Suchergebnisse

The approaches of Jurgen Habermas & Jean-Francois Lyotard are compared with respect to issues in ethics & the philosophy of law. Though both consider language to be both the pivot of & the means to sociopolitical action & events, they differ in their diagnoses about the pathology of politics & society. Their opinions about language, law, morality, & the role of philosophy, politics, & science are compared, & sketched against the background of their general philosophy. While Habermas is a strong defender of the Enlightenment project & maintains that it is possible to apply philosophical ideas in the interest of democratization & the nonviolent settlement of conflicts, Lyotard's postmodern philosophy is more skeptical, asserting that no metadiscourse can exist in the social world that would allow real mediation & conflict settlement. The paradoxes in Lyotard's "language-ontology" philosophy, of which he is well aware, are explored. 6 References. Modified HA

Sinds jaar en dag proberen sociale wetenschappers en wetenschapsfilosofen een model van wetenschappelijk onderzoek te ontwikkelen waarin ook aan de onderzochten een stem wordt gegeven, of zoals Tromp zegt: dat berust op een subject-subjectrelatie tussen onderzoekers en onderzochten. Het interpretatieve model blijkt daarvoor niet te voldoen, onder meer omdat de eis van objectiviteit daarin zo wordt uitgelegd dat de onderzoeker zelf 'transparant' moet worden en daardoor nauwelijks zelf als subject met eigen inbreng kan figureren. Dat is wel het geval in de vele varianten van actie- of handelingsonderzoek die in de loop van de jaren zijn ontwikkeld. Maar van die modellen moet dan weer gezegd worden dat hun theoretische onderbouwing niet altijd even hecht was. In Nederland werd een vorige interessante bijdrage geleverd door Harry Coenen (1987), die zich grotendeels baseerde op het werk van Giddens. Inmiddels is zowel de praktijk als de theorie van deze vorm van onderzoek een stapje verder. In haar proefschrift levert Coyan Tromp een gedegen filosofische onderbouwing van wat zij aanduidt als een 'kritisch-reflexief wetenschapsmodel'. Die onderbouwing berust in haar geval grotendeels op het werk van Habermas, met een belangrijke rol voor Bourdieu en Giddens.