Suchergebnisse

Yüksek Lisans Tezi ; Tarih boyunca her dönemde ve çeşitli coğrafyalarda devletler kuran Türk milleti, daima teşkilatçı özelliğini korumuş ve bu özelliğiyle ön plana çıkmıştır. İslâmiyet öncesi dönemde kurulan Türk devletlerinde, vezirlik müessesesi bulunmamakta, bu müesseseye muadil yabguluk ve ayguçılık gibi makamlar bulunmaktaydı. Bu dönemde, özellikle II. Göktürk Devleti'nde Bilge Tonyukuk vesilesiyle ön plana çıkan ayguçılık, vezirliğe muadil bir makam olmuştur. İslâmiyet'in kabulünden sonra kurulan Türk devletlerinin teşkilat yapısında ise, vezirlik müessesesi önemli bir yer edinmiştir. Vezirlik müessesesi, yasama, yürütme ve yargı yetkilerine hükümdarın mutlak vekili sıfatıyla sahip olan vezirin başında bulunduğu bir makamdır. Hükümdardan hemen sonra gelen vezirler, hükümdar adına devleti fiilen idare etmişlerdir. Çeşitli dönem ve devletlerde vezirlik müessesesinin durumunda değişiklikler söz konusu olmuştur. Ancak genel olarak, dîvan başkanlığı, malî konular, memurların tayin ve azli, diplomatik ilişkiler, şikâyet dinleme ve çözüme kavuşturma, kural koyma, ordunun başında sefere çıkma gibi devlet idaresine ilişkin hemen her konu vezirlerin yetki ve sorumluluğunda olmuştur. Devletlerin yükseliş ve gerilemelerinde dâhi, vezirlerin liyakat durumlarının etkili olduğu öne sürülmüştür. Bu önemli müessesenin Türk devlet anlayışı çerçevesinde, yönetim bakış açısıyla bütüncül bir şekilde ele alınmasının gerekliliği düşüncesiyle, Göktürk Devleti, Karahanlı Devleti, Selçuklu Devleti ve Osmanlı Devleti'nde vezirlik müessesesi bu çalışmada ele alınmıştır. Bu devletlerin vezirlik müessesesi ele alınırken, Türk yönetim tarihinde oldukça önem verilen "bilgelik" unsuru bağlamında siyasetnâme/nasihatnâme türünde eser sahibi olan vezirler tercih edilmiştir. Göktürk Devleti'nde Bilge Tonyukuk'un "Tonyukuk Abidesi", Karahanlı Devleti'nde Yusuf Has Hacib'in "Kutadgu Bilig", Selçuklu Devleti döneminde Nizamü'l Mülk'ün "Siyasetnâme" ve Osmanlı Devleti'nde Lütfi Paşa'nın "Asafnâme" isimli eserleri bulunmaktadır. ; Establishing ...

Osmanlı Devleti'nin son dönemi olan II. Meşrutiyet Dönemi'ni anlamakbugünün Türkiye'sinin siyasal hayatını anlamak için önemli bir adımdır. II.Meşrutiyet Dönemi yaklaşık on iki yıllık bir süreyi kapsamasına rağmenözellikle 1923 yılından itibaren Türkiye'nin yaşadığı siyasi ve demokrasitarihinin sıkıştırılmış bir şeklidir. Bu dönemdeki siyasal gelişmelerCumhuriyet tarihindeki gelişmelerin birer örneği ve benzeri konumundadır.Cinayetler ki hem gazeteciler hem de siyasilerin öldürülmesi, çok sayıdasiyasi partinin siyasal hayatta yer alması, seçimler, erken seçimler, darbeler,sürekli iktidar değişikliği ve tek parti iktidarları, muhalefetinetkisizleştirilmeye çalışılması veya yok edilmesi bu dönemin siyasalgelişimlerinin örneklerindendir. Ancak cumhuriyet dönemlerinden farklıolarak bu dönemde devlet Trablusgarp savaşı, I. ve II. Balkan Savaşları ve I.Dünya savaşları gibi olağanüstü dönemleri de içinde barındırmaktadır.Bu çalışmada II. Meşrutiyet Dönemi'nin siyasal gelişmelerine bakılarak bugelişmelerin Türkiye'nin demokrasi tarihine olumlu ve olumsuz etkilerivurgulanmaya çalışılacaktır. Bu dönemin siyasal gelişmelerinin olumluetkileri olarak; hem seçimlerin hem de parlamentonun kurumsallaşmayabaşlaması, meşruiyet algısının gelenekselden yasal- ussallığa dönüşmesi,demokrasilerin işlemesinde önemli bir araç olan siyasal partilerin ortayaçıkması ve çok partili seçimlerin yapılması, gazetelerin kısmen daha özgürbir ortamda çoğalmaları, millet egemenliği ilkesinin önemli hale gelmesi,meşruti rejimin yapılan anayasa değişiklikleri ile kuvetlenmesi ve çoğulcubir yapının varlığı söylenebilir. Bu dönemin siyasal gelişmelerininTürkiye'nin demokrasi tarihine olumsuz etkileri olarak; asker-siyasetilişkisinde askerin siyaset içinde fazlasıyla görünmesi, iktidar- muhalefetilişkisinin sert oluşumu, devletin sahibi olarak kendilerini gören İttihat veTerakki Örgütü'nün seçkinci bir kitle meydana getirmesi, gazetelerin süreklikapatılması, basına uygulanan sansür, siyasi cinayetler, tehdit politikaları ilemuhalefetin etkisizleştirilmeye çalışılması ve darbe geleneğinin yerleşmesiifade edilebilir. ; Second Constitutional Era, which is the last period of the Ottoman Empire is a crucial time frame to understand the political landscape of current Turkey. II. Constitutional Period is a compressed form of Turkey's politic and democracy history, especially since 1923, despite the fact that it covers only about 12 years process. The political developments of this term are examples and counterparts of the improvements in the history of the Republic. Political murders, the involvement of many political parties in political life, elections, early elections, coups, continuous power change and single-party governments, trying to neutralize or destroy the opposition are examples of the political developments of this period. However, unlike the republican periods, during this period, the state was involved in the Tripoli war, I. and II. It also includes extraordinary periods such as the Balkan Wars and the First World Wars. In this study, by examining the political events during the II. Constitutional Period the negative and positive effects of these occurrences to Turkey's democracy history will be emphasized. As positive effects of this term, the institutionalization of elections and parliament, the transformation of legitimacy perception from traditional to legal-rationalism, the emergence of political parties and multi-party elections which are essential tools in the functioning of democracies, the proliferation of newspapers in a freer environment and the existence of a pluralistic structure can be said. The negative impacts of this period on Turkey's democracy history can be expressed as the presence of the military in politics, the rigid structure of the power-opposition relationship, the formation of an elitist mass by the Committee of Union and Progress which sees itself as the owner of the state, and the continuous closure of newspapers, that is, the censorship and threat policies applied to the press, and the establishment of the coup tradition.

Kurumsal iktisadın, günümüzde yaşanan paradigma değişimi ile birlikte tekrardan gün yüzüne çıkmış olmasıyla birlikte, kurumların yanı sıra kurumsal bir bakış açısından iktisadın evrimine bakış bir gereklilik halini almaktadır. Bu böyledir çünkü kurumsallığı içermeyen bir iktisat teorisi formülasyonu, kabul edileceği üzere, mümkün değildir. İnsanlar ile kurumlar arasındaki ilişki, birinden diğerine doğru tek yönlü bir ilişki değil, karşılıklı bir ilişkidir. Eğer bir iktisatçının bu karşılıklı etkileşimin dışında olduğu varsayılmıyorsa bu iktisatçının geliştirdiği teori de bu etkileşimin bir ürünü olacaktır. Zira iktisatçı, çevresel koşulların doğal bir sonucudur. Değişen paradigma altında kurumsal iktisat okulunun evrimini izlemek ve diğer iktisat okullarındaki kurumsal öğeleri araştırmak, ilk olarak bir kavram olarak kurum kavrayışının ne yönde evrimleştiğini anlamaya ve sonrasında ise bu kavrayış çerçevesi içerisinde iktisat teorilerini, gerilerinde yatan iktisadi, politik ve toplumsal yapı - kısaca kurumsal doku - bağlamında kavramaya hizmet edecektir. Zira bir kurumu anlamak, bir insanın ve hatta toplumun nasıl hissettiğini, düşündüğünü ve davrandığını anlamaktır. İnsan ve toplum, kendisinin ürünü olan kurumların bir ürünü olmaktadır ve modern toplumda ulusal sınırların "dünyanın düzleşmesi" ile muğlak hale gelmesi ile birlikte küresel bir kurumlar bütününe maruz kalınması, durumun daha da karmaşık bir yapıya bürünmesine yol açmaktadır. Soru, bu karmaşık kurumlar bütünün analiz etmek için kullanılacak yönteme ilişkindir: bağlantısallık? Belki sonra. Burada yöntem evrimsel nedenselliktir. ; With the re-emergence of institutional economics with the paradigm change experienced today, it becomes a necessity to look at the evolution of economics from an institutional point of view as well as institutions. Because an economic theory formulation without institutionalism is not possible, as will be accepted. The relationship between people and institutions is not a one-way relationship, but a reciprocal one. If an ...

Taha Toros Arşivi, Dosya Adı: Müzisyenler ; İstanbul Kalkınma Ajansı (TR10/14/YEN/0033) İstanbul Development Agency (TR10/14/YEN/0033)

Popular music; Turkey; political aspects

Mahalli idareler, mahalli hizmetlerin sunumunda önemli rolü olan kamu tüzel kişileridir. Mahalli hizmetlerin sunumunda halka en yakın idari birimler olmaları sebebiyle büyük önem arz etmektedirler. Merkezi yönetim tarafından yerine getirilen kamu hizmetlerinin değişmesi ve gelişmesi mahalli hizmetlere de etki etmektedir. Dolayısıyla mahalli idarelerin yerine getirmeleri gereken hizmetler de artış göstermektir. İşte bu sebeple mahalli idarelerin gelişim süreci ve gördükleri hizmetler incelemeye değer görülmüştür. Çalışmada, mahalli idarelerin mahalli hizmetlerin sunumundaki rolünü anlayabilmek için öncelikle mahalli idare kavramının içeriği açıklanacak, ardından Türk İdare Tarihi açısından gelişimine değinilecektir. Ardından mahalli hizmetlerin görünüşünde idarenin rolüne değinilecek, hizmet sunum yöntemleri açıklanmaya çalışılacaktır. ; Local administrations are public legal entities that have an important role in the provision of local services. They are of great importance in the provision of local services as they are the closest administrative units to the public. The change and development of public services introduced by the central government also affect local services. Therefore, the services that local administrations should perform have also increased. For this reason, the development process of the local administrations and the services they saw were considered worthy of examination. In the study, in order to understand the role of local administrations in the provision of local services, the content of the concept of local administration will first be explained and then its development in terms of Turkish Administrative History will be mentioned. hen, the role of the administration in the appearance of local services will be mentioned and service delivery methods will be explained.

Osmanlı Devleti'nde 19. yüzyılda başlayan modernleşme çalışmaları ile birlikte eğitim önemli bir uygulama alanı olmuş, yasal ve yönetsel değişimlerin yanı sıra ülke genelinde modern eğitim kurumları açılmaya başlamıştır. Daha çok merkezî yerleşimlerde modern eğitim veren okulların açıldığı görülse de başkent İstanbul'un komşuluğundaki Edirne vilayetinin hem merkezi hem de kırsal yerleşimlerinde çok sayıda yeni eğitim kurumu açılmıştır. Bu makalede, 19. ve 20. yüzyılda Edirne vilayetindeki eğitim yaklaşımı ile bu dönemde açılan eğitim kurumlarının incelenmesi amaçlanmıştır. Arşiv belgeleri ışığında, 19. yüzyılın ilk yarısından 1910'lu yıllara kadar geçen süreçte mevcut olan ve açılan yeni okulların tespiti yapılmış, eğitimin niteliği ile birlikte okulların fiziksel durumuna dair yeni bilgiler ortaya çıkarılmıştır. Ayrıca, alan araştırmaları ile birlikte günümüz Türkiye sınırları içerisinde kalan ve 19. yüzyılda Edirne vilayetine dahil Edirne, Kırklareli, Tekirdağ ve Gelibolu Yarımadası'ndan günümüze ulaşan eğitim yapılarının tespiti yapılmıştır. Bu yapıların geçirdiği değişimlerin ortaya koyulması ve mimari biçimlenişlerine dair değerlendirmelerin yapılması, çalışmanın diğer bir amacını oluşturmaktadır.