Suchergebnisse

Njemačka kratka priča (njem. die Kurzgeschichte) doživljava nakon 1945. procvat, a aktualnom tematikom i angažiranošću postaje "ponosom njemačke poslijeratne književnosti" (Reich-Ranicki). U poglavlju Djetinjstvo bez djetinjstva obrađene su pojavne slike djeteta u svijetu čiji su normalni poredak i mir narušeni užasom rata i njegovim posljedicama (smrt, ruševine, glad). Preuzimajući uloge odraslih (oca) na sebe mali junaci suprotstavljaju se zlu braneći integritet obitelji, ali i ostvaruju partnerstvo sa zajednicom odraslih bez čije pomoći njihov spas iz pogibeljnih situacija ne bi bio moguć. Međutim, društvo odraslih funkcionira i kao prijetnja djeci svojom egoističnom težnjom ka blagostanju i brzo zaboravlja tragediju ne shvaćajući da "rat neće završiti sve dok bilo gdje krvari neka rana koju je nanio" (Boli). Šest antologijskih kratkih priča nastalih između 1945. i 1950. godine na dirljiv način pokazuju ljubav autora (Borchert-Rinser-Böll) prema djetetu kao njihov osnovni stav prema temi što dijelom proizlazi iz njihove biografsko-autobiografske vezanosti za tematiku ranjenog i nezaštićenog djetinjstva ugroženog ratom. Premda je rat kao vanjski uzročnik prepoznat i optužen, ne nudi se alternativa fizičkom uništenju i psihičkom poremećaju dječje psihe, osim u smrti kao izlazu iz patnji na ovom svijetu.

U radu se kroz tri cjeline (Rat u sjeni, Osjetljivo dijete i Između sna i jave - fantastična preobrazba) analiziraju i interpretiraju pojavne slike djeteta u dvanaest kratkih priča (1945- 1988), a tematski dijapazon (dijete - "otpadnik", preosjetljivo/poremećeno dijete, osujećeno dječje prijateljstvo, životinja kao prijatelj djeteta, bijeg od stvarnosti u maštu) raznolikiji je od kratkih priča u kojima su rat i njegove neposredne posljedice (smrt, glad) bile glavna opasnost normalnom djetinjstvu. Književno dijete druge polovice 20. stoljeća ugroženo je modemom tehnologijom koja priječi komunikaciju između njega i odraslih, a u trokutu obitelj-škola-zajednica uzroci su problemskih situacija iz kojih se ono uzdiže kao tužitelj svijeta odraslih. Dječji likovi predstavljeni su kao nemoćni i tužni, osjećaj straha nadvladava sve ostale i oni često bezuspješno pokušavaju uspostaviti partnerstvo s užom i širom zajednicom. Kratka priča s temom djetinjstva nakon 1945. uz njegovanje mita o dobrom djetetu često preuzima omiljena pomoćna sredstva europske narodne bajke (dijete-siroče ili polusiroče, blagotvorna pomoć starijeg neznanca, životinja-pomoćnik), ona poopćuje slike o djetetu koje, kao takve, imaju malo zajedničkoga s realnim djetetom u 2. polovici 20. stoljeća, ali su vrijedne kao simbolične poruke čovječanstvu daje zapustilo svoju budućnost. Najzastupljenija je kratka priča inicijacije, ali se ovaj oblik često razotkriva kao priča o uskraćenoj inicijaciji, jer mladi protagonisti stvarnost odraslih doživljavaju kao suprotnost poretka koji bi se trebao temeljiti na razumu i pozitivnim vijednostima.

Ovaj rad donosi prikaz perspektiva o djetinjstvu i prikaz poteškoća s kojima se djeca suočavaju u zemljama Trećeg svijeta. Generalno rečeno, perspektiva društava u zemljama Trećeg svijeta ovisi o ekonomskim, političkim, društvenim i kulturnim aspektima. Tako niži slojevi društva, koji su najbrojniji u tim zemljama, nastoje skratiti trajanje djetinjstva svoje djece kako bi ih što ranije pripremili za svijet odraslih, a na koncu i za sam rad. Viši slojevi društva imaju suvremenu perspektivu o djetinjstvu zahvaljujući financijskoj sigurnosti, gdje se djetetu pruža sva skrb i svi uvjeti za kognitivni, emocionalni i psihomotorni razvoj. Poteškoće s kojima se djeca suočavaju u svom djetinjstvu otmice su i krijumčarenje, prisilni rad nametnut od otmičara ili članova obitelji, prisilna prostitucija, vrbovanje u kriminalne bande, nizak životni i zdravstveni standard, te na koncu nemogućnost kvalitetnoga obrazovanja. Same obrazovne mogućnosti nedovoljne su, pa čak i odsutne za neku djecu, zbog čega su djeca prisiljena, svojom voljom ili tuđom, ulaziti u navedene teškoće. Unatoč brojnim zakonima i pravima koje osigurava UN, za djecu Trećeg svijeta malo se toga čini osim osvještavanja Prvoga svijeta o njihovim problemima, koji bivaju u pravilu ignorirani.

Despite considerable theoretical and policy promotion of parent-teacher partnerships in inclusive settings, pre-service teachers in Croatia generally receive little preparation for involving parents. The aims of this study were to examine parental perception of parent-teacher partnerships and to establish the relation between parents' socio-demographic characteristics and length of their child's attendance of preschool. A total of 271 parents of early childhood and preschool age children participated in this study. The Scale of parental perception of parent-teacher partnerships was designed for the purpose of this study. Three dimensions were obtained from the factor analysis. Those are: attitude toward reciprocity in partnerships (α = .93; N=14; M=5.48), experience of teachers' support in parenthood (α = .92; N=6; M=3.84), and receptivity to taking advice in upbringing (α = .73; N=4; M=5.38). Parents perceived that partnerships with teachers are at a relatively high level. They differ in their capacity to develop and maintain partnerships with teachers because of their level of education, length of their child's attendance of preschool, and frequency of attending parent-teacher meetings. Investing in high-quality communication and creating confidence between parents and teachers should be the main goals of preschool institutions. ; Unatoč znatnoj teorijskoj i političkoj promociji koncepta partnerstva u inkluzivnim okruženjima, hrvatski se odgojitelji oskudno osposobljavaju za partnersko uključivanje roditelja. Cilj rada je ispitati roditeljsku percepciju partnerskih odnosa s odgajateljima te utvrditi postoji li povezanost sa socio-demografskim značajkama roditelja i duljinom djetetova pohađanja vrtića. U istraživanju je sudjelovao 271 roditelj djece rane i predškolske dobi. Konstruirana je Skala roditeljske percepcije kvalitetnih partnerskih odnosa. Faktorskom analizom dobivene su tri dimenzije: stav o uzajamnosti u partnerstvu (α = .93; N=14; M=5.48), iskustvo da su odgojitelji pružili podršku u roditeljstvu (α = .92; N=6; M=3.84) i prihvaćanje savjeta odgojitelja u odgoju djeteta (α = .73; N=4; M=5.38). Roditelji percipiraju kako je partnerstvo s odgojiteljima na relativno visokoj razini i razlikuju se u svojim kapacitetima da razviju i održe partnerstvo s odgojiteljima u odnosu na razinu obrazovanja roditelja, duljinu djetetova pohađanja vrtića i učestalost roditeljskog prisustvovanja individualnim informacijama o djetetu. Ulaganje u kvalitetnu komunikaciju i stvaranje povjerenja između roditelja i odgojitelja trebalo bi biti glavni cilj u predškolskim ustanovama.

Pišući za vrijeme 2. svjetskog rata i u prvom desetljeću po njegovu završetku o vlastitim doživljajima i iskustvu njemačka književnica Marie Luise Kaschnitz (1901-1974) bila je zbog svoje lirike proglašena "pjesnikinjom ruševina". Međutim, iako je pisala o ruševinama i gladi, o poraženom čovjeku i njegovu izgubljenom zavičaju, ona je na neuobičajen način pretakala u stihove gotovo neprenosive sadržaje, nastojeći tadašnji kaos zamijeniti čežnjom za novom egzistencijom koja bi se temeljila na duhu i dobroti. Preko osnovnih motiva, kao što su djetinjstvo, zavičaj, ljubav, priroda i smrt, ona je uspoređivala prošlo idilično vrijeme sa sadašnjim razaranjem, na simboličkoj ravni suprostavljala je muško-ženske odnose, a pustoš ruševina preobražavala u strpljivost i nadu u obnovu etičkih vrijednosti nakon rata. Ciklusima pjesama "Povratak u Frankfurt" ("Rückkehr nach Frankfurt") i "Veliko putovanje" ("Grobe. Wanderschaft"), pjesmama "Opuštena priroda" ("Gelassene Natur"), "Žabac-mladoženja" ("Bräutigam Frosch") "Zavičaj" ("Heimat") "Govori pjesnik" ("Der Dichter spricht") ona je pogled čitatelja usmjeravala na važno, na čovjekove čudesne mogućnosti, ali i na smrtne opasnosti.

Nakon kratke uvodne kontekstualizacije i ocrtavanja renesansne vojno-političke slike Italije, kao i susljednih društveno-kulturalnih stratuma, u radu su u kratkim crticama prikazani djetinjstvo Leonarda da Vincija i njegove prve umjetnički formativne godine, odnosno šegrtovanje u firentinskom ateljeu Andree del Verrocchija. Glavnina rada potom je posvećena raspravi o vizualnim prikazima Leonardovih ratnih izuma, razvijenima na dvorovima ondašnjih najmoćnijih talijanskih obitelji, milanskih Sforzi i rimskih Borgia. Kraćom interpretacijom dostupne historiografske produkcije nastoje se povući paralele između kasnorenesansne i moderne vojne tehnologije te istražiti donekle nezastupljena sfera Leonarda da Vincija kao homo militarisa. ; After a brief introductory contextualization and depiction of the Renaissance military-political image of Italy, as well as the subsequent socio-cultural strata, the work briefly illustrates the childhood of Leonardo da Vinci and his first artistic formative years, that is, apprenticeships in the Florence studio of Andrea del Verrocchi. The majority of the work deals with a discussion of visual representations of Leonardo's inventions of war, developed on the courts of the most powerful Italian families of that time, Milan Sforzi and Roman Borgia. A shorter interpretation of the available historiographical production seeks to draw parallels between the late Renaissance and Modern military technology as well as to explore the somewhat unrepresented sphere of Leonardo da Vinci as a homo militaris.

La giornalista e scrittrice Oriana Fallaci nasce il 29 giugno 1929 a Firenze in una famiglia modesta. La sua infanzia viene interrotta bruscamente dallo scoppio della Seconda guerra mondiale. Sarano gli anni della guerra che formeranno il suo carattere e le sue ideologie e di conseguenza la sua scrittura. Spinta da necessità economiche inizia a lavorare come giornalista. Ha lavorato presso i giornali «Il Mattino dell'Italia centrale» e «L'Europeo». Nel 1967 diventa corrispondente di guerra in Vietnam che la rende giornalista di fama mondiale. A pari passo con la carriera giornalistica si realizza come autrice di romanzi conosciuti e tradotti anch'essi in tutto il mondo. I suoi romanzi li consideriamo autobiografici partendo da Penelope alla guerra (1962) che è il suo primo romanzo di grande successo fino all'ultimo dei suoi romanzi Un cappello pieno di ciliege (2008) pubblicato postumo. È stata tra le prime donne giornaliste in Italia. Si è battuta per i propri diritti nel giornalismo diventando una delle corrispondenti di guerra più note del mondo. Ha pubblicato articoli che fanno parte della storia tra cui l'intervista al generale Võ Nguyên la quale viene considerata una grande esclusiva politica. Nelle sue opere ha parlato spesso del mondo femminile. Il libro più venduto in assoluto è Lettera a un bambino mai nato del 1975 con il quale apre una riflessione sul ruolo della maternità. L'opera fu accompagnata da diverse discussioni sui punti di vista dell'autrice riguardo l'aborto. Muore il 15 settembre 2006. ; Novinarka i spisateljica Oriana Fallaci rođena je 29. lipnja 1929. godine u Firenci u skromnoj obitelji. Njezino se djetinjstvo narušava izbijanjem Drugog svjetskog rata. Međutim te će ratne godine oblikovati njezin karakter i njezine ideologije a samim tim i njezino pisanje. Zbog financijskih poteškoća počinje raditi kao novinarka. Novine za koje radi su «Il Mattino dell'Italia centrale» i «L'Europeo». Godine 1967. postaje ratna dopisnica u Vijetnamu, čime postiže svjetsku slavu. Zajedno sa svojom ...

U radu se raspravlja o operacionalizaciji obrazovnih politika o pravima djece. Prava djece primarno proizlaze iz temeljnih ljudskih prava koja promiču zadovoljavanje bioloških, socijalnih, psiholoških, intelektualnih i duhovnih potreba. Donošenjem Konvencije o pravima djeteta 1989. godine dolazi do promjene u poimanju prava djece te se ističe aktivna uloga djeteta kao nositelja vlastitih prava. Promiče se i filozofija inkluzije kako bi se svoj djeci pružile jednake mogućnosti te osigurao rast i razvoj u skladu s individualnim sposobnostima svakog djeteta. Cilj ovog istraživanja bio je ispitati način na koji se djeca i djetinjstvo prikazuju u dokumentima o pravima djece, s naglaskom na aktivnu ulogu djeteta nasuprot zaštitničkom stavu prema djetetu te u kojoj mjeri i na koji način su u dokumentima o pravima djece zastupljene temeljne inkluzivne odrednice. Rezultati kvalitativne deskriptivne analize ključnih dokumenata ukazuju na to da iako se u literaturi promiče uloga djeteta kao aktivnog sudionika i nositelja vlastitih prava taj je koncept potrebno i dalje razvijati. ; The paper discusses the operationalization of education policies on children's rights. Children's rights primarily derive from fundamental human rights that foster the fulfillment of the biological, social, psychological, intellectual and spiritual needs of all. Adoption of the 1989 Convention on the Rights of the Child has brought a change in the understanding of the children's rights, whereupon the active role of the child as the holder of her/his own rights has become recognized as well as the philosophy of inclusion, which provides equal opportunities for all children and ensures the growth and development in accordance with the individual abilities of every child. The aim of this paper is to examine how children and childhood are presented in the documents on children's rights, with an emphasis on the active role of the child and protective attitude towards the child. The paper also seeks to examine in what way and to what extent the fundamental inclusive principles are represented in the documents on children's rights. The results of a qualitative descriptive analysis of documents indicate that although relevant literature promotes the role of the child as an active participant and a holder of her/his own rights, the aforementioned concept needs to be further developed.

Antun i Stjepan Radić uvelike su utjecali na razvoj hrvatske povijesti jer su probudili narodnu svijest kod seljaka u hrvatskim zemljama i pretvorili ga u politički narod. Pri tome Antun Radić bio je znanstvenik koji je prikupio podatke i udario temelje hrvatske narodnosti i to uzimajući u prvo vrijeme za maticu Rusiju, tada jedinu slavensku državu. Stjepan Radić bio je svestraniji i poznavalac svjetske povijesti. Nadopunio je Antunove spoznaje rezultatima francuske politologije i sociologije djelujući neposredno u narodu. Njihovo zajedničko djelovanje ima više faza: djetinjstvo i srednjoškolsko doba kada je Antun mentor Stjepanu i sazrijevanje kada braća imaju različite interese, te Antun kroči putem produbljivanja poznavanja ruske književnosti i hrvatskoga jezika, a Stjepan se angažira na političkoj sceni protiv mađarona. U trećoj fazi Stjepan produljuje svoju politiku liberalnim spoznajama francuske politološke i sociološke škole, te je njegov odnos s bratom izjednačen. U četvrtom razdoblju obojica smatraju da se preko Sabora mogu izboriti za promjene u Hrvatskoj. Stjepan pritom ima više uspjeha. I na kraju, Stjepan ostaje voditi i dalje borbu za prava hrvatskoga naroda s time da u svoje ciljeve do smrti ugrađuje mnoge Antunove ideje. Braća su opet na istoj liniji kao u djetinjstvu. ; Antun and Stjepan Radić have greatly impacted Croatian history development, namely peasant's national awareness in all Croatian Lands, thus transforming them into political nation. Antun Radić was also a scientist who has collected data and made the foundations of Croatian nationhood (having in mind Russia, at that time the only Slavic State). Stjepan Radić was more versatile and knowledgeable of world history. He has supplemented Antun's findings with results of Franch political sciences and sociology, constantly working with the people. Their joint venture has several stages: childhood and adolescence, when Antun was a mentor to Stjepan; followed by a period of maturation when brothers have different interests – Antun was involved in Russian Literature and Croatian Language Studies, while Stjepan was politically engaged against Unionist party members (mađaroni). In the third stage, Stjepan deepens his politics with liberal knowledge (École libre des sciences politiques) and becomes equal to his brother. In the fourth stage, they both think that one can make changes in Croatia through Parliament. In doing so, Stjepan is more successful. At the end, Stjepan is left to lead the fight for the rights of Croatian people (until his death), while incorporating many of Antun's ideas in the national goals. Thereby, brothers have remained on the same side just as they were in childhood.

La giornalista e scrittrice Oriana Fallaci nasce il 29 giugno 1929 a Firenze in una famiglia modesta. La sua infanzia viene interrotta bruscamente dallo scoppio della Seconda guerra mondiale. Sarano gli anni della guerra che formeranno il suo carattere e le sue ideologie e di conseguenza la sua scrittura. Spinta da necessità economiche inizia a lavorare come giornalista. Ha lavorato presso i giornali «Il Mattino dell'Italia centrale» e «L'Europeo». Nel 1967 diventa corrispondente di guerra in Vietnam che la rende giornalista di fama mondiale. A pari passo con la carriera giornalistica si realizza come autrice di romanzi conosciuti e tradotti anch'essi in tutto il mondo. I suoi romanzi li consideriamo autobiografici partendo da Penelope alla guerra (1962) che è il suo primo romanzo di grande successo fino all'ultimo dei suoi romanzi Un cappello pieno di ciliege (2008) pubblicato postumo. È stata tra le prime donne giornaliste in Italia. Si è battuta per i propri diritti nel giornalismo diventando una delle corrispondenti di guerra più note del mondo. Ha pubblicato articoli che fanno parte della storia tra cui l'intervista al generale Võ Nguyên la quale viene considerata una grande esclusiva politica. Nelle sue opere ha parlato spesso del mondo femminile. Il libro più venduto in assoluto è Lettera a un bambino mai nato del 1975 con il quale apre una riflessione sul ruolo della maternità. L'opera fu accompagnata da diverse discussioni sui punti di vista dell'autrice riguardo l'aborto. Muore il 15 settembre 2006. ; Novinarka i spisateljica Oriana Fallaci rođena je 29. lipnja 1929. godine u Firenci u skromnoj obitelji. Njezino se djetinjstvo narušava izbijanjem Drugog svjetskog rata. Međutim te će ratne godine oblikovati njezin karakter i njezine ideologije a samim tim i njezino pisanje. Zbog financijskih poteškoća počinje raditi kao novinarka. Novine za koje radi su «Il Mattino dell'Italia centrale» i «L'Europeo». Godine 1967. postaje ratna dopisnica u Vijetnamu, čime postiže svjetsku slavu. Zajedno sa svojom novinarskom karijerom, uspjela se ostvariti kao spisateljica romana poznatih i prevedenih u cijelom svijetu. Njezine romane smatramo autobiografskim, počevši od prvog romana Penelope alla guerra (1962) s kojim također ostvaruje veliki uspjeh do zadnjeg romana Un capello pieno di ciliege (2008) objavljen posthumno. Bila je među prvim ženama u talijanskom novinarstvu. Borila se za svoja prava u novinarstvu postajući jedna od najpoznatijih svjetskih ratnih dopisnika. Njezini članci ulaze u povijest novinarstva, pogotovo intervju sa generalom Võ Nguyên. U svojim je djelima često govorila o ženskom svijetu. Do sada je njezina najprodavanija knjiga Lettera a un bambino mai nato 1975. s kojom otvara meditaciju o majčinstvu. Djelo je popraćeno raspravama o pogledu na pobačaj same autorice. Umrla je 15 rujna 2006. ; The journalist and writer Oriana Fallaci was born on June 29, 1929 in Florence in a humble family. Her childhood was abruptly infringed by the Second World War. The war that will later shape her character as well as her ideologies and consequently her writing. Driven by economic needs, she started working as a journalist. She worked for "Il Mattino dell'Italia centrale" and "L'Europeo" newspapers. In 1967 she became a war correspondent in Vietnam which made her a world-renowned journalist. Along with her journalist career she managed to make a career as a novelist whose novels became famous all around the world and have been translated in many countires. We consider her novels to be autobiographical starting from Penelope alla guerra (1962) which is her first highly successful novel until the last one Un cappello pieno di ciliege (2008) published posthumously. She was among the first female journalists in Italy. She fought for her rights in journalism by becoming one of the world's best known war correspondents. She has published articles that are part of the history including an interview with General Võ Nguyên. In her works she often spoke of the female world. Her best-selling book by far is Lettera a un bambino mai nato in 1975 with which she opens a reflection on the role of motherhood. The work was accompanied by several discussions on the author's views on abortion. She died on September 15, 2006.

Das Ziel dieser Diplomarbeit ist die Analyse der Motive der Mutterschaft und der Emanzipation in den Romanen "Lagerfeuer" und "Die Mittagsfrau" der deutschen Schriftstellerin Julia Franck, die 1970 in Ost-Berlin geboren wurde. Der Hauptcharakter des Romans "Lagerfeuer" ist Nelly Senf, eine junge Mutter zweier Kinder, die wegen des Selbstmordes ihres Geliebten und Vaters ihrer beiden Kinder trauert und in den Westen Deutschlands zieht. Neben ihrer Verzweiflung und Schmerzen, die sie während der Flucht erleidet und der schweren Situation zwischen ihr und ihren Kindern, wird im Roman durch die Figur der Nelly Senf auch das Motiv der Mutterschaft und Emanzipation behandelt. Im zweiten Roman "Die Mitagsfrau" gibt es zwei Mütter mit verschiedenen Charakteren und Eigenschaften. Im Verlauf des Romans wird anhand dieser beiden Figuren gezeigt, wie sich eine Mutter nicht verhalten sollte und wie sich eine Frau im Verlauf der Zeit und in im tristen Alltag zurechtfindet. Der Roman "Die Mittagsfrau" handelt von der unglücklichen Lebenssituation der Helene Würsich und ihrer Mutter, Alice Sehmisch, von ihrer Geburt in Bautzen im Jahr 1907 bis zu dem Zeitpunkt, als sie ihren siebenjährigen Sohn Peter 1945 auf einer Bahnhofsbank auf dem Weg nach Berlin verlässt, weil sie verhindern möchte, dass ihr Sohn nicht bei einer emotional kalten Mutter lebt, wie sie es selbst musste. Helene bemüht sich, ihrem Kind das Bestmögliche zu bieten. Den Hauptteil der Zeit widmet sie ihrer Karriere, um das gemeinsame Leben mit ihrem Sohn zu verbessern. Julia Franck beschreibt die Traumata aus Helenes Kindheit als emotionale Entfremdung, die Helenes junges Leben von Anfang an bestimmten. Helene verwandelt sich in eine apathische Mutter, die am Ende ihr eigenes Kind verlässt, um sich nicht selbst zu verlieren. Im Roman "Lagerfeuer" ist der Hauptcharakter Nelly Senf, eine junge Mutter zweier Kinder. Sie ist eine gebildete Frau, die ihre Lebensziele genau kennt. Nelly beweist, wie eine Frau gleichzeitig eine Ausbildung machen kann und eine gute Mutter sein kann, die sich um ihre Familie kümmert. Nelly Senf hat zwei Kinder, Katja und Aleksej. Beide Kinder wechseln in eine andere soziale Umgebung, verändern ihre Gewohnheiten und die Schule. In einigen Abschnitten des Romans liest man, wie Nelly eine verständnisvolle und liebevolle Mutter ist, während andere Stellen ihren emotional kalten Standpunkt beschreiben, der nicht zu einer Mutter passt. Anhand der Analyse beider Werke kommt man zum Schluss, dass die Mutterschaft und Emanzipation aus der Sicht dieser drei Mütter und Frauen, verschieden ausgelegt, verstanden und gelebt werden kann. Alle drei Mütter haben verstanden, dass die Mutterschaft eine Herausforderung ist, allerdings sind sie sich nicht alle darüber bewusst, dass sie auch eines der schönsten Dinge im Leben ist. Alle drei sind nicht stark genug, um diese Herausforderung richtig anzunehmen, zusätzlich hinterlassen das falsche Verhalten und die schlechte Erziehung, die sie selbst durchlebten, auch negative Folgen bei ihren eigenen Kindern. Aufgrund des großen Drucks der damaligen politischen Situation, der Zeit einer ausgeprägt politischen Ideologie, des Nationalsozialismus, geben sich einige von ihnen selbst auf. Am Beispiel der Nelly Senf sieht man, dass man trotz dieser schwierigen Zeiten seine Wünsche mit seinem Leben in Einklang bringen kann, wenn man nur einen ausreichend starken Charakter hat. Was das Motiv der Emanzipation betrifft, stellt dieser Begriff für Helene und Nelly ein Imperativ dar, während Selma sich immer mehr in sich selbst zurückzieht. Die Emanzipation bietet den Weg in eine bessere Zukunft, während andere sich mit ihrem Schicksal, wie immer es auch ausfällt, abfinden. ; Tema ovog diplomskog rada je analiza motiva majčinstva i emancipacije u romanima "Lagerfeuer" (2003; "Zapad") i "Die Mittagsfrau" (2007; "Poludnica") njemačke književnice Julije Franck, rođene 1970. godine u istočnom Berlinu. Središnja figura romana "Lagerfeuer" je mlada majka dvoje djece, Nelly Senf, koja dok prelazi na zapad žali zbog samoubojstva svog ljubavnika, oca svoje djece. U romanu se kroz lik Nelly Senf ističe motiv majčinstva i emancipacije. Roman "Die Mittagsfrau" prikazuje dvije majke različitih osobina i karaktera. Prikaz ženskih likova omogućuje uvid u majčinstvo kakvo ne bi trebalo biti i uvid u bitku koju žena vodi s vremenom i neprilikama koje joj život nosi. Roman "Die Mittagsfrau" nesretna je životna priča Helene Würsich i njene majke. Radnja prati razvoj događaja od njenog rođenja 1907. godine do trenutka kad 1945. godine napušta sedmogodišnjeg sina Petra na kolodvorskoj klupi na putu za Berlin. Julia Franck pokazuje kako je emocionalna otuđenost od početka odredila čitav život ove mlade žene. Djetinjstvo lišeno emocija Helene pretvara u apatičnu majku, u majku koja na kraju napusti svoje dijete kako ne bi izgubila sebe zauvijek. U romanu "Lagerfeuer" glavni je lik majka dvoje djece, Nelly Senf, obrazovana žena koja jasno zna svoje ciljeve. Nelly pokazuje kako žena i majka dvoje djece može postići svoje obrazovne ciljeve, a ujedno brinuti i o obitelji. Analizom djela dolazimo do zaključka da životna priča jedne žene i uloga kao majke ne sliči drugoj. Kada govorimo o motivu emancipacije, taj je pojam za Helene i Nelly imperativ, dok ga Selma zatomljuje duboko u sebi. Emancipacija jednoj znači put prema boljoj budućnosti, dok se druga miri s postojećom sudbinom. ; The theme of this thesis is the analysis of the motifs of motherhood and emancipation in the novels "Lagerfeuer" (2003; "West") and "Die Mittagsfrau" (2007; "The Blind Side of the Heart") by the German writer Julia Franck, born in 1970 in East Berlin. The central figure of the novel "Lagerfeuer" is the young mother of two, Nelly Senf, who laments the suicide of her lover and father of her children, as she travels to the West. With all the suffering and pain that she describes as she moves to the West and the troublesome situations Nelly and her children experience, the novel emphasizes the motif of motherhood and emancipation through her character. In the second novel, "Die Mittagsfrau", there are two mothers, of different traits and characters, who throughout the novel show what motherhood should not be and how one woman copes with time and difficulties her life carries. The novel "Die Mittagsfrau" is an unhappy life story of Helen Würsich and her mother, Alice Sehmisch, from her birth in Bautzen in 1907 until she left her seven-yearold son Peter in 1945 on the train station on his way to Berlin. With the desire that her child does not grow up as she did, with an emotionally cold mother, Helen strives to provide the best she can. She devotes most of her time to education and building a career that will make her life easier. Nevertheless, childhood traumas mark her. Julia Franck shows how emotional alienation has defined this young woman's life from the beginning. Helen's emotionless childhood turns her into an apathetic mother, who eventually abandons her child in order to save herself. In the novel "Lagerfeuer", the main character is the mother of two children Nelly Senf, an educated woman who clearly knows her goals. Nelly shows that it is possible for a woman, a mother with two children, to achieve the level of education she craves for and to care for her family. Both of her children, Katya and Alexey, are changing their living environment and habits, as well as their school. Their mother, in this difficult part of their lives, must comfort and support them. In some parts of the novel, Nelly's mother figure is full of understanding and love, and in others she shows a cool emotional attitude which is not fit for her role. Analysing the novels, motherhood and emancipation can be understood differently from the perspective of three mothers and women. All three mothers are aware that motherhood is hard work, but they are not aware that it is also the most beautiful job in the world. Likewise, not all of them are strong enough to do the job properly and to see that bad behaviour and poor upbringing have an effect on their children. Due to great pressure and the political situation of the time, great political ideologies and National Socialism, some of them give up. The example of Nelly Senf shows how everything can be done when desire and will are aligned. When it comes to the motif of emancipation, Selma obscures it deep within, while for Helen and Nelly this is an imperative. Emancipation marks the path for a better future for one mother, while the other reconciles with destiny as it is.