Suchergebnisse

The subject matter of the article is notarial preventive jurisdiction and its rules provided in the Polish law, with an emphasis laid on refusal of performing a notarial transaction, pursuant to Art. 81 of the Law on Institution of Notary Public and Notarial Services. The issue under analysis boils down to answering the question whether the prerequisite for refusing a notarial transaction in the form of 'contradiction with the law' covers only the statutory law or also the principles of community life. According to the essential thesis of the article, the systemic and functional reasons advocate taking a stand on having the concept of law limited exclusively to a statute. A Notary Public, for being a person of public trust, is to be a guardian of the legitimacy of a notarial act conceived not only as a conflict with the statutory law, but also with the axiology resulting from other normative systems, including principles of community life. The objective of notarial preventive jurisdiction is to make institutional and procedural frameworks for legal entities which make declarations, which should, in turn, secure the safety of legal transactions, including protection of parties of legal transactions, the efficiency of execution of their rights, as well as that of the rights of third parties and the State. It means that in the course of a 'notarial procedure', the Notary Public is obliged not only to apply simply the statutory rules, but also to investigate and to examine the circumstances which might imply the illegitimacy of a notarial action due to a conflict with the law or with the principles of community life.

From January 1, 2015 electronically delivered services in the EU are taxed in the country where the customer resides, regardless of whether the customer is a VAT payer or a consumer. The main change involves a shift from the origin principle to destination principle as the criterion for determining the place where electronic services for B2C transactions in the EU are provided. The Mini One-Stop Shop is a new mechanism through which businesses can account for VAT at the rates applicable in member states other than where they are established. The purpose of this article is to analyze legal and economic aspects of these changes. ; Od 1 stycznia 2015 r. usługi świadczone elektronicznie w UE podlegają opodatkowaniu w państwie, w którym konsument ma miejsce zamieszkania (siedzibę), bez względu na to, czy jest zarejestrowany jako podatnik VAT. Kluczowa z wprowadzonych zmian to odejście od zasady pochodzenia na rzecz zasady przeznaczenia jako kryterium ustalania miejsca świadczenia usług elektronicznych w odniesieniu do transakcji B2C w UE. Z kolei nowym mechanizmem jest "Mały punkt kompleksowej obsługi", za pośrednictwem którego przedsiębiorcy mogą dokonywać rozliczeń VAT, stosując stawki podatkowe obowiązujące w innych państwach członkowskich niż państwo, w którym mają siedzibę. Celem artykułu jest analiza prawnych i ekonomicznych aspektów tych zmian.

Artykuł analizuje zagadnienie możliwości podważania ze strony niemieckich obywateli skutków prawnych dokonanych przez Polskę powojennych wywłaszczeń ich majątków za pomocą skarg kierowanych do Europejskiego Trybunał Praw Człowieka.
W dotychczas wszczynanych postępowaniach przeciwko Polsce, dotyczących niemieckiego mienia przejętego po II wojnie światowej, ETPC odrzucał skargi jako niedopuszczalne. Jurysdykcja ETPC nie odnosi się do zdarzeń poprzedzających ratyfikację Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Protokołu Nr 1 przez Polskę. Polska nie ma obowiązku objęcia reprywatyzacją wywłaszczonych po wojnie Niemców.

The Lisbon Treaty has brought major changes in the functioning of the European Union, including in the area referred to in Art. 4 section 2 point j of the Treaty on the Functioning of the European Union, which is an area of freedom, security and justice. It should first be noted that characteristic for European Union "pillar structure" has been liquidated. Former pillar III is nowadays covered by a single legal regime. Without a doubt falls conclude that the Lisbon Treaty has made a huge step towards the approximation of the laws of the Member States. Art. 86 TFEU introduces interesting novelty in this plane, providing for the possibility of establishment of an European Public Prosecutor's Office, which is the EU body for investigating, prosecuting and bringing to justice the perpetrators of crimes against the financial interests of the European Union. Analysis of selected provisions of the Regulation on the establishment of an European Public Prosecutor's Office leads to conclusion that draft regulation is not deprived of interpretational doubts. For instance there is a forum shopping threat. Fair trial standard and legislative technique have also been violated. ; Traktat z Lizbony przyniósł zasadnicze zmiany w funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w tym w dziedzinie, o której mowa w art. 4 ust. 2 lit. j Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, czyli przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Należy przede wszystkim zauważyć, że zlikwidowano charakterystyczną dla TFUE strukturę filarową, a dawny filar III został objęty jednolitym reżimem prawnym. Bez wątpienia wypada stwierdzić, że Traktat z Lizbony uczynił ogromny krok w kierunku zbliżania ustawodawstw państw członkowskich. Art. 86 TFUE wprowadza interesujące novum na tej płaszczyźnie, przewidując możliwość powołania do życia Prokuratury Europejskiej, czyli unijnego organu do spraw dochodzenia, ścigania i stawiania przed sądem sprawców przestępstw przeciwko interesom finansowym Unii Europejskiej. Analiza wybranych uregulowań projektu rozporządzenia w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej pozwala na przyjęcie wniosku, że nie jest to uregulowanie pozbawione wątpliwości interpretacyjnych. Zwracają uwagę choćby takie zagadnienia, jak zjawisko forum shopping, zagrożenie dla gwarancji prawa do sądu czy wreszcie stosowana przez projektodawcę technika legislacyjna.

W tym artykule poruszamy jedną z najchętniej w ostatnim czasie omawianych, a jednocześnie budzącą największe kontrowersje, kwestię luki w zakresie cen transferowych: jak zakłócenia na rynku, dominująca siła rynkowa oraz warunki ekonomiczne, które nie wpasowują się w normalny cykl gospodarczy, powinny wpływać na analizę cen transferowych w transakcjach kontrolowanych? W czasie ostatnich kryzysów gospodarczych wywołanych pandemią COVID-19 oraz kryzysu bezpieczeństwa energetycznego, będącego konsekwencją rosyjskiej inwazji na Ukrainę, stało się jasne, że zyski przedsiębiorstw mogą nie zawsze być bezpośrednim wynikiem decyzji inwestorów lub – w kontekście cen transferowych – sprawowanych funkcji, wykorzystanych aktywów lub podjętego ryzyka, lecz skutkiem okoliczności zewnętrznych. Tego typu czynniki zewnętrzne mogą obejmować szybko postępujące zakłócenia w równowadze podaży i popytu w przypadku niektórych towarów lub usług, takich jak na przykład oprogramowanie czy zasoby energetyczne. Jednakże niektóre siły zewnętrzne nie są związane z etapem cyklu gospodarczego – między innymi siła rynkowa lub zaburzona konkurencja, tj. oligopol, monopol lub monopson na rynku. W tym artykule podnosimy, że zdolność niektórych sektorów gospodarki do uzyskiwania nadprogramowych zysków nie jest jedynie kwestią szczęścia ani nieprzewidywalnych zdarzeń. W rzeczywistości posiadanie pewnych ograniczonych zasobów lub sztucznie ograniczanych aktywów przesądza o zdolności do generowania nadwyżek (rezydualnych) zysków. Wskazujemy na podobieństwo pomiędzy zasobami naturalnymi generującymi renty ekonomiczne a aktywami z gatunku własności intelektualnej, których niedobór urzeczywistnia się dzięki rozwiniętemu systemowi ochrony praw własności intelektualnej (w szczególności patentowej), aby wykazać ich wspólną cechę jako aktywów generujących renty. Ponownie kwestionujemy słuszność koncepcji tworzenia wartości, argumentując, że nie uwzględnia ona poziomu konkurencji, siły i kontroli rynkowej oraz niedoborów na rynku, które stanowią główne czynniki pozwalające przedsiębiorstwom generować wysokie zyski. Wreszcie poddajemy w wątpliwość zasadność stosowania mainstreamowej koncepcji DEMPE dla celów alokacji zysków z wartości niematerialnych, ponieważ przypisuje ona zbyt dużą wagę stadium rozwoju wartości niematerialnych i prawnych. W myśl założenia, że ochrona praw własności intelektualnej może wywołać na rynku sztuczny niedobór produktów chronionych tymi prawami, co zaburza konkurencję i umożliwia właścicielom tych praw wypracowywanie większych zysków, jurysdykcja rynkowa powinna mieć prawo do udziału w zysku rezydualnym, ponieważ za jej sprawą reżim ochrony własności intelektualnej może funkcjonować.

The issue of the forms of deciding an administrative case has not yet been analysed in a comprehensive manner. First of all, attention used to be paid to individual forms of deciding on an administrative case, namely: administrative decision, administrative ruling, administrative settlement and deciding an administrative case in a tacit manner. If there were collective generalizations made, they came down to administrative decision and administrative ruling, which are classified as classic administrative acts, while the recent introduction of non-typical forms of deciding an administrative case, i.e. administrative settlement and deciding an administrative case in a tacit manner, makes us re-consider the characteristics of their catalogue; in particular, it should be noted at this point that they constitute a substitute for an administrative decision, which is considered to be a classic administrative act. The evolution of the forms of deciding on an administrative case leads to the conclusion that their relationship with the administrative jurisdiction has ceased to be so obvious. ; Zagadnienie form załatwienia sprawy administracyjnej nie było dotąd analizowane w sposób kompleksowy. Przede wszystkim bowiem zwracano uwagę na poszczególne formy załatwienia sprawy administracyjnej, a mianowicie: decyzję administracyjną, postanowienie administracyjne, ugodę administracyjną i milczące załatwienie sprawy administracyjnej. Jeżeli dochodziło już do zbiorczych uogólnień, to ograniczały się one do decyzji administracyjnej i postanowienia administracyjnego, które zalicza się do klasycznych aktów administracyjnych. Tymczasem wprowadzenie ostatnio nietypowych form załatwienia sprawy administracyjnej, czyli ugody administracyjnej i milczącego załatwienia sprawy administracyjnej, zmusza do ponownej refleksji teoretycznej nad charakterystyką wyróżnionego ich katalogu. W szczególności należy podkreślić, że stanowią one substytut rozstrzygnięcia administracyjnego, za jaki uznaje się klasyczny akt administracyjny. Ewolucja form załatwienia sprawy administracyjnej prowadzi zatem do wniosku, że ich związek z jurysdykcją administracyjną przestaje być oczywisty.

Judicial control of the administration in Serbia has a long tradition of over 150 years. Initially, this control was exercised by the Council of State, organized according to French models. After World War II, all forms of administrative judiciary were abolished and reinstated as early as 1952, when the competence to resolve administrative disputes was entrusted to common courts, which adjudicated these cases in special chambers. The last phase of the development of administrative judiciary began anew with the creation of specialized judiciary, namely with the establishment of an administrative court in 2010. This court is no longer part of the administration, as it was before World War II, but part of the judicial system. Judicial control of administration is based on the constitutionally guaranteed right to a fair trial. This means that the administrative court decides within a reasonable time on the basis of the law and facts established in the course of a public hearing, and its judgment may be delivered in limited jurisdiction (resulting in a cassation judgment) or full jurisdiction (where the court itself decides the case). This phase of the development of judicial control of the administration is not finished, however, as the administrative judiciary in Serbia has a single-stage structure, and therefore administrative court proceedings are always one-instance. This raises the need for further reforms aimed at introducing two-tier administrative judiciary and increasing its efficiency. ; Sądowa kontrola administracji w Serbii ma długą, ponad 150-letnią tradycję. Początkowo kontrolę tę sprawowała Rada Stanu, zorganizowana według wzorów francuskich. Po II wojnie światowej wszelkie przejawy sądownictwa administracyjnego zniesiono, by przywrócić je już w 1952 r., kiedy to kompetencję do rozstrzygania sporów administracyjnych powierzono sądom powszechnym, które w tych sprawach orzekały w ramach specjalnych izb. Ostatnia faza rozwoju sądownictwa administracyjnego rozpoczęła się na nowo wraz z utworzeniem sądownictwa wyspecjalizowanego, a mianowicie z chwilą powołania w 2010 r. sądu administracyjnego. Sąd ten nie jest już częścią administracji, tak jak miało to miejsce przed II wojną światową, lecz częścią systemu sądownictwa. Sądowa kontrola administracji opiera się na konstytucyjnie gwarantowanym prawie do rzetelnego procesu sądowego. Oznacza to, że sąd administracyjny orzeka w rozsądnym terminie na podstawie prawa i faktów ustalonych w toku publicznej rozprawy, a jego wyrok może zostać wydany w ramach jurysdykcji ograniczonej (czego skutkiem jest wyrok kasacyjny) lub jurysdykcji pełnej (w ramach której sąd sam rozstrzyga w sprawie). Ta faza rozwoju sądowej kontroli administracji nie jest jednak zakończona, bowiem sądownictwo administracyjne w Serbii ma jednostopniową strukturę, a w związku z tym postępowanie sądowoadministracyjne jest zawsze jednoinstancyjne. Rodzi to potrzebę dalszych reform, mających na celu wprowadzenie dwuinstancyjności sądownictwa administracyjnego oraz zwiększenie jego efektywności.