Suchergebnisse

Devletler, uluslararası sistemde dış politikalarını yumuşak güç yönünde değiştirecek olan faaliyetlere öncelik vermeye ve uygulamaya geçmişlerdir. Küreselleşme ile değişen güç ve güç unsurları nedeniyle devletler, oluşturdukları ulus ötesi topluluklarla dış politikalarına yön vermeyi tercih etmektedirler. Dış politikalarını hükümet içi ve dışı kuruluşlarla çeşitlendirmek isteyen devletler, çok amaçlı ve yönlü stratejilerini gerçekleştirmeyi hedeflemektedirler. Bu doğrultuda Türkiye'de dış politikasını değiştirerek dış yardımlarla uluslararası politika çerçevesinde kültürel diplomasiyi benimsemiştir. Zengin kültürel değerlere sahip olan Türkiye'nin bu bağlamda yumuşak güç kapasitesi artmakta ve yaratılan yeni kuruluş ve kurumlar da bunda etkili bir rol oynamaktadır. Bu çalışmanın amacı Türk dış politikası kapsamında 2016 yılında kurulmuş olan Türkiye Maarif Vakfı, Vakfın Türk dış politikasının şekillenmesindeki rolü ve özellikle Doğu Afrika'daki faaliyetleri araştırılmıştır. Çalışmada yazılı dokümanlar incelenmiş, kaynak taraması yapılmıştır. Türk dış politikasında uygulanan stratejiler içerisinde bulunan yumuşak güç uygulamaları arasında Türkiye Maarif Vakfı önemli bir unsurdur. FETÖ'nün ABD bağlantısı göz önüne alındığında, Türkiye'nin dış politikasını Batı'nın ve ABD'nin etkisinden çıkararak, yeni politikalar üretmeye çalışması gerekmektedir. Araştırma Türkiye Maarif Vakfı'nın sadece Doğu Afrika'daki faaliyetleri ile sınırlandırılmıştır. Türkiye Maarif Vakfı'nın faaliyetleri bu kapsamda olumlu değerlendirilmektedir. Türkiye'nin iş birliği içinde olduğu ülkelerde kültür ve medeniyet bakımından etkileşime neden olan Vakfın, uluslararası eğitim alanında Türkiye ile dünya arasında bir köprü olduğu şeklinde bir değerlendirme yapılmaktadır. Çalışmanın birinci bölümünde dış politika kavramı, yumuşak güç kavramı, Türkiye'nin yumuşak güç kaynakları, Türkiye'nin dış politikasında yumuşak güç kullanımı üzerinde durularak açıklamalara yer verilecektir. Çalışmanın ikinci bölümünde Türkiye Maarif Vakfı ve dış politikada rolü araştırılmıştır. Bu kapsamda Vakfın kuruluşu, faaliyet, amacı, organları ve personeli değerlendirilmiş, Vakfın Türk dış politikasının şekillenmesinde nasıl bir rol oynadığı, Vakfın toplumdaki önemi ve yeri, dış politikadaki yeri, Doğu Afrika'daki faaliyetleri araştırılmış ve değerlendirilmiştir. Anahtar Kelimeler: Türkiye Maarif Vakfı, Dış Politika, Yumuşak Güç, Doğu Afrika ; States have prioritized and implemented activities that would change their foreign policy in the direction of soft power in the international system. Due to the changing power and power elements with globalization, states prefer to direct their foreign policies with the transnational communities they form. States that want to diversify their foreign policies with internal and external governments aim to realize their multi-purpose and directional strategies. In this regard, the international policy framework for external assistance with changing the foreign policy Turkey has adopted cultural diplomacy. Rich cultural values that have increased Turkey's soft power capacity in this regard and created new organizations and institutions also play an effective role in this. The purpose of this study, which was founded in 2016 under the Turkish foreign policy, Turkish Maarif Foundation, the Foundation's role in shaping Turkish foreign policy and especially the activities in East Africa has been investigated. In the study, written documents were examined and a literature review was made. Among the soft power practices included in the strategies applied in Turkish foreign policyTurkish Maarif Foundation is an important factor in Turkish foreign policy. Given FETÖ's US connection, Turkey's foreign policy by removing the influence of the West and the United States must work to produce new policies. The research is limited to the activities of Turkish Maarif Foundation only in East Africa. The activities of Turkish Maarif Foundation are evaluated positively in this regard. In countries where the culture of Turkey's cooperation in terms of civilization and the foundation of interference, an assessment is made as to be a bridge between the world and Turkey in the field of international education. In the first part of the study the concept of foreign policy, the concept of soft power, Turkey's soft power resources, Turkey's foreign policy with emphasis on the use of soft power will be explained. In the second part of the study it was examined in Turkish Maarif Foundation and foreign policy. In this context, the foundation, activity, purpose, organs and staff of the Foundation were evaluated, the role of the Foundation in shaping Turkish foreign policy, the importance and place of the Foundation in society, its place in foreign policy, its activities in East Africa were investigated and evaluated. Keywords: Turkey Maarif Foundation, Foreign Policy, Soft Power, East Africa

Text in Turkish; Abstract: Turkish and English ; Includes bibliographical references (leaves: 106-116) ; xii, 117 leaves ; Sürdürülebilirlik, başta iş dünyası olmak üzere akademisyenler tarafından da ilgi gören bir konudur. Sürdürülebilirlik kavram olarak büyüme yerine kalkınmayı öngörmektedir. Bu nedenle sürdürülebilirlik olmadan kalkınma olmayacağı gibi, kalkınma olmadan da sürdürülebilirlik olamaz. Sürdürülebilir kalkınma; bugünün ve geleceğin yaşamının planlanması, gelecek nesillerin ihtiyaçlarının bugünden karşılanabilmesi için gerekli imkânların sunulması şeklinde tanımlanır. Ekonomiyle birlikte toplumun da parçası olan işletmeler de süreç kâr odaklı iken küreselleşmenin getirdiği etkiyle yerini çevresel ve sosyal göstergelerle dengeleyerek gerçekleşmektedir. Bu üçlü dengeleme; çevresel, sosyal ve ekonomik göstergeler aynı zamanda sürdürülebilir kalkınmanın boyutlarını oluşturmaktadır. İşletmeler sürdürülebilirlik raporları ile iç ve dış paydaşlarına kurumlarının gerçek performanslarını yansıtmakla birlikte faaliyette bulundukları çevreye karşı sorumluluklarını da gözler önüne sermektedirler. İşletmelerin varlıklarını sürdürülebilir kılmak adına kurumsal şekilde devam etmeleri Kurumsal Sürdürülebilirlik kavramını ortaya çıkartmıştır. İşletmeler bu kavram gereğince, yalnızca kurumun çıkarını değil, sistemin çıkarını göz önünde bulundurarak hareket etmelidir. İşletmelerin hem finansal raporlama yapması hem de sürdürülebilirlik raporlama yapmaları halinde pek çok sayıda doküman oluşması, kreditörler tarafından yorumlanmakta güçlük çekilmesi neticesinde geleceğin raporlaması olarak adlandırılan entegre raporlamaya geçiş süreci başlamıştır. Çalışma dört bölümden oluşmaktadır. İlk bölümde sürdürülebilirlik kavramına değinilmiş; sürdürülebilirlik raporlamasının içeriği ve önemi incelenmiştir. İkinci bölümde kurumsal sürdürülebilirlik hakkında genel bilgiler verildikten sonra kurumsal sürdürülebilirlik modelleri ele alınmıştır. Üçüncü bölümde, sürdürülebilirlik ile ilgili kuruluşlar hakkında bilgi verilmiş; sürdürülebilirlik ölçüm uygulamaları olan Sürdürülebilirlik Endekslerine değinilmiştir. Son bölümde ise finansal raporlamadan entegre raporlamaya geçiş sürecinden bahsedilmiş; entegre raporun tarihsel gelişimi, kapsamı, amacı, işletmelere sağladığı fayda, içeriği ve kılavuz ilkeleri detaylı bir şekilde incelenmiştir. Türkiye'de az sayıda yayınlanan entegre raporlardan farklı iki sektör seçilerek içerik karşılaştırılması yapılmıştır. Bu kuruluşlar; T.Garanti Bankası A.Ş., Türkiye Sınai Kalkınma Bankası (TSKB) ve Çimsa Çimento T. A.Ş. 'dir. ; Sustainability is also a topic of interest to academics, especially in the business world. Sustainability foresees development instead of growth as a concept. For this reason, there will be no sustainability without sustainability, and there will be no sustainability without development. Sustainable development; the planning of today's and future's life, and the provision of necessary facilities for the needs of future generations to be met today Businesses, which are part of the economy and society, are realized by balancing the environmental and social manifestations with the effect of globalization, while the process is profit-oriented. This triple balancing; environmental, social and economic indicators also constitute the dimensions of sustainable development. Operational sustainability reports and internal and external stakeholders reflect the true performance of their organization, as well as their responsibilities towards the environment in which they operate. Organizational continuity of businesses in order to make their assets sustainable has led to the concept of Corporate Sustainability. According to this concept, businesses should act not only in the interest of the institution but also in the interest of the system. In the event that businesses do both financial reporting and sustainability reporting, the process of transitioning to integrated reporting, which is called the reporting of the future in the sense that the formation of a large number of documents is interpreted by the creditors and is difficult, has begun. The study consists of four parts. In the first chapter, the concept of sustainability is mentioned; the content and importance of sustainability reporting has been. In the second chapter, corporate sustainability models are discussed after giving general information about corporate sustainability. In the third chapter, information on sustainability related organizations was given; Sustainability Indexes, which are sustainability measurement applications. In the last section, the transition process from financial reporting to integrated reporting is mentioned; the historical development of the integrated report, the scope, the purpose, the benefits, content and guiding principles it has provided to the enterprises have been examined in detail. Comparing two different sectors selected a small number of integrated content from published reports it was made in Turkey. These organizations; T. Garanti Bankası A.Ş., Türkiye Sınai Kalkınma Bankası (TSKB) and Çimsa Çimento T.A.Ş.

ÖZETULUSLARARARASI FİNANSAL RAPORLAMA STANDARTLARI KAPSAMINDA İRAN MUHASEBE STANDARTLARININ İNCELENMESİ: İRAN'DA BİR UYGULAMAEkonomik yapı hem iç hem de dış sahada geliştikçe, gereklilikler de buna bağlı olarak gelişip yenilenmek ihtiyacı hissetmektedir. Sermayenin uluslararası dolaşımdaki hareketliliği, gelişen sektörel yapılar ve sistematik bir yapıya duyulan ihtiyaç muhasebe uygulamalarında da bir standartlaşmanın gerekliliğini gündeme getirmiştir. Her ülkenin kendi iç düzenlemeleri doğrultusunda şekillendirdiği bu uygulamalar, küreselleşmenin etkisini göstermeye ve sermaye sınırlarının kalkmaya başlaması itibariyle ülkeler arasında da şekillenme ihtiyacı hissettirmiştir. Bu ihtiyaç uluslar arası muhasebe standartlarını gündeme getirmiş ve 1970'ler itibariyle ülkeler arasında yapılan anlaşmalarla ilk adımlar atılmıştır. 1972'de 10'uncu Dünya Muhasebeciler Kongresi'nde alınan karar neticesinde 1973 yılında IASC kurulmuş ve bu komite Uluslar arası Muhasebe Standartlarını oluşturarak günümüzde halen geçerliliği olan bir yapıyı tesis etmiştir. Türkiye'nin bu yapıya dahil olması gerek ABD ile olan ticari ilişkileri gerekse AB'ye uyum çalışmaları doğrultusunda şekillenmiştir. 2000'li yıllar itibariyle bu alanda SPK, BDDK, TMSK gibi kurumlar aracılığıyla yürütülen bu çalışmalar, 2011 itibariyle KGMDSK çatısı altında toplanmış ve bu kurum aracılığıyla devam ettirilmektedir. İran Cumhuriyeti ise bu anlamda oldukça geç sürece dahil olmuştur. 1980'lerde kurumsal alt yapısı oluşmaya başlayan muhasebe standartlarının hayat geçirilmesi 1990'lara denk gelmektedir. 1999'yılında hazırlanan muhasebe kılavuzu ilgili kurumlarca iki yıl süre ile denetime tabi tutulmuş ve bu yöndeki görüş ve değerlendirmelerin akabinde 2001 yılında UMS koordineli olarak 22 standart düzenlenip yayınlanmıştır. Ayrıca 2005 yılında yapılan yenileştirmeler neticesinde iki standart ve 2007 yılında bir standart onaylanmış olup toplamda 33 Muhasebe Standardı düzenlenerek uygulamaya sokulmuştur. Uluslararası standartlarla daha iyi uyum sağlamak için, 2005 yılında 4, 5, 18 ve 19 no'lu standartları içeren 4 standart ila 2007 yılı 11 ve 12. Standartlar yeniden düzenlenip değerlendirmeye konulmuştur.Anahtar Kelimeler: Muhasebe Standartları, Uluslararası Muhasebe Standartları, İran Finansal Raporlama Standartları.ABSTRACTAN EVALUATION OF IRANIAN ACCOUNTING STANDARDS BASED ON INTERNATIONAL FINANCE REPORTING SATANDARDS:AN APPLICATION IN IRANAs the economic structure develops in both domestic and foreign realms, requirements feel the need to develop and renew accordingly, as well. The mobility of the capital in international circulation, developing sectorial structures and the need for a systematic structure has brought the necessity of standardization also in accounting practices into question. These practices shaped by all countries in parallel with its own internal regulations have evoked the need to take shape among the countries, as well, as of the fact that globalization started to take effect and the borders of the capital started to be removed. This need has brought the international accounting standards into question, and the first steps have been taken with the agreements concluded between countries as of the 1970s. As a result of the resolution taken in 10th World Congress of Accountants in 1972, IASC was founded in 1973, and this committee constituted a structure that still has validity today by establishing International Accounting Standards.Turkey's inclusion in this structure has taken shape in accordance with its commercial relationships with the USA as well as with EU harmonization works. These works carried out through the institutions such as SPK, BDDK, TMSK in this field by 2000s have gathered under the same roof of KGMDSK by 2011 and are continued through this institution.On the other hand, Republic of Iran got involved in the process rather late in this sense. Implementation of accounting standards, institutional infrastructure of which started to be formed in the 1980s, coincides with 1990s. Manual of accounting prepared in 1999 was subjected to supervision for a period of two years and immediately after the opinions and evaluations in this aspect, 22 standards were set and published in a coordinated manner with IAS. Furthermore, two standards were approved as a result of the renewals made in 2005, and one standard was approved in 2007, and 33 Accounting Standards in total were set and put into practice.In order to harmonize with international standards better, 4 standards including standards no 4, 5, 18 and 19 were set again and put under evaluation in 2005 and Standards no 11 and 12 in 2007. Key Words: Accounting Standards, International Accounting Standards, Iran Financial Reporting Standards.

Bu tez çalışması ulusal yükseköğretim sistemleri, kalite güvencesi ve yumuşak güç kavramlarının etkileşimleri ile ilgilidir; söz konusu üç temel kavram uluslararası ilişkiler disiplini çerçevesinde beraberce ele alınmıştır. Dolayısıyla üç farklı literatürde tartışılan konular bu tez çalışmasında ortak bir platformda birleştirilmiştir. Pek çok farklı akademisyen ve kurum tarafından hazırlanan ikincil veriler taranmış ve saha araştırmamızda elde ettiğimiz birincil verilerle harmanlanmıştır. 2000'li yıllardan itibaren küresel siyasi sistemde doğrudan sert güç kullanmak yerine vekalet savaşları ile beraber yumuşak güç araçlarının yaygın kullanımına şahitlik ediyoruz. Bu tez çalışmasının merkezinde yükseköğretim sistemlerinde giderek yaygınlaşan uluslararasılaşma eğilimleri bulunmaktadır. Bu temel eğilim (ve kavram) ile birlikte diğer iki önemli kavramın etkileşimi de göz önünde bulundurulmaktadır: bunlardan birincisi yumuşak güç araçlarından bir tanesi olan öğrenci değişim ve burs programlarıdır; ve diğeri de yükseköğretim sistemlerinde kalite güvencesidir. Yükseköğretimin yumuşak güç bağlamında uzun vadeli etkilerinin fark edilmesi ile bu konudaki çalışmalara ağırlık verilmiştir. Özellikle uluslararasılaşma konusunda kurumlar yeni atılımlar yapmakta, uzun vadeli politikalar oluşturmakta ve bu konuda pek çok rapor ve planlar yayınlanmaktadır. Bu araştırmada, küreselleşme eğilimleri ışığında Türkiye'nin yükseköğretim kurumlarının uluslararasılaşma kavramını hangi şekilde algılayıp ne tür politikalarla işlevsel hale getirdikleri incelenmiştir. Türkiye'nin önde gelen üniversiteleri, sınırlı kamu kaynakları, küresel rekabet ve artan beklentiler karşısında yenilikçi çözüm arayışına girmiştir. Bu bağlamda, Türkiye'nin Yüksek Öğretim Kurulu (YÖK), üç temel stratejik hedeften biri olarak ilan edilen uluslararasılaşma başlığını tüm ulusal üniversiteler için ortak hedef olarak koymuştur. Bu tez çalışmasında Türkiye'nin önde gelen üniversitelerinin bu hedefi nasıl algılayıp hangi alt başlıklarda işlevsel hale getirdikleri mercek altına alınmıştır. Diğer yandan da üniversitelerin söz konusu ana hedefe odaklanırken Türkiye'nin yumuşak güç projeksiyonu ve yükseköğretimde kalite güvence çalışmaları ile ne şekilde ilişkilendirme yaptıkları da araştırma sorusu olarak ele alınmıştır. TÜBİTAK'ın 2012-2018 yılları arasında yayınladığı Girişimcilik ve Yenilikçilik Endeksinde yer alan 12 üniversitenin orta ve üst düzey yöneticileri ile mülakatlar yapılarak birincil veriler toplanmıştır. Elde edilen veriler ilave ikincil verilerle birleştirilerek karşılaştırmalı bir genel durum analizi yapılmıştır. ; This thesis deals with the interactions of national higher education systems, quality assurance and soft power; These three basic concepts are discussed together in the framework of the discipline of international relations. Therefore, the topics discussed in three different literature are combined in a common platform in this thesis. Secondary data prepared by many different academics and institutions were scanned and blended with the primary data obtained in our field research. From the 2000s onwards, we have witnessed the widespread usage of soft power tools; besides, we have witnessed more proxy wars instead of using hard power directly in the global political system. At the center of this master thesis one might see the increasing tendency of internationalization in higher education systems. In addition to this fundamental trend (and concept), the interaction of two other important concepts is also considered: the first is student exchange and scholarship programs, one of the soft power tools; and the other is quality assurance in higher education systems. With the recognition of the long-term effects of higher education in the context of soft power, studies on this issue have been emphasized. Especially in the field of internationalization, institutions are taking new steps, formulating long-term policies and many reports and plans are published. In this research, in light of globalization trends behaviors of higher education institutions have been examined: the way in which they understood the concept of internationalization and the way they take operational decisions to reach this prime target. Leading universities in Turkey, in the face of global competition, limited public resources, and rising expectations, have entered into quest for innovative solutions. In this context, Turkey's Council of Higher Education (YÖK), has declared that the internationalization (one of the three main strategic objectives) should become as a common target for all national universities. This thesis sheds light on executive behaviors of Turkey's leading universities: how do they perceive this goal and how they make operational decisions on sub-targets to reach the broader goal of internationalization? On the other hand there are also related sub-research questions on the interaction between internationalization target and two other processes: Turkey's soft power projection and quality assurance in higher education institutions. Primary data has been collected by interviews with top and mid-level university executives. The data obtained were combined with additional secondary data and a comparative general context analysis was performed. 12 leading universities are selected based on the ranking system conducted by Turkey's Scientific and Technological Research Council (TÜBİTAK).

Küreselleşme sürecinin, hemen her alanda yarattığı dönüşümler şüphesiz sivil toplumun ve sivil toplum kuruluşlarının da kapsamını değiştirmektedir. Sivil toplum kuruluşları, yönetişim modelinin ortaya atıldığı günden beri karar alma aşamalarında daha aktif rol oynayarak etkin çalışmalar hayata geçirebilmektedir. Uluslararası kuruluşlarca yönetişim modelinin önerilmesinin arka planında yatan başlıca sebeplerden birini, doğal dengenin bozulması ve etkilerini tüm dünyada hissettirmesi oluşturmaktadır. Bu noktada ise her bir aktörün çevresel sürdürülebilirliğe yapacağı katkı çok değerli olmaktadır. Günümüzde kurumlar çeşitli sorunların altından tek başına kalkmaya çalışmaktadır. Bu da çevre gibi çözümünde her geçen dakikanın önem arz ettiği sorunların, çok yönlü bakış açısıyla değerlendirilemediği, etkin olmayan ve gecikmiş çözümlerin hayata geçirilmesine neden olmaktadır.Türkiye'de doğanın korunması hususunda sivil toplum kuruluşları zamanla daha fazla çalışma yürütmeye başlamıştır. Sivil toplum kuruluşlarının yürüttüğü bu çalışmaların etki alanını arttırabilmesi, gerçek anlamıyla "sürdürülebilir" çevresel gelişmelerin ortaya koyulabilmesinde kamu kurumlarıyla iş birliği büyük bir önem taşımaktadır. Bu çalışmada yönetişim modelinin Türkiye'deki yansımaları, çevre alanında çalışan sivil toplum kuruluşları üzerinden ele alınmıştır. Bu çalışmada sivil toplum kuruluşlarının, çevresel sürdürülebilirlik için varlığının gerekliliği ve önemini ortaya koyabilmek amaçlanmıştır. Bu kapsamda Türkiye'de faaliyet gösteren çeşitli sivil toplum kuruluşları ile yarı yapılandırılmış mülakatlar gerçekleştirilerek bu sivil toplum kuruluşlarının çevresel sürdürülebilirlik adına üstlendikleri roller ele alınmıştır. Aynı zamanda sivil toplum kuruluşları ve belediye iş birliğinin, doğanın korunmasına ve sürdürülebilirliğe katkısı değerlendirilmiştir. Bu doğrultuda belediye ve sivil toplum kuruluşu ortaklığında yürütülmüş olan bir proje örneklendirerek ortaya atılan amaç pekiştirilmeye çalışılmıştır. Bu projeyle birlikte hem belediyenin hem de sivil toplum kuruluşunun bu iş birliğine neden ihtiyaç duyduğunu ve bu iş birliğiyle hangi iş kolunun ya da hangi durumların daha etkin hale geldiğini gösterebilmek amaçlanmıştır. Çalışmanın veri toplama yönetimini, literatür araştırması, görüşülen kurumların incelenen faaliyet raporları, web siteleri, bültenleri ve kuruluşlarla yapılan yarı yapılandırılmış mülakatlar oluşturmaktadır. Tez çalışmasında ulaşılan sonuçlar açısından Türkiye'de çevre sivil toplum kuruluşları, alanlarında önemli çalışmalar yürütmekte; yönetişim modelinin gelişmesiyle birlikte sivil toplum kuruluşları daha fazla söz sahibi olabilmektedir. Bu süreçte birçok belediyenin tutumu farklılılık gösterse de sivil toplum kuruluşlarıyla iş birliğine açıktırlar. Bu da doğrudan karar alıcı organların ve sivil toplum kuruluşlarının dahil olduğu etkin bir çevresel yönetişimi beraberinde getirmektedir. Çevrenin korunması hususunda etkili çözümler sunan belediye ve sivil toplum kuruluşları iş birliği, aynı zamanda her kuruma kendi kapasitesini geliştirebilme imkanı da sağlamaktadır. --- The transformations created by the globalization process in almost every field undoubtedly change the scope of civil society and non-governmental organizations. Since the day the governance model was introduced, non-governmental organizations have been able to play a more active role in the decision-making stages and implement effective activities. One of the main reasons underlying the proposal of the governance model by international organizations is the deterioration of the natural balance and its impact all over the world. At this point, the contribution of each actor to environmental sustainability is very valuable. Today, institutions are trying to deal with various problems alone. This leads to the implementation of ineffective and delayed solutions that cannot be evaluated from a multi-faceted perspective, such as the environment, where the problems of which every passing minute is important.Non-governmental organizations for the protection of nature in Turkey has started to work more execution time. Cooperation with public institutions is of great importance in order to increase the impact area of these activities carried out by non- governmental organizations and to reveal "sustainable" environmental developments in the real sense. Reflections in Turkey is handled through civil society organizations working in the environmental field. It was aimed to put forward the necessity and importance of the existence of non-governmental organizations for environmental sustainability. Semi-structured interviews with various non-governmental organizations operating in Turkey was carried out in this context. The roles of these non- governmental organizations in the name of environmental sustainability were examined. At the same time, the contribution of non-governmental organizations and municipal cooperation to the protection of nature and sustainability was evaluated. In this direction, the aim was tried to be reinforced by exemplifying a project carried out in partnership with the municipality and non-governmental organizations. With this project, it is aimed to show why both the municipality and the non-governmental organization need this cooperation and which business line or situations have become more effective with this cooperation. The data collection management of the study consists of the literature research, the analyzed activity reports of the interviewed institutions, websites, bulletins and semi-structured interviews with organizations. Non- governmental organizations is carrying out important work in the field of environmental in Turkey. With the development of the governance model, non- governmental organizations can have more say. Although the attitudes of many municipalities differ in this process, they are open to cooperation with non- governmental organizations. This brings about an effective environmental governance involving direct decision-making bodies and non-governmental organizations. The cooperation of municipalities and non-governmental organizations, which offer effective solutions in the protection of the environment, also enables each institution to develop their own capacities.

Kurumsal yönetişim, kurumsal iletişim ve iç paydaş kavramlarının, her geçen gün gelişerek ilerleyen kavramlar olduğu görülmektedir. Kurumların uzun ömürlü iş yaşamına sahip olmalarında ve iç paydaşlarıyla olan iletişimlerinde yalnızca özgün ve başarılı faaliyetlerde bulunmaları yeterli değildir. Kurumsal yönetişim ilkelerinin kurum kültürüne yerleştirilmesi ve iş tanımlarının bu perspektifte oluşturulmasıyla her kurum, kendisini tanımlayabilir ve inovatif perspektifle büyüyen öğrenen organizasyon ismini alabilir. Dünyanın küresel bir köy olarak tanımlandığı günümüzde kurumların da küreselleşmeden etkilendikleri önemli bir gerçekliktir ve bu etkileşimden en az zararla ve en yüksek karla çıkabilmeleri gerekmektedir. Bu gereklilik her kurum açısından kurumsal yönetişim ilkeleri eşliğinde planlanan dinamik ve stratejik kurumsal iletişim faaliyetleri, interaktif iç paydaş etkileşimi ile mümkün olmaktadır. Çünkü iç paydaşlar, temel yönetişim prensipleri göz önünde bulundurulduğunda bir kurum için en temel değerdir. Bu sebeple iç paydaş memnuniyeti ve sadakati sağlanamamış bir kurumun kurumsal yönetişim ve kurumsal iletişim prensiplerini yerine getirmekte güçlük çektiği söylenebilmektedir. "Kurumsal Yönetişim Sürecinde İç Paydaşların Katılımında Kurumsal İletişimin Rolü" konu başlıklı tez çalışmasında yer verilen araştırma kapsamında İstanbul"da yer alan X kurumuna gidilmiş ve altı kişi ile birebir derinlemesine görüşme gerçekleştirilmiştir. Bu görüşme için 4 konu başlığı ve her konu başlığı için ayrı ayrı, toplam 21 adet derinlemesine görüşme soru formu oluşturulmuştur. Araştırma kapsamında incelenen X kurumun kurumsal yönetişim, kurumsal iletişim ve iç paydaş kavramlarına yönelik yaklaşımını incelemek amaçlanmıştır. Bu kapsamda tez çalışmasının en önemli sorunsalını yine tez çalışmasının konu başlığı oluşturmaktadır. Çünkü kurumsal yönetişim kavramı sürekli öğrenen, gelişen, kendini yenileyen, değişime açık, risk alabilen ve riskleri yönetebilen bir kurum olmayı ifade eden iletişimsel bir yönetim sürecidir. Bu yönetim sürecini de kurumsal iletişim faaliyetleri ve iç paydaşlarla birlikte yürüterek ileriye götürmeyi amaç edinmiştir. İstanbul"da yer alan X kurumunda tez konu başlığının varlığı araştırılmış ve bu doğrultuda yarı yapılandırılmış soru formları oluşturulmuştur. Hazırlanan yarı yapılandırılmış soru formları görüşme yapılan kişilere dağıtılarak araştırma gerçekleştirilmiştir. Bu kapsamda X kurumunun kurumsal faaliyetleri, kurum-çalışan etkileşimi incelenmiş ve gözlenmiştir. Vaka analizi ile elde edilen veriler içerik analizi kullanılarak çözümlenmiş ve bulgular yorumlanmıştır. Bulgular kapsamında araştırmanın gerçekleştirildiği X kurumunda, kurumsal yönetişim kavramının sistem içerisinde tam uygulanmadığı bu sebeple kurumsal iletişim sürecinin yönetişim noktasında fazla aktif kullanılmadığı, yönetişim anlayışıyla ilerlemediği, iç paydaşların kurumsal yönetişim sürecinde çok fazla katılımlarının gerçekleşmediği kanaatine varılmıştır. Elde edilen ve çözümlenen bulgular sonuç ve öneriler bölümüne aktarılarak detaylı bir biçimde tartışılmıştır. ; The concepts of institutional governance, institutional communication and internal stakeholders have been gaining popularity day by day. Operating in an efficient and unique manner may not be deemed adequate for the institutions to maintain a long life cycle and a proper interaction with the internal stakeholders. Any institution may define its function and structure in a proper way and may be entitled as "a continuously learning organization equipped with innovative perspective" upon adopting institutional governance principles in institutional culture and reframing definitions of positions accordingly. Institutions are clearly affected by globalization today when world may be defined as a global village, thus, they have to survive attaining minimal loss and maximum profit principle which can be maintained through dynamic and strategic institutional communication activities along with interactive interaction with internal stakeholders as internal stakeholders may be defined as basic assets from elementary governance principles. An institution which could not maintain internal stakeholder satisfaction and loyalty may be deemed to fail to adopt institutional governance and communication principles. This dissertation entitled "Role of Institutional Communication in Participation of Internal Stakeholders in Institutional Governance" covers fieldwork of in-depth interviews with six employees recruited by X in İstanbul. A total of 21 in-depth interview forms structured on 4 topics for each has been formed for interviewing purposes. The aim of the research is to analyze attitude of X towards concepts of institutional governance, institutional communication and internal stakeholder, thus, the title of the dissertation may be deemed to represent the main research question. Institutional governance may be defined as a communicational management process to attain an institutional structure of constinuous learning which is apt to develop, to take and manage the risks. The abovementioned management process may be developed through institutional communication activities and participation of internal stakeholders. This dissertation aims to trace institutional communication in X in İstanbul, thus, a number of semi-structure interview forms has been formed for this purpose and these forms has been distributed to the interviewees. Institutional activities and institution-employee interaction in X has been observed and inspected. Data gathered has been analyzed and interpreted through content analysis method. The findings of the research imply that institutional communication is not adopted in a complete manner within the system, thus, it can not be operated efficiently in governance and internal stakeholders can not participate in institutional communication in a proper way. Findings has been discussed in conclusion and further recommendations chapter in detail.

Günümüzde teknolojik gelişmelere paralel olarak kişilerarası iletişim hızla artmış ve bu yoğun iletişim süreci birçok uyuşmazlığın ortaya çıkmasına neden olmuştur. Ticari ilişkilerin gelişmesi ve artan rekabet karşısında yetersiz kalan hukuk sistemleri, adalet etkinliğinin sağlıklı bir şekilde yürütülmesi ve toplumsal barışın sağlanması adına farklı arayışlara yönelerek alternatif çözümler üretmeye başlamıştır. Her toplum kendi sosyal norm ve değerleri çerçevesinde çatışmaların çözümünü adına çalışmalar yapmaktadır. Küresel ekonomilerin gelişmesi ile kişiler arasındaki soyut mesafe kalkmış, dünyanın herhangi bir yerinde yaşanan sorun tüm toplumları etkiler hale gelmiştir. Nitekim, birçok ülkenin yapmış olduğu araştırmalar sonucunda ortak bir anlayış oluşmuş ve uyuşmazlıklara alternatif olarak arabuluculuk yöntemi geliştirilmiştir. Türk hukuk sisteminde de dünyadaki gelişmeleri takiben 2013 yılında 6325 sayılı "Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk Kanunu" kabul edilmiştir. Kanunun 20.maddesinin öngördüğü şarta göre, arabulucu olabilmek için hukuk fakültesi mezunu ve en az beş yıllık mesleki deneyime sahip olmak gerekmektedir. Ancak arabulucu olarak göreve başlamadan önce adaylar bir eğitime tabi tutulmaktadırlar. Eğitim sonrasında yazılı ve uygulamalı sınavlardan başarılı olabilmeleri halinde arabuluculuk görevlerini yerine getirmeleri beklenmektedir. Temelinde iletişimin kilit faktör olduğu arabuluculuk sisteminin başarılı bir şekilde yürütülmesi arabuluculuk yapacak kişilerin nitelikli eğitim almasına bağlı olarak gelişmektedir. Bu kapsamda Türkiye'de iletişim alanında arabuluculuk eğitimlerine ilişkin yüksek lisan ve doktora düzeyinde bir çalışma yapılmadığı görülmektedir. Bundan hareketle bir ilk olarak arabuluculuk eğitimlerine ilişkin çalışma yapılmıştır. Çalışmanın temel amacı, daha etkin arabuluculuk hizmeti verilmesi amacına yönelik gerçekleştirilen arabuluculuk eğitimlerinin var olan durumunun geliştirilmesi ve zenginleştirilmesinde ortaya çıkabilecek seçenekleri eğitmen tutum ve görüşlerinden yararlanarak değerlendirmektir.Çalışmanın birinci bölümünde arabuluculuk sisteminin genel çerçevesi başlığı altında, arabuluculuk sürecinin içeriği ve işlevleri, uluslararası arabuluculuk modelleri ve Türkiye'deki arabuluculuk uygulaması kanunda belirlenen esaslara göre ele alınmıştır. İkinci bölümde arabuluculuk eğitimlerinin uluslararası örnekleri ve Türkiye'deki mevcut arabuluculuk eğitim sistemi iletişim kavramı ile ilişkilendirilerek irdelenmiştir. Son bölümde ise Türkiye Barolar Birliği çatısında eğitim veren eğitmenlerin arabuluculuk eğitimleri hakkında tutum ve görüşlerine yönelik bir araştırma yapılmıştır. Bu çalışma, nitel araştırma tekniği kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Veri toplama tekniği olarak görüşme yöntemi uygulanmıştır. Kalıtımcılarla yapılan yarı yapılandırılmış açık-uçlu görüşmeler sonucunda elde edilen veriler değerlendirilerek yorumlanmıştır. Today, interpersonal communication has increased rapidly in parallel with technological developments. This intensive process of communication has led to the emergence of many disputes. Inadequate legal systems in the face of increased competition and development of trade relations, has focused on different paths and began to produce alternative solutions in order to conduct justice in a healthy way and to establish social peace. Every society works to solve the resolutions of conflicts within the framework of their social norm and values. But the abstract distance between people has been removed with the effects of globalization, and problems that occur in any part of the world has started to affect all societies. A common understanding has evolved based on the results of research conducted by many countries and a mediation method has been developed as an alternative in dispute resolution. Following the developments in the world, "Mediation in Legal Disputes Act" Numbered 6325, was adopted in the Turkish legal system in 2013. According to the conditions stipulated by Article 20 of the Law, in order to become a mediator, one has to be a graduate from law school and must have at least five years of professional experience. But before starting to serve as a mediator, candidates are subjected to a training. If they succeed in the written and practical exam after the training, they are expected to fulfill their duty as a mediator. Successful development of the mediation system, with communication as a key factor in its basis, happens due to mediators receiving a quality education. In this context, it can be seen that there are no studies related to mediation training in the field of communications in Turkey. From this point, the first study on mediation trainings has been conducted.The main objective of the study is to evaluate the options that may arise during the improvement and enrichment of the existing situation of the performed mediation training for providing more effective mediation services, by benefiting from instructor attitudes and opinions.In the first part of the study, under the title of the general framework of the mediation system, the contents and functions of the mediation process, international mediation models and application of mediation in Turkey and functions are addressed according to the principles set out in law. In the second part, international best practices of mediation trainings and existing mediation training system in Turkey is examined with relation to the concept of communication. In the last part, a research is made about the attitudes and opinions of instructors teaching under to roof of the Bar Association of Turkey about the mediation trainings. This study was conducted using qualitative research techniques. Interviews were administered as data collection techniques. Data obtained from the semi-structured openended interviews made with participants were evaluated and interpreted.

Danışman: Alihan Limoncuoğlu ; Çokkültürcülük, bir devletin ulaşmak istediği kültürel politikalar manzumesi anlamına gelmektedir. Devlet, inşa ettiği politik duruşta her ne kadar bir etnik unsura diğerlerinden daha fazla yer verse de çokkültürcülük kavramı, var olan tüm kültürlere yer veren normatif ilkeler toplamıdır. Çokkültürlülük ise bir politik duruştan çok mevcut durumu özetleyen tanımlayıcı bir kavramdır. Çokkültürlülük, bir toplumdaki etnik, kültürel, dilsel, ırksal, dinsel ve/veya bireysel tüm farklılıkların, siyasal ve kamusal alanda kendini özgürce ifade etmesi ve tanınması anlamına gelir. Çokkültürlülüğü çoğulculuktan ayıran temel fark, onun yirminci yüzyılın idealleştirdiği demokrasi, bireycilik ve insanların evrensel eşitliği gibi ilkelerini, bireylerin farklılığına rağmen değil, bu farklılıklar sebebiyle uygulama isteğidir. Siyasal manada politik bir duruş olan çokkültürcülük ve toplumdaki birden fazla kültürel durumu betimleyen çokkültürlülük kavramı devlet etkisini en aza indirmeyi düşünen liberal kültürün bir parçası olmasına karşın, azınlık hakları konusunda sorumluluğu yine devlete devreder. Çokkültürlü anlayışın Avrupa'ya yansıyan en büyük sorunu, yerleşik olmayan topluluklarda gözlemlenmektedir. Avrupa ülkeleri, İkinci Dünya Savaşı sonrası ve Soğuk Savaş boyunca ekonomilerini ve ülkelerindeki refah seviyelerini geliştirmektedirler. Çokkültürlülüğün gelişimi bağlama oturtularak, yani çokkültürlülük bilinen şekli ile içinde doğduğu Batı demokrasilerinin siyasi çerçevesi içine yeniden yerleştirilerek çokkültürlülüğün "kapsayıcı" bir tanımı yapılacaktır. Çokkültürlülük bu durumda, belirgin niteliği birlik ve çoğulculuk arasındaki gerilim olan daha genel bir sorunsalın, milli birlik sorunsalının özel bir biçimi olarak karşımıza çıkmaktadır. Çokkültürlülük söz konusu olduğunda üzerinde durulan kimlik etnik kimliktir. Bu etnik kimlik belli bir soya aidiyeti ifade eder. Ulus devlet sürecinde millet oluşumunda soy ikinci planda kalmaktadır. Günümüzde, kültürel aynilik anlayışından uzaklaşma ile birlikte etnik kimliklerin yeniden kendini tanımlaması ve otantik gerçekliğine yeniden dönmesi refleksi ortaya çıkmaktadır. Çokkültürlülük bu noktada gündeme gelmekte ve kendine meşruiyet zemini aramaktadır. Avrupa Birliği'nin bugün içinde bulunduğu refah paylaşımı ve işsizlik temelinde gerçekleşen durağan yapı, birliğin çokkültürlü sisteminin iflas etmesine sebep olmaktadır. Küreselleşme ile terörist organizasyonların propaganda imkanının gelişmesi bu durumun da ırkçılık ve yabancı düşmanlığını tetiklemesi dolayısı ile kimlik politikalarına bağlı çokkültürlülük iflası arasında güçlü bir bağ vardır. Çokkültürcülüğün iflası sadece sağ veya muhafazakar siyasetçiler tarafından değil ana akım partilerin tümü tarafından dile getirilmektedir. Bu düşünceler birleştiğinde Avrupa'da özellikle ll. Dünya savaşı sonrasından günümüze görülmemiş düzeyde yabancı düşmanlığını körüklemektedir. En azından Avrupa'nın gelişmiş ülkeleri düzeyinde, Avrupalı devletler ve bu devletlerde çalışan misafir işçiler arasındaki ilişkinin, bir karşılıklı gönüllülük (arz-talep) dengesine dayandığı, çokkültürlülük tarafından ihmal edilen bir olgu olagelmiştir. ; Multiculturalism means the cultural politics that a state wants to achieve. The concept of multiculturalism is the sum of normative principles that embrace all existing cultures, although the state has more of an ethnic component in its political stalemate than any other. Multiculturalism, on the other hand, is a descriptive concept that summarizes the current state rather than a political one. Multiculturalism means that all ethnic, cultural, linguistic, racial, religious, and / or individual differences in a society are freely expressed and recognized in the political and public arena. The main distinction that distinguishes multiculturalism from pluralism is that it wants to apply the principles such as democracy, individualism and universal equality of people idealized by the twentieth century, not because of individual differences, but because of these differences. The concept of multiculturalism, which is a political stance in the political sense and multiculturalism, which describes more than one cultural situation in society, is part of a liberal culture that considers the least to be a state influence, but it also transfers responsibility for minority rights to the state. The greatest problem of multicultural understanding reflected in Europe is observed in non-resident communities. European countries are improving their economies and the prosperity of their countries throughout the post-Second World War and the Cold War. The development of multiculturalism will be restrained, that is, multiculturalism will be redefined in the political context of the Western democracies in which it is born in order to make a "covering" definition of multiculturalism. In this case, multiculturalism emerges as a specific form of the question of national unity, a more general problematic which is the tension between unity and pluralism. When it comes to multiculturalism, the identity is the ethnic identity. This ethnic identity refers to a certain soya belonging. In nation-state process, the second line remains in nation formation. Today, with the departure from the understanding of cultural identity, the reflex of ethnic identities to redefine themselves and return to their authentic reality emerges. Multiculturalism is at this point in the world and is looking for a legitimacy ground for itself. The stagnant structure of the European Union, which is based on welfare sharing and unemployment today, causes the multicultural system of the Union to go bankrupt. There is a strong link between globalization and the development of the propaganda opportunities of terrorist organizations, which in turn triggers racism and xenophobia, and therefore the multiculturalism connected with identity politics. The work of multiculturalism is not only spoken by right-wing or conservative politicians, but by all mainstream parties. When these considerations are combined, especially in Europe, It has fueled xenophobia at an unprecedented level after World War II. At least at the level of Europe's developed countries, the relationship between European states and guest workers working in these states has become a phenomenon neglected by multiculturalism, based on a mutual volatility (supply-demand) balance.

1980'li yıllardan itibaren küreselleşmenin etkinliklerini zirvelerde gerçekleştirdiği görülmektedir. Bu süreçle paralel olarak uluslararası etkileşimlerde büyük artışlar yaşanarak, çok uluslu şirketlerin aktörleştiği ve diğer aktörler ile (sivil toplum örgütü, devlet ve uluslararası örgütler) bağımlılık ve güç ilişkisi kurduğu bir sistem var olmaktadır. Serbest piyasanın tüm dünyada yaygınlaşması ulus devletin etkinlikleri azaltarak yönetim tekelini kırmış ve çok uluslu şirketlerin hakimiyetinin genişlediği bir yapı oluşturmuştur. Finans piyasalarının dönüşüme dahil olması ile sermayenin uluslararası dolaşımı artmıştır. Bu durum çok uluslu şirketlerin yabancı yatırımları, küresel piyasada faaliyetleri sürdürebilmenin en önemli aracı olarak görmelerine neden olmuştur. Özellikle sermaye birikiminin yetersiz kaldığı gelişmekte olan ülkelerin kalkınması adına önemli olan doğrudan yabancı yatırımlar alternatif dış finansman kaynağı olarak görülerek, sorun çözümünde en değerli yol olmaktadır. Doğrudan yabancı yatırımların etkilerinin ülkeden ülkeye veya şirketten şirkete değiştiği görülmektedir. Her koşulda doğrudan yabancı yatırım gelişmekte olan ülke için önemli bir kaynak artışı sağlamaktadır. Gelişmekte olan ülkeler beklenilen etkin sanayinin kurulamaması üzerine çok uluslu şirketlerin bu ilişkide köprü görevini üstlenmesini olumlu bularak şirket faaliyetlerini teşvik etmektedirler. Yaşanılan bu ilişkide gelişmekte olan ülkelerin yapılarında büyük değişimler yaşanmakta ve ülke üzerinde baskı oluşturmaktadır. Bu durumda çok uluslu şirketler siyasal yapılar haline bürünerek devlet ile sermaye arasındaki ilişkilerin azalmasına neden olmuştur. Piyasada aktörlerin ulus devletin etkilerini negatif şekilde hissetmesi aktörlerin sivil toplum örgütleriyle işbirliklerini arttırmıştır. Bu işbirliğinin oluşmasının nedeni, devletin sosyal uygulamalarını azaltması ve şirketlerin sadece ekonomik faydayı değil sosyal faydayı da benimseme mecburiyetidir. Bu süreç bağlı kapitalizm kavramını oluşturmuş çok uluslu şirketler ile sivil toplum örgütlerinin birbirine bağımlı olduğu, birbirini etkilediği ve sistem içerisinde güç oluşturduğu ilişki bütünü var olmuştur. Kurulan işbirliği piyasa içi ve piyasa dışı pek çok avantajı taraflara sunmaktadır. Bu ilişkinin giderek güçlenmesi sosyal yardımların melez kurum (sivil toplum örgütü ile çok uluslu şirket bileşimi) üzerinden yapılmasına neden olmaktadır. Bağlı kapitalizmin daha çok gelişmekte olan ülkelerde var olma nedeni, sivil toplum anlayışının gelişmediği, demokrasinin içselleştirilemediği ve politik süreçlerden bağımsız olarak düşünülemeyen kurumsal sosyal sorumluluk anlayışının var olması bağlı kapitalizmi bu ülkelerde etkin kılmaktadır. Ayrıca devletin çok uluslu şirketin aktörlüğüne müdahale etme isteğinin çıkış noktası olarak görülen bu işbirliği, bağlı kapitalizmin bu ülkelerdeki etkisini arttırmıştır. Ülkelerdeki yönetim başarısızlıkları ve yönetim boşlukları sivil toplum örgütlerine ihtiyacı arttırarak bu bölgede işlerlik kazanmasına neden olmuştur. Gelişmekte olan ülkelerde krizlerin olumsuz etkilerinin daha fazla olması sivil toplum örgütlerinin işbirliğini tercih etmesinin nedenini oluşturmaktadır. Çok uluslu şirket ile sivil toplum örgütü işbirliği taraflar açısından karşılıklı değer yaratma süreci olarak tanımlanmaktadır. Bu değer yaratma sürecinde tarafların iki kurumdan ziyade tek bir kurum gibi hareket edildiği görülmektedir. Karşılıklı çıkarlar doğrultusunda etkinliklerini sürdüren melez kurum var olmaktadır. Bağlı kapitalizm kavramı, sivil toplum kuruluşu ve çok uluslu şirketlerin kapitalist sistem içerisinde ayakta kalabilmeleri adına karşılıklı çıkarlarının gözetildiği, güçlerin birleştirildiği sistemi ifade etmekte ve tüm dünyayı etkilemektedir. --- The impacts of globalization were observed on its peak point since 1980s. In parallel to this process, major increases were experienced in international interactions, and a system, in which multinational corporations became actors and established dependency and power relations with other actors (i.e. non-governmental organization, governmental and international organizations), came into existence. The spread of free market throughout the whole world has destroyed the monopoly in terms of management by reducing the effects of nation-state, and it generated a construct, in which the dominance of multinational corporations expanded. The circulation of the stock in international platforms has increased with the involvement of the finance market to this transformation. As a consequence of that, multinational corporations consider foreign investments as the most crucial tool to sustain transactions in the global market. First-hand foreign investments, which are important for the developing countries where the capital stock is insufficient, are seen as an alternative external financing source and become the most valuable way to the solution of the problem. It is seen that the effects of direct investments vary across different countries and corporations. In all circumstances, first-hand foreign investments provide the developing countries with a significant increase in sources. Due to not establishing an effective industry in developing countries, the bridging role undertaken by multinational corporations in this relationship is found positive and their operations are promoted. Major structural changes are experienced in the developing countries in this relationship and this condition generates a pressure on these countries. In this case, multinational corporations disguise in political structures and cause a decrease in the relationship between the government and the capital. Feeling the impacts of nation states in a negative way by actors in the market facilitates the corporation between the actors and non-governmental organizations. The reasons behind this corporation are the decrease in social execution by the government and the requirement of adopting not only an economical gain but also a social benefit. This process leads to the emergence of the term "dependent capitalism" and there exists an entirety of relation, in which multinational corporations and non-governmental organizations are dependent to each other, are affecting each other, and are generating power within the system. The cooperation provides advantages to each side in terms of external and internal market. The gradual consolidation of this relationship leads to providing the social assistance through a hybrid institution (which is the combination of a non-governmental organization and a multinational corporation). The reason why dependent capitalism mostly exists in developing countries is the institutional social responsibility perception which cannot be thought independent of political processes and in which sense of civil society does not improve, and the democracy is not internalized. Besides, this corporation, which is regarded as the starting point of the desire of interference of government to the multinational corporations, increases the effects of dependent capitalism in these countries. The administration failures and vacancies in these countries lead to the need for non-governmental organizations and to the functionality of these organizations in these regions. The dominant negative effects of crisis in the developing countries lead to the preference of non-governmental organizations for a cooperation. The cooperation between a multinational corporation and a non-governmental organization is defined as a process of creating reciprocal value in terms of each side. It is seen that these sides act as a single institution in this value-creation process rather than two different institutions. They are regarded as hybrid institutions which maintain their operations in accordance with their mutual benefits. The term "dependent capitalism" refers to a system, in which the non-governmental organizations and the multinational corporations look after their mutual benefits to maintain their existence and in which theyunify their strengths, influences the whole world.

1980'li yıllardan itibaren küreselleşmenin etkinliklerini zirvelerdegerçekleştirdiği görülmektedir. Bu süreçle paralel olarak uluslararası etkileşimlerde büyük artışlar yaşanarak, çok uluslu şirketlerin aktörleştiği ve diğer aktörler ile (sivil toplum örgütü, devlet ve uluslararası örgütler) bağımlılık ve güç ilişkisi kurduğu bir sistem var olmaktadır. Serbest piyasanın tüm dünyada yaygınlaşması ulus devletin etkinlikleri azaltarak yönetim tekelini kırmış ve çok uluslu şirketlerin hakimiyetinin genişlediği bir yapı oluşturmuştur.Finans piyasalarının dönüşüme dahil olması ile sermayenin uluslararası dolaşımıartmıştır. Bu durum çok uluslu şirketlerin yabancı yatırımları, küresel piyasadafaaliyetleri sürdürebilmenin en önemli aracı olarak görmelerine neden olmuştur. Özellikle sermaye birikiminin yetersiz kaldığı gelişmekte olan ülkelerin kalkınması adına önemli olan doğrudan yabancı yatırımlar alternatif dış finansman kaynağı olarak görülerek, sorun çözümünde en değerli yol olmaktadır. Doğrudan yabancı yatırımların etkilerinin ülkeden ülkeye veya şirketten şirkete değiştiği görülmektedir. Her koşulda doğrudan yabancı yatırım gelişmekte olan ülke için önemli bir kaynak artışı sağlamaktadır.Gelişmekte olan ülkeler beklenilen etkin sanayinin kurulamaması üzerine çok uluslu şirketlerin bu ilişkide köprü görevini üstlenmesini olumlu bularak şirket faaliyetlerini teşvik etmektedirler.Yaşanılan bu ilişkide gelişmekte olan ülkelerin yapılarında büyük değişimleryaşanmakta ve ülke üzerinde baskı oluşturmaktadır. Bu durumda çok uluslu şirketler siyasal yapılar haline bürünerek devlet ile sermaye arasındaki ilişkilerin azalmasına neden olmuştur. Piyasada aktörlerin ulus devletin etkilerini negatif şekilde hissetmesi aktörlerin sivil toplum örgütleriyle işbirliklerini arttırmıştır. Bu işbirliğinin oluşmasının nedeni, devletin sosyal uygulamalarını azaltması ve şirketlerin sadece ekonomik faydayı değil sosyal faydayı da benimseme mecburiyetidir. Bu süreç bağlı kapitalizm kavramını oluşturmuş çok uluslu şirketler ile sivil toplum örgütlerinin birbirine bağımlı olduğu, birbirini etkilediği ve sistem içerisinde güç oluşturduğu ilişki bütünü var olmuştur.Kurulan işbirliği piyasa içi ve piyasa dışı pek çok avantajı taraflara sunmaktadır. Builişkinin giderek güçlenmesi sosyal yardımların melez kurum (sivil toplum örgütü ile çok uluslu şirket bileşimi) üzerinden yapılmasına neden olmaktadır. Bağlı kapitalizmin daha çok gelişmekte olan ülkelerde var olma nedeni, sivil toplum anlayışının gelişmediği, demokrasinin içselleştirilemediği ve politik süreçlerden bağımsız olarak düşünülemeyen kurumsal sosyal sorumluluk anlayışının var olması bağlı kapitalizmi bu ülkelerde etkin kılmaktadır. Ayrıca devletin çok uluslu şirketin aktörlüğüne müdahale etme isteğinin çıkış noktası olarak görülen bu işbirliği, bağlı kapitalizmin bu ülkelerdeki etkisini arttırmıştır. Ülkelerdeki yönetim başarısızlıkları ve yönetim boşlukları sivil toplum örgütlerine ihtiyacı arttırarak bu bölgede işlerlik kazanmasına neden olmuştur.Gelişmekte olan ülkelerde krizlerin olumsuz etkilerinin daha fazla olması sivil toplum örgütlerinin işbirliğini tercih etmesinin nedenini oluşturmaktadır.Çok uluslu şirket ile sivil toplum örgütü işbirliği taraflar açısından karşılıklıdeğer yaratma süreci olarak tanımlanmaktadır. Bu değer yaratma sürecinde tarafların iki kurumdan ziyade tek bir kurum gibi hareket edildiği görülmektedir. Karşılıklı çıkarlar doğrultusunda etkinliklerini sürdüren melez kurum var olmaktadır. Bağlı kapitalizm kavramı, sivil toplum kuruluşu ve çok uluslu şirketlerin kapitalist sistem içerisinde ayakta kalabilmeleri adına karşılıklı çıkarlarının gözetildiği, güçlerin birleştirildiği sistemi ifade etmekte ve tüm dünyayı etkilemektedir. --- The impacts of globalization were observed on its peak point since 1980s. Inparallel to this process, major increases were experienced in international interactions, and a system, in which multinational corporations became actors and established dependency and power relations with other actors (i.e. non-governmental organization, governmental and international organizations), came into existence. The spread of free market throughout the whole world has destroyed the monopoly in terms of management by reducing the effects of nation-state, and it generated a construct, in which the dominance of multinational corporations expanded. The circulation of the stock in international platforms has increased with the involvement of the finance market to this transformation. As a consequence of that, multinational corporations consider foreign investments as the most crucial tool to sustain transactions in the global market. First-hand foreign investments, which are important forthe developing countries where the capital stock is insufficient, are seen as an alternative external financing source and become the most valuable way to the solution of the problem.It is seen that the effects of direct investments vary across different countries andcorporations. In all circumstances, first-hand foreign investments provide the developing countries with a significant increase in sources. Due to not establishing an effective industry in developing countries, the bridging role undertaken by multinational corporations in this relationship is found positive and their operations are promoted. Major structural changes are experienced in the developing countries in this relationship and this condition generates a pressure on these countries. In this case, multinational corporations disguise in political structures and cause a decrease in the relationship between the government and the capital. Feeling the impacts of nation states in a negative way by actors in the market facilitates the corporation between the actors and non-governmental organizations. The reasons behind this corporation are the decrease in social execution by the government and the requirement of adopting not only an economical gain but also a social benefit. This process leads to the emergence of the term "dependent capitalism" and there exists an entirety of relation,in which multinational corporations and non-governmental organizations are dependent to each other, are affecting each other, and are generating power within the system. The cooperation provides advantages to each side in terms of external and internal market. The gradual consolidation of this relationship leads to providing the social assistance through a hybrid institution (which is the combination of a non-governmental organization and a multinational corporation). The reason why dependent capitalism mostly exists in developing countries is the institutional social responsibility perception which cannot be thought independent of political processes and in which sense of civil society does not improve, and the democracy is not internalized. Besides, this corporation,which is regarded as the starting point of the desire of interference of government to the multinational corporations, increases the effects of dependent capitalism in these countries. The administration failures and vacancies in these countries lead to the need for non-governmental organizations and to the functionality of these organizations in these regions. The dominant negative effects of crisis in the developing countries lead to the preference of non-governmental organizations for a cooperation. The cooperation between a multinational corporation and a non-governmentalorganization is defined as a process of creating reciprocal value in terms of each side. It is seen that these sides act as a single institution in this value-creation process rather than two different institutions. They are regarded as hybrid institutions which maintain their operations in accordance with their mutual benefits. The term "dependent capitalism" refers to a system, in which the non-governmental organizations and the multinational corporations look after their mutual benefits to maintain their existence and in which theyunify their strengths, influences the whole world.

Yerel demokrasi kavramı ile bağlantılı kavramlardan biri olan ve literatürde kimi zaman yerel demokrasi ile eşdeğer anlamda kullanılan "yerel özerklik" kavramı, en genel anlamıyla; bir yerel topluluğun, yerel nitelikteki işleri, kendi başına, kendi organları eliyle görebilmesi ve buna olanak verecek kaynaklara sahip olabilmesidir (Keleş, 2000: 49). Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı'nın üçüncü maddesi, "özerk yerel yönetim" kavramını, "yasalar çerçevesinde kamu hizmetlerinin önemli bir bölümünü yurttaşlarının yararı doğrultusunda ve kendi sorumluluğunda yerine getiren, hukuki ve yönetsel yeteneklere sahip yerel tüzel kişilik" olarak tanımlamaktadır. Aynı maddenin ikinci fıkrasında ise bu hakkın, üyeleri serbest, gizli, eşit, doğrudan ve genel seçimle oluşturulan konseyler ya da meclisler tarafından kullanılacağı ifade edilmektedir (Mengi, 1998: 70).halkın karar alma süreçlerine katılımını çok büyük oranda sınırlayan katı merkeziyetçi yapılardan uzaklaşarak yerel yönetimlerin yetkilerinin artırılması ve katı, hantal, bürokratik bir anlayış yerine üretken, gerçek anlamda eşitlikçi halk katılımına dayanan bir anlayışın hâkim kılınması, küreselleşmenin ve neo-liberalizmin yıkıcı etkilerine karşı bir alternatif oluşturabilecektir. Öte yandan, yerel yönetimlerin yetkilerinin artırılması ve güçlendirilmesi özellikle Türkiye'nin en önemli sorunlarından biri olan Kürt sorununun çözümüne de önemli ölçüde katkı sunabilecek bir potansiyel taşımaktadır. Cumhuriyet tarihi boyunca yerel yönetimler, özellikle de belediyeler, yerel demokrasinin sağlanmasından ziyade, yerel hizmetlerin etkin, verimli ve daha az maliyetle sağlanmasının aracı olarak görülmüştür. Ancak bu yaklaşım yerine, Fransa'nın 1951'den itibaren yaptığı gibi, ulus-devletin katı merkeziyetçi sistemini gevşeterek yerel yönetimlere anlamlı oranda yetki devri yapmak yoluyla hem ülke içinde eşitlikçi bir bütünleşme sağlanabilecek, hem bölgeler arası sosyo-ekonomik dengesizlikler aşılabilecek, hem de farklı yerelliklerin kendi farklılıklarını korumalarına olanak tanıyacak çoğulculuk sağlanabilecektir. Bu yolla halkın yönetimde yer alma olanaklarının geliştirilmesini sağlayacak mekanizmaların kurulması, yerel yönetimlerin toplumun bütün sorunları ile ilişkilendirilmesi, sosyal, ekonomik, tarihsel ve kültürel varlığın korunması ve geliştirilmesinde yerel yönetimlerin bir özne olarak değerlendirilmesi mümkün hale getirilebilecektir. Bu anlayışa ek olarak ise, söz konusu yerelliklerin hem gelişmişlik oranlarına göre denge sağlayıcı bir biçimde merkezi bütçe tarafından desteklenmesi, hem de kendi ekonomik kalkınmalarını sağlayabilmelerine imkân tanıyan olanakların (kooperatifleşme gibi) verilmesi, yani bir nevi ortaklaşma ve ürettiğini tüketebilme, kendine yetebilme imkânı tanınması, neo-liberal sistemin halk için değil sermaye için esas aldığı "küreselleşmeci yerelleşme" anlayışının alternatifi olabilecektir. Bu esaslara dayanan bir "yerel özerklik" anlayışı ile liberal yaklaşım tarafından savunulan yerel yönetimlerin merkezi yönetimin müdahalesinden uzak olması ile sınırlandırılmış olan "yerel özerklik" anlayışı arasındaki fark ise ortadadır. ; The concept of -local autonomy-, frequently used synonymously with local democracy, is broadly defined as `the possibility of a local community to independently handle its local tasks using its own means` (Keles, 2000: 49). The third entry in the European Charter of Self-Government defines the concept of self-government as `a local legal entity that owns legislative and governing capability to perform a significant quantity of public services within legal boundaries and under its own responsibilities in line with its public's interests`. The second article of the same entry, on the other hand, states that this capability is used by councils or assemblies whose members are elected via independent, confidential and direct general elections (Mengi, 1998: 70) As one of the frequently debated issues, the demand for more autonomous local governments is restricted to being repressed and independent of the central government by liberal approaches which aim to privatize local services, to increase the power of global capital flows by distributing public services, and to provide suitable conditions for the implementation of neo-liberal policies. In addition to ignoring general public participation, such an autonomy demand of localism seeks to adapt democracy to fit the needs of sovereign powers and to create a local governing platform where everything is subcontracted, transferred to the global capital via neo-liberal policies, and then left to the conscious of capitalism which, referring to Marx; -. cuts down the tree if its shadow cannot be sold-. Particularly today, an increasing promotion of global localization is witnessed while being moved away from the central government often equals to giving in to the wheels of the global capitalism and entering into a competitive localism with its global companies. However, this should threaten neither the existence of a local government as a self-governing unit nor the local public's right to participate in decision-making processes. The firm centralist approach, more or less like the neo-liberal approach, is an obstacle against local governments to become participatory autonomous units. Throughout the human history, all communities have been organized according to their own needs. Today, it is clear that self-governments are vital for the top-down expansion of democracy and the coordination of social development. In this respect, moving away from firm centralist bodies that cause obstructions and restrict the possibility of public participation in decision-making processes seems crucial to create an alternative against the destructive effects of globalization and neo-liberalism. This can be achieved by empowering the authority of local governments and by adapting a true egalitarian participatory approach rather than a firm, clumsy, bureaucratic method. However, increasing and empowering the authorization of local governments has the potential of contributing greatly to the solution of Kurdish issue as one of the important knots in Turkey. Throughout the history of the Republic, local governments and municipalities have been considered as effective tools in providing cost-efficient and prevalent public service rather than maintaining local democracy. Nevertheless, instead of adapting this approach, transferring significant amount of authority to local governments and loosening the firm centralist system of nation-state, as France has been doing since 1951, will not only create an integration in the country and reduce the unbalanced socio-economic conditions among the regions but it will also sustain the plurality by maintaining the differences of each local community. It will then be possible to establish mechanisms to enable public participation, to relate local governments with the problems of the whole society, and to include local governments in the protection and the development of social, economic, cultural, and historical assets. In addition, supporting local governments by the central budget in line with their growth rate, providing them with the autonomous possibilities of improving economically (e.g. becoming a cooperative); that is, giving them the opportunity to cooperate, consume what they produce, and be self-sufficient, could be an alternative for neo-liberal system's -global localization- approach adapted not for public but for the capital. The difference between such a -local government- and the one advocated by liberal approach repressed from central government is self-evident.

Türkiye, planlı dönemle birlikte uygulamaya başladığı bölgesel gelişme ve bölgeler arasındaki dengesizlikleri giderici yöndeki politikalarını günümüzde yeniden gözden geçirme zorunluluğu ile karşı karşıyadır. Bu zorunluluğun esas nedeni Avrupa Birliği'ne katılım sürecinde bölgesel gelişme politikalarının entegre edilmiş olmasıdır. Bu nedenle Türkiye, yaklaşık 40 yıldır uygulamakta olduğu bölgesel gelişme model, politika ve araçlarını bir yana bırakarak yeniden bir yapılanma süreci içine girmiştir. Bu yeni yapılanmanın ana öğesini Bölgesel Kalkınma Ajansları (BKA) olarak adlandırılan birimler oluşturmaktadır. Kalkınma Ajansları, bir ülkenin belli bir coğrafi bölgesi içerisindeki özel ve kamusal tüm şirketler, yerel otoriteler ile sivil toplum kuruluşları arasında işbirliği sağlayarak, o bölgenin ekonomik açıdan gelişmesini hedefleyen ve yasal bir hükme dayanarak kurulan yapılar olarak tanımlanmaktadır. Küreselleşme süreci beraberinde getirdiği yapısal uyum politikaları ile birçok konuda özgün süreçler ve araçlar geliştirilmesini gerekli kılmıştır. Bu süreçte Türkiye'ye de AB tarafından bölge planlamanın yeni bir anlayışla ele alınması gerektiği ve bunun aracının da BKA'lar olduğu ifade edilmiş ve konu ilk kez AB'ye tam üyelik müzakereleri ile başlamıştır. Bu dönemin başlangıcı sayılacak süreç ise adaylığın ilk kez tescil edildiği 1999 Helsinki Zirvesi sonunda olmuştur. AB Komisyonu'nun hazırlamış olduğu Katılım Ortaklığı Belgesi'nde orta vadede yapılması gereken düzenlemeler arasında yer alan BKA'ları oluşturmak amacıyla yasal düzenlemeler süreci başlatılmıştır. Bu doğrultuda öncelikle Topluluk kurallarına uygun olarak kısa vadede istatistiksel bölge olarak bilinen AB (NUTS) sistemi 22 Eylül 2002 tarih ve 4720 sayılı Bakanlar Kurulu kararı ile kabul edilmiştir. Daha sonra da 2003 yılı Katılım Ortaklığı Belgesinde, katılım öncesi mali yardım programından yararlanabilmek için BKA'ların kurulması öngörülmüştür. Takip eden süreçte 32 esas ve 5 geçici maddeden oluşan, 5449 sayılı Kalkınma Ajanslarının Kuruluşu, Koordinasyonu ve Görevleri Hakkında Kanun, 25.01.2006 tarihinde TBMM Genel Kurulunda görüşülerek kabul edilmiş, 08.02.2006 tarihli ve 26074 sayılı Resmi Gazetede yayımlanarak yürürlüğe girmiştir. Ülkemizde, 5449 sayılı Kanunun birinci maddesinde ifade edildiği üzere; ?kamu kesimi, özel kesim ve sivil toplum kuruluşları arasındaki işbirliğini geliştirmek, kaynakların yerinde ve etkin kullanımını sağlamak ve yerel potansiyeli harekete geçirmek suretiyle, ulusal kalkınma plânı ve programlarda öngörülen ilke ve politikalarla uyumlu olarak bölgesel gelişmeyi hızlandırmak, sürdürülebilirliğini sağlamak, bölgeler arası ve bölge içi gelişmişlik farklarını azaltmak amacıyla? BKA'lar kurulmaktadır. 6 Temmuz 2006 tarih ve 26220 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanan ?Bazı Düzey 2 Bölgelerinde Kalkınma Ajansları Kurulmasına Dair Bakanlar Kurulu Kararı? ile ilk olarak 06.01.2007 tarihinde Adana ve Mersin illerini kapsayan Çukurova Kalınma Ajansı ve 13.01.2007 tarihinde de İzmir ilini ve çevresini kapsayan İzmir Kalkınma Ajansları kurulmuştur. Kalkınma ajansları; ? Bölgesel gelişme uygulamalarımız ile bölge planlarımızın etkinliğinin ve başarısının yükseltilmesini; bölgelerin ülkemizin genel büyümesine, gelişmesine, refahına ve istikrarına katkısının artırılmasını; sosyal uyum ve adaletin güçlendirilmesini ve değişen küresel rekabet şartlarına adaptasyonunun hızlandırılmasını sağlayacak, ? Yüksek nitelikli personeli, esnek kaynak ve istihdam yapısı ile kurum, kuruluş ve şahıslara sağladığı idari, mali, teknik desteklerle başta girişimciler olmak üzere bütün yerel aktörlerin kalkınma çabalarına katılımını teşvik edecek, ? Sağlayacağı proje ve faaliyet desteklerinde kişi, kurum ve kuruluşların eş finansmana dayalı ortak proje üretme ve yönetme kültürü ve yeteneğini geliştirecek; sahiplenme ve işbirliği duygusunu güçlendirecek; bölgenin girişimcilik potansiyelini harekete geçirecek ve sürekli olarak yükseltecek, ? Yerel potansiyeli, dinamikleri, özgünlükleri, kaynak ve imkânları ortaya çıkararak harekete geçirecek ve ulusal, uluslararası pazarlarda ekonomik, sosyal, kültürel birer değer haline dönüştürecek; Sonuç olarak, hem ulusal, hem de bölgesel-yerel düzeyde başta istihdam ve gelir olmak üzere ekonomik ve sosyal göstergelerin iyileştirilmesine, bölgeler arası ve bölge içi gelişmişlik farklarının azaltılmasına ve dolayısıyla ülkenin genel refahının artırılması ve istikrarının pekiştirilmesine olumlu katkılar sağlayacaktır. ; Turkey today faces the necessity to reexamine its policies, begun to be implemented since the planned period, which aims to eliminate the imbalances between regional development and regions. The main reason of this necessity is that regional development policies weren't integrated in the process of participation of European Union. Therefore, Turkey went into a reconstruction process by abandoning the regional development model, policy and tools that it had been has been using for 40 years. The units called Regional Development Agencies (RDA) constitute the main element of this construct. Development Agencies, all private and public enterprises within a certain geographical region of a country, are defined as structures that aim the economic development of that region by providing cooperation between local authorities and civil society organizations, and that are founded on the basis of a legal provision. As is known, globalization process entails the development of authentic processes and tools in many cases regarding structural adaptation policies that it brought along. In this process, it was explained to Turkey by EU that regional planning should be approached with a new understanding and RDA?s are the means for this and this first started with the negotiations of full membership to EU. The process that can be counted as the beginning of this period is the end of Helsinki Summit of 1999 when the candidateship was first enrolled. The legal regulations process was initiated so as to constitute RDA?s that are among regulations which should be implemented in medium term in Accession Partnership that European Commission arranged. Accordingly, EU (NUTS) system that is known as short term statistical region was initially approved by Cabinet decree no 4720 in September 22 of 2002 in accordance with the rules of congregation. Later in the Accession Partnership of 2003, it was anticipated that RDA's be constituted in order to be able to utilize the pre-accession financial support programmes. In the following process, the law number 5449 regarding the Establishment, Coordination and Missions of Development Agencies that consists of 32 major and 5 temporary articles was debated and approved in General Assembly of Grand National Assembly of Turkey and went in effect after being published in Official Journal of number 26074 and date 02.08.2006. In our country, as stated in the first article of law number 5449, RDA?s are constituted ?in order to accelerate the regional development, to insure its maintainability, reduce the differences of interregional and regional development, compatible with the principles and policies anticipated in national development plans and programmes by developing the cooperation among public sector, private sector and civil society organizations, ensuring the effective usage of resources and activating the local potency?. By ?the Cabinet Decree Regarding the Establishment of Development Agencies in Certain Level 2 Regions? that was published in Official Journal number 26220 of July, 6, 2006, Development Agencies were constituted in Cukurova regions that include Adana and Mersin and Izmir regions including Izmir, and Cukurova Development Agency officially opened in 01.06.2006 and Izmir Development Agency in 01.13.2007. Development agencies; ? Will ensure the promotion of effectiveness and success of our region plans with our regional development applications; increasing of regions' contributions to the general growth, development, welfare and stability of our country; reinforcement of social adaptation and justice and, acceleration of adaptation to changing conditions of global competition, ? Will encourage the participation of all local actors in development attemps, especially administrative, financial and technical supports that it provides to corporations, establishments and persons with its highly qualified crew, flexible resource and employment structure, ? Will improve the culture and ability to produce and manage associate projects that are based on co-financing of person, corporation and establishment in project and activity supports; reinforce the sense of ownage and cooperation; active the entrepreneurship potency of the region and keep improving it, ? Will activate the local potency, dynamics, individualities by revealing the resources and possibilities, and turn into an economic, social and cultural values in international market; Consequently, will contribute to the improvement of economic and social indicators, especially employment and income in both national and regional- local level; reduction of differences of interregional and regional development and thus increasing of general prosperity of the country and solidifying of stability.

AB SÜRECİNDE TÜRKİYE TARIMIAvrupa Birliği (AB); siyasi ve ekonomik anlamda uluslararası bir bütünleşmedir. Avrupa'da siyasi ve ekonomik bütünleşme Avrupa Ekonomik Topluluğu'nun (AET) kurulmasıyla başlamıştır. 1951 yılında kurulan Avrupa Kömür ve Çelik Birliği (CECA) bütünleşme yolunda atılmış ikinci adımdır. Ekonomik yönden birleşme fikrine yoğunlaşılması sonucunda 25 Mart 1957 tarihinde Avrupa Atom Enerjisi Topluluğu (EURATOM) kurulmuştur. Bu topluluklar AB'nin temelini oluşturmaktadır. 1 Ocak 1958 tarihinde kurucu altı ülke (Almanya, Fransa, İtalya, Belçika, Hollanda, Lüksemburg) tarafından imzalanarak yürürlüğe giren Roma Anlaşması ile Avrupa Ekonomik Topluluğu bugünkü adıyla Avrupa Birliği kurulmuştur. AB, Avrupa'da yaşanan savaşların tekrardan çıkmasını engellemek, ekonomi alanında yaşanan işsizlik sorunu çözmek, az gelişmiş bölgelerin kalkındırılması ve yaşam standartlarının yükseltilmeyi amaçlamaktadır.Avrupa Birliğinin İç politikalarının temeli, 'Serbest Piyasa Düzeni' oluşturmakla beraber birçok korumaya yönelik önlemler ve birlikte hareket etme prensibine önem verilmektir. Dış Politikaları ise, Topluluğun çıkarlarını temel almaktadır. Dış Politikalar; Ortak Tarım Politikaları, Ortak Ticaret Politikaları, Ortak Sanayi Politikaları ve Ortak Sosyal Politikalardan oluşmaktadır.Haziran 1993 tarihinde düzenlenen Kopenhag Zirvesinde, AB'ne üyelik koşulları belirlenmiştir. Bu koşullar üyelik için başvuran tüm aday ülkelerin yerine getirmesi gereken asgari koşullar olarak nitelendirilmektedir. Bu koşullar, siyasi, ekonomik kriterler ve müktesebat uyumu olmak üzere üç grupta toplanmaktadır.Türkiye AB ilişkileri 31 Temmuz 1959 tarihinde Türkiye'nin AETye ortaklık başvuru ile başlamıştır. Gümrük Birliği ve tam üyeliğe yönelik ilk adımlar 1 Aralık 1964 tarihinde yürürlüğe giren Ankara Antlaşması ile atılmıştır. Türkiye Avrupa Topluluğu (AT) ile 1963 yılında imzaladığı Ankara Anlaşması ve 1970 yılında imzalanan Katma Protokol ile; Topluluğa tam üyeliği amaçlanmakta ve taraflara bazı yükümlülükler getirilmektedir.Bu yükümlülüklerden birisi, Türkiye ile AT arasında emeğin serbest dolaşımı konusudur. Emeğin serbest dolaşımı konusu, Ankara Anlaşması ve Katma Protokol ile 1976-1986 tarihleri arasında aşamalı olarak gerçekleşmesi öngörülmüş olsa da bu durum AT tarafından kabul edilmemiştir. Türkiye AB' ne katılım süreci içerisindeki aday adayı ülke konumundan 1999'da düzenlenen Helsinki Zirvesi ile aday ülke konumuna geçmiştir. Ayrıca AB, bu süreçte Türkiye'nin diğer aday ülkelerle aynı şartlara sahip olacağını belirtmiştir.1923-1950 yılları arasında tarımsal KİT'ler kurulmuştur. Türkiye ekonomisinde 1960'lı yıllardan sonra planlı döneme geçilmiştir. 1960-1970 yılları arasında tarımsal girdi kullanımının teşviki ve sulama alanlarına yönelik yapılan yatırımlarla sağlanan verim artışı sonucunda destekleme alımları yapılmış ve desteklenen ürünlerin sayısı arttırılmıştır. Bu dönemde yaşanan sosyal ve siyasal istikrarsızlık, Kıbrıs Savaşı, petrol krizi ve döviz darboğazından dolayı ekonomide durgunluk yaşanmıştır. Bu gelişmeler sonucunda Hükümet önlemler almaya başlamış, 1978 yılında "istikrar programı "nı açıklamıştır. İstikrar programı içerisinde yer alan ve uygulanan önlemler; KİT açılarlını kapatmak amacıyla KİT ürünlerine zam yapılmış, ithalat zorlaştırılmış ve devalüasyon yapılmıştır. 1979 yılında uygulana yeni bir program ile KİT ürünlerine yönelik zam uygulamasına devam edilmiş, faiz oranları yükseltilmiş ve Türk Lirası yeniden devalüe edilmiştir. Enflasyona engel olunamamasından ve durgunluğun devam etmesinden dolayı 24 Ocak1980 Kararları alınmıştır. 1980 sonrası dönemde 24 Ocak 1980 Kararlarıyla; devletin tarım sektörüne sağladığı destek azalmıştır. Fiyat yoluyla desteklenen ürün sayısı, 1980 yılında 24 iken, 1981 yılında 20'ye, 1985 yılında 18'e,1990 yılında ise 10'a düşmüştür. Nisan 1994'de yaşanan ekonomik kriz nedeniyle desteklenen ürün sayısı azaltılmış Bu süreç 2001 yılı sonuna kadar devam etmiştir. 2000'li yıllara gelindiğinde etkinliğini yitiren tarım politikalarının yerini, rekabete dayalı, adil, çiftçinin gelir düzeyini yükseltmeyi amaçlayan çevreci olan daha etkin tarım politikaları almıştır. Yeni tarım politikalarının hedeflerine ulaşmak için kullanılan araç, Doğrudan Gelir Desteği Uygulaması'dır. Bu uygulama AB'nde uygulanan Tek Çiftlik Ödeme Yöntemi için temel oluşturma niteliğindedir.1980'li yıllarda AB üyelik sürecine yönelik atılan önemli adım Gümrük Birliği Anlaşması olmuştur. Gümrük Birliği sayesinde Türkiye ekonomisi AB pazarında rekabet edebilme gücünü deneme fırsatı bulmuştur. Ayrıca Gümrük Birliği ile rekabet, fikri sınai mülkiyet hakları, tüketicinin korunması gibi bir çok konuda gerçekleştirilen mevzuat uyumu sayesinde Türkiye küreselleşme sürecinde yol kat etmiştir.Türkiye toprakları içerisinde dağlık alanların geniş yer kaplamasına rağmen mevcutta tarıma elverişli alanların etkin kullanılması durumunda tarımsal üretimimiz kendimize yeterlilik düzeyini de aşarak dış ticaretimiz içinde önemli bir yere sahip olmasını sağlayacaktır.TURKEY AGRİCULTURE İN THE PROCESS OF EUROPEAN UNİONEuropean Union (EU), an international political and economic integration. Political and economic integration in Europe, the European Economic Community (EEC) began with the establishment. Founded in 1951, the European Coal and Steel Community (Ceca) towards a second step of integration. Economic aspects to the idea of combining the results concentrate on the March 25, 1957 the European Atomic Energy Community (EURATOM) was established. These communities form the foundation of the EU. On January 1, 1958 the six founding countries (Germany, France, Italy, Belgium, Netherlands, Luxembourg) signed by the Rome Treaty enters into force today with the European Economic Community was founded with the name of the European Union.EU to leave Europe to avoid repetition of recent war, the economy experienced in the field to solve the unemployment problem, to the development of underdeveloped areas and living standards are intended to be promoted.The European Union's internal policies based on the 'Free Market Order' measures aimed at protecting and creating together with many moving important principle. Foreign policy, the Community's interests are based. Foreign policies, the Common Agricultural Policy, Common Commercial Policy, Common Industrial Policy and Social Policy is made up of partners.Held on June 1993 in Copenhagen, the EU membership requirements have been identified. These conditions of all candidate countries applying for membership must meet the minimum requirements are being considered. These conditions, the political, economic criteria and the acquis compliance are to be grouped under three.EU-Turkey relations on July 31, 1959 began with Turkey's application for association AETye. Customs Union and the first steps towards full membership, which came into force on December 1, 1964 have been taken by the Treaty of Ankara.Turkey and the European Community (EC) signed in 1963 with the Ankara Agreement and Additional Protocol, signed in 1970, aimed at being a full member of the community and are parties to certain responsibilities.One of these obligations, Turkey and the EC is a matter between the free movement of labor. The issue of free movement of labor, with the Ankara Agreement and Additional Protocol between 1976 to 1986 was predicted to occur in phases, although this was not accepted by the EC.Turkey EU accession process and in what position the nominated candidate countries held in Helsinki in 1999 and became a candidate country. The EU, Turkey and other candidate countries in this process will have the same conditions stated.Agricultural state enterprises has been established between the years 1923-1950. Turkey's economy was in the late 1960s, after the planned period. Between 1960-1970 the use of agricultural input subsidies and investment in irrigation areas provided for an increase in productivity as a result of purchases made to support and increase the number of products are supported. The social and political instability experienced in this period, Cyprus, War, oil crisis and recession in the economy has experienced due to foreign exchange bottlenecks. As a result of these developments the Government has started to take measures, in 1978, "stabilization program" for oxychlorination. Stabilization program in place and implemented measures, in order to close açılarlını Kit Kit allowance made products, imports have been customized and made devaluation. Kit with a new program implemented in 1979 hike application was continued for products, interest rates raised and the Turkish lira was devalued again. Prevent inflation and recession because of the ongoing 24th Ocak1980 decisions taken. In the period after 1980 to January 24, 1980 Decision of the State to provide support to the agricultural sector has declined. The number of supported products through the price in 1980 was 24 in 1981 to 20 in 1985 to 18 in 1990, while 10 declined. April 1994 due to the economic crisis reduced the number of supported products until the end of this process has continued in 2001. When it comes to events in the 2000s to replace lost agricultural policy, competitive, fair, aiming to raise the income level of farmers with environmentalists was more effective agricultural policies. New agricultural policy tools used to achieve their goals, Uygulaması'dır Direct Income Support. This application of EU Single Farm Payment Methods applied for the basic building characteristics.In the 1980s, the important steps taken towards EU membership process has been the Customs Union Agreement. Customs Union with Turkey's economy to compete in the market power of the EU had the opportunity to experiment. Moreover, the Customs Union with the competition, intellectual and industrial property rights, consumer protection legislation is carried out a lot about the way the process of globalization has come through Turkey.Turkey in the mountainous area of land available in spite of the large space to be used effectively in the case of arable fields, our agricultural production ourselves in our foreign trade to exceed proficiency levels also have an important place will ensure that .