'adapt to' means: to change. We can let nature change the made - how beautifully weathered the ruins are! - but we can also preserve the weathering - until now. Replacement of weathered material by new in the shape of colour it used to have is another possibility. Also opinions about this sort of alterations are constantly changing. Thus a platform like the KNOB at national level or ICOMOS at international level will always be needed. That's why: an extremely good manifesto in 10 years. One that states that we are occupied with changing instead of static affairs. Alterations must be directed professionally in a careful and modest way. For the real is infinitely more valuable than the copy.

Het systematisch literatuuroverzicht (systematic review) heeft de laatste jaren enorm aan impact gewonnen in het evidence-based discours en wordt beschouwd als een belangrijke informatiebron ter ondersteuning van besliskunde op praktijk en politiek niveau. Een systematisch literatuuroverzicht brengt resultaten van diverse individuele studies samen om betrouwbare antwoorden te genereren op welbepaalde vragen en wordt gepromoot door internationale non-profitorganisaties, zoals de Cochrane Collaboration en de Campbell Collaboration.
Auteurs van systematische literatuuroverzichten (reviewers) streven een systematische identificatie, evaluatie en synthese na van alle relevante studies rond een bepaald onderwerp, gebaseerd op een expliciete en voorgedefinieerde methodologie. Hierbij wordt uitgegaan van een te beantwoorden vraag, een welgedefinieerde zoekstrategie, in- en exclusiecriteria voor studies, een kwaliteitsbeoordeling van de geselecteerde studies, en de extractie van resultaten uit die individuele studies, wat resulteert in een synthese. Momenteel is de vraag naar de evaluatie van de effectiviteit van medische, therapeutische, educatieve, sociale of criminologische interventies dominant in deze literatuuroverzichten. Hiervoor worden de resultaten uit studies – bij voorkeur gerandomiseerde, gecontroleerde experimenten – samengebracht door middel van een meta-analyse, een statistische techniek waarmee een gepoold resultaat verkregen wordt dat zich uitspreekt in het voor- of nadeel van een bepaalde interventie. Er is echter een groeiende belangstelling voor en erkenning van de waarde van inzichten uit kwalitatief onderzoek. Die inzichten kunnen immers helpen om de resultaten uit syntheses van kwantitatief onderzoek beter te situeren, om de vraagstelling mee te informeren en om een aantal vragen te beantwoorden die moeilijk door kwantitatief onderzoek kunnen worden beantwoord. Voorbeelden van dergelijke vragen zijn: Hoe moeten we interventies implementeren in een bepaalde context? Hoe kan een interventie verbeterd worden? Sluit de interventie aan bij de subjectieve noden van de doelgroep? Hoe wordt de interventie ervaren door diegenen die ze moeten uitvoeren of ondergaan? Die interesse heeft ertoe geleid dat meerdere onderzoekers zich zijn gaan buigen over de vraag hoe die kwalitatief georiënteerde inzichten op een methodologisch verantwoorde manier kunnen worden samengevat. Uiteraard hoeven syntheses van kwalitatief onderzoek niet aan te sluiten bij een systematisch literatuuroverzicht. Er zijn ook voorbeelden van syntheses die op zichzelf staan, zonder enige link met een bestaand literatuuroverzicht. De laatste jaren werd er enorm geïnvesteerd in het ontwikkelen van methoden voor het uitvoeren van syntheses van kwalitatief onderzoek (Dixon-Woods, Agarwal, Jones, Young & Sutton, 2005; Barnett-Page & Thomas, 2009). Twee van die methoden brachten een ondersteunend softwarepakket op de markt, EPPI-reviewer en QARI. EPPI-reviewer (Evidence for Policy and Practice Information and Coordinating Centre review software) werd ontwikkeld ter ondersteuning van thematische syntheses (Thomas & Harden, 2008), QARI (Qualitative Assessment and Review Instrument) werd ontwikkeld in de context van meta-aggregatie (Joanna Briggs Institute, 2007). Meta-aggregatie werd reeds toegepast in talloze literatuuroverzichten geproduceerd door het Joanna Briggs Institute, meestal als onderdeel van een mixed-methods-review. QARI is een onderdeel van het Joanna Briggs
SUMARI softwarepakket (System for the unified management, assessment and review of information). SUMARI biedt software aan voor het uitwerken van literatuuroverzichten met betrekking tot vraagstellingen naar de effectiviteit, kosten en baten van interventies (syntheses van kwantitatief onderzoek) alsook naar de haalbaarheid, gepastheid en betekenis van interventies of fenomenen (syntheses van kwalitatief onderzoek). QARI kan enkel gebruikt worden voor het beantwoorden van kwalitatieve onderzoeksvragen. Ik illustreer het softwarepakket QARI aan de hand van een meta-aggregatie rond barrières ten aanzien van de implementatie van evidence-based praktijkvoering in België (Hannes, 2008).

1 Inleiding: de loyale Ivo (Liesbeth A Campo, Thomas Beukers, Mielle Bulterman, Marianne Gijzen, Jurian Langer, Louise van Spronsen) -- Deel I De waarden van de Europese Unie -- 2 De loyale samenwerkingsverplichting tussen de EU en haar Lidstaten: bespiegelingen over de praktische uitvoering van deze kernnorm (Ben Smulders) -- 3 O campo preto. Op zoek naar een Portugese Zwartveld (Rick Lawson) -- 4 Rule of law protection and the July 2020 European Council on the MFF (John Morijn) -- 5 Een kwestie van lange adem (Roeland Böcker) -- 6 De twee Hoven van Europa, enkele beschouwingen (Babette Koopman) -- 7 'Loyale samenwerking' tussen het EU-Hof en het EHRM (Guus de Vries) -- Deel II De institutionele dimensie van de Europese Unie -- 8 Loyale samenwerking in inter-institutionele dossiers: 'Mission impossible' of 'Work in progress'? (Hélène Stergiou) -- 9 Een bijzonder geval: de loyaliteit van een vertrekkende lidstaat (Martijn de Grave) -- 10 Het Verdrag van Lissabon en het Comitologie besluit: over macht en draagvlak in de Europese juridische ruimte (Marianne de Jong & Thijs van der Plas) -- 11 Heerlijk Helder Unierecht (Hanna Sevenster & Corinna Wissels) -- 12 De loyale prejudiciële dialoog tussen de Nederlandse rechter en het Europees Hof van Justitie: je vous comprends – moi non plus? (Stefaan van der Jeught) -- 13 Tijdigheid van implementatie van EU-richtlijnen in Nederland in vergelijking met andere lidstaten (Leo Vester) -- 14 Goede trouw en samenwerking tussen EU-instellingen en lidstaten bij overgang tussen opeenvolgende EU verdragen: Het Verdrag van Amsterdam (P.J. Kuijper) -- Deel III De materiële dimensie van de Europese Unie -- 15 Van uitlevering naar overlevering: enige persoonlijke observaties over 35 jaar Europese ontwikkeling (Marjorie A.C.L.M. Bonn) -- 16 Het vrij verkeer van eten en drinken. Een tour langs 'oude bekenden' uit de rechtspraak van het Hof (Klaas Sevinga) -- 17 Over 'loyale' en afhankelijke familiebanden: Unieburgerschap, ruiz zambrano en de betekenis daarvan in de Nederlandse rechtspraak (Hanneke van Eijken) -- Deel IV De sociale dimensie van de Europese Unie -- 18 Loyale samenwerking en de A1-verklaringen bij de toepassing van de socialezekerheidsverordeningen 883/2004 en 987/2009 (Herwig Verschueren) -- 19 De coördinatie van bestaansminimumuitkeringen in de Europese Unie: terugblikken en vooruitkijken (Gijsbert Vonk) -- 20 Het spanningsveld van loyale samenwerking: de casus van de export van werkloosheidsuitkeringen (Frans Pennings) -- Deel V De externe betrekkingen van de Europese Unie -- 21 Eenheid in het externe optreden? De samenwerking tussen de Europese Unie en de lidstaten in de praktijk (Liesbeth A Campo) -- 22 Whales are not fish: the choice of the correct legal basis in EU external relations (Laurens Ankersmit) -- 23 The Exercise of Non-Exclusive External Competences and the Principle of Sincere Cooperation (Philip Strik) -- 24 Nauwere samenwerking binnen de EU en de WTO (Thomas Nauta) -- 25 The Principle of Loyal Cooperation in EU Foreign and Security Policy (Ramses A. Wessel) -- 26 Brexit bezien vanuit het recht en de praktijk van de externe betrekkingen van de Europese Unie (Thomas Beukers) -- 27 De Nederlandse Hofpraktijk en Ivo van der Steen: van agent tot inspirator, sparringpartner en pleitbezorger van het belang van Buitenlandse Zaken (Marianne Gijzen & Jurian Langer)

Also available in English "http://www.aup.nl/do.php?a=show_visitor_book&isbn=9789089643285">Attached to the World Few other countries are so interrelated with the world around us in political, economic, and social respects as the Netherlands. This means that the Dutch government needs to be alert in its response to the risks and opportunities presented by a rapidly changing world. Addressing this issue, the Scientific Council for Government Policy (wrr) offers some reflections in this report, guided by the question how the Netherlands can develop a foreign policy strategy that matches the changing power relations in the world and the radically changed character of international relations. The answer to this question is a reorientation. This means making transparent choices, making smarter use of Europe as our dominant arena, and, finally, choosing an approach that makes better use of the growing role of non-state actors. The report's recommendations not only underline the necessity of reorientation but also show how this could be accomplished in practice. - Ook verschenen in het Engels "http://www.aup.nl/do.php?a=show_visitor_book&isbn=9789089643285">Attached to the World De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) bepleit in zijn rapport Aan het buitenland gehecht een nieuwe aanpak van het buitenlandbeleid. De wereld om ons heen is onderhevig aan veranderende machtsverhoudingen, wordt bevolkt door andere spelers dan in het verleden, en wordt gekenmerkt door een sterkere verknoping van nationale en internationale vraagstukken. Dit vraagt om nieuwe antwoorden, om een heroriëntatie op het buitenlandbeleid. Het rapport wordt op 30 november namens de regering in ontvangst genomen door de minister van Buitenlandse Zaken, dr. U. Rosenthal. Het rapport stelt vast dat de internationale betrekkingen radicaal van karakter zijn veranderd. De vertrouwde afbakening tussen binnen- en buitenland vervaagt steeds verder, met name in Europa. Een groot deel van de Nederlanders ervaart dit evenwel nog anders. Tegelijkertijd neemt hun onzekerheid over de positie van Nederland in de wereld toe, mede door de recente financiële crisis. Het WRR-rapport bepleit een strategischer aanpak van de buitenlandpolitiek en schetst daarvoor een afwegingskader. Hiermee kunnen duidelijke keuzes worden gemaakt. Bijvoorbeeld door de nadruk te leggen op beleidsterreinen waarop Nederland sterk is en zich langere tijd wil profileren, zoals water, voedsel, of internationaal recht. De keuzes moeten ertoe bijdragen dat het profiel, de zichtbaarheid en de invloed van Nederland worden vergroot. Door in het buitenlandbeleid de samenhang tussen nationale en internationale belangen sterker te benadrukken, zal dat beleid in eigen land op ruimere steun kunnen rekenen, verwacht de WRR. De nieuwe aanpak zal er volgens de WRR toe leiden dat de algemene buitenlandstrategie een zaak van de gehele ministerraad wordt. Deze aanpak impliceert geen herijking of ontkokering van het buitenlandbeleid. Het vraagt een andere benadering, een andere houding. De Europese Unie is en blijft voor Nederland de meest dominante arena voor internationale samenwerking. Wie zijn doelen in het buitenlandbeleid wil bereiken, moet juist hier invloed uitoefenen, juist hier excelleren om zijn nationale belangen te realiseren. Volgens de WRR vergt dit een antwoord op de vragen: in wat voor Europa willen wij leven en hoe kunnen we onze invloed aanwenden om dit Europa naar vermogen mee vorm geven? Daarbij zou het passen wanneer ons land de praktijk van de ons omringende landen volgt en de minister-president daadwerkelijk tot eerstverantwoordelijke voor het EU-beleid aanwijst, aan het hoofd van het 'ministerie van Algemene en Europese Zaken'. Een strategischer buitenlandbeleid vraagt om een adequate uitvoering. Naast organisatorische aanscherpingen, kunnen bestaande instrumenten beter worden benut. Zo meent de WRR dat het postennet van diplomatieke vertegenwoordigingen in de wereld niet gebaseerd moet zijn op vaste reflexen, maar een afgeleide dient te zijn van een heldere strategie. Tevens zijn nieuwe vormen van samenwerking met andere landen noodzakelijk, waarbij ook nadrukkelijk ruimte en erkenning ontstaan voor samenwerking met niet-statelijke actoren zoals bedrijven, ngo's en belangenorganisaties. Kortom: de WRR bepleit in de buitenlandse politiek strategisch-inhoudelijk scherp te kiezen, te streven naar excellentie binnen Europa en een faciliterend medespeler te worden in de wereld van niet-statelijke actoren. Tevens zijn in het kader van dit onderzoek gepubliceerd: "http://www.wrr.nl/content.jsp?objectid=5464">WRR-webpublicatie nr. 43, Internationalisering en Europeanisering van strafrechtelijke rechtshandhaving in Nederland, dr.mr. A. van den Brink "http://www.wrr.nl/content.jsp?objectid=5302">WRR-webpublicatie nr. 42, Het Nederlandse veiligheidsbeleid in een veranderende wereld, drs. M.H. Klem