In this article, we analyse the impact of disruptive media events on the perceived value of diversity in editorial practices, with a specific focus on the Polish media debate following the onset of the Ukrainian-Russian war in February 2022. We do this based on a unique dataset derived from in-depth interviews with eight editors representing four different newsrooms conducted before, immediately after, and approximately one year after the start of the war. Our research answers the question of whether newsrooms can defend the value of diversity during the coverage of war and crisis. We also assess the impact of the changed geopolitical context, characterised by nation-building mobilisation and public sentiments of solidarity with Ukrainians, on editorial decisions to mute, delay, or opt out of publishing certain stories. We contribute to research on the epistemologies of journalistic news production during times of crisis, news diversity, and the role of the media in democratic societies.
The aim of the article is a political science analysis of the European Union's response to the humanitarian crisis in Syria. The following research hypotheses will be verified in the publication. Firstly, the European Union functions in an environment of dynamic changes that determine its decisions and actions, which take place on many levels of social life and at the same time on many levels. The European Union's actions in relation to the humanitarian crisis in Syria are determined by two main variables. The first one occurs at the international level – in this case, with a distinction between the level of the regional system – and combines the effects of the end of the Cold War and globalization processes, i.e. functional and structural elements. It is the hybrid war in Syria. The second variable, unprecedented in its scale, migratory pressure takes place at the level of the interior of the Member States. Secondly, following the hybrid war in Syria and the activity of the so-called Islamic State, the migratory pressure that the European Union began to experience became a threat to its liberal model as well as its internal cohesion. Therefore, by engaging in humanitarian aid for Syria, the European Union wants to prevent a serious crisis within its own structures. A methodological assumption was made according to which the phenomena and processes in the environment of the European Union functioning on many levels are independent variables, while its decisions and actions are dependent variables. In the context of the formulated research hypotheses, the subject of the analysis in the article is, firstly, to define the essence and dynamics of the humanitarian crisis in Syria. Secondly, the identification and analysis of the determinants of that crisis. Third, to show the actions of the European Union in the face of the humanitarian crisis in Syria. ; Celem artykułu jest politologiczna analiza reakcji Unii Europejskiej na kryzys humanitarny w Syrii. W publikacji weryfikacji poddane zostaną następujące hipotezy badawcze. Po pierwsze, Unia Europejska funkcjonuje w środowisku dynamicznych, warunkujących jej decyzje i działania zmian, które zachodzą na wielu poziomach życia społecznego i jednocześnie wielu jego płaszczyznach. Działania Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii warunkowane są przez dwie główne zmienne. Pierwsza z nich występuje na poziomie międzynarodowym – w tym przypadku z wyodrębnieniem poziomu systemu regionalnego – oraz łączy skutki końca zimnej wojny i procesów globalizacji, czyli elementy funkcjonalne i strukturalne. Jest nią wojna hybrydowa w Syrii. Druga zmienna w postaci bezprecedensowej w swej skali presji migracyjnej ma miejsce na poziomie wnętrza państw członkowskich. Po drugie, będąca następstwem wojny hybrydowej w Syrii i aktywności tzw. Państwa Islamskiego presja migracyjna, jakiej zaczęła doświadczać Unia Europejska stała się zagrożeniem dla jej liberalnego modelu, a także wewnętrznej spójności. Dlatego też angażując się w pomoc humanitarną dla Syrii, Unia Europejska chce zapobiec poważnemu kryzowi wewnątrz własnych struktur. Przyjęto założenie metodologiczne, zgodnie z którym funkcjonujące na wielu płaszczyznach zjawiska i procesy w środowisku Unii Europejskiej są zmiennymi niezależnymi, natomiast jej decyzje i działania zmiennymi zależnymi. W kontekście sformułowanych hipotez badawczych przedmiotem analizy w artykule jest po pierwsze, określenie istoty i dynamiki kryzysu humanitarnego w Syrii. Po drugie, identyfikacja i analiza uwarunkowań owego kryzysu. Po trzecie, ukazanie działań Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii.
Celem artykułu jest politologiczna analiza reakcji Unii Europejskiej na kryzys humanitarny w Syrii. W publikacji weryfikacji poddane zostaną następujące hipotezy badawcze. Po pierwsze, Unia Europejska funkcjonuje w środowisku dynamicznych, warunkujących jej decyzje i działania zmian, które zachodzą na wielu poziomach życia społecznego i jednocześnie wielu jego płaszczyznach. Działania Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii warunkowane są przez dwie główne zmienne. Pierwsza z nich występuje na poziomie międzynarodowym – w tym przypadku z wyodrębnieniem poziomu systemu regionalnego – oraz łączy skutki końca zimnej wojny i procesów globalizacji, czyli elementy funkcjonalne i strukturalne. Jest nią wojna hybrydowa w Syrii. Druga zmienna w postaci bezprecedensowej w swej skali presji migracyjnej ma miejsce na poziomie wnętrza państw członkowskich. Po drugie, będąca następstwem wojny hybrydowej w Syrii i aktywności tzw. Państwa Islamskiego presja migracyjna, jakiej zaczęła doświadczać Unia Europejska stała się zagrożeniem dla jej liberalnego modelu, a także wewnętrznej spójności. Dlatego też angażując się w pomoc humanitarną dla Syrii, Unia Europejska chce zapobiec poważnemu kryzowi wewnątrz własnych struktur. Przyjęto założenie metodologiczne, zgodnie z którym funkcjonujące na wielu płaszczyznach zjawiska i procesy w środowisku Unii Europejskiej są zmiennymi niezależnymi, natomiast jej decyzje i działania zmiennymi zależnymi. W kontekście sformułowanych hipotez badawczych przedmiotem analizy w artykule jest po pierwsze, określenie istoty i dynamiki kryzysu humanitarnego w Syrii. Po drugie, identyfikacja i analiza uwarunkowań owego kryzysu. Po trzecie, ukazanie działań Unii Europejskiej wobec kryzysu humanitarnego w Syrii. ; The aim of the article is a political science analysis of the European Union's response to the humanitarian crisis in Syria. The following research hypotheses will be verified in the publication. Firstly, the European Union functions in an environment of dynamic changes that determine its decisions and actions, which take place on many levels of social life and at the same time on many levels. The European Union's actions in relation to the humanitarian crisis in Syria are determined by two main variables. The first one occurs at the international level – in this case, with a distinction between the level of the regional system – and combines the effects of the end of the Cold War and globalization processes, i.e. functional and structural elements. It is the hybrid war in Syria. The second variable, unprecedented in its scale, migratory pressure takes place at the level of the interior of the Member States. Secondly, following the hybrid war in Syria and the activity of the so-called Islamic State, the migratory pressure that the European Union began to experience became a threat to its liberal model as well as its internal cohesion. Therefore, by engaging in humanitarian aid for Syria, the European Union wants to prevent a serious crisis within its own structures. A methodological assumption was made according to which the phenomena and processes in the environment of the European Union functioning on many levels are independent variables, while its decisions and actions are dependent variables. In the context of the formulated research hypotheses, the subject of the analysis in the article is, firstly, to define the essence and dynamics of the humanitarian crisis in Syria. Secondly, the identification and analysis of the determinants of that crisis. Third, to show the actions of the European Union in the face of the humanitarian crisis in Syria.
The aim of the research is to explore various forms of participation of the EU Member States Parliaments in the political processes of the European Union. The assessment of the intensity of the analyzed participation will be made by applying the concept of classification of the distinguished participation, which includes passive and active participation. This study has a significant impact in the context of participation of citizens, whose direct representatives are elected members of the national Parliaments (NP). The article verifies the hypothesis that the variety of forms of participation of NP in the political processes in the EU strengthens the democratic legitimacy by increasing transparency and accountability of the EU institutions and by improving cross-level communication lines between the EU institutions and national authorities. Active forms of participation increase influence of NP on the EU political processes. However, a wide range of informal participation increases the effectiveness of supranational decision-making processes, in particular, reducing the technocratic nature of the decisions.
The aim of the research is to explore various forms of participation of the EU Member States Parliaments in the political processes of the European Union. The assessment of the intensity of the analyzed participation will be made by applying the concept of classification of the distinguished participation, which includes passive and active participation. This study has a significant impact in the context of participation of citizens, whose direct representatives are elected members of the national Parliaments (NP). The article verifies the hypothesis that the variety of forms of participation of NP in the political processes in the EU strengthens the democratic legitimacy by increasing transparency and accountability of the EU institutions and by improving cross-level communication lines between the EU institutions and national authorities. Active forms of participation increase influence of NP on the EU political processes. However, a wide range of informal participation increases the effectiveness of supranational decision-making processes, in particular, reducing the technocratic nature of the decisions.
The Ministry of Foreign Affairs and the head of Polish diplomacy at that time, Adam Rapacki, considered the Caribbean Crisis to be extremely dangerous for Poland. It was due to the fact that Warsaw maintained good economic relations with Washington. Since establishing diplomatic relations with Havana, relations between the Polish People's Republic (PPR) and Cuba had developed slowly. From 1960, PPR was forced to help Cuba, while not drawing any benefits from exchange trade. Larger commitment to improve relations with Castro's regimes was forced by Moscow. Poland was the last member of Eastern Bloc to establish relations with Havana. The United States of America reacted to these events in an extremely nervous manner. The administration of President John Kennedy threatened to cancel economic cessions granted to Poland. In this context, Adam Rapacki's visit to Havana in June 1961 seemed provocative from the USA point of view. British diplomacy, however, interpreted the Polish minister's speech at the University of Havana differently and maintained that Rapacki was careful not to offend the United States of America. Moreover, the Foreign Office believed that he was forced to make this foreign visit. When the Cuban Missile Crisis began, the Polish Ministry of Foreign Affairs tried to avoid any actions that could be seen as provocative by U.S. Navy forces, conducting a naval blockade of the island. The USSR did not inform its allies about the plan of placing the missiles on Cuba, which testified to the lack of sovereignty of the PPR and other Eastern Bloc states. The Polish Ministry of Foreign Affairs did not make any active moves regarding the crisis, but still tried to obtain the most reliable information on the events. The most informed person was PPR's ambassador in Washington, while those in Havana and Moscow had incomplete data. In addition, after the biggest threat of the outbreak of thermonuclear war has passed, it was the PPR that provided information about Fidel Castro's critique of Moscow's position towards the crisis. ; Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz ówczesny szef polskiej dyplomacji Adam Rapacki uważali kryzys karaibski za niezwykle groźny dla Polski. Wynikało to z faktu, że Warszawa utrzymywała dobre relacje gospodarcze z Waszyngtonem. Od czasu nawiązania relacji dyplomatycznych z Hawaną stosunki między PRL a Kubą rozwijały się wolno. Od 1960 r. PRL była zmuszona okazywać pomoc Kubie i nie czerpała zysków z wymiany handlowej. Szersze zaangażowanie na rzecz poprawy stosunków z reżimem Castro było wymuszone przez Moskwę. Polska jako członek bloku wschodniego nawiązała relacje z Hawaną najpóźniej ze wszystkich krajów wchodzących w jego skład. Na wspomniane ruchy Stany Zjednoczone Ameryki zareagowały w sposób niezwykle nerwowy. Administracja prezydenta Johna Kennedy'ego groziła cofnięciem cesji gospodarczych udzielonych Polsce. W tym kontekście wizyta Adama Rapackiego w Hawanie w czerwcu 1961 r. wydawała się z punktu widzenia USA prowokacyjna. Inaczej wystąpienie polskiego ministra odebrali brytyjscy dyplomaci, którzy utrzymywali, że podczas przemówienia na Uniwersytecie w Hawanie Rapacki starał się nie obrażać Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo Foreign Office uważało, że został on zmuszony do złożenia owej wizyty zagranicznej. W momencie, gdy rozpoczął się kryzys rakietowy na Kubie, polskie MSZ starało się za wszelką cenę uniknąć działań, które mogły zostać odebrane jako prowokacja przez siły US Navy, prowadzące morską blokadę wyspy. O zamiarach dotyczących rozmieszczenia pocisków atomowych na Kubie ZSRR nie poinformowało swoich sojuszników, co świadczyło o braku suwerenności PRL oraz innych państw bloku wschodniego. MSZ nie podejmowało żadnych aktywnych ruchów w tej kwestii, ale starało się pozyskać najbardziej wiarygodne informacje na temat rozgrywających się zdarzeń. Najlepiej poinformowany był ambasador PRL w Waszyngtonie, a jego odpowiednicy w Hawanie i Moskwie mieli niekompletne dane. Dodatkowo, po ustaniu największego zagrożenia związanego z wybuchem wojny termonuklearnej, to PRL przekazywała informacje o krytyce Fidela Castro kierowanej wobec Moskwy, a dotyczącej kryzysu.
The Ministry of Foreign Affairs and the head of Polish diplomacy at that time, Adam Rapacki, considered the Caribbean Crisis to be extremely dangerous for Poland. It was due to the fact that Warsaw maintained good economic relations with Washington. Since establishing diplomatic relations with Havana, relations between the Polish People's Republic (PPR) and Cuba had developed slowly. From 1960, PPR was forced to help Cuba, while not drawing any benefits from exchange trade.Larger commitment to improve relations with Castro's regimes was forced by Moscow. Poland was the last member of Eastern Bloc to establish relations with Havana. The United States of America reacted to these events in an extremely nervous manner. The administration of President John Kennedy threatened to cancel economic cessions granted to Poland. In this context, Adam Rapacki's visit to Havana in June 1961 seemed provocative from the USA point of view. British diplomacy, however, interpreted the Polish minister's speech at the University of Havana differently and maintained that Rapacki was careful not to offend the United States of America. Moreover, the Foreign Office believed that he was forced to make this foreign visit.When the Cuban Missile Crisis began, the Polish Ministry of Foreign Affairs tried to avoid any actions that could be seen as provocative by U.S. Navy forces, conducting a naval blockade of the island. The USSR did not inform its allies about the plan of placing the missiles on Cuba, which testified to the lack of sovereignty of the PPR and other Eastern Bloc states. The Polish Ministry of Foreign Affairs did not make any active moves regarding the crisis, but still tried to obtain the most reliable information on the events. The most informed person was PPR's ambassador in Washington, while those in Havana and Moscow had incomplete data. In addition, after the biggest threat of the outbreak of thermonuclear war has passed, it was the PPR that provided information about Fidel Castro's critique of Moscow's position towards the crisis. ; Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz ówczesny szef polskiej dyplomacji Adam Rapacki uważali kryzys karaibski za niezwykle groźny dla Polski. Wynikało to z faktu, że Warszawa utrzymywała dobre relacje gospodarcze z Waszyngtonem. Od czasu nawiązania relacji dyplomatycznych z Hawaną stosunki między PRL a Kubą rozwijały się wolno. Od 1960 r. PRL była zmuszona okazywać pomoc Kubie i nie czerpała zysków z wymiany handlowej.Szersze zaangażowanie na rzecz poprawy stosunków z reżimem Castro było wymuszone przez Moskwę. Polska jako członek bloku wschodniego nawiązała relacje z Hawaną najpóźniej ze wszystkich krajów wchodzących w jego skład. Na wspomniane ruchy Stany Zjednoczone Ameryki zareagowały w sposób niezwykle nerwowy. Administracja prezydenta Johna Kennedy'ego groziła cofnięciem cesji gospodarczych udzielonych Polsce. W tym kontekście wizyta Adama Rapackiego w Hawanie w czerwcu 1961 r. wydawała się z punktu widzenia USA prowokacyjna. Inaczej wystąpienie polskiego ministra odebrali brytyjscy dyplomaci, którzy utrzymywali, że podczas przemówienia na Uniwersytecie w Hawanie Rapacki starał się nie obrażać Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo Foreign Office uważało, że został on zmuszony do złożenia owej wizyty zagranicznej.W momencie, gdy rozpoczął się kryzys rakietowy na Kubie, polskie MSZ starało się za wszelką cenę uniknąć działań, które mogły zostać odebrane jako prowokacja przez siły US Navy, prowadzące morską blokadę wyspy. O zamiarach dotyczących rozmieszczenia pocisków atomowych na Kubie ZSRR nie poinformowało swoich sojuszników, co świadczyło o braku suwerenności PRL oraz innych państw bloku wschodniego. MSZ nie podejmowało żadnych aktywnych ruchów w tej kwestii, ale starało się pozyskać najbardziej wiarygodne informacje na temat rozgrywających się zdarzeń. Najlepiej poinformowany był ambasador PRL w Waszyngtonie, a jego odpowiednicy w Hawanie i Moskwie mieli niekompletne dane. Dodatkowo, po ustaniu największego zagrożenia związanego z wybuchem wojny termonuklearnej, to PRL przekazywała informacje o krytyce Fidela Castro kierowanej wobec Moskwy, a dotyczącej kryzysu.
Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Liczba nielegalnych imigrantów napływających do Unii Europejskiej od kilku lat gwałtownie wzrasta. Stanowiska państw członkowskich UE, podobnie jak ich polityka dotycząca akceptowania (lub nie) napływu nielegalnych imigrantów znacznie się różnią. Podstawowe wartości Unii Europejskiej: pokój, demokracja, prawa człowieka, tolerancja i solidarność, wydają się zagrożone. Niektóre państwa UE podają w wątpliwość pozytywne czynniki związane z napływem imigrantów z powodu tego, iż nie przestrzegają oni podstawowych praw obywateli Unii Europejskiej. Są to nie tylko kwestie związane z bezpieczeństwem. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie wyzwań stojących przed instytucjami unijnymi, które muszą podjąć odpowiednie kroki w celu przezwyciężenia kryzysu migracyjnego, i związanych z tym możliwych przyszłych scenariuszy rozwoju projektu europejskiego. ; The illegal immigration fl ows towards European Union are rapidly growing up over the past few years. The Member States' opinions and policies diff er a lot in the matter of acceptance or not the refuges and illegal immigrants. The basic European values: peace, democracy, human rights, tolerance and solidarity seem to be imperilled. Some Member States are questioning positive assets of the immigrants infl ow because of the fact that the newcomers abuse the fundamental rights of the EU citizens. There are not only the security threats. The paper will address the challenges between European institutions' actions to solve the immigration crisis and the possible future scenarios of the integration process.
The social economy sector is an important area of public policy implementation in social assistance and the labor market. Social economy entities have instruments of public financial support at their disposal, including returnable ones, enabling them to develop and achieve economic and social goals. During the COVID-19 pandemic, they received new support instruments of a unique nature compared to the existing solutions. An important issue is the flexibility of public policy responses and the ability to jointly - the public authority and the non-profit stakeholder community - to develop and implement support to protect this sector, which is sensitive to economic crises resulting from the consequences of operating restrictions during the COVID-19 pandemic. The social enterprise, or more broadly social entrepreneurship, is certainly one of the most fascinating innovations of recent decades, still eluding theoretically satisfactory explanation.
The article offers an overview of the European and Polish refugee policy before the so called refugee crisis of 2015 and the reactions to what has been defined as a critical situation . Prior to 2015 refugee policy has been carried out in the sphere of public ignorance and has not been an issue of public debate. In Poland this promoted the technocratic management and implementation of the EU policy. Stepping of the issue out of the shadows and the ensuing interest of public opinion resulted in the construction of exile as a social problem that calls for urgent policy making efforts. The dominant framing of its subject matter for the emergent Polish refugee policy has been security, while humanitarian concerns has been backgrounded. Stepping out of the ignorance sphere facilitated active reform, yet it also made some policy subject matter features to fall into the sphere of ignorance. ; Narodowe Centrum Nauki
Celem artykułu jest próba ujęcia podstawowych problemów w przyjęciu transatlantyckiej strategii wobec Federacji Rosyjskiej w kontekście wojny na Ukrainie. Wyzwaniem dla Stanów Zjednoczonych, Unii Europejskiej oraz jej państw członkowskich jest próba powrotu do polityki neoimperialnej przez Moskwę za prezydentury Władimira Putina. Z uwagi na szereg uwarunkowań dotyczących między innymi odmiennych wizji stosunków międzynarodowych i stosowania siły, Amerykanom i Europejczykom jest trudno przyjąć wspólne stanowisko wobec Rosji. Jest to jednak konieczne nie tylko dla przeciwdziałania agresji Rosji na Ukrainie, ale również dla odrodzenia i rozwoju wspólnoty atlantyckiej. ; The aim of the article is an attempt to identify the basic problems in adopting the transatlantic strategy towards the Russian Federation in the context of the war in Ukraine. The challenge for the United States, the European Union and its member states is an attempt by Moscow to return to neo-imperial during the presidency of Vladimir Putin. Due to a number of determinants concerning, among other things, different visions of international relations and the use of force, it is difficult for Americans and Europeans to adopt a common position on Russia. However, this is necessary not only for counteracting Russian aggression in Ukraine, but also for the revival and development of the Atlantic community.
Celem artykułu jest próba ujęcia podstawowych problemów w przyjęciu transatlantyckiej strategii wobec Federacji Rosyjskiej w kontekście wojny na Ukrainie. Wyzwaniem dla Stanów Zjednoczonych, Unii Europejskiej oraz jej państw członkowskich jest próba powrotu do polityki neoimperialnej przez Moskwę za prezydentury Władimira Putina. Z uwagi na szereg uwarunkowań dotyczących między innymi odmiennych wizji stosunków międzynarodowych i stosowania siły, Amerykanom i Europejczykom jest trudno przyjąć wspólne stanowisko wobec Rosji. Jest to jednak konieczne nie tylko dla przeciwdziałania agresji Rosji na Ukrainie, ale również dla odrodzenia i rozwoju wspólnoty atlantyckiej. ; The aim of the article is an attempt to identify the basic problems in adopting the transatlantic strategy towards the Russian Federation in the context of the war in Ukraine. The challenge for the United States, the European Union and its member states is an attempt by Moscow to return to neo-imperial during the presidency of Vladimir Putin. Due to a number of determinants concerning, among other things, different visions of international relations and the use of force, it is difficult for Americans and Europeans to adopt a common position on Russia. However, this is necessary not only for counteracting Russian aggression in Ukraine, but also for the revival and development of the Atlantic community.
Publikacja recenzowana / Peer-reviewed publication ; Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, Eurosceptyczne partie w Szwecji, Finlandii i Danii oczekują decyzji o wyjściu z UE, co nazywane zostało jako: Swedix, Fixit czy Dexit. W jaki sposób społeczeństwa państw nordyckich zareagowały na kryzys ekonomiczny w 2008, napływ migrantów, a w konsekwencji brak wspólnych europejskich wartości? Można zauważyć, że Szwedzi, Finowie i Duńczycy wierzą w pozytywny wpływ UE na ich kraj, ale to poparcie spada. Celem artykuły jest analiza podejścia państw nordyckich do kryzysu Unii Europejskiej. ; Similarly to UK, Eurosceptic parties in Sweden, Finland and Denmark are pushing for an exit from the EU, which has been dubbed a Swexit, Fixit or Dexit. How the society of the Nordic countries have reacted for the economic crises in 2008, influx of migrants, and consequently – the lack of common European values? It found that Swedes, Finns and Danes believe that being in the EU is a positive thing, but an encouragement has been descended. The aim of the article is to analyse the attitude of the Nordic countries towards the European Union crisis.
This article analyzes the most important political, social, ethical problems of modern society – lies in the media, "fake news" as an indicator of the degradation of the media, civil society institutions, and the authorities. The article analyzes the information processes of modern society, states the influence of fake news on political processes. The article reveals the importance of the political culture of society and the negative perception of fake news. This phenomenon is considered in the context of the informational picture of the world, the need of the authorities to abuse the institution of journalism as an agent of influence and manipulation of public opinion. The study notes the role of the linguistic factor in the implementation of the functions of manipulating society, reducing the level of citizens' trust in the state. The article attempts to reveal the role of social networks in promoting fake news. On the example of the secondary interpretation of the results of a sociological survey in the United States, the negative perception of fake news by society is revealed. The survey results indicate the growth of inequality and prejudice in society. The article concludes about the social turbulence of the processes of modern society.
