Ustawodawca nałożył na jednostki samorządu terytorialnego obowiązek zarządzania mieniem samorządowym z uwzględnieniem kryterium szczególnej staranności. Jego konsekwencją jest zobligowanie podmiotów zarządzających mieniem do wnikliwej analizy wszystkich przesłanek leżących u podstaw podejmowania czynności w tym zakresie, związanych z wykorzystaniem mienia zgodnie z jego przeznaczeniem, do realizacji określonego celu oraz dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców wspólnot samorządowych. Jest to uzasadnione charakterem mienia oraz rodzajem zadań, których urzeczywistnieniu ma ono służyć. Nałożenie obowiązku przestrzegania szczególnej staranności na podmioty zarządzające mieniem jest rozwiązaniem wpisującym się w postulat ochrony i zabezpieczenia mienia dla zapewnienia ciągłości wykonywania zadań publicznych.
THE IMPACT OF NEW RULES OF THE MANAGEMENT OF STATE PROPERTY ON THE SHAPE OF THE SUPERVISORY BOARD AND THE BOARD OF THE MUNICIPAL COMPANYThe act on the management of the state property adopted in 2016 significantly transformed the entire system of management of state property, including its functional and structural-organisational aspects. As part of this reform, some provisions of the municipal economy act were also amended, which is understandable given affiliation of both types of property state and municipal to one category of public property. This article answers the question — what are the consequences for the self-government sector and economic agents operating within it entrepreneurs acting on the basis of municipal property of the changes made relating to the status, composition, appointment and operation of the supervisory board and board of directors of municipal company.
Przedmiotem opracowania jest problematyka uzupełniających wobec dotacji źródeł finansowania instytucji kultury, za które autorzy uznali działalność gospodarczą (usługi, handel, gospodarowanie mieniem), lokowanie wolnych środków oraz sponsoring. Rozważania zawarte w poszczególnych jego częściach mają na celu udzielenie odpowiedzi na pytania: czy środki te stanowić mogą istotne źródło finansowania instytucji kultury? Czy regulacja prawna ich dotycząca jest na tyle przejrzysta, by efektywne korzystanie z nich było niekłopotliwe dla osób zarządzających tymi instytucjami? Czy mogą one zrównoważyć skutki finansowe pandemii, a może nawet zastąpić podstawowe źródła finansowania kultury, jakim są dotacje? Autorzy wykazują, że wspomniane wyżej uzupełniające źródła finansowania instytucji kultury mogą wprawdzie stanowić istotne źródła finansowania działalności kulturalnej, jednak absolutnie nie zwalnia to państwa i samorządów terytorialnych z obowiązku dbałości o rozwój polskiej kultury, ponadto środki te w większości przypadków nie zrównoważą negatywnych skutków finansowych pandemii. W dodatku regulacja prawna ich dotycząca jest rozproszona i nadmiernie nieraz skomplikowana.
Purpose – The purpose of this paper is to estimate the effect of armed conflict on the vulnerability to natural hazards.
Design/methodology/approach – The authors employ panel estimates of disaster deaths on a lagged indicator of the presence of armed conflict.
Findings – Disaster deaths following armed conflict are on average 40 percent higher compared to disasters that are chronologically detached from armed conflict events; a legacy of armed conflict accounts for roughly 14 percent of the approximately five million disaster deaths between 1961 and 2010.
Practical implications – A global estimate of the relationship between armed conflict and disaster vulnerability can help disaster management planners identify policy priorities associated with disaster prevention and management.
Originality/value – The analysis reinforces the findings in previous qualitative studies of a causal link between armed conflict and increased disaster vulnerability and provides a quantitative estimate of the average magnitude of this relationship.
In: International journal of cyber warfare and terrorism: IJCWT ; an official publication of the Information Resources Management Association, Volume 9, Issue 3, p. 36-50
Cyber is deeply enmeshed and interwoven across national security, as evidenced by its inclusion in the national security policies of a growing number of OECD countries. But it is the impact of cyber across the other components of national and human security that remains to be sufficiently addressed at the national policy level, or in international standards of behavior with respect to cyberwarfare and hybrid conflict. In addition to standing on its own as a national security concern, cybersecurity impacts economic and trade security, ecological/environmental and biosecurity, energy and critical infrastructure security, food security, transportation, and public health, as well as communications, physical and even political security. This work examines the role of threats from cyberwarfare, hybrid conflict, and cyber-physical attacks across human security from a national and global perspective, makes near-term predictions about the future of cyberwarfare, and provides recommendations with respect to preparing for cyberwarfare and ongoing hybrid conflict.
Tekst poświęcony jest 13 noweli Justyniana O pretorach ludu, wydanej w 535 roku. Autor artykułu zamieścił w nim pierwszy polski przekład tej noweli, wzbogacony o zwięzły komentarz. W konstytucji tej cesarz utworzył nową magistraturę – pretora ludu (praetor plebis) – która zastąpiła dotychczasowego prefekta straży (praefectus vigilum). Nowy urzędnik miał odpowiadać bezpośrednio przed cesarzem, a nie, jak jego poprzednik, przed prefektem Konstantynopola. Pretor ludu miał być organem policyjnym i jurysdykcyjnym w sprawach dotyczących kradzieży, zabójstw, cudzołóstw, porwań i temu podobnych przestępstw. Miał również chronić obywateli i ich mienie przed pożarami.
Przedstawiony w tytule niniejszego artykułu problem, budzący do dziś spory interpretacyjne, wymaga analizy z perspektywy różnych aktów normatywnych w kształcie obowiązującym na przestrzeni wskazanego wyżej czasu. W ramach Radiokomitetu w 1987 r. powołano wydzieloną komórkę organizacyjną Państwową Jednostkę Organizacyjną "Polskie Radio i Telewizja". W takiej sytuacji to Skarb Państwa uważany był w stosunkach cywilno-prawnych za podmiot praw i obowiązków. Skoro p.j.o. PRiTV nie miała statusu odrębnej państwowej osoby prawnej oznaczało to, że mienie tworzone przez tę jednostkę, tzn. składniki materialne, ale także przedmioty prawa autorskich, były własnością Skarbu Państwa, a p.j.o. PRiTV posiadała te zasoby jedynie w zarządzie. W omawianym tu przypadku przedmiotowe mienie, w tym nośniki materialne, na których utrwalono utwory audiowizualne, jak i prawa autorskie i pokrewne do takich utworów, stawały się własnością Skarbu Państwa. Kwestie rozdysponowania majątku po likwidowanej p.j.o PRiTV zostały uregulowane w dwóch odrębnych trybach. Inny przewidziano dla gruntów, budynków i innych urządzeń oraz lokali znajdujących się na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa będących w dniu wejścia w życie ustawy w zarządzie PRiTV, a inny dla pozostałego mienia. W tym pierwszym przypadku składniki te stały się z mocy prawa przedmiotem użytkowania wieczystego utworzonych spółek. Zgodnie z kolei z art. 65 ust. 1 u.r.t.v. ówczesny Minister Finansów został zobowiązany do wniesienia do ww. spółek, mienia pozostałego po likwidacji państwowej jednostki organizacyjnej "Polskie Radio i Telewizja". W momencie tworzenia TVP S.A. majątek likwidowanej jednostki nie został w pełni zinwentaryzowany i wyceniony, co miało późniejszy swój wpływ na przebieg sporu o status archiwów audiowizualnych telewizji publicznej. Kwestia ta m.in. stanowi przedmiot artykułu.
Mienie kościelne w rumunii zostało znacjonalizowane przez reżim komunistyczny. Kościoły mniejszości narodowych (węgierskich i niemieckich), które tradycyjnie były szerokozaangażowane w utrzymanie i prowadzenie szkół, zostały szczególnie dotknięte przez proces nacjonalizacji. W okresie międzywojennym szkoły te prowadziły nauczanie w językachmniejszości narodowych. Nacjonalizacja objęła cały majątek szkół wyznaniowych, często niszcząc wielowiekową tradycję. Majątek podlegający upaństwowieniu obejmował zarówno budynki szkolne, jak i mieszkania nauczycieli oraz aktywa gospodarcze, które służyły do finansowania działalności szkoły. Po transformacji ustrojowej państwo rumuńskie stopniowo tworzyło ramy prawne restytucji. Po obiecujących początkach tendencja uległa zmianie, a zwrot znacjonalizowanego majątku kościołom zaczęto utrudniać w praktyce orzeczniczej sądów i organów administracji. Zmianie praktyki nie towarzyszły jednak zmiany legislacyjne. Niniejszy artykuł ilustruje na konkretnym przykładzie sprzeczności w orzecznictwie, przeszkody o charakterze ideologicznym utrudniające reprywatyzację, a także złożone tło historyczne i pojawiające się problemy cywilnoprawne.
Szpitale publiczne stanowią jedno z najważniejszych ogniw systemu ochrony zdrowia w Polsce, a ich działalność jest narażona na szereg zagrożeń i niebezpieczeństw, wynikających z dysponowania mieniem i specyfiki ich działalności. Realizacja ryzyka szkody losowej może stanowić zagrożenie zarówno dla samego szpitala, jak również dla personelu, leczonych pacjentów oraz ogółu społeczeństwa. Konieczność wygenerowania własnych środków finansowych na zniwelowanie skutków szkody losowej w perspektywie działalności szpitali publicznych może okazać się bardzo trudne. Celem głównym artykułu jest ustalenie, jakiego rodzaju ubezpieczeniami gospodarczymi są zainteresowane szpitale publiczne. Celami dodatkowymi są: określenie, czy szpitale podczas dokonywania zakupu usługi ubezpieczenia korzystają ze wsparcia firm brokerskich, na jaki okres zawierają umowy ubezpieczenia oraz jakimi kryteriami posługują się przy wyborze zakładu ubezpieczeń. Osiągnięcie postawionych celów pozwoli przybliżyć specyfikę nabywania usługi ubezpieczenia przez szpitale publiczne. Źródło danych stanowiły przeprowadzone przez szpitale publiczne w latach 2016–2021 postępowania o udzielenie zamówień publicznych na usługę ubezpieczenia w trybie przetargu nieograniczonego. Do opracowania danych wykorzystano metody statystyki opisowej.
Mienie definiowane jest przez Europejską Konwencję Praw Człowieka jako kategoria praw majątkowych podlegająca poszanowaniu i ochronie (art. 1 ust. 1 protokołu nr 1). Pojęciem tym objęto różne interesy majątkowe o określonej wartości ekonomicznej.
Na skutek przekształceń własnościowych w Polsce oprócz własności prywatnej (art. 20 Konstytucji) uwzględniono także własność innych podmiotów: Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych czy jednostek samorządu terytorialnego. Wyodrębnienie mienia komunalnego wynikało z potrzeby realizacji zadań publicznych przez jednostki samorządu terytorialnego. Podstawą prawną przyznania jednostkom samorządu terytorialnego istotnych składników majątku Skarbu Państwa było przyznanie im osobowości prawnej, gwarancją zaś ich samodzielności (również w zakresie ochrony własności komunalnej) — ochrona sądowa (art. 1 ust. 2 protokołu nr 1). Z tego względu uregulowania konstytucyjne dotyczące ochrony własności komunalnej znajdują odzwierciedlenie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Trybunał określa własność jako wzorzec konstytucyjny (art. 21 ust. 1, art. 64 i art. 165 ust. 1; z wyjątkiem art. 20) i reguluje zasadę równej ochrony własności bez względu na podmiot, który nią rozporządza, w tym na przykład gminę.
The Post-Jewish SpaceThe paper offers a critical analysis of a prevalently used contemporary Polish design strategy of alteration and modification, practiced on the former Jewish districts in Poland. A majority of these districts' urban substance consists of property once belonging to Polish Jews, and appropriated by non-Jewish Poles during the Holocaust and after 1945. Such property and its urban space are described in Polish language as a 'post-Jewish' ones (mienie pożydowskie).The article analyses two parallel cultural processes of contemporary adaptation of this urban space. First of these processes is focused on the concept of Jewish Space, a social idea proposed in 1999 by Diana Pinto. The Jewish Space, envisaged as a cultural and material space of an encounter between European Jews and non-Jews, in its Polish interpretation becomes free from any requirement of a Jewish presence. A social practice resulting from such interpretation differs radically from Pinto's original idea.The second reviewed process concerns the physical construction of thus defined 'space of encounter'. Its practice is analysed on an example of Oxygenator, an urban intervention by Joanna Rajkowska, installed in Warsaw in 2007. This work, one of first Polish attempts to create a physical space of encounter, despite of its altruistic principles could not fully go beyond the boundaries of the Polish discourse on the exclusivist 'dialogue'. Consequently, a cultural vocabulary it allowed remains limited to meanings more likely to result with exclusion than with a possibility of participation. Przestrzeń pożydowskaArtykuł zawiera krytyczną analizę współczesnych strategii zmian oraz modyfikacji w pożydowskich dzielnicach w Polsce. Większość substancji miejskiej w tych rejonach składa się z nieruchomości wcześniej należących do polskich Żydów, a później przywłaszczonych przez Polaków nieżydowskiego pochodzenia podczas Holokaustu oraz po roku 1945. Tego typu nieruchomości nazywa się obecnie "mieniem pożydowskim".Autor analizuje dwa równolegle działające procesy adaptacji tej przestrzeni miejskiej. Pierwszy z nich zasadza się na koncepcji "przestrzeni żydowskiej", przedstawionej w 1999 roku przez Dianę Pinto. "Przestrzeń żydowska", pierwotnie zdefiniowana jako kulturalne i materialne miejsce spotkań europejskich Żydów oraz ludności pochodzenia nieżydowskiego, w polskim kontekście nie wymaga realnej obecności Żydów. Co za tym idzie, praktyki społeczne wynikające z tej interpretacji idei "przestrzeni żydowskiej" daleko odbiegają od pierwotnego zamysłu Pinto.Drugi proces opisany w artykule dotyczy fizycznej realizacji tak zdefiniowanego "miejsca spotkań". Analizowany jest on na przykładzie Dotleniacza – instalacji miejskiej z 2007 roku autorstwa Joanny Rajkowskiej. Praca Rajkowskiej była jedną z pierwszych prób stworzenia fizycznego miejsca spotkań w Polsce. Pomimo altruistycznych założeń, które legły u podstaw projektu, nie mógł on w pełni wyrwać się z okowów dyskursu na temat "dialogu" ekskluzywistycznego. Tak więc kulturowa interpretacja Dotleniacza została zawężona do znaczeń, których owocem będzie raczej wykluczenie, a nie możliwość uczestnictwa.
Użycie przemocy wobec osoby oraz groźba natychmiastowego jej użycia to znamiona (środki przymusu) przestępstwa rozboju (art. 280 § 1 k.k.). Ich wykładnia budzi spory w piśmiennictwie i orzecznictwie oraz zmieniała się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Jest ona bardzo istotna, gdyż jeżeli uznamy, że sprawca nie zastosował środków przymusu z art. 280 § 1 k.k., to jego czyn wypełnia znamiona przestępstwa kradzieży lub wykroczenia kradzieży i skutkuje to radykalnym zmniejszeniem ustawowego zagrożenia karnego. Podstawowym problemem interpretacyjnym budzącym spory w piśmiennictwie i orzecznictwie jest ocena, od jakiego stopnia intensywności mamy do czynienia z użyciem przemocy w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. Nie wypełnia znamion rozboju sprawca, który odgina palce pokrzywdzonego w celu zdjęcia mu obrączki. Środkiem przymusu rozboju jest przemoc wobec osoby, a nie wobec rzeczy (np. niszczenie mienia). Sprawca rozboju może stosować przemoc również wobec innej osoby niż ta, której kradnie mienie. Sporny charakter ma również znamię groźby natychmiastowego użycia przemocy wobec osoby. Wydaje się, że natychmiastowość może łączyć się w czasie z samą groźbą, lecz może czasowo odbiegać od niej, jeżeli na jej spełnienie pozostawiono pokrzywdzonemu jakiś czas, jednakże bez rozerwania ciągłości czasowo-przestrzennej pomiędzy groźbą a czasem pozostawionym na jej wykonanie.
