Suchergebnisse

Wizje równości: państwo, kościół i wydziały kobiece -- Przodownice pracy i buntowniczki: przystosowanie i opór w hali fabrycznej -- Z zagrody do fabryki: nowe proletariuszki pomiędzy miastem a wsią -- Nowe kobiety do nowych zawodów: przykład górniczek -- Kobiety na manowcach: dyskursy o seksualności i reprodukcji w okresie odwilży -- Reforma systemu, troska o matki: sprzeczności w doświadczeniach kobiet okresu postalinowskiego -- Od komunizmu do transformacji: uwagi końcowe

The author analyses the factors that weaken the influence of the principles of meritocracy on the institutions and public policy. He indicates that a meritocratic approach to governance in the programming of public actions has become a resource for obtaining legitimacy of power in Poland to a limited extent. The advantages of meritocracy (the "efficiency" and "justice") have not been exploited on a significant scale. As a result, there is a significant illegitimacy of the democratic system, as well as the weakening of the society identification with the state. This phenomenon is characterized by low prestige of politicians and a poor voter turnout. The author draws attention to the fact that meritocratic management mechanisms of public institutions in Poland are significantly reduced due to numerous factors - the appropriation of the state by political parties, institutional nomadism of the elite, the rules of political capitalism, a soft state and the institutionalization of non-responsibility or activities of various interest groups and backstage actors of politics.

The author addresses the social participation issue in the context of its significance to public policy in Poland. He examines the barriers limiting the expansion of participation. He notices them in the way a democracy functions ("failed democracy" according to Democracy Index), as well as in the way the dialogue has been organised (for example, two separate currents have been established - i.e. the social one and the civic one, which is quite unusual by Western European standards). He regards the politicians' perception of what a democracy is as a next barrier. As a result of that one can see lower standards of public sphere in place, antiquated public governance still in place, the underdevelopment of the legal framework for social dialogue and the low quality of policy-making. The author also describes the most important social phenomena relating to the functioning of the social and civic dialogue mechanisms. He analyses the sources of the current condition of the dialogue in terms of historical, structural as well as political factors.

When the year 2001 was announced the European Language Year this was a good occasion to point out how culturally and linguistically diverse Europe is and how important a role language education plays as a means of getting to know one another, furthering tolerance for various cultures, intensifying and enriching ways of language promotion, and showing how important language skills are for employment and migration in Europe. Both the European Union and the Council of Europe are very actively promoting linguistic diversity and language education. The Bologna Declaration, which was signed in 1999, posits the development of a European Space of Higher Education by 2010. The aim of this Bolognese process is to create adequate conditions of teaching at the university level in Europe and to encourage the greater mobility of students and academic teachers. Well aware of the challenges and the role which higher education establishments must play in uniting Europe, the Scientific Committee of the Berlin Conference "The European Foreign Language Year, Berlin, 28-30 June 2001" launched an appeal for cooperation in the field of furthering and promotion of cross-cultural knowledge and skills and multilingualism to the authorities of European institutions and organisations. It called for the acceptance of the Berlin Declaration entitled "Language Education in Higher Education - A Crucial Element in the process of European Integration". The authors of the Declaration appeal to the authorities of European universities to take action to develop and implement a language policy for both didactic and research spheres as a well as a developmental strategy for the entire institution. So far, no document, clearly and explicitly formulating the assumptions for university language policy, has been drawn up at Warsaw University, the largest humanistic university in Poland, where about 10 thousand students undergo some form of foreign language instruction each year. ; Ogłoszenie roku 2001 Europejskim Rokiem Języków stało się okazją do podkreślenia różnorodności kulturowej i językowej Europy oraz roli kształcenia językowego jako ważnego środka wzajemnego poznania i budowania tolerancji dla różnych kultur, a także do zintensyfikowania i wzbogacenia sposobów promocji języków oraz ukazania znaczenia umiejętności językowych w procesach zatrudnienia i przepływu osób w Europie. Zarówno Unia Europejska, jak i Rada Europy wykazują dużą aktywność w promowaniu różnorodności językowej i nauczania języków. Deklaracja Bolońska, podpisana w 1999 roku, przewiduje utworzenie do roku 2010 europejskiej przestrzeni szkolnictwa wyższego. Tak rozpoczęty proces boloński ma na celu stworzenie odpowiednich warunków kształcenia na poziomie wyższym w Europie oraz przyczynienie się do zwiększenia mobilności studentów i nauczycieli akademickich. Mając świadomość wyzwań i roli, jaką szkoły wyższe muszą odegrać w jednoczącej się Europie, Komitet Naukowy Berlińskiej Konferencji "Europejski Rok Języków Obcych, Berlin 28-30 czerwca 2001" wystosował apel do władz instytucji i organizacji europejskich o współpracę w dziedzinie rozwijania oraz promowania wiedzy i umiejętności interkulturowych, a także wielojęzyczności. Zaproponowano przyjęcie Deklaracji Berlińskiej, zatytułowanej "Kształcenie językowe w szkolnictwie wyższym - kluczowy element procesu integracji europejskiej" . Autorzy projektu Deklaracji zwracają się do władz uczelni europejskich z apelem o podjęcie prac mających na celu opracowanie i wdrożenie polityki językowej dotyczącej zarówno sfery dydaktyki i badań naukowych, jak i strategii rozwoju całej instytucji. W Uniwersytecie Warszawskim, największej polskiej uczelni humanistycznej, gdzie nauczaniem języków obcych w różnej formie objętych jest rocznie około 10 tys. studentów, dotąd nie stworzono jednak dokumentu, w którym jasno i wyraźnie zostałyby sformułowane założenia polityki językowej tej uczelni.

European Association for Palliative Care (EAPC) i s a scientific society, which brings together several thousand people involved in various forms of activity in palliative care - including representatives of the medical & social fields, but also the spiritual carers, volunteers and family carers (www.eapcnet.eu). Currently EAPC members are the representatives of 56 organizations from 32 European countries. Poland is represented by: Polish Society of Palliative Medicine, which brings together mainly physicians and Polish Society of Palliative Care, bringing together nurses and other professionals as well as other staff and volunteers palliative and hospice care. The expression of a broad educational activity of the EAPC are held every two years, the world congresses. Fourteen was held on 8-10 May 2015 in Copenhagen under the theme Building Bridges. Infact those days helped to buildi bridges between different groups and representatives of many disciplines, cultures, regions and continents in response to new challenges in palliative care. The congress was attended by over 3,000 representatives of many countries in Europe and the world, including a group of professionals in various fields form Poland. This report presents the Polish threads 14th World Congress of the EAPC in Copenhagen, with medical issues, as well as volunteering, social education and involvement of prisoners in palliative care. ; European Association for Palliative Care (EAPC) to założone prawie 30 lat temu towarzystwo naukowe, które obecnie zrzesza kilka tysięcy osób zaangażowanych w różne formy aktywności w medycynie paliatywnej – m.in. przedstawicieli świata medycznego, pracowników socjalnych, ale także opiekunów duchowych, wolontariuszy i osoby, które przebyły chorobę nowotworową (www.eapcnet.eu). Obecnie członkowie EAPC to reprezentanci 56 organizacji z 32 krajów Europy. Polskę reprezentują: Polskie Towarzystwo Medycyny Paliatywnej, które zrzesza głównie lekarzy, oraz Polskie Towarzystwo Opieki Paliatywnej, zrzeszające zarówno lekarzy, jak i pielęgniarki oraz innych pracowników i wolontariuszy opieki paliatywno-hospicyjnej. Wyrazem szerokiej aktywności edukacyjnej EAPC są organizowane co dwa lata światowe kongresy. Czternasty odbył się w dniach 8–10 maja 2015 r. w Kopenhadze pod hasłem Building Bridges, budowania mostów między różnymi grupami i przedstawicielami wielu dyscyplin, kultur, regionów i kontynentów w odpowiedzi na kolejne wyzwania opiekuńcze w opiece paliatywnej. W kongresie uczestniczyło ponad 3000 przedstawicieli wielu krajów Europy i świata, w tym także grupa profesjonalistów różnych dziedzin z Polski. W niniejszym sprawozdaniu przedstawiono polskie wątki 14. Światowego Kongresu EAPC w Kopenhadze.