Search results

Dubravka Ugrešić defines herself as a transnational writer. Her political, geographic and cultural dislocation constitute the main themes of her prose works written in the last decade of the twentieth century. In the subsequent decade, Ugrešić's essays took on additional themes relating to the European literary market. The author follows reading fashions and examines the shape and function of publications defined as European or world bestsellers. As a writer and scholar she is drawn to the concept of the transcultural, whose distinguishing characteristic she finds to be the experience of a new and faster mode of transfer of information and goods. The poetics of the work, however, will not be disturbed or changed. Similarly, the hierarchy established by the history and criticism of literature, setting the boundaries of culture and referred to with irony by Ugrešić in her reading of bestsellers, remains intact. This author-reader who seeks to understand her fellow readers often changes the paradigm she uses to describe culture. In her examination of the relations between author, work, and receiver, she delineates an emerging karaoke culture. It cannot, however, be designated as a transnational literature or culture. The literature created by Ugrešić eludes definition in a similar way. Analyses conducted in the text demonstrate that with regard to Ugrešić's work, the term "from outside" would function as a more correct label than the prefix "trans." It should be understood, however, as defining the condition of the writer more than of her work. The label "from outside" appears adequate for defining the place from which she observes and writes, not for the form of her literary output. ; Dubravka Ugrešić określa się jako pisarka transnarodowa. Jej polityczna, geograficzna i kulturowa dyslokacja stała się głównym tematem tekstów prozatorskich, które pisała w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku. W kolejnej dekadzie tematem esejów Ugrešić stały się również kwestie związane z rynkiem literatury europejskiej. Autorka śledzi czytelnicze mody, przygląda się też kształtowi i funkcji publikacji określanych jako europejskie lub światowe bestsellery. Jako pisarka i badaczka literatury pochyla nad pojęciem transkultury. Jej wyznacznikiem uczyni doświadczanie nowego, szybszego sposobu przepływu informacji i towarów. Poetyka dzieła nie zostanie jednak naruszona/zmieniona. Podobnie jak historyczno- i krytycznoliteracka hierarchia ustanawiająca ramy kultury i w ironiczny sposób wartościująca kolejne lektury Ugrešić. Autorka-czytelniczka, która chce zrozumieć innych czytelników wielokrotnie zmieni paradygmat opisywanej przez siebie kultury. Rozpatrując relacje między autorem, dziełem i odbiorcą, ustali kulturę karaoke. Tej nie da się jednak oznaczyć jako literatura/kultura transnarodowa. W ten sam sposób nie można też określić literatury tworzonej przez Ugrešić. Rozpoznania poczynione w tekście pokazują, że w przypadku twórczości Ugrešić zamiast prefiksu «trans powinno się używać określenia «spoza». To zaś odnieść należy do kondycji pisarki. Kwalifikacja «spoza» wydaje się adekwatna dla określenia miejsca, z którego obserwuje i pisze autorka, nie dla formy jej literackiego dorobku.

In the last couple of years, the concept of knowledge co-production has become more prominent. However, the meaning of the term and its relationship with the evidence-based policy (EBP) remains ambiguous. The main objectives of the review were to describe how the co-production of knowledge has been defined, the roles that individual actors can play in the process and the relationship between knowledge co-production and the evidence-based policy approach. The author asserted that the knowledge co-production was treated by the researchers both as a participatory research method and as an institutional solution for better policy implementation.

The situation during the current pandemic caused by COVID-19, this time of isolation, difficult health situations, and often familial and social trouble, increasingly provokes a reflection on the literature that is offered in the curriculum for pupils at early school age. My focus in this article is texts of audiovisual literature that use the code of new media and address the issue of dysfunction in the home, which can also be exacerbated in these difficult times. I am referring to the loneliness of a child, adults' disregard and misunderstanding of children, and domestic violence, but also the needs of people with mental disabilities and the situations of their relatives, especially the youngest ones. It is worth noting that guidelines formulated by the government for early literature classes were not based on or preceded by conversations with children in order to explore the aforementioned issues. Meanwhile, literature defined as a kind of thought laboratory, among other things, stands in opposition to governmental regulations. Especially in the current situation, students need literary works which speak to them through relevant content and through the media poetics to which contemporary children and adolescents are accustomed. A reflective teacher can use such books to guide the children to make a discovery about the world, find their own place the texts of identity audiovisual literature which, in building a narrative, fits into the categories of audiovisuality proposed by Adam Regiewicz and deals with the forementioned problems. ; Sytuacja związana z aktualnym czasem pandemii spowodowanej wirusem COVID -19, czas odizolowania, trudnych sytuacji zdrowotnych i niejednokrotnie społecznych, rodzinnych wywołuje ze zwiększoną siłą przemyślenia dotyczące literatury proponowanej uczniom w wieku wczesnoszkolnym oraz możliwości jej lektury na pierwszym etapie zorganizowanego kształcenia. Chodzi o teksty literatury audiowizualnej, wykorzystującej kod nowych mediów i koncentrujące się wokół tematyki związanej z problemem, który w czasie pandemii może być zwielokrotniony. Jest nim dysfunkcja domu rodzinnego, w której mieści się samotność i niezrozumienie najbliższych, potrzeby osoby dotkniętej upośledzeniem umysłowym, a nawet domowa przemoc. Jak dotąd, ministerialnie konstruowane wytyczne dla początkowej komunikacji literackiej nie proponują rozmów z dziećmi zgłębiających przywołane wyżej zagadnienia. Tymczasem literatura definiowana między innymi jako swoiste laboratorium myślowe stoi na stanowisku a contario do urzędniczego. Dodatkowo lektura młodszego ucznia wspólnie z dzisiejszą rzeczywistością upomina się o takie utwory, które za pośrednictwem medialnej poetyki, własnej treści i refleksyjnego nauczyciela pozwoli dziecku dokonać rozpoznania w świecie i jednocześnie uporać się z życiowymi trudami. Artykuł akcentuje teksty literatury audiowizualnej, tożsamościowej, korzystającej w budowaniu narracji z rozwiązań technologicznych oraz zajmujące się wspomnianą tematyką.