Suchergebnisse

The database Cretan Institutional Inscriptions was created as part of the PhD research project in Ancient Heritage Studies Kretikai Politeiai: Cretan Institutions from VII to I century BC, carried out at the University of Venice Ca' Foscari by Irene Vagionakis from 2016 to 2019, under the supervision of Claudia Antonetti and Gabriel Bodard. The research project aimed at collecting the epigraphic sources related to the institutional elements of the many political entities of Crete, with a view to highlighting the specificity of each context in the period between the rise of the poleis and the Roman conquest of the island. The main component of the database consists of the epigraphic collection of the 600 inscriptions constituting the core of the documentary base of the study, for each of which an XML edition compliant with the TEI EpiDoc international standard was created. Each EpiDoc edition includes a descriptive and a bibliographic lemma, the text of the inscription, a selective apparatus criticus and a commentary focused on the institutional data offered by the document. In addition to the epigraphic collection, the database includes a collection of the main related literary sources, a catalogue of the attested Cretan institutions (assemblies, boards, officials, associations, civic subdivisions, social statuses, age classes, months, festivities and other celebrations, institutional practices, institutional instruments, public spaces) and a catalogue of the political entities of Crete (poleis, koina, dependent communities, extra-urban sanctuaries, hegemonic alliances). Data and SW available at https://github.com/IreneVagionakis/CretanInscriptions

The article is dedicated to the connection of parliamentarism and democracy. It examines the private relationships of these categories. The article analyzes the critical theory of parliamentarism by K. Schmitt. The history of the evolution of parliamentarism testifies to a series of victories and failures of this institution, which gave rise to a mass of its forms and varieties. In the end, it is concluded that parliamentarism has similar features with democracy and is considered to be a sign of the development of democracy. Respect the rights and freedoms of citizens, as well as the high level of development of civil society. To overcome the difficulties of the development of parliamentarism, it is necessary to take consistent measures to reform this institution ; Պառլամենտարիզմի և ժողովրդավարության կապին նվիրված հոդվածում վերլուծված է Կ. Շմիտտի պառլամենտարիզմի քննադատական տեսությունը: Պառլամենտարիզմի էվոլյուցիայի պատմությունը վկայում է այս ինստիտուտի մի շարք հաղթանակների և պարտությունների մասին, որոնք հիմք են տվել դրա բազմաթիվ ձևերի և տեսակների: Եզրակացվում է, որ պառլամենտարիզմը ժողովրդավարության զարգացման, մարդու և քաղաքացու իրավունքների և ազատությունների հարգանքի նշան է և խոսում է քաղաքացիական հասարակության զարգացման բարձր մակարդակի մասին: Պառլամենտարիզմի զարգացման դժվարությունները հաղթահարելու համար անհրաժեշտ է հետևողական միջոցներ ձեռնարկել այս ինստիտուտը բարեփոխելու համար: ; В статье, посвящённой связи парламентаризма с демократией, проанализирована критическая теория парламентаризма К. Шмитта. История эволюции парламентаризма свидетелсьтвует о череде побед и поражений данного института, породившей массу его форм и разновидностей. Делается вывод, что парламентаризм является признаком развитости демократии, уважения прав и свобод человека и гражданина и говорит о высоком уровне развития гражданского общества. Чтобы преодолеть трудности развития парламентаризма, необходимо принять последовательные меры по реформированию этого института.

The article examines the issue of the legitimacy of political power and argues that legitimacy is presented as an expression of faith, it stems from citizens' belief that the activities of political institutions are justified. Based on the above, it should be noted that there is no country in the world where the existing government is completely legitimate for the entire population. Legitimacy can never reach the level of unanimous recognition, because different groups and individuals do not equally recognize the authority of political power. Apparently, legitimacy and the ability to govern are equally important, because the crisis of legitimacy is a situation in which distrust of political institutions calls into question their existence. ; Քաղաքական իշխանության լեգիտիմության հիմնախնդրի ուսումնասիրությամբ հոդվածում հիմնա­վորվել է, որ լեգիտիմությունը ներկայացվում է որպես հավատի դրսևորում և բխում է քաղաքացիների այն համոզմունքից, որ քաղաքական ինստիտուտների գործունեությունը արդարացված է: Վերոհիշյալից ելնելով նշենք, որ չկա աշխարհում մի երկիր, որտեղ գոյություն ունեցող իշխանությունը ամբողջությամբ լեգիտիմ լինի ողջ բնակչության համար: Երբեք լեգիտիմությունը չի կարող հասնել միահամուռ ճանաչման, քանի որ տարբեր խմբերն ու անհատները հավասարապես չեն ճանաչում քաղաքական իշխանության հեղինակությունը: Ըստ ամենայնի, լեգիտիմությունն ու կառավարելու կարողություններն ունեն հավասարազոր նշանակություն, որովհետև լեգիտիմության ճգնաժամն այնպիսի իրավիճակ է, որում քաղաքական ինստիտուտների նկատմամբ անվստահությունը կասկածի տակ է դնում հենց դրանց գոյությունը: ; Исследование вопросов политической легитимности в статье было подтверждено, что легитимность представлена как выражение веры; она проистекает из убеждения граждан в том, что деятельность политических институтов оправдана; и становится гражданином государства. Исходя из вышеизложенного, следует отметить, что нет в мире страны, где существующая власть была бы полностью легитимной для всего населения. Легитимность никогда не может достичь уровня единодушного признания, потому что разные группы и отдельные лица неодинаково признают авторитет политической власти. Очевидно, легитимность и способность управлять одинаково важны, потому что кризис легитимности - это ситуация, в которой недоверие к политическим институтам ставит под сомнение само их существование.

Δεν παρατίθεται περίληψη στα ελληνικά. ; This article focuses on the function of the institution of family in the framework of the Greek Orthodox society of Kos during the 18th and 19th centuries. The existence of issues which consisted violation of what was legislated according to the regulations of the Church was remarkable. Such violations were the provision of divorce after adultery and the usual records of divorces after the «common will» of the couple. In particular, during the 18th century, according to the practice of the Court of the Church in Kos, it is obvious that any case was not solved as it was legislated by the Church in the past but it was solved «ad hoc». Thus, the function of the Family Law in the provision of justice by the Court of the Church in the 18th century was based, not on already existed and objective criteria, but on solutions ad hoc («κατ' οίκονομίαν») as the terminology of Church describes them. In this case the model of the Greek Orthodox Church became flexible in order to keep the control of the local Christian society, adapted in local or even temporary needs. This situation changed during the 19th century, when the Church tried —with the support of the local «demogerontes»— to play the role of the strict supervisor in issues of violation of the Family Law.

Anne Karakatsoulis, La Revue des Deux Mondes pendant l'entre-deuxguerresLa Revue des Deux Mondes nuance fortement l'image-type de la revuequi a attiré l'attention de la recherche historique récente. Elle n'est pasle produit d'un petit groupe d'intellectuels marginaux, elle ne connaîtpas de mésaventures économiques ou de vacillations idéologiques, elleabhorre tout ce qui de loin pourrait ressembler à une avant-garde eten plus, elle réussit un trajectoire plus que centenaire. Fondée en 1829,elle avait rapidement trouvé son espace comme «grande revue de culturegénérale» s'adressant à une «élite intellectuelle», bourgeoise et bienpensante.Si en ses débuts elle côtoya les romantiques, après 1848 ellesuivit l'évolution de son public vers le conservatisme social et y demeura.Depuis le Second Empire et jusqu'à l'entre-deux-guerres, sesidées de fond furent le libéralisme et la grandeur de la France, avec unintermède fortement tenté de polémique catholique durant le passagede Ferdinand Brunetière à sa direction à l'aube du vingtième siècle.La Reçue des Deux Mondes dépasse le simple cas de la revue etatteint la dimension d'une institution littéraire et politique en réunissantpour cela les exigences de la permanence et de la reconnaissanceofficielle. De par sa longévité, sa diffusion mondiale croissante, sonpartimoine inébranlable d'abonnés fidèles qui transmettent la traditionde l'abonnement familial à la Revue de génération en génération, et enconséquence, sa situation économique florissante, mais aussi et par dessustout, de par la direction inspirée de René Doumic (1916-1937) etson équipe rédactionnelle, la Reçue des Deux Mondes devient la tribunedes grands hommes politiques et des littérateurs consacrés et parvientainsi à s'imposer comme «l'ambassadrice des lettres françaises». ; Anne Karakatsoulis, La Revue des Deux Mondes pendant l'entre-deuxguerresLa Revue des Deux Mondes nuance fortement l'image-type de la revuequi a attiré l'attention de la recherche historique récente. Elle n'est pasle produit d'un petit groupe d'intellectuels marginaux, elle ne connaîtpas de mésaventures économiques ou de vacillations idéologiques, elleabhorre tout ce qui de loin pourrait ressembler à une avant-garde eten plus, elle réussit un trajectoire plus que centenaire. Fondée en 1829,elle avait rapidement trouvé son espace comme «grande revue de culturegénérale» s'adressant à une «élite intellectuelle», bourgeoise et bienpensante.Si en ses débuts elle côtoya les romantiques, après 1848 ellesuivit l'évolution de son public vers le conservatisme social et y demeura.Depuis le Second Empire et jusqu'à l'entre-deux-guerres, sesidées de fond furent le libéralisme et la grandeur de la France, avec unintermède fortement tenté de polémique catholique durant le passagede Ferdinand Brunetière à sa direction à l'aube du vingtième siècle.La Reçue des Deux Mondes dépasse le simple cas de la revue etatteint la dimension d'une institution littéraire et politique en réunissantpour cela les exigences de la permanence et de la reconnaissanceofficielle. De par sa longévité, sa diffusion mondiale croissante, sonpartimoine inébranlable d'abonnés fidèles qui transmettent la traditionde l'abonnement familial à la Revue de génération en génération, et enconséquence, sa situation économique florissante, mais aussi et par dessustout, de par la direction inspirée de René Doumic (1916-1937) etson équipe rédactionnelle, la Reçue des Deux Mondes devient la tribunedes grands hommes politiques et des littérateurs consacrés et parvientainsi à s'imposer comme «l'ambassadrice des lettres françaises».

Conspiracy theories have a reasonably bad connotation. It is believed, that the epistemological deficiency of conspiracy theories spoils the adequate perception of social-political reality. However, in democratic societies, the epistemological deficiency of any theory couldn't be considered a sufficient ethical argument for rebutting the spread of such theories, as in that case it would be obligatory to prevent the spread of the other epistemologically deficient theories (such as religious theories etc.). At the same time, it is mostly accepted, that the spread of political conspiracy theories threatens democratic societies, as they decrease the overall level of trust between the members of the society, the trust in government and state institutions. Thus, a reasonable argument is needed for the prevention the spread of political conspiracy theories. The article suggests, that mainly the ethical unacceptability of political conspiracy theories and their threats to the democratic tenets of the organization of society could be a reasonable argument for rebutting conspiracy theories. Thus, mostly the ethical deficiency of political conspiracy theories gives a "moral right" to the state and the society for the elaboration and actualization of the prevention policy of their spread. ; Դավադրապաշտական տեսությունները ակադեմիական միջավայրում արդարացիորեն բացասական համբավ ունեն։ Տարածված տեսակետի համաձայն՝ դավադրապաշտական տեսությունների իմացաբանական թերարժեքությունը աղճատում է սոցիալ-քաղաքական իրականության ադեկվատ պատկերացումը։ Սակայն, իմացաբանական թերարժեքությունը ժողովրդավարական հասարակություններում չի կարող լինել բարոյագիտական տեսանկյունից լինել բավարար փաստարկ նման տեսությունների տարածումը կանխարգելելու համար, քանի որ այդ դեպքում անհրաժեշտ կլիներ կանխել նաև իմացաբանական տեսանկյունից այլ թերարժեք տեսությունների տարածումը (ինչպես օրինակ՝ կրոնական և այլ ուսմունքները)։ Միևնույն ժամանակ տարածված է այն տեսակետը, ըստ որի՝ քաղաքական դավադրապաշտական տեսությունների տարածումը սպառնում է ժողովրդավարական հասարակություններին, քանի ...

Δεν παρατίθεται περίληψη στα ελληνικά. ; Maria Papathanassiou, Illegitimate Children and Foster Children in the Eastern Alps: Research Directions and Perspectives This article deals with the history of illegitimate and foster children (usually also illegitimate) in the region of Eastern Alps (Austria) between the mid-18th and the early 20th centuries. During that period these childrens' number, though not stable, remained considerably high in absolute and relative terms. The paper discerns three basic trends in literature on the subject and comments on their results: a) Studies related to an international historical debate on bastardy in Europe and trying to explain impressive statistical data by pointing to social and economic factors, such as the domination of animal husbandry, the system of inheritance, the family system, labour organization and the so-called «agricultural revolution» in Europe. b) Studies on legislation, on official politics regarding single mothers and illegitimate or foster children, as well as studies on public institutions taking care of illegitimate children and their mothers from the second half of the 18th century on. Austrian law did not provide clearly for illegitimate children until the civil code was enacted in 1811 and only in 1919 a new law came into being regarding illegitimate and foster children together. c) Studies in a «history from below» direction, regarding people and their experiences but clearly not dominating the field in terms of numbers as well as analytical breadth. This essay suggests a more systematic approach in this last direction, particularly by comparing social groups, for example illegitimate children with peasant children, illegitimate children in rural with illegitimate children in urban environments, illegitimate foster children with other foster children in rural Austria, single mothers born and grown up as illegitimate children themselves with single mothers born and grown up as peasant daughters etc.

Both in Turkey and Azerbaijan, there is a similar phenomenon: neither the transition from one political-economic system to another, nor the change of government turned these states away from the course of the Armenian Genocide. The fact suggests that the reasons for the genocidal policy must be searchednot only "in the depths" of the state (especially imperially oriented) as an institution, but also in the peculiarities of the historically formed political culture of the nation. It also turns out that in geopolitically tense regions (Western Asia and Transcaucasia were and remain such regions), the responsibility for the commission of genocide is not only the state that carried out the crime, but the great powers directly involved in the "affairs of the region". Their complicity manifests itself either in the form of inaction, then false neutrality, or indirect (and even direct) participation. ; Նմանատիպ մի երևույթ նկատվում է ինչպես Թուրքիայում, այնպես էլ Ադրբեջանում. ո՛չ անցումը մի քաղաքական համակարգից մյուսին, ո՛չ տնտեսական համակարգի փոփոխությունը, ո՛չ էլ կառավարությունների փոփոխությունն այս պետություններին ետ չի մղել Հայոց ցեղասպանության ընթացքից: Սա ենթադրում է, որ ցեղասպան քաղաքականության պատճառները պետք է որոնել ոչ միայն պետության հիմքում, որպես ինստիտուտ (ընդ որում՝ կայսերական ուղղվածություն), այլ նաև դրանից դուրս՝ ազգի պատմականորեն ձևավորված քաղաքական մշակույթի առանձնահատկությունների մեջ: Սակայն պարզվում է, որ աշխարհաքաղաքական լարվածության շրջաններում (Առաջավոր Ասիան և Անդրկովկասն այդպիսի տարածաշրջաններ էին և մնում են այդպիսին), ցեղասպանություն կատարելու պատասխանատվությունը կրում են ոչ միայն հանցագործություն կատարած պետությունը, այլ նաև տարածաշրջանի գործերով անմիջականորեն ներգրավված մեծ տերությունները: Նրանց ներգրավվածությունը դրսևորվում է կա՛մ անգործության, կա՛մ կեղծ չեզոքության, կա՛մ անուղղակի (և երբեմն ուղղակի) մեղսակցության տեսքով: ; Как в Турции, так и в Азербайджане наблюдается схожее явление: ни переход от одной политической системы к другой, ни изменение экономического строя, ни смены правительств не отвратили эти государства от курса на геноцид армян. Это наводит на мысль, что причины геноцидной политики надо искать не только в недрах государства как интитута (к тому же имперски ориентированного), но и за его пределами – в особенностях исторически сложившейся политической культуры нации. Однако выясняется, что в регионах геополитической напряжённости (Передняя Азия и Закавказье были и остаются такими регионами) ответственность за совершение геноцида несёт не только государство – исполнитель преступления, но и непосредственно вовлечённые в дела региона великие державы. Их причастность проявляется в форме то бездействия, то ложного нейтралитета, то косвенного (а подчас и прямого) соучастия.

Δεν παρατίθεται περίληψη στα ελληνικά. ; Alexandros N. Teneketzis, Art and Politics in Cold War. The International Sculpture Competition for the Monument to the Unknown Political Prisoner The gradual transfer of the metropolis of the western art world from Paris to New York and specifically in circles around the Museum of Modern Art (MOMA) under the leadership of Alfred H. Barr Jr. and with the theoretical foundation by Clement Greenberg, but practically under the guidance and financing from the CIA, was also visible in the case of public memory and art about the Second World War. The international institution that was the cause for the widespread diffusion of the artistic standards grown in USA was the "International Sculpture Competition for the Monument to the Unknown Political Prisoner", which was organized under the auspices of the Institute of Contemporary Arts (ICA) in London and the Tate Gallery, but actually with the encouragement, blessings and supervision of the CIA. The competition was from the beginning a large turnout and the proposals submitted until January 1953 surpassed 3.500 –mainly abstract or semi­abstract stylistic suggestions. The biggest names at the time in the international arena of sculpture in West took part, while artists from the Eastern Bloc boycotted the process. Therefore were precluded any realistic academic representative works and of course any relationship with socialist realism, giving thus the tone for both the style, and for all other future monuments in the western world. Eventually, the first prize of 2.500 pounds awarded to the British sculptor Reg Butler, unknown to the general public until that time but with a decisive commitment to abstraction. However, the work of Butler was never completed, principally because of the changing international circumstances and relationships after the death of Stalin in '53 and Khrushchev's secret speech in '56. The new "Thaw" era in East­West relations imposed the final rejection in 1960. A public monument like that of Butler's, which would refer to the previous tense situation, was no more possible. Nevertheless, the dual objective of recognition and legitimization of abstract art in the western world and at the same time of the weakening of socialist realism and therefore of communism was promoted and achieved up to a certain degree.